Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ
Στις 25 Ιουλίου ξεκινά μια αντιπροσωπεία είκοσι ατόμων
της Γκιόστρας της Ζακύνθου για την όμαιμη και φιλική Λευκάδα, γνωστή κάποτε σαν
Santa Maura, για να λάβει μέρος στις εκεί
εκδηλώσεις “Festa del Canale”, που διοργανώνει ο πάντα δραστήριος «Ορφέας» για δεύτερη
συνεχόμενη χρονιά.
Συγκεκριμένα, το βράδυ της 26ης, στο δικό μας, ιόνιο νησί, θα μεταφερθεί το κλίμα της επτανησιακής
ιστορίας και παράδοσης, που τελευταία ζούμε εμείς εδώ κάθε χρόνο, το τριήμερο
της Πεντηκοστής, στα πλαίσια των γνωστών εκδηλώσεων και ο πολιτισμός θα ενώσει
ξανά τα νησιά μας, δίνοντάς τους την ευκαιρία να ψάξουν τις κοινές τους ρίζες
και την δική τους διαφορετικότητα.
Η θριαμβευτική
είσοδος του νικητή της ιππικής αναμέτρησης στην πόλη θα μεταφερθεί λίγο
βορειότερα και αναγεννησιακές στιγμές θα ξαναγίνουν πραγματικότητα στο κέντρο,
περίπου, του Ιονίου, αποδεικνύοντας πως σε τούτο τον τόπο, τον πανταχόθεν
βαλλόμενο, τίποτα δεν έχει χαθεί οριστικά και πως όλα μπορεί ν’ αποκτήσουν την
παλιά τους, γνήσια ταυτότητα, απαλλαγμένα απ’ ότι τους έχει υποχρεωτικά
επιβάλει ο μερικές φορές άδικος και ισοπεδωτικός νόμος των συγκοινωνούντων
δοχείων.
Σμπαντιερατόροι και
τυμπανιστές θα δώσουν χρώμα και ήχο εποχής σε μιαν αδελφική μας πόλη, που κι
αυτή καταπληγώθηκε από τους ίδιους με τους δικούς μας σεισμούς, του Αυγούστου
του 1953, αλλά κατάφερα να ξαναβρεί το πρόσωπό της, ένας ιππότης πάνω στο
άλογο, με το σπαθί και την καλή του θα θυμίσει στην γείτονα και την δική της
καταγωγή, ενώ η μορφή του Πρεβεδούρου, που θα συνοδεύεται από τους εκπροσώπους
του Μεγάλου Συμβουλίου θα ζωντανέψει παλιούς πίνακες και διηγήσεις του νόνου ή
και σελίδες εντόπιας ιστορίας. Τέλος το νικητήριο γλέντι, με χορούς εποχής, θα
κάνει τ’ αυτιά μας να ξεχάσουν για λίγο τις όσο πάει και πιο βάρβαρες νότες,
τις οποίες επιβάλει ανεπαισθήτως η τηλεόραση και η πλειοψηφία του σημερινού
ραδιοφώνου και όχι μόνο θα γνωρίσει στους νεότερους τον τρόπο της διασκέδασης
μιας άλλης, καλύτερης κατά πολλούς, εποχής, αλλά και θα δείξει το πώς
δημιουργείται και μεταδίδεται ο πολιτισμός, μια και κάποτε (και αυτό
χαρακτηρίζει τον Επτανησιακό πολιτισμό) πέρασαν από τα σαλόνια στα… αλώνια.
Η μεγαλύτερη,
πάντως, σημασία αυτής της επίσκεψης, δεν βρίσκεται στο ίδιο το γεγονός της
πολιτιστικής ανταλλαγής, αλλά στις περαιτέρω επεκτάσεις του.
Πάνω απ’ όλα μετράει
πως έστω και δύο, αυτή τη φορά, από τα νησιά του Ιονίου βρίσκονται ξανά μαζί και
πως οι κάτοικοί τους συνυπάρχουν.
Οι δεσμοί των δύο
τόπων είναι στέρεοι και παμπάλαιοι. Η κοινή λατρεία της Αγίας Μαύρας, για
παράδειγμα, δεν είναι διόλου τυχαία. Η λατρεία του δικού μας Πολιούχου, στην
συνέχεια, στο νησί της Λευκάδας, με πάνδημη λιτανεία την ημέρα της μνήμης του
(17 Δεκεμβρίου), η οποία έχει αποδοθεί σε θαύμα απαλλαγής από πανούκλα,
αποδεικνύει πολλά. Τέλος (για να μην μακρηγορούμε) σε μας το επώνυμο
«Λευκαδίτης» και σε κείνους το «Ζακυνθινός» δεν δείχνουν μόνο μετακινήσεις και
εμπορικές ανταλλαγές, αλλά πολλά βαθύτερα και πολύ πιο ουσιαστικά.
Η πρόσκληση στην
Γκιόστρα της Ζακύνθου από τον γνωστό και πολυβραβευμένο «Ορφέα» της Λευκάδας
δεν πρέπει να θεωρηθεί επιπόλαια σαν μια απλή φιλοφρόνηση, ούτε σαν μια
ευκαιρία ταξιδιού. Αυτά σίγουρα δεν είναι οι σκοποί ούτε του ενός, ούτε του
άλλου σωματείου.
Η συνύπαρξη της
Ζακύνθου και της Λευκάδας, σ’ αυτό το εορταστικό διήμερο συνεχίζει εκείνο που
τελευταία γίνεται στο νησί μας με τις εκδηλώσεις της Γκιόστρας. Επαναφέρει την
συνύπαρξη των δυτικών (και γιατί όχι δυτικότροπων) νησιών της χώρας μας και
αναζητά την πολιτιστική επανένωσή του. Αυτός, πιστεύω, πως πρέπει να είναι και
ο σκοπός των σοβαρών, ντόπιων πολιτιστικών μας συλλόγων.
Τα Επτάνησα πρέπει
να μείνουν ομοούσια και αδιαίρετα. Οι κοινές εκδηλώσεις και όχι απλά οι
ανταλλαγές, μπορούν να το καταφέρουν αυτό άριστα.
Εμείς της Γκιόστρας
της Ζακύνθου δεν πάμε σήμερα σ’ ένα άλλο νησί, για να τους δείξουμε το δικό
μας. Πάμε σε τόπο μας, για να ξαναθυμηθούμε την ιστορία μας. Δεν θεωρούμε την
εκδήλωση, που θα συμμετάσχουμε, ξένη και αλλότρια, αλλά καθημερινότητά μας.
Είναι, για παράδειγμα, σαν να μετακινήσουμε τις δράσεις μας από την πλατεία
Σολωμού, σ’ αυτήν του Κατασταριού ή της Βολίμας.
Η Λευκάδα ανήκει στα
Επτάνησα και είναι τόπος μας. Είναι πατρίδα μας.
Απλά πηγαίνουμε στο
διπλανό νησί.
Μακάρι σύντομα να
μπορέσουμε να πάμε και στ’ άλλα κι αυτά να έρχονται συχνά στο δικό μας!