© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

π. Κων. Ν. Καλλιανός: Τ’ ΑΗ-ΓΙΑΝΝΙΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΞΕΝΗΝ / Δεκαοχτώ χρόνια μετά...


Θες μς χάρισε τ μνήμη γι ν θυμόμαστε. Ν θυμόμαστε νθρώπους κα γεγονότα, δίχως ν ρυπαίνουμε ατ τ μεγάλη ρετ κα ελογία μ τν ποτρόπαιη μνησικακία πο δηλητηριάζει τ νο κα τν καρδιά: Ατ τ θησαυροφυλάκια που φυλάσσονται κορυφαες στιγμς το χρόνου κα το καιρο πο πέρασε, στόσο διατηρεται, μέχρι τν ρα πο θ᾿ ναχωρήσει κανες πό τ πίγεια, φωτεινς κα ψιχαλισμένος μ χνα δακρύων.
π τς περιούσιες στιγμς πο σημάδεψαν τ ζωή μου ταν κι κενες  τς παραμονς τς γιορτς τς ποτομς τς Κεφαλς το Τιμίου Προδρόμου (29 Αγούστου) στ μακρυν γγλία.
Εκοσιοκτ Αγούστου, λοιπόν, κάπου τ μεσημέρι, στ μεγάλο νοσοκομεο «Βασίλισσα λισάβετ», το πρώιμα φθινοπωρινο Μπέρμινχαμ.
Κόσμος πολς, μυρουδι βαρει π φάρμακα, πο κάπου-κάπου τν κοβε φευγαλέα εωδι π κάποιο ρωμα τυχαίας γυναικείας παρουσίας.
Τ παιδ στ ναπηρικ τ καροτσάκι, μες σφιγμένοι στς λευκς, ερύχωρες καρέκλες σιωπηλο περιμέναμε... Ο ξετάσεις ργον κα γωνία φυτεύει στ μέτωπα δροσοσταλίδες δρτα. Γύρω κόσμος κινεται μ μι νευρικ βιασύνη, ο νοσοκόμοι κι ο γιατρο εγενικο κα συνάμα σιωπηλοί. ξω χει πλωθε να λιόφως ρρωστημένο, πο θυμίζει τος στίχους το Οράνη: «Τ δειλιν τ πένθιμα, τ φθινοπωρινά...»
Κα τότε μέσα σ᾿ ατ τ ρνητικ τ κλίμα τς κατήφειας κα το πόνου στ νο νεβαίνει θύμηση τς αριανς γιορτς το -Γιαννιο. Κι χι μονάχα ατό, γιατ παράλληλα μ τ θύμηση ρχίζει να ταξίδι σ κάποιο νησ λουσμένο στ φς τ θερινό, μ τς λις ν λαμοκοπον, τ θάλασσα ν στέλνει εωδις πο τς παίρνουν τ πεκα κα τς μεταποιον σ ζείδωρα ρώματα, μοναδικά.
Κάπου σ μιν κρη, νας γερτς πρς τ θάλασσα βράχος, στεφανωμένος μ να λευκ ξωκκλήσι ρχίζει ν᾿ ποχτ ζωὴ, καθς μι τελείωτη σειρ π προσκυνητς νεβαίνουν σιωπηλο κα σταυροκοπούμενοι τ πέτρινα τ σκαλοπάτια. Γιατ σ λίγο, πο θ πέσει λιος, θ᾿ ρχίσει γρυπνιά. Πρέπει ν προλάβουν...
Μικρ καλαθάκια μ λαμπάδες, μπουκαλάκια λάδι κα πρόσφορα τυλιγμένα σ καθαρ λευκ πετσέτα, μεγαλύτερα καλάθια μ τ φα, φο θ μείνουν λη τ νύχτα κε πάνω, γι ν πιστρέψουν αγή-αγ στ χωριό... Μι λιτανεία νθρώπων νέων κα λικιωμένων πορεύεται στν η Γιάννη, στ χάρη Του. Κι σ νοερ τν κολουθες,  μέχρι νρθει ρα πο θ τελειώσουν λες ο ναγώνιες διακικασίες κα θ᾿  ναχωρήσετε. Μ φυλαχτ τν ελογία τς γιορτς κα τ θύμηση τς πανηγύρεως πο δρόσισε τν φρυγμένη ψυχή.

