© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου: [ΠΡΟΠΟΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΔΕΙΠΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ]

Πρόποσις
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
κατὰ τὸ πρὸς τιμὴν Αὐτοῦ Δεῖπνον
τοῦ Προκαθημένου τῆς Εὐαγγελικῆς Ἐκκλησίας
ἐν Γερμανίᾳ
(14 Μαΐου 2014)

Σεβασμιώτατε Ἐπίσκοπε κύριε Nikolaus Schneider, Πρόεδρε τῆς ἐν Γερμανίᾳ Εὐαγγελικῆς Ἐκκλησίας,
Sehr geehrte Frau Präses Dr. Schwaetzer,
Ἱερώτατε καὶ ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ ἀδελφὲ καὶ συλλειτουργὲ Μητροπολῖτα Γερμανίας κύριε Αὐγουστῖνε,
Ἱερώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί,
Ἐκλεκτοὶ συνδαιτυμόνες,

Ἐν εὐχαριστίᾳ πολλῇ ἀπεδέχθημεν τὴν εὐγενῆ πρόσκλησιν τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος εἰς τὸ πρὸς τιμὴν τῆς ἡμετέρας Μετριότητος παρατιθέμενον τοῦτο δεῖπνον, τὸ προσφέρον εἰς ἡμᾶς τὴν δυνατότητα μιᾶς ἐκ τοῦ σύνεγγυς ἐπικοινωνίας καὶ ἀνταλλαγῆς ἀπόψεων ἐπὶ τῶν ἀπασχολούντων τὰς ἐν Γερμανίᾳ χριστιανικὰς Ἐκκλησίας ζητημάτων καὶ θεμάτων, ὡς καὶ τὴν σύγχρονον κοινωνίαν τῆς μεγάλης ταύτης χώρας ὑμῶν, ἐν τῇ ὁποίᾳ αὗται δραστηριοποιοῦνται καὶ διακονοῦν. Εἶναι δὲ λίαν εὐχάριστον τὸ γεγονὸς ὅτι πρὸς ἀντιμετώπισιν τῶν τοιούτων θεμάτων ὑφίσταται ἤδη στενοτάτη συνεργασία μεταξὺ τῆς Ἐκκλησίας ἧς προΐστασθε καὶ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας.

Ἡ τοιαύτη ἀγαστὴ συνεργασία ὀφείλεται ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν εἰς τὴν ἀγαθὴν διάθεσιν ἀμφοτέρων τῶν πλευρῶν καὶ τὸν κοινὸν στόχον ἐνισχύσεως καὶ ἐπιστηρίξεως τῶν ἀνθρώπων, ἰδίᾳ δὲ τῶν ἐχόντων ἀνάγκην, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ εἰς τὴν ἱστορικὴν σχέσιν μεταξὺ τῆς Εὐαγγελικῆς Ἐκκλησίας τῆς Γερμανίας καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀρξαμένην ἀπὸ τοῦ 16ου αἰῶνος, ὅτε ἡ νεοπαγὴς Εὐαγγελικὴ Ἐκκλησία ἐπεκοινώνησε πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὡς τὸν θεματοφύλακα τῆς θεοπαραδότου ἀκαινοτομήτου πίστεως, ἀναζητοῦσα ἐν τῇ ἀποστολικῇ καὶ πατερικῇ παραδόσει τὰς πηγὰς τῆς πίστεως, τὰς ἀρδευσάσας τὴν πρὸ τοῦ σχίσματος ἑνιαίαν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.

Καὶ ἐὰν ἀτυχῶς αἱ προσπάθειαι ἐκεῖναι μεταξὺ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὑπὸ τὸν Πατριάρχην Ἱερεμίαν τὸν Β´ τὸν ἐπονομαζόμενον Τρανὸν καὶ τῶν Γερμανῶν Μεταρρυθμιστῶν Martin Crusius, Stephen Gerlach καὶ ἄλλων Λουθηρανῶν τῆς Τυβίγγης δὲν εὐωδώθησαν, ἡ συμπόρευσις ὑμῶν καὶ ἡμῶν εἰς τὸ πεδίον τῆς κοινωνικῆς προνοίας καὶ εὐποιΐας, ἰδίᾳ δὲ διὰ τοὺς κατὰ τὴν τελευταίαν πεντηκονταετίαν μετοικήσαντας ἐξ Ἑλλάδος καὶ ἄλλων χωρῶν τῆς Εὐρώπης εἰς Γερμανίαν, πρὸς ἀναζήτησιν ἐργασίας καὶ τόπου διαμονῆς καὶ ἀπαρτίσαντας ἀρχικῶς τὸ ποίμνιον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας, συνέβαλεν οὐσιαστικῶς εἰς τὴν καλλιέργειαν πνεύματος ἀλληλεγγύης καὶ ἀλληλοκατανοήσεως καὶ εἰς συνεργασίαν μεταξὺ ἀμφοτέρων.

