π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΙΕΡΟ ΑΝΑΚΛΗΜΑ ΠΑΝΙΕΡΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΤΟΥ ΘΕΡΟΥΣ

ἤ, φροντίζοντας νὰ μὴ λησμονοῦμε...

Μνήμη σεπτὴ Χρυσοστόμου Ἀρχιερέως, τοὺπίκλην Βέργη, Μητροπολίτου Χαλκίδος γενομένου

Ἀπὸ τὶς ἀθάνατες ἡμέρες ποὺ περιπολοῦν τὸ νοῦ καὶ τὴν ψυχὴ τοῦτες τὶς θερινὲς ἡμέρες τοῦ Ἰουλίου μηνός, εἶναι ἀναμφίβολα κι ἐκεῖνες, ποὺ ξαναφέρνουν στὴ μνήμη τὶς ὅμορφες, κατανυκτικές, χαλαρωτικὲς καὶ ζείδωρες ἡμέρες, τὶς ὁποῖες ζήσαμε στὸ φιλόξενο μοναστήρι τοῦ Ἀγίου Νικολάου, τοῦ ἐπιλεγομένου «Γαλατάκη», μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς ἐν Χαλκηδόνι Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνοδου καί, φυσικά, τῆς ἐτήσιας συνάξεως τῶν Ἀναγνωστῶν, δηλ. τῶν ὑποψηφίων κληρικῶν τῆς Μητροπόλεώς μας. Κι ὅλ᾿ αὐτὰ ἐδῶ καὶ τριάντα-τριανταπέντε χρόνια, σὲ καιρὸ νεότητος, ἐνθουσιασμοῦ καὶ ποικίλων ἀνησυχιῶν. Μὲ Γέροντα καὶ συνάμα συνδαιτημόνο φιλικό, γνήσιο καὶ μαζὶ τόσο ταπεινό, τὸν ἀλήστου μνήμης Μητροπολίτη Χαλκίδος, τὸν Χρυσόστομο τὸν Α΄. Ποὺ μᾶς συγκαλοῦσε σὲ αὐτὴ τὴν πνευματική (καὶ ὄχι μόνο) συνεστίαση, γιὰ νὰ χαροῦμε καὶ μαζὺ νὰ ζήσουμε στιγμὲς ποὺ εὐωδίαζαν (καὶ ἀκόμα εὐωδιάζουν) ἄρωμα μοσχολίβανου, πεύκου καὶ νυχτολούλουδου. 

Ἐκεῖ, στὴν φιλόστοργη ἀγκαλιὰ τοῦ φροντισμένου μοναστηριοῦ, τὸ ὁποῖο ἀγνάντευε τὸ πέλαγο, ποὺ χώνευε μέσα στὴ θερινὴ τὴν ἀντηλιά, ἀλλὰ καὶ κούρνιαζε στὸ ὑπέροχο τοπίο του, τό, ὄντως, ὑπερήφανο, ἀλλὰ καὶ ταπεινό, ὑπέροχο, ἀλλὰ καὶ συνάμα ἀσκητικό. Τοπίο λιτό, φορτισμένο μὲ τὴν ἱερὴ συχνότητα τῆς ἁγιότητας τῶν αἰώνων ποὺ ἐμφανῶς  (κι ἀθορύβως) διακρατοῦσε. Ὅπως οἱ ἄλλες Ἱερές Μονές τῆς Ἐπικράτειας τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶς Γένους. Ὅπου κυριαρχεῖ ἡ σιωπή, ἡ ἄλλη σιωπὴ ὅμως. Ἐκείνη δηλαδή, ποὺ ἀνοίγει μονοπάτια συνάντησης μὲ τὸ Θεό. Γεγονὸς κορυφαῖο, ποὺ ὁ κάθε πιστὸς ἐπιζητεῖ καὶ ἀναμένει. Καὶ ἄς μὴ θεωρηθεῖ ὑπερβολὴ ἄν τονιστεῖ, μετ᾿ ἐμφάσεως, μάλιστα, ὅτι ἐκεῖ, στὸ τρισχαριτωμένο δηλ. μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Νικολάου, μέσα στὴν ἡσυχία τῆς νύχτας ξεδίπλωνε ἡ ψυχή, ἄνοιγε, ἔφεγγε καὶ βίωνε στιγμὲς θείας παρουσίας. 