28-8-2014 

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014

ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΛΠΕΩΝ RICHARD STRAUSS / ΚΡΑΤΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΑΘΗΝΩΝ / ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΝΟΤΙΟΔΥΤΙΚΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ / ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Αρμονίη αφανής φανερής κρείττων
Ηράκλειτος

Είναι κρίμα που οι ερειπιώνες των εργοστασίων επί της οδού Πειραιώς αντικατέστησαν το  Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. Αλλά έτσι αποφάσισαν οι «άρχοντες» του τόπου. Ένα Ωδείο στην αγκαλιά του Ιερού βράχου της Ακροπόλεως, χώρος που λατρεύτηκε και δέχτηκε στις κερκίδες του γενιές Ελλήνων και ξένων, από τότε που άνοιξε ξανά τις πύλες του και όλοι προσδοκούσαν σε μία  αέναη  μυσταγωγία.
Αλήθεια,  ποιοι λαοί, αν είχαν ένα Ηρώδειο, θα αναζητούσαν αποθήκες για να υποδεχτούν τους ξένους τους, τους εγχώριους λάτρεις της τέχνης και τους νέους μύστες της; Ίσως το Φεστιβάλ της Επιδαύρου θα έπρεπε να το ξανασκεφτεί και να αναζητήσει κάποια εγκαταλειμμένη στάνη εκεί στην Αργολίδα για να ανεβάζει τις αθάνατες αρχαίες τραγωδίες και να ακούγεται εκεί ο Έλληνας Λόγος των Ποιητών μας και όχι να σέρνουν  τον κόσμο στο αριστούργημα του Πολύκλειτου.   
Γιατί τα θυμόμαστε τώρα όλα αυτά που τελείωσε το Φεστιβάλ, αφού είχαμε γράψει και παλαιότερα ότι οι ερειπιώνες της οδού Πειραιώς είναι ίσως κατάλληλοι για πειραματικές μορφές τέχνης, όχι όμως αντάξιοι ενός Φεστιβάλ Αθηνών που διεκδικεί παγκόσμια ακτινοβολία και διεθνή προβολή. Την αφορμή μάς έδωσε η υποβάθμιση της κλασικής μουσικής που ακούστηκε και φέτος με το σταγονόμετρο και η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών που της παραχωρήθηκε μία και μόνη συναυλία, αν και το Ηρώδειο θα έπρεπε να είναι το σπίτι της. Φαίνεται ότι η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών διώκεται πανταχόθεν· είναι ακόμα πρόσφατος ο ανάρμοστος τρόπος με τον οποίο αποπέμφθηκε ο Διευθυντής της, ο -κατά γενική παραδοχή- άξιος της θέσης που κατείχε.


Με μια μεγαλειώδη συναυλία έργων Mozart, Συμφωνία σε ντο μείζονα αρ. 41. «Του Διός», KV 551 και Strauss, Συμφωνία των Άλπεων, έργο 64, για την οποία θα μιλήσουμε, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών τίμησε τα 150 χρόνια από τη γέννηση Richard Straus, υπό την μπαγκέτα του πρώην διευθυντής της Βασίλη Χριστόπουλου, με τη σύμπραξη της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Νοτιοδυτικής Γερμανίας, της οποίας ο Χριστόπουλος είναι κορυφαίος Αρχιμουσικός από το 2005.
Ένα Συμφωνικό Ποίημα επικών διαστάσεων είναι η «Συμφωνία των Άλπεων» του Richard Strauss και με  ποιητική  διάθεση την διηύθυνε ο Αρχιμουσικός, που, με την εκπληκτική ανταπόκριση των  δύο Ορχηστρών του, πρόσφερε για μια ακόμα φορά, μία ερμηνεία  υψηλής αισθητικής ποιότητας και ομορφιάς.
Ο Richard Strauss (1864-1949), Γερμανός συνθέτης και Διευθυντής Ορχήστρας, προέρχεται από μουσική οικογένεια. Ο πατέρας του Franz Strauss ήταν το πρώτο Κόρνο της Βαυαρικής  Ορχήστρας της αυλής και σ’ αυτόν ο Wagner(1813-1883) είχε εμπιστευτεί ένα σημαντικό σόλο στην πρεμιέρα του έργου του Τριστάνος και Ιζόλδη. Ο Richard Strauss γεννήθηκε στο Μόναχο στις 11 Ιουνίου του 1864 και ήταν ένα χαρισματικό παιδί που συνέθεσε στα έξη του χρόνια μία πόλκα (Polka in C major). Γνώρισε την επιτυχία νωρίς, αφού στα είκοσι χρόνια του η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης παίζει την Πρώτη Συμφωνία του, ένα Κοντσέρτο για Βιολί και την Δεύτερη Συμφωνία του. Η Σερενάτα  του προσελκύει το ενδιαφέρον του μεγάλου αρχιμουσικού Hans von Bulow,ο οποίος έκτοτε τον έχει υπό την προστασία του και όταν χρειάστηκε να αφήσει για ένα χρόνο την Ορχήστρα του στο Meiningen την εμπιστεύτηκε στον μόλις είκοσι ενός ετών  Strauss. Μαζί με τον Mahler (1860-1911) με τέσσερα χρόνια διαφορά ο ένας από τον άλλον, εκπροσωπούν την τελευταία άνθιση του Γερμανικού ρομαντισμού και ο ίδιος, κατά ένα μέρος, τον πρώιμο μοντερνισμό. Ο Strauss δέχτηκε επιρροές και κέρδισε από την αισθητική του Wagner και του Liszt (1811-1866) ο οποίος πρώτος χρησιμοποίησε τον όρο «Συμφωνικό Ποίημα»  για μια σειρά δέκα τριών ορχηστρικών του έργων. Ο Strauss  όμως άνοιξε νέους, δικούς του δρόμους και προσέδωσε στα έργα του λόγια και φιλοσοφική διάσταση. Γράφει μια σειρά από Συμφωνικά Ποιήματα που τον κάνουν αμέσως γνωστό στο μουσικό κόσμο και τον φέρουν στη πρώτη γραμμή συνθετών και διευθυντών ορχήστρας, ώστε στα τέλη του 19ου αιώνα αναλαμβάνει τα ηνία της  διάσημης Ορχήστρας Berliner Philharmoniker για δώδεκα χρόνια.  Ανάμεσα στις όπερές του αναφέρουμε τις, Τάδε έφη Ζαρατούστρας, Δον Ζουν, Σαλώμη, ο Ιππότης με το ρόδο. Επίσης έγραψε Συμφωνίες, Σονάτες για πιάνο, για  βιολί, για βιολοντσέλο, Κοντσέρτα,  Lieder και Choral.
Η Συμφωνία των Άλπεων γράφτηκε το 1915, αν και τα αρχικά σχέδιά της ανιχνεύονται το 1899, όταν ο Συνθέτης θέλησε να γράψει κάτι στη μνήμη του Ελβετού ζωγράφου Karl Stanffer-Bern, με τίτλο Η τραγωδία ενός καλλιτέχνη. Είναι από τις μεγαλύτερες συμφωνίες και απαιτεί κολοσσιαίων διαστάσεων ορχήστρα, εκατόν είκοσι  πέντε τον αριθμό. Η Συμφωνία των Άλπεων μέσα σε είκοσι δύο επεισόδια  αφηγείται  την εμπειρία μιας ομάδας ορειβατών που σκαρφαλώνει στο αλπικό βουνό από την Ανατολή του Ηλίου ώς το Δείλι. Κατά την διάρκεια της ανόδου η συνέργεια της φύσης ανατροφοδοτεί με τις ομορφιές της τη μεταφυσική υπόσταση των όντων. Ένας κόμβος αλληλουχιών θα αντιπαλέψει τις μεγάλες δυσκολίες. Τα σολιστικά μέρη των Ξύλινων Πνευστών, Ελλήνων και Γερμανών, εξαίσια καθώς και αυτά των Χάλκινων που θα μαντέψουν τα θρυλούμενα των λιβαδιών, των βράχων, των βουνών και των δένδρων για να εμφυσήσουν αντοχή  στην υπεροχή και υπέροχα πλασμένη και ερμηνευμένη  καταιγίδα. Η ανάβαση στην κορυφή θα γίνει βήμα, βήμα για να αναδείξει ο Αρχιμουσικός τόσο τις δεξιότητες και τις ποιότητες της ενορχήστρωσης όσο και των δύο Ορχηστρών του που μιλούν για τα μυστήρια της φύσης, τα κεκρυμμένα, θαυμαστά, στο σύμπαν του Συμφωνικού Ποιήματος του Strauss. Πάθος και αισθαντικότητα, προσωπικά βιώματα, του συνθέτη θα αναδυθούν μέσα από τη μελωδία. Το άγγιγμα της κορυφής ξετυλίγει την αιωνιότητα, αποκαλύπτει  το μεγαλείο της φύσης, το είναι. Και, σαν εκείνο, το άγγιγμα στα πέρατα της ψυχής,  οδηγεί στην απελευθέρωση, στον  εξαγνισμό.


Ιδανικός ερμηνευτής ο Αρχιμουσικός Βασίλης Χριστόπουλος, ανέδειξε με τις δύο Ορχήστρες του το μέγεθος του πλούτου της συμφωνίας, την αρμονία αντιθέτων εντάσεων και έφερε στο φως το λόγο του Strauss ότι η μελωδία είναι το μεγαλύτερο από τα θεϊκά δώρα και εμείς θα προσθέταμε και το καλύτερο μέσο  έκφρασης υψηλών διανοημάτων και συνταρακτικών συναισθημάτων.


Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ…

Στὸν ἐξαίρετο Ἄνθρωπο καὶ Γιατρό, Παναγιώτη Γρ. Σταμούλη, ἀπὸ τὸ Κλμα,  εὐχετήριο γιὰ τὰ ἐπικείμενα ὀνομαστήριά του


«Εσαι σπρο λληνικ ρημοκκλήσι δαρμένο
π τν ντηλιά. Γύρω-γύρω μπέλια, μποστάνια,
καρποφόρες συκιές κα κάπου κάπου μοναχικ
κα κάποια λιά. Χρυσοφρυγανισμένα τ χορτάρια
χνίζουνε, χυρο πιά· κι’ ντς γι’ γγέλους, τ τζιτζίκια,
σο κανοναρχονε τ κάθε πομεσήμερο ως ργ
μ τ δικό τους τρόπο τν Παρακλητικ Κανόνα».
Τ.Κ. Παπατσώνης