Δραττόμεθα δὲ τῆς εὐκαιρίας ταύτης ὅπως εὐχαριστήσωμεν ἐν τῷ προσώπῳ ὑμῶν τὴν Εὐαγγελικὴν Ἐκκλησίαν τῆς Γερμανίας διὰ τὴν κατὰ καιροὺς καὶ τόπους συμβολὴν αὐτῆς πρὸς ἐξυπηρέτησιν τῶν λειτουργικῶν καὶ ἄλλων ἀναγκῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας ἐν πνεύματι ἀγάπης καὶ καλῆς θελήσεως, στοιχείων ἅτινα ἀποτελοῦν τὸ θεμέλιον παντὸς εἰλικρινοῦς καὶ ἐποικοδομητικοῦ διαλόγου, ἐπ᾽ ἀγαθῷ τῶν ἀνθρώπων τοὺς ὁποίους ἀμφότεροι ἐτάχθημεν ὅπως διακονῶμεν, ἅμα δὲ καί «ὑπὲρ εἰρήνης καὶ καταστάσεως τοῦ σύμπαντος κόσμου», ὡς πάντοτε εὔχεται ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία.

Εὐχαριστοῦντες καὶ αὖθις ὑμᾶς διὰ τὴν εὐγένειαν τῶν αἰσθημάτων σας καὶ τὴν ἐγκάρδιον καὶ πρόφρονα φιλοξενίαν, εὐχόμεθα ὑπὲρ ὑγείας καὶ πάσης πνευματικῆς προόδου ἁπάντων τῶν συνανακειμένων ἡμῖν.

Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου: [ΠΡΟΠΟΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΓΕΥΜΑ ΤΟΥ ΠΡΕΣΒΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ]

Πρόποσις
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
κατὰ τὸ πρὸς τιμὴν Αὐτοῦ Γεῦμα
τοῦ Ἐξοχ. Πρέσβεως τῆς Ἑλλάδος ἐν Γερμανίᾳ

(14 Μαΐου 2014)


Ἐξοχώτατε κύριε Πρέσβυ,

Σᾶς εὐχαριστοῦμεν θερμῶς διὰ τὴν τιμητικὴν πρόσκλησίν σας καὶ σᾶς μεταφέρομεν τὸν χαιρετισμὸν καὶ τὴν εὐλογίαν τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἐκφράζομεν δὲ τὴν χαράν μας διότι σᾶς ἐπανασυναντῶμεν.

Οἱ κανονικοὶ δεσμοί, οἱ συνδέοντες τὰς κατὰ τόπους ὀρθοδόξους κοινότητας μετὰ τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας εἶναι φυσικὸν νὰ ἐνισχύωνται διὰ τῶν ἀμοιβαίων ἐπισκέψεων, διότι αὗται παρέχουν τὴν δυνατότητα διὰ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον ἐπικοινωνίαν, ἐπὶ τῆς ὁποίας σφυρηλατοῦνται στενότεραι καὶ θερμότεραι σχέσεις μέσῳ τῆς ἀπὸ κοινοῦ ἀντιμετωπίσεως τῶν ἑκάστοτε ἀναφυομένων προβλημάτων, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀνταλλαγῆς ἀπόψεων ἐπὶ ζητημάτων γενικωτέρου ἐνδιαφέροντος· διὸ καὶ ἐπιδιώκομεν ἀπὸ τῆς ἡμετέρας πλευρᾶς τὴν κατὰ τὸ δυνατὸν συχνὴν ἐπαφὴν μετὰ τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος, εἴτε διὰ τῆς προσωπικῆς ἡμῶν παρουσίας εἰς διαφόρους ἐπετειακὰς καὶ λοιπὰς ἐκδηλώσεις εἴτε δι᾿ ἐκπροσωπήσεως ἡμῶν ὑπὸ ἀδελφῶν κληρικῶν.

Εἰς τὸ κλῖμα δὲ αὐτὸ τῆς ἀλληλοπροσεγγίσεως ἀπ᾿ ἀρχαιοτάτων χρόνων συνέβαλλε καὶ ἡ συνεστίασις, ἡ συνευωχία, ὡς κατάλληλον πλαίσιον διὰ φιλικὰς συζητήσεις καὶ δημιουργίαν γνωριμίας. Ἔτι δέ, ἡ συνεστίασις ἐξέφραζεν ἀνέκαθεν τὴν διάθεσιν νὰ μοιρασθῇ κανεὶς τὰ σημαντικὰ γεγονότα τοῦ ἰδιωτικοῦ αὐτοῦ βίου μετὰ τῶν οἰκείων καὶ γνωρίμων αὐτοῦ· διὸ καὶ ἡ παράθεσις γεύματος ὑπάρχει παλαιόθεν ἀπαραίτητον συμπλήρωμα τῶν μεγάλων στιγμῶν τῆς προσωπικῆς ζωῆς ἑκάστου. Προσέτι, ὑπὸ τὸ πνεῦμα τοῦτο ἀναφέρεται εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην ὅτι ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ὡς ἐξωτερικὸν δεῖγμα τῆς χαρᾶς διὰ τὴν κλῆσιν αὐτοῦ ὑπὸ τοῦ Κυρίου παραθέτει τράπεζαν εἰς τοὺς πρῴην συναδέλφους αὐτοῦ (Λουκ. ε΄ 27-29), ὁμοίως δὲ ἡ πρὸς τὸν Σωτῆρα εὐγνωμοσύνη διὰ τὴν ἀνάστασιν τοῦ Λαζάρου ἐκδηλοῦται ὑπὸ τῆς οἰκογενείας αὐτοῦ διὰ κοινοῦ δείπνου (Ἰωάν. ιβ΄ 1΄κ.ἑξ.).

Μετὰ πολλῆς χαρᾶς καὶ ἐκτιμήσεως διὰ τὸ ἐνταῦθα ἐπιτελούμενον ἔργον προσήλθομεν, λοιπόν, σήμερον εἰς τὸ γεῦμα τὸ ὁποῖον ἡ φιλόφρων διάθεσις τῆς ὑμετέρας ἐριτίμου Ἐξοχότητος, κύριε Πρέσβυ, παραθέτει ἐκ μέρους τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος πρὸς τιμὴν τῆς ἡμῶν Μετριότητος, ἀσφαλῶς δὲ καὶ τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας ἐν γένει, ἥντινα ἐκπροσωποῦντες ἀφίχθημεν εἰς Γερμανίαν καὶ δὴ εἰς τὴν ἱστορικὴν πόλιν τοῦ Βερολίνου.

Ἡ θέσις τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνισμοῦ εἰς τὴν Γερμανίαν ὑπὸ τὰς παρούσας συνθήκας εἶναι προφανῶς δύσκολος, καθὼς ὁμοιάζει πρὸς αὐτὴν ἄλλων ἐποχῶν, τῆς ἐποχῆς τῆς πρὸ πεντηκονταετίας ἱδρύσεως τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας, καθ᾿ ὅτι παρατηρεῖται ἕνα νέον κῦμα μεταναστεύσεως, λόγῳ τῆς σοβούσης ἐν Ἑλλάδι οἰκονομικῆς κρίσεως καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς διογκουμένης ἀνεργίας, μετὰ τῆς διαφορᾶς, ὡς πληροφορούμεθα, ὅτι οἱ νέοι μετανάσται δὲν τυγχάνουν ἁπλοῖ ἀνειδίκευτοι ἐργάται, ἀλλά, σημαντικὸν μέρος αὐτῶν, ἐπιστήμονες. Ὡς ἐκ τούτου καὶ ἡ ὑμετέρα ὑπηρεσία, κύριε Πρέσβυ, ὁ ὁποῖος ἐκπροσωπεῖτε τὴν Ἑλληνικὴν Πολιτείαν εἰς τὴν εὐρωπαϊκὴν ταύτην μεγαλούπολιν, καθίσταται σημαντική, τόσον πρὸς τὴν κατεύθυνσιν τῶν ἀφικνουμένων ἐνταῦθα φερελπίδων νεοελλήνων ὅσον καὶ πρὸς αὐτὴν τῶν Γερμανικῶν Κρατικῶν Ἀρχῶν, δεδομένου ὅτι ἡ Γερμανία διαδραματίζει σημαντικὸν ρόλον εἰς τὸ οἰκονομικὸν γίγνεσθαι τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως.

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλλὰς ἔχει, βεβαίως, πολλὰ νὰ προσφέρῃ εἰς τὴν Εὐρωπαϊκὴν οἰκογένειαν ἐκ τῶν ἀκενώτων πηγῶν τῆς πνευματικότητος καὶ ἐν γένει τοῦ πολιτισμοῦ αὐτῆς, ἀξιοποιοῦσα δημιουργικῶς τὴν βαρεῖαν αὐτῆς κληρονομίαν. Καὶ ἡ παροῦσα κρίσιμος καμπὴ τῆς ἱστορίας συνιστᾷ δι᾿ αὐτὴν μίαν πρόκλησιν διὰ νὰ ἀνασυγκροτήσῃ τὰς δυνάμεις αὐτῆς καὶ νὰ ὁδεύσῃ καὶ πάλιν πρὸς τὴν κατάκτησιν νέων στεφάνων ἐπιτυχίας.

Πρὸς τὴν κατεύθυνσιν αὐτὴν αἱ ἑλληνικαὶ παροικίαι τῆς Γερμανίας, καὶ ἐν προκειμένῳ τοῦ Βερολίνου, δύνανται ἐνεργῶς νὰ συνδράμουν, ὄχι μόνον διὰ τῆς προσευχῆς, ἐνδεχομένως δὲ καὶ τῆς οἰκονομικῆς συμπαραστάσεως εἰς τὴν χειμαζομένην γενέτειραν, ἀλλὰ κυρίως διὰ τῆς δημιουργίας εὐμενῶν ὑπὲρ αὐτῆς ἐντυπώσεων εἰς τὸν χῶρον ἐργασίας ἑκάστου τῶν ἐνταῦθα δραστηριοποιουμένων νεοελλήνων, διότι, ὅταν ἐπιδεικνύεται ἡ δέουσα συνέπεια καὶ εὐσυνειδησία, τὸ ἦθος τοῦ ἐργαζομένου, ὡς γνωστόν, τιμᾷ, πέραν τοῦ ἰδίου, καὶ τὸν τόπον τῆς καταγωγῆς αὐτοῦ.

Ὅθεν, εὐχόμενοι ἀπὸ καρδίας ὑμῖν, κύριε Πρέσβυ, πλουσίαν τὴν ἄνωθεν ἀντίληψιν εἰς τὴν πολυεύθυνον διακονίαν σας, ἐπ᾿ ἀγαθῷ ὄχι μόνον τῶν δύο λαῶν, Ἑλληνικοῦ καὶ Γερμανικοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς εὐρυτέρας Εὐρωπαϊκῆς οἰκογενείας εἰς τὴν ὁποίαν ἀνήκομεν ἅπαντες, ὑψοῦμεν τὸ ποτήριον ὑπὲρ τῆς ἐν πᾶσιν εὐδοκιμήσεως τῆς ἐντίμου Ἑλληνικῆς Πολιτείας καὶ τῶν κυβερνώντων αὐτήν, ὑπὲρ ὑγιείας δὲ καὶ μακροημερεύσεως τῆς ὑμετέρας ἀγαπητῆς Ἐξοχότητος μετὰ τῶν οἰκογενῶν καὶ συνεργατῶν σας, ὡς καὶ πάντων τῶν ἐν τῇ χώρᾳ ταύτῃ διαβιούντων ὁμογενῶν.

Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου: [ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣΕ ]

Ὁμιλία
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
κατά τήν Συνάντησιν Αὐτοῦ
μετά τοῦ Προέδρου τῆς Ὁμοσπονδιακῆς Βουλῆς

(14 Μαΐου 2014)

Ἐξοχώτατε κύριε Πρόεδρε,

Ἡ συνάντησις ἡμῶν μετά τῆς Ὑμετέρας Ἐξοχότητος, τοῦ Προέδρου τῆς Ὁμοσπονδιακῆς Βουλῆς τῆς Γερμανίας, πραγματοποιεῖται ἐν αἰσθήμασι συγκινήσεως καί χαρᾶς, καθώς εἰς τήν φιλόξενον χώραν Σας διαβιοῦν σήμερον περί τό ἕν ἑκατομμύριον ὀρθοδόξων πιστῶν, εἴτε μεταναστῶν,  εἴτε γηγενῶν, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν ἕν ζωντανόν καί δημιουργικόν -θέλομεν νά πιστεύωμεν- τμῆμα τῆς κοινωνίας αὐτῆς.

Ἐπιθυμοῦμεν, λοιπόν, νά εὐχαριστήσωμεν διά μέσου Ὑμῶν ἅπασαν τήν Βουλήν τῆς Ὁμοσπονδιακῆς Δημοκρατίας τῆς Γερμανίας διά τήν φιλοξενίαν τήν ὁποίαν προσφέρει αὕτη εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί διά τήν δυνατότητα τήν ὁποίαν δίδει εἰς αὐτήν νά ἐπιτελῇ εἰς τήν Γερμανίαν τό ποιμαντικόν ἔργον αὐτῆς, τήν πνευματικήν διακονίαν τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Εἶναι γνωστόν, Ἐξοχώτατε, ὅτι τό καθ᾿ ἡμᾶς Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἡ  Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη  Ἐκκλησία, κατά τήν ἐπί δεκαεπτά αἰῶνας συνεχῆ καί συνεπῆ προσφοράν αὐτῆς πρός τόν Χριστιανισμόν καί πρός τόν κόσμον,  οὐδέποτε διέκρινε τούς ἀνθρώπους κατά φυλάς καί ἔθνη, ἀλλά ἐκινήθη πάντοτε ὑπό οἰκουμενικόν ἑνοποιητικόν ἐν Χριστῷ πνεῦμα καί διηκόνησε καί διακονεῖ διαφορετικούς κατά τήν φυλετικήν, πολιτιστικήν, κοινωνικήν καί μορφωτικήν κατάστασιν ἀνθρώπους καί λαούς, ἐκπολιτῖσασα κατά Χριστόν αὐτούς, ὡς τούς γεινονικούς Σας τσέχους καί σλοβάκους, καί  μορφώσασα αὐτούς νά εἶναι νομοταγεῖς πολῖται τῶν χωρῶν ἔνθα διαβιοῦν.

Εἴμεθα, λοιπόν, σήμερον εὐτυχεῖς ὡς ὁ ἀπό εἰκοσαετίας καί πλέον συνεχιστής καί ἐκφραστής τῆς παραδόσεως ταύτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, συναντώμενοι μετά τῆς Ὑμετέρας ἐριτίμου Ἐξοχότητος, τοῦ Προέδρου τῆς Ὁμοσπονδιακῆς Βουλῆς τῆς Γερμανίας, καί τῶν συνεργατῶν αὐτοῦ. Ἡ συνάντησίς μας αὕτη μᾶς παρέχει τήν εὐκαιρίαν ἀνταλλαγῆς μεθ᾿ ὑμῶν λόγων καί ἀπόψεων καί ἐκτιμήσεων, ὥστε καί τοιουτοτρόπως νά συμβάλλωμεν τό ἐφ᾿ ἡμῖν, πολιτικοί καί ἐκκλησιαστικοί καί πνευματικοί ἡγέται, εἰς τήν προσέγγισιν καί τήν ἀλληλογνωριμίαν προσώπων καί λαῶν.

