Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ
Στο προηγούμενο κείμενό μας, αν θυμάστε, είχαμε ασχοληθεί, με αφορμή το συνέδριο που έγινε στο νησί μας για την Γκιόστρα στον Επτανησιακό χώρο, με το πώς θα μπορούσε να βελτιωθεί ο τουρισμός μας, αν εκμεταλλευτούμε σωστά και χωρίς φολκλόρ διαστάσεις τον πολιτισμό μας. Αφορμή γι’ αυτές μας τις σκέψεις στάθηκε ένα κρουαζιερόπλοιο, το οποίο, κατά ευτυχή σύμπτωση, σταμάτησε για λίγες ώρες στο λιμάνι της πόλης μας και οι επιβάτες του είχαν την ευκαιρία να ξεπεράσουν την αμηχανία της μη οργάνωσης και να γευθούν κάτι από την παράδοση του τόπου που επισκέπτονταν.
Σήμερα θα μας απασχολήσει μια άλλη, εκ διαμέτρου αντίθετη, αλλά εξίσου σημαντική, πλευρά αυτού του σημαντικού συνεδρίου, το οποίο, εκτός των άλλων, απέδειξε πως μπορεί να γίνουν θαύματα με λίγα χρήματα και πως το κοινό διψά για ποιοτικές εκδηλώσεις και δεν χρειάζεται να του δίνουμε μασημένες τροφές και εύπεπτα κατασκευάσματα.
Πρόκειται για την αθρόα προσέλευση των φοιτητών του Τ.Ε.Ι. της Ζακύνθου στις εργασίες του συνεδρίου, την συγκινητική συμμετοχή τους και προ πάντων την επαφή τους με τον τόπο που ζουν και σπουδάζουν και προπάντων τον πολιτισμό του.
Αριθμός, λοιπόν, πολύ μεγαλύτερος από τον αναμενόμενο, που ξεπέρασε κάθε προσδοκία, παιδιών που σπουδάζουν στο νησί των Δοξαράδων, του Κουτούζη και του Κανούνη την σωτήρια τέχνη της συντήρησης, τη στιγμή μάλιστα που τα σπαράγματα της θεομηνίας του σεισμού και της φωτιάς περιμένουν την επαναφορά τους στην καθημερινότητα του τόπου τους, προσήλθαν αυθόρμητα στο χώρο της διεξαγωγής του συνεδρίου, παρακολούθησαν προσεκτικά όλες τις εργασίες του και κατάλαβαν πως εκτός από την επιδημία που επιβάλει η τηλεοπτική ψυχαγωγία και έχει πλήξει ακόμα και τον με ιστορία και παράδοση ιόνιο χώρο, υπάρχει και κάποια άλλη, που συνεχίζοντας και επεκτείνοντας, δίνει μια ποιότητα στη ζωή των κατοίκων και μια ευκαιρία ανάτασης στους επισκέπτες και ενοίκους αυτού του νησιού, που συχνά διαλαλεί πως ακολουθεί την πορεία του με τον πολιτισμό που παράγουν οι εσχάτως επιπλέουσες, σαν τους φελλούς, αγράμματες, χρυσές μετριότητες.
Αν σκεφτούμε, δε, πως, όπως τα έχουμε αναγκάσει, όλα αυτά τα παιδιά, περιμένουν την φυγή και διαφυγή τους κάθε μεσημέρι Παρασκευής, με επιστροφή το βράδυ της Κυριακής, τότε η παραμονή τους στο νησί το σαββατοκύριακο του συνεδρίου, πρέπει να θεωρηθεί μια ιδιαίτερη επιτυχία και η συμβίωσή τους μαζί μας μια ελπίδα και μια απαρχή βελτίωσης.