Δεκαπενταύγουστο λοιπόν, καὶ μέσα μου λυγίζουν ξανὰ μνῆμες καὶ εἰκόνες, ἀνάμικτες μὲ εὐωδιές, ποὺ ἀνόθευτες, ἀπείραχτες καὶ πάντα συγκινητικὲς ἔχουν σταθεῖ σὲ περίοπτη θέση τῆς καρδιᾶς. Μαζὶ μ᾿ αὐτὲς καὶ τὰ πρόσωπα. Τὰ πρόσωπα, ποὺ ἀσφαλῶς δίχως αὐτά,  μήτε ὁ χῶρος, μήτε ὁ χρόνος μποροῦν νὰ σταθοῦν μέσα σου: θέλουν, βλέπεις, τὶς  βακτηρίες τους.
Τὶς μέρες αὐτές, λοιπόν, τὸ χωριὸ εὐωδίαζε ἀπὸ τὸ λιασμένο καὶ ψημένο δαμάσκηνο. Μιὰ γλυκειὰ μοσχοβολιὰ ἀνέβαινε ἀπὸ τοὺς φούρνους ποὺ τὸ ψήνανε, ἀνάμικτη εὐωδιὰ μὲ τὸ ρετσίνι τοῦ πεύκου.
Ὅμως καὶ τὰ σπίτια εὐωδιάζανε τὶς μέρες τῆς νηστείας, καθὼς μὲ αὐστηρότητα τὴν διακρατοῦσαν οἱ παλιοὶ καὶ περιμένανε τοῦ Σωτῆρος νὰ γευτοῦν τὸ ψάρι καὶ τῆς Παναϊᾶς τὸ καλὸ τὸ φαΐ. Καὶ περνοῦσαν οἱ μέρες μὲ κύριο ἔδεσμα βραστὸ κολοκύθι, στὸ ὁποῖο πρόσθεταν γιὰ εὐωδία καὶ νοστιμιά τρυφερὲς κορυφὲς ἀπό μάραθο, ἀλλὰ καὶ καλαμάρια τηγανιτά, ποὺ ἀφθονοῦσαν τότε. Φυσικὰ δὲ λείπανε καὶ οἱ εὐωδιαστὲς ντομάτες ἀπό τοὺς κήπους στὸ Ρέμα ἤ ἀπό τὸν όνομαστὸ κῆπο τοῦ μπάρμπα Ἀνάργυρου στοῦ «Κώστα».
Τοῦ Σωτῆρος, στὶς 6 Αὐγούστου δηλαδή, ποὺ καταλύανε ψάρι, τὴν πρώτη θέση εἶχαν στὸ τραπέζι οἱ τηγανιτές ἤ βραστὲς ζαργάνες. Μέχρι νἄρθει ἡ Γιορτή, ὁ φωτεινὸς Δεκαπενταύγουστος, γιὰ μοσχοβολήσει τὸ χωριὸ ἀπὸ τὸ κρέας καπαμᾶ, νὰ τιμηθεῖ ἡ ἡμέρα καὶ νὰ χαρεῖ ἐκεῖνος ὁ παιδεμένος κόσμος. Γιατὶ ἡ περίοδος ἐκείνη ἦταν ἀρκετὰ φορτωμένη κι ἔπρεπε νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὶς μέρες καὶ τὰ μαξούλια. Μαξούλια ποὺ φέρνανε τὴ δραχμὴ στὸ σπίτι, ἀλλὰ καὶ τὰ ἀγαθὰ γιὰ τὸ χειμώνα. Ἔτσι, ἐνῶ τὸ χωριὸ μοσχοβολοῦσε λιαστὸ καὶ ψημένο δαμάσκηνο, στὰ μπαλκόνια καὶ στὶς πεζοῦλες λιάζονταν ὁ ἄλλος καρπός: τὸ ἀμύγδαλο, ποὺ ἦταν στὸ χαβᾶ του. Κι ὕστερα στὶς «λιάστρες» τὰ σῦκα, τὰ παστάλια, ὅπως τἄλεγε ἡ γιαγιά μου, ἄσπρα καὶ μαῦρα σῦκα, τοποθετημένα πάνω σὲ σπαρτίνες ποὺ τὶς κόβανε τὸν Ἰούνιο καὶ τὶς πατοῦσαν μὲ πέτρες ὥστε νὰ ἰσιάσουν, νὰ γίνουν τὸ δυνατὸ ἐπίπεδες, ὥστε νὰ δεχτοῦν τοὺς καρποὺς ποὺ ἦταν γιὰ λιάσιμο. Μάλιστα, τὰ μισοφαγωμένα ἀπὸ τὰ πουλιὰ ἤ τὰ ζούζουλα σῦκα κι ἐκεῖνα τὰ μάζευαν, τὰ λιάζανε ξεχωριστὰ καὶ τὰ εἶχαν γιὰ τροφὴ τῶν ζώων (μουλαριῶν καὶ γαϊδουριῶν) τὸ χειμώνα. Μὲ λίγα λόγια τίποτε δὲν πήγαινε χαμένο.
Μόνο ποὺ ὅλ᾿ αὐτὰ ἀπομένουν πιὰ μιὰ περασμένη πραγματικότητα, ὡστόσο ποτὲ ξεπερασμένη...
Δεκαπενταύγουστος... Δροσερὴ ἡ παλιά μας ἐκκλησιά, μὲ τὸν μπάρμπα-Ἀλέκο τὸν Ξανθούλη νὰ κελαϊδάει τὸ «Πεποικιλμένη»  καὶ τὸ «Αἱ γενεαὶ αἱ πᾶσαι μακαρίζομέν σε τὴν μόνην Θεοτόκον...» Κι ὕστερα τὸ κέρασμα μὲ τὸ γλυκὸ τὸ βύσινο καὶ τὸ δροσερὸ νερὸ ἀπό τὴ βρύση στὸ πλάτανο... Κι ἀπὸ τὴν ἀντικρυνὴ τὴ Γλώσσα, ποὺ πανηγύριζε τὴ μέρα αὐτή, οἱ ἀσίγαστες γιορταστικὲς καμπάνες νὰ γεμίζουν τὴν ψυχὴ αἰσιοδοξία, κατάνυξη καὶ εὐλογία. Ποὺ μέχρι σήμερα τὴν κρατοῦμε μέσα μας, φυλαχτὸ πολυτιμότατο, ποὺ δὲν ἐξαργυρώνεται μὲ τίποτε.

Δεκαπενταύγουστο 2014


Related Posts with Thumbnails