π. Γεωργίου Λέκκα: ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΑΖΙ

Ημερολόγιο εκδημίας της Πρεσβυτέρας Ελένης Σαλταπίδα-Λέκκα 

[25/10/1965-24/9/2023]

Απόσπασμα 

14 Σεπτεμβρίου 2023

Το πρωί τής πήγα πάλι Θεία Κοινωνία από την χθεσινοβραδινή Λειτουργία του Σταυρού. Αυτή τη φορά είχε τέλεια διαύγεια, είπε μόνη της το Τρισάγιο και ευχές από την Θεία Μετάληψη ενόσω εγώ ετοίμαζα τα Τίμια Δώρα. Πρώτη φορά στη ζωή της μετέλαβε με τέτοια κατάνυξη, μου είπε.

Γελούσε σαν παιδάκι και μας έδειχνε όλο χαρά, στην κόρη μας και σε μένα, ότι κατάφερνε ήδη να πιάσει με την αριστερή παλάμη της ένα μικρό πορτοκαλί μπαλάκι που τής είχαν αφήσει οι φυσιοθεραπευτές για να εξασκείται.

Έλαμπε το μικρό ολοστρόγγυλο κεφαλάκι της κι έτσι όπως την έβλεπα να ξαναγίνεται σιγά-σιγά μικρό παιδί μού ήρθε στο νου η εικόνα του πατέρα της είκοσι χρόνια πριν, αποστεωμένου και κατάκοιτου, που ξαναγίνονταν κι αυτός τότε παιδί και συνειδητοποιούσα τώρα πόσο πολύ αυτά τα δυο παιδιά πράγματι έμοιαζαν - που ήταν άλλωστε φυσικό αφού το ένα ήταν παιδί του άλλου - και ξαφνικά για πρώτη φορά στη ζωή μου άρχισα να αγαπώ τον μακαρίτη τον πατέρα της μόνο και μόνο γιατί της έμοιαζε.

Την τάισα γιατί μου έδινε χαρά να την φροντίζω για όσο ακόμα έχω την πολυτέλεια να είναι μαζί μου.

«Με κακομαθαίνεις, Γιωργάκο, πάντα έκανες το ίδιο κι έγινα κακομαθημένη. Ξέρεις, Γιωργάκο, σήμερα σκεφτόμουν πως ίσως έχω κάνει ένα λάθος στη ζωή μου. Αγάπησα εσένα περισσότερο από τον Χριστό.»

«Τον Χριστό πρέπει να αγαπάς, αγαπούλα, περισσότερο από εμένα γιατί Αυτός σε έφερε σε μένα.»

Θυμήθηκα πως λίγο πριν κατέβω για διακοπές στην Ελλάδα από το Παρίσι όπου σπούδαζα, εκείνο το καλοκαίρι του 1990 που την γνώρισα, είχα πέσει -ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου-  στα γόνατα και παρακαλούσα τον Χριστό να στείλει στη ζωή μου ένα κορίτσι που θα μπορούσε «να με συνοδεύσει», είπα, «όπως η Clara Haskil στο πιάνο συνόδευε το βιολί του Arthur Grumiaux»! Το ενδιαφέρον είναι ότι η Ελένη ενώ είχε σπουδάσει πιάνο δώδεκα χρόνια, τελικά έγινε οδοντίατρος και είχε υποστηρίξει όλες μου τις επιλογές, μέχρι και την κλήση μου στην Ιεροσύνη, τριάντα τρία ολόκληρα χρόνια.

Τα τελευταία χρόνια είχα την επιθυμία, όπως τώρα η Ελένη, να αγαπήσω τον Χριστό περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο. Μήπως τελικά ο τρόπος με τον οποίο αγαπούσα την Ελένη στεκόταν εμπόδιο στο να αγαπήσω τον Χριστό με όλη μου την ύπαρξη όπως ένιωθα ότι το χρειαζόμουν; Μήπως είχε φτάσει η ώρα να γίνει το χατίρι και των δυο μας; Το δικό της, να φύγει πρώτη ώστε εγώ να μείνω πίσω να την «διαβάσω» και το δικό μου, να αγαπήσω τον Χριστό μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής μου; Δεν της είπα όμως κουβέντα.    

Αργά το μεσημέρι ήρθε στο δωμάτιό της ο καθηγητής που την παρακολουθεί συνοδευόμενος από την βοηθό του. Διέταξε, μας είπε, να διακοπεί η χημειοθεραπεία. Γιατί ενώ τα ογκίδια συνεχίζουν να πληθαίνουν, στην περίπτωση της Ελένης οι παρενέργειες των χημειοθεραπευτικών σχημάτων κινδυνεύουν να την καταστήσουν δυσλειτουργική πολύ πριν το κάνει ο καρκίνος.

«Το θέμα είναι», λέει, «να μην την οδηγήσουμε με τα φάρμακα που της χορηγούμε σε μια βαριά αναπηρία ή και τύφλωση, η οποία θα σας εμποδίσει να περνάτε όμορφες στιγμές μαζί για όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο. Ειλικρινά πιστεύω ότι το καλύτερο για την σύζυγό σας εδώ που είμαστε τώρα είναι μια κατ’ οίκον ανακουφιστική φροντίδα. Αυτό θα έκανα τουλάχιστον εγώ αν ήταν για τη μητέρα μου ή την αδελφή μου.»

«Δηλαδή μας λέτε να την αφήσουμε να πεθάνει;», παρενέβη η κόρη μας που δεν μπορούσε να κρύψει την συγκίνησή της. «Είναι μόλις πενήντα επτά χρονών και θα την αφήσουμε να πεθάνει;»

Ο γιατρός που ενόσω μιλούσε είχε γονατίσει κοντά στην Ελένη και την κρατούσε από το χέρι, υπό την πίεση της Νάγιας υποσχέθηκε να επανεξετάσει την απόφασή του αν η Ελένη παρουσίαζε αισθητή βελτίωση μέσα στις δύο επόμενες εβδομάδες.

Η Ελένη μετά μού είπε ότι δεν είχε νιώσει ποτέ στη ζωή της να την κρατάει χέρι τόσο παγωμένο όσο ήταν εκείνη την ώρα το δικό του. 

[Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου]