Γιάννη Πομώνη, ΠΥΞΙΔΑ [3 ποιήματα]

[Τρία ποιήματα, ως δείγμα γραφής, από τη νέα ποιητική συλλογή του Γιάννη Πομώνη, Πυξίδα, εκδ. Οδυσσέας, Οκτώβριος 2008]

Ρωμανικός

Το φως ζητούσε-

Τον κερνούσαν πρόκες

Μέγγενη αναμνήσεις

Βουκέντρα στο βάθος ιστορίας

Λεμόνι άνευρο, ο καθημερινός

Να επιμένει ιδρώτα, να πονά

Σε μια τοπολογία της πατρίδας

Που όλο και μικραίνει

Πυξίδα που έχασε βορρά της

τώρα βορά των άλλων

Η αλλοτρίωση ακόμα

συνεχίζει το τραγούδι της

Το έξω είναι ηδύ

Το έξω είναι τώρα εντός

Αγώνας μετ' αποχρώντος λόγου

Κερί χλωμό σε αίθουσα Βικτοριανή
Μια άρνηση είν' όλος, ένα όχι

Ρωμανικός ο κατακόρυφος

Παράταιρος

Τους μοιάζει παρδαλός

Τι να πιστέψει πια -

Τέσσερα χρόνια πεθαμένος

Στιγμή στιγμής

Ο μόχθος ο ατέρμων

Και η περιβάλλουσα σιγή

Αν είχες πει, αν το 'χες ξεστομίσει

Εκείνο το απλό νούφαρων "σ' αγαπώ"

Δεν θα 'ταν ένα κομμάτι πάγου

Σκοπός άχρηστα ακίνητος

- τι ωφελούνε τα ιερογλυφικά

στο laptop, στο χρηματιστήριο -

Και τώρα

Ετούτη τη στιγμή στιγμής

Που την περίμενε χρόνια ολάκερα

Το κατάλαβε γερά

Πως είναι μια μέντα ο κόσμος

Μια γραμμή

Ένα ηλιοβασίλεμα

Ένα ριγμένο φύλλο

Μία σιωπή μεγάλη

Μια απέραντη σιγή, δικαστηρίων

Σύμπλεγμα

Μια λέξη σαν

Χαρταετός σακάτης

Είμαι, σαν μια τουλίπα, ευαίσθητος

Και πλαστικός σαν το κερί

Αδύναμος ως άμυνα λειψή

Ή, κάποιο σύμπλεγμα κατόπτρων, ατελές

Και η λέξη να πονάει

Να χάνεται

Και πάλι να εμφανίζεται

Μα πάντα να πονάει

Την ιστορία περιγράφοντας

Πραγμάτων

Του κόσμου λίμνη κι αντιφέγγισμα

Και να μην είναι

Τίποτα παραπάνω από

Ένας χαρταετός σακάτης

Γιάννη Πομώνη, ΝΥΧΤΕΣ ΕΒΑΔΙΖΕ [5 ποιήματα]

[Πέντε ποιήματα, ως δείγμα γραφής, από τη νέα ποιητική συλλογή του Γιάννη Πομώνη, Νύχτες εβάδιζε, εκδ. Γαβριηλίδης, Ιούλιος 2008]

ΑΡΧΑΙΑ, ΛΥΠΗΜΕΝΗ ΠΡΟΤΟΜΗ

Αρχαία, λυπημένη προτομή
Του απογεύματος το χρώμα
Αντικρίζει σκεπτική
Μήτε ακούει τα σπουργίτια
Και μήτε γεύεται του κόσμου μήλο
Στέκεται λυπημένη, σκεπτική
Στη μοναξιά της μέσα
Πάντα κοιτώντας ίσια
Εκεί πέρα στον ορίζοντα
Που καθορίζει της ζωής το βέλος
Στέκεται λυπημένη, σκεπτική
Προσμένοντας ένα χαμόγελο από τουρίστα
Αναπολώντας πεθαμένες εμπειρίες
Από μπαρουτοκαπνισμένα πλοία
Στα χείλη έχει εξόριστους και φυλακές
Και μανιτάρι αδικίας στην καρδιά
Στέκεται λυπημένη, σκεπτική
Καθώς δεν άλλαξαν οι καταστάσεις
Κι ο ήχος παραμένει αναλλοίωτος –
Ο ήχος της ζωής που δεν υπάρχει…


ΔΙΑΧΥΤΗ ΠΑΝΤΟΥ

Έπεφτε
Και όλο απλωνόταν
Διάχυτη παντού
Τρύπωνε απ’ τις χαραμάδες
Άλλοτε
Κρυβόταν στα σκεπάσματα αποκάτω
Ή ερχότανε καβάλα στα φτερά
Των τζιτζικιών
Χίλιες μορφές
Και πρόσωπα εκατό
Και πάλι ήταν λίγα
Στην εμφάνισή της
Μα οι περισσότεροι
Δεν ήθελαν
Δεν πρόφταιναν
Να την αγγίξουν
Φως να λάμψει
-Απλό, αλλά…-
Ν’ αγγίξουνε τη λέξη αγάπη


ΝΥΧΤΕΣ ΕΒΑΔΙΖΕ

Νύχτες εβάδιζε αναρίθμητες
Στις ωμοπλάτες προβλημάτων
Αρκεί
Να έβλεπε το φως
Την προαιώνια λάμψη
Σπιρούνια είχε τις ελπίδες
Στο άλογο της φαντασίας
Νύχτες πολλές, λευκές
Και ο μισθός αντικριστά
Να κοροϊδεύει να γελά
Έν’ άδειο σύννεφο,
κακεντρεχές
Νύχτες εβάδιζε
Αρκεί να έβλεπε το φως
Τι νύχτα, τι ημέρα
Το φως να έβλεπε –
Τον βρήκαν παγωμένο
Χαράματα πρωταπριλιάς


ΔΕΙΚΤΕΣ ΩΡΟΛΟΓΙΟΥ

Μες στις σκοτεινές, παντοτινά πλυμμένες
Τις ίδιες κάμαρες, ως πάλαι
Δείκτες ωρολογίου
Την μοναξιά σου σημαδεύουν
Θίασος αρλεκίνων οι ιδέες
Στο κεφάλι περιστρέφονται
Βαριές κουρτίνες, άλικες
Το φως επιτηδείως κρύβουν
Και απομένεις φάντασμα
Αφηρημένος βηματίζοντας
Αφηρημένος κι άπελπις
Στο κενοτάφιο του τέλους
Που άλλοι δημιούργησαν για σένα


ΤΡΟΙΑ

Σιγά σιγά
Στερήθηκε
Όλα εκείνα
Που αγαπούσε
Το πεύκο
Και την θάλασσα
Τ’ αηδόνια
-Μαστούς τα ονομάζουν άλλοι-
Έτσι
Πεθαίνοντας
Είπε
Αυτή την φράση
Με μια φωνή ανεπαίσθητη
Με μια φωνή
Που ίσα κι ακουγόταν
«Άδικα πήγαμε στην Τροία»