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὀνόμασα τὶς μέρες ἐκεῖνες ἀθάνατες, ἐπειδὴ ἐκτύπωσαν στὸ νεανικὸ εἶναι τὴ βεβαιότητα τῆς Παρουσίας Του, χάρισαν ἐμπειρίες μοναδικές, ἀλλὰ καὶ στράγγισαν ἀπὸ τὴν ψυχὴ ποικίλες πίκρες καὶ ἀγωνίες, καθὼς ἔνοιωθες πιὰ ὅτι αὐτὴ ἡ μεγάλη παρέα ἦταν καὶ οἰκογένεια πνευματική, ἀλλὰ καὶ ἡ ἄλλη ὄψη τοῦ «λαοῦ τοῦ ἠξιωμένου». Ἐπειδὴ στὸ χῶρο ἐκεῖνο συναζόμασταν ὄχι μόνο παπάδες, μοναχοί, ἱερόπαιδες κ.λ.π. ἀλλὰ καὶ κάποιοι ἄλλοι, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, γιὰ νὰ συνδράμουν, νὰ σταθοῦν σιμὰ στὸ Δεσπότη τους, νὰ διακονήσουν τὶς μοναχές, νὰ φωτίζουν μὲ τὴν ὀλιγόωρη παρουσία τους τὸν τόπο, ὥστε νὰ γίνει ἐκεῖνες τὶς περίλαμπρες μέρες, ὄχι τὸ φῶς τοῦ Κόσμου (βλ. Μτθ. 5, 14-19), ἀλλὰ τῆς Μητροπόλεως. Κι αὐτὸ τοὺς ἔφτανε, κι αὐτὸ μᾶς δίδασκε τότε, ἀλλὰ καὶ σήμερα μὲ συγκίνηση τὸ ξαναζοῦμε μέσα στὸ σύθαμπο ποὺ ὁ Χρόνος βάζει μπροστά μας: φραγμὸ θὰ τόνε πεῖς, εὐεργέτημα στὴν ἀπουσία σου ἀπὸ ἐκεῖνες τὶς συνάξεις... Ἀκόμα νὰ τὸ ξεκαθαρίσεις, γιατὶ εἶναι τόση ἡ συγκίνησή σου, ποὺ δυσκολεύεσαι καὶ νὰ τὴν ἑρμηνέψεις σωστά.. 

π. κ. ν. κ. 

Κυριακή, 15 Ἰουλίου 2018, Τῶν Ἁγίων Πατέρων, τῶν ἐν τῇ Δ΄ Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ ἐν Χαλκηδόνι συνελθόντων 

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΕΓΚΩΜΙΟ ΣΤΟ 40ΝΘΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΡΓΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΓΑΛΑΝΗ

Ναί, Σεβασμιώτατε: «Μαζέψαμε τὰ δάκρυά μας καὶ τὰ μοιράσαμε σὰ σημάδια τῆς ἀγάπης μας, .......σὰν ἀναμνηστικὰ τῆς μακάριας ψυχῆς [Σας]».

(Πενιχρό, ἀφτιασίδωτο καὶ λιτὸ ἐγκώμιο ἑνὸς ἐπαρχιώτη παπᾶ, ὡς ἄλλη παρουσία στὸ τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο τοῦ πολυσεβάστου  Γέροντος Μητροπολίτου Πέργης κυροῦ Εὐαγγέλου Γαλάνη)

Σήμερα, ποὺ στὸν πάντιμο Πατριαρχικὸ Nαὸ τελεῖται τὸ Μνημόσυνο τοῦ σεπτοῦ καὶ φιλοτίμου περὶ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴ Ρωμιοσύνη, τοῦ Ἁγίου Πέργης κυροῦ Εὐαγγέλου Γαλάνη, τοῦ ποιητοῦ τῆς Κωνσταντίνου Πόλεως, τοῦ «ὀξυπετοῦς καλάμου» (Οἰκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος), τοῦ λεπτουργοῦ τῶν λέξεων, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν ἱερὰ Μνήμη τῆς δυάδος τῶν Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ, τῶν ἐν Ρώμῃ τελειωθέντων. Κι εἶναι στ᾿ ἀλήθεια, γι᾿ αὐτὸν ποὺ ἀφήνει στὸ λευκὸ τὸ χαρτὶ τὶς λίγες λέξεις τιμῆς καὶ ἀδιαπτώτου φιλίας νὰ διαβοῦν τὸ χέρι καὶ νὰ σταθοῦν πάνω σὲ αὐτό, ἡ ἡμέρα ἐτούτη,  μεγίστη, ἐπειδὴ εἶναι  φορτωμένη μὲ μνῆμες καὶ ἱερὲς συγκινήσεις ἀθάνατες. Γιατὶ ἡ γιορτὴ αὐτή, τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων δηλαδή, ἀνοίγει στὴν ψυχὴ πάμφωτες διαδρομὲς μὲ ἰσόπλοοες διαδρομὲς γεγονότων ἀθανάτων καὶ ἱεροπρεπῶς  φωτισμένων ἀπὸ τὸ μελίχρυσο τὸ φῶς τῶν κανδηλῶν καὶ τῶν κεριῶν. 

Μὲσα στὸ θέρος, λοιπόν, ποὺ καταυγάζει τὰ πάντα, ἔλαχε καὶ ἡ ἡμέρα τῆς μνήμης τοῦ πολιοῦ Ἱεράρχου. Ἡ τεσσαρακοστὴ ἡμέρα ἀπὸ τῆς ἀναχωρήσεώς του ἀπὸ τὰ «πρόσκαιρα εἰς οὐρανίους θαλαμους»  καί μὲ τὴν ἱερὴ σύναξη τῶν ὅσων πορεύτηκαν μέχρι τὸ Φανάρι καὶ συμπροσευχήθηκαν «ὑπὲρ μακαρίας μνήμης καὶ αἰωνίου ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ κεκοιμημένου δούλου τοῦ Θεοῦ Εὐαγγέλου Ἀρχιέρέως». Κ’ εἶναι ἡ ἡμέρα αὐτή «ἀφιερωμένη ἀπὸ τὴν ψυχή μας στὴν ψυχή του. Ἀπὸ τὴν καρδιά μας στὴ μνήμη τῆς Μορφῆς [του]». Γι᾿ αὐτὸ καὶ δεηθήκαμε νὰ τὸν ἔχει σιμά Του ὁ Κύριος, ὥστε νὰ Τοῦ ἐξιστορεῖ τὰ «Ἐκ Φαναρίου...», νὰ Τοῦ ψελλίζει τό, «Μνήσθητι, Κύριε, τοῦ ὀνειδισμοῦ τῶν δούλων Σου». Γιατὶ ὅλη του ἡ σκέψη, ὅλη του ἡ ζωή, ὅλη του ἡ διακονία τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Ἱεράρχου ἦταν ἡ Ρωμιοσύνη ἀγκαλιὰ πάντα μὲ τὴν Ὀρθοδοξία: Ποτέ μοναχές τους, γιατὶ ἡ δυὰς αὐτὴ δὲ χωρίζεται, δὲν  ξεχωρίζεται, δὲν τέμνεται. Εἶναι ἀρραγής, ὅπως ἡ δυὰς τῶν Ἀναργύρων ποὺ τιμᾶμε σήμερα. «Ἡ Λειτουργία συνεχίζεται... κι ἡ Ρωμηοσύνη πάντα στὴ σκέψη μου», μᾶς ἔλεγε καὶ συνεχίζει νὰ μᾶς τὸ ἐπαναλαμβάνει. Γιὰ νὰ τὸ ἐμπεδώσουμε. Ἐπειδὴ μονάχα μὲ αὐτοὺς τοῦ ἄξονες μπορεῖ νὰ σταθεῖ ὄρθια ἡ Πίστη μας. Ἰδίως στὶς μέρες μας...

Κοίταζα τὸ τραπέζι μὲ τὰ δικηροτρίκηρα καὶ τὸ δισκάκι μὲ τὸ κόλυβο ποὺ ἔφερε τὴν ἐπιγραφή: Π Ε Γ. Κι ἦταν ὅλα ἁπλᾶ καὶ συνάμα τὸσο ἀρχοντικά. Πασπαλισμένα μὲ κατάνυξη καὶ ἱερὸ δέος, ποὺ ἀφήνει στὴν ψυχὴ σταλαγμοὺς ἁγιοπνευματικῆς δρόσου καὶ στὰ μάτια τὸ εὐεργετικὸ ἐκεῖνο σύθαμπο, μέσα ἀπὸ τὸ ὁποῖο μπορεῖς νὰ διακρίνεις τὴν ἀφειδώλευτη προσφορά του στὴν Πόλη καὶ τὸ Φανάρι, πάντα πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ εἰς τιμὴν καὶ μνήμην τῆς Μητρὸς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, Τὴν ὁποία καὶ ὑπεραγάπησε, διακόνησε καὶ στάθηκε σιμά Της ἀνύστακτος προσμονάριος «ἕως τέλους». 

Εὐαγγέλου, τοῦ ἀοιδίμου Ἀρχιερέως, τῆς Θεοσώστου Μητροπόλεως Πέργης,  ἔστω ἡ Μνήμη αἰωνία. Ἀμήν! 

Κυριακή, 1 Ἰουλίου 2018, Σκόπελος π. κ. ν. κ. 

Γιώργου Λέκκα: ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ (νέο ποίημα)

Στον Γιώργο Μποροβίλο, ευγνωμόνως.

Το σύμπαν όλο ένας ναός

και η γη το επουράνιο θυσιαστήριό του

ώστε και η παραμικρή ανάρμοστη σκέψη

να εγείρει αμέσως υποψίες ιεροσυλίας.

Δια βίου διδάσκεται ιεροπρέπεια

στο σταθερό βηματισμό αλόγου

πώς πίνουν νερό τα πουλιά

και στέκουν τα δέντρα

αναμμένες λαμπάδες στο φως.

Ιεροπρεπώς, όπως φιλιούνται

δυο πρωτάκια του Δημοτικού

και πάνε χέρι-χέρι οι ερωτευμένοι

ή όπως όταν διαβάζεις αγαπημένο βιβλίο

και μετά ησυχάζεις στον ύπνο σου.

Ή πάλι με την ιεροπρέπεια μανούλας

που φτιάχνει με τα χέρια τόπο

για βρέφος που μόλις έμαθε να στέκει

ή αυτή αμάθητης γυναίκας

που γδύνεται τώρα να μπει στο νυφικό κρεβάτι.

Τελικά, μπορεί να μην είναι η γη

το κέντρο του σύμπαντος

αναμφίβολα όμως είναι αυτή

ο ιερότερος τόπος του.

17.6.2018

[Ο πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι άμισθος κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος. Ζει, εργάζεται και διακονεί στις Βρυξέλλες.]