Κάποιοι, μάλιστα, από αυτούς τους φοιτητές, που ίσως αύριο συμβάλλουν στην αποκατάσταση του κινδυνεύοντος να σαπίσει πολιτισμού μας (αυτό ερμηνεύστε το όπως θέλετε, κατά λέξη ή μεταφορικά) συμμετείχαν πιο ενεργά στην όλη διεξαγωγή και διοργάνωση, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους άψογα και υποδειγματικά στην γραμματεία και βοηθώντας την όλη προσπάθεια με μεράκι, αγάπη και προθυμία.
Το Τ.Ε.Ι. της Ζακύνθου είναι το μόνο ανώτερο πνευματικό ίδρυμα του νησιού μας. Λειτουργεί από χρόνια, αλλά ελάχιστοι, πιστεύω (και μακάρι να κάνω λάθος) τον έχουν αγκαλιάσει. Ενώ θα έπρεπε το σημαντικό αυτό κομμάτι της κοινωνίας μας, το έστω και περαστικό, να το έχουμε αφομοιώσει και (με την σωστή ερμηνεία της λέξης) να το έχουμε εκμεταλλευτεί, εμείς σχεδόν το αγνοούμε και σίγουρα χάνουμε πολλά από αυτήν μας την αδιαφορία.
Η παρουσία των παιδιών αυτών στο συνέδριο που έγινε με θέμα του την Γκιόστρα στον επτανησιακό χώρο απέδειξε πως οι φοιτητές των Τ.Ε.Ι. επιδιώκουν την συμμετοχή τους στα κοινά του νησιού, που φιλοξενεί τις προσδοκίες τους, αλλά εμείς τους την αρνούμεθα, τυρβάζοντας περί πολλά και κυνηγώντας το εύκολο κέρδος.
Παλιότερα, αν θυμάστε, οι φοιτητές της Ζακύνθου ή για την ακρίβεια οι εν Ζακύνθω φοιτητές, έβγαζαν ένα περιοδικό, με τον εύστοχο και χαρακτηριστικό τίτλο «Ευτοιχισμένοι». Μπορεί ο υπολογιστής να υπογραμμίζει με κόκκινο την λέξη του τίτλου, θέλοντας με «υ» την δεύτερη συλλαβή, αλλά εκείνο το σωστά λαθεμένο «οι» της έχει πολλά να μας πει και να μας διδάξει.
Λένε συχνά οι κινδυνεύοντες από την γραφή του Μιχαήλ το ξημέρωμα της 8ης Νοεμβρίου (θυμηθείτε την χαρακτηριστική αυτή τοπική παράδοση) πως η νέα γενιά έχει χάσει τον προσανατολισμό της, πως δεν έχει ενδιαφέροντα, πως δεν ερωτεύεται, πως δεν διασκεδάζει, πως δεν ζει.
Διαφωνώ κάθετα μ’ αυτήν την μίζερη αντιμετώπιση. Ο κόσμος προχωρεί και βελτιώνεται, η κοινωνία εξελίσσεται και προοδεύει κι εμείς οι πεπερασμένοι, δεν μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε, δεν είμαστε σε θέση να βελτιωθούμε. Είναι σαν αυτούς τους γερασμένους και πάσχοντες από ζαχαρώδη διαβήτη, ασθένεια που προστίθεται στο σύνδρομο της Κατοχής και του σέμπρου και κάνει τους προς το τέλος οδεύοντες να ζηλεύουν τους νέους που τρώνε.
Τα παιδιά των Τ.Ε.Ι. έδωσαν ζωή στο συνέδριο και υποσχέσεις στην αυριανή Ζάκυνθο. Δεν έχουν ψήφο στις τοπικές κάλπες, αλλά μπορούν να εκλέξουν ικανούς ηγέτες. Αν τ’ αγνοήσουμε, αναγνωρίζουμε τα γηρατειά μας. Είναι ένας πολιτισμός δίχως ρυτίδες.
Σαν πρόεδρος του σωματείου “Giostra di Zante”, που διοργάνωσε το συνέδριο τα ευχαριστώ από την ψυχή μου. Ήταν μια από τις πιο ευχάριστες νότες του τριήμερου. Ας είναι καλά.