Κατά τήν παραμονήν ἡμῶν καί τήν φοράν αὐτήν εἰς τήν φιλόξενον Χώραν Σας, ἔχομεν τήν εὐκαιρίαν νά διαπιστώσωμεν τήν συντελουμένην πρόοδον εἰς ὅλους τούς τομεῖς τῆς ἀνθρωπίνης δραστηριότητος, πνευματικῆς, πολιτικῆς, πολιτισμικῆς, οἰκονομικῆς καί εὐρύτερον κοινωνικῆς. Χαίρομεν ἰδιαιτέρως διά τά ἐπιτεύγματα τοῦ λαοῦ Σας καί διά τόν σημαντικόν καί ὑπό πάντων ἀναγνωριζόμενον σημερινόν διεθνῆ καί πανευρωπαϊκόν ρόλον τόν ὁποῖον διαδραματίζει ἡ Γερμανία.

Χαίρομεν, ἐπίσης, διά τήν Ἱεράν Μητρόπολίν μας καί διά τόν δραστήριον ποιμενάρχην της, τόν Ἱερώτατον ἀδελφόν Μητροπολίτην Γερμανίας κύριον Αὐγουστῖνον, καί διά τούς ὀρθοδόξους πιστούς μας, οἱ ὁποῖοι παροικοῦν εἰς τήν φίλην Χώραν σας. Ἐργατικοί, δραστήριοι, προοδευτικοί συμβάλλουν εἰς τήν καθόλου πρόοδον τῆς Γερμανίας, ἀσχολούμενοι πολλοί ἐξ αὐτῶν μετά τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τέχνης. Συγχρόνως ὅμως δίδουν καί μαρτυρίαν τῆς θρησκευτικῆς καί ἐθνικῆς ταυτότητός των. Ὁμιλοῦμεν ἰδιαιτέρως διά τούς ἑλληνορθοδόξους πιστούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ἡ ὁποία ἑορτάζει τό χρυσοῦν ἰωβηλαῖον αὐτῆς. Τήν ἐπέτειον ταύτην πανηγυρίζομεν καί ἑορτάζομεν ἐδῶ καί εἰς τό Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον.

Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ὡς προωτόθρονος μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησία, ἀσκεῖ καθαρῶς πνευματικόν ἔργον. Δέν ἀσκεῖ «πολιτικήν» ὑπό τήν τρέχουσαν σημασίαν καί ἔννοιαν τῆς λέξεως. Τοῦτο ὅμως δέν σημαίνει ὅτι τό Ἱερόν τῆς Ὀρθοδοξίας Κέντρον καί ἡμεῖς ὁ Προκαθήμενος καί Πατριάρχης αὐτοῦ ἀγνοοῦμεν ἤ ἀδιαφοροῦμεν διά τά προβλήματα τά ὁποῖα ἀπασχολοῦν τόν ἄνθρωπον, τόν σύγχρονον ἄνθρωπον. Προβλήματα,  ὅπως, μεταξύ ἄλλων, τῆς εἰρήνης, τῆς πείνης, τῶν ἀσθενειῶν, τῆς παγκοσμιοποιήσεως καί τῆς ἐπαπειλουμένης οἰκολογικῆς καταστροφῆς, ἀπασχολοῦν ἐντόνως τήν Ἐκκλησίαν μας. Εἰδικῶς διά τό τελευταῖον ζήτημα, τό οἰκολογικόν, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἔλαβε καί λαμβάνει, ἐντός τῶν πλαισίων τῆς οἰκουμενικῆς του ἀποστολῆς, πρωτοβουλίας εἰς παγκόσμιον κλίμακα. Ἡ ἐπαπειλουμένη οἰκολογική καταστροφή τοῦ πλανήτου μας, πέραν τοῦ γεγονότος ὅτι ἀποτελεῖ σοβαρόν κατά τοῦ Δημιουργοῦ καί τῆς κτίσεως Αὐτοῦ ἁμάρτημα, ἀποβαίνει καί εἰς βάρος ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος, συμπεριλαμβανομένων καί τῶν ὑπαιτίων.

Αἴτια τοῦ κακοῦ τούτου εἶναι ἡ ἀχαλίνωτος φιλοκτημοσύνη προσώπων καί λαῶν. Εἰς τήν σκέψιν τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, ἀλλά καί πολλῶν διανοητῶν τῆς Δύσεως καί τοῦ Γερμανικοῦ πνεύματος καί πολιτισμοῦ, ἡ ἄμετρος ἀνάπτυξις καί ὁ ὑπέρμετρος πλουτισμός ἐνέχουν στοιχεῖα ὑπεροψίας καί ἀσεβείας πρός αὐτόν τοῦτον τόν Δημιουργόν τοῦ παντός καί χαρακτηρίζονται  ὡς «ὕβρις».

Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, λοιπόν, πέραν καί πλήν τῶν ἰδικῶν του πρωτοβουλιῶν, συντάσσεται καί συμπαρατάσσεται  πρός πάντα φορέα ἤ διεθνεῖς ὀργανισμούς, οἱ ὁποῖοι στοχεύουν εἰς τήν ἀντιμετώπισιν τῶν ἀνωτέρω προβλημάτων, δέν παύει δέ εἰς τάς δεήσεις καί προσευχάς τοῦ νυχθημέρου νά δέηται ὑπέρ τῆς θείας παρεμβάσεως πρός διαφύλαξιν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος.

Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Γερμανίας, ἡ ὁποία ὑπό τήν διοίκησιν ἐμπνευσμένων Ἱεραρχῶν καί ἀπό τριακονταετίας περίπου ὑπό τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην κύριον Αὐγουστῖνον προσέφερε καί συνεχίζει νά προσφέρῃ μέγα ἐκκλησιαστικόν καί θρησκευτικόν ἔργον, συνεσπείρωσε τούς Ὀρθοδόξους καί ἀποτελεῖ μέγαν πολιτιστικόν καί ἐκσυγχρονιστικόν πνευματικόν παράγοντα εἰς τόν χῶρον τῆς εὐλογημένης Γερμανίας, ἀκολουθεῖ δέ τό παράδειγμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαχείου,  καλλιεργοῦσα ὑπό τήν καθοδήγησιν τοῦ Ποιμενάρχου αὐτῆς τάς ἀξίας τῆς ἐλευθερίας, τῆς εἰρήνης, τῆς ἀλληλοπεριχωρήσεως καί τῆς ὑπερβάσεως τῶν φυλετικῶν καί ἄλλων διακρίσεων. Συνεργοῦμεν δηλαδή, Ἐξοχώτατε, οἱ Ὀρθόδοξοι πάντες εἰς τό ἔργον καί εἰς τήν ὑψηλήν ἀποστολήν Σας διά τῆς προσευχῆς καί τῆς  ἐκτενοῦς δεήσεως ἀλλά καί διά τῆς καθ᾿  ἡμέραν διακονίας τῶν ἐνταῦθα διαβιούντων Ὀρθοδόξων. Καί εὐχόμεθα τό Κοινοβούλιόν Σας νά ἀποτελῇ πάντοτε μίαν ἱστορικήν καί σύγχρονον ἐλαίαν, μεταγγίζουσαν ἔλαιον ἀγαλλιάσεως καί εἰρήνης καί ἐν τέλει σωτηρίας πρός ἅπαντα τόν Γερμανικόν Λαόν.

Ἡμεῖς ἀπό τοῦ καί ἐν τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριαρχείῳ, ἀκολουθοῦντες τόν Ἐσταυρωμένον καί Ἀναστάντα Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τό μοναδικόν πρότυπον εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν μας πορείαν, συνεχίζομεν τήν προσφοράν τῆς οἰκουμενικῆς μαρτυρίας τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία, ἐπαναλαμβάνομεν,  δέν ἀποτελεῖ οὔτε πολιτικόν μόρφωμα, οὔτε φιλοσοφικήν δοξασίαν ἀλλά εἶναι ἡ ἀποκαλυφθεῖσα ἀλήθεια, ἡ καλοπροαίρετος γνῶσις τῆς ὁποίας δύναται νά τήν καταστήσῃ πηγήν αἰωνίου ζωῆς διά πάντας ἀνθρώπους, «τούς θέλοντας σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (πρβλ. Α΄ Τιμ. β΄ 4-5). Προσευχόμεθα δέ ὑπέρ πάντων ἀνθρώπων καί ἰδιαιτέρως ὑπέρ τοῦ Γερμανικοῦ Λαοῦ, δεόμενοι ὑπέρ τῆς εὐημερίας καί κατά Θεόν προόδου καί ἀκμῆς αὐτοῦ.

Εὐχαριστοῦμεν ἀπό καρδίας διά τήν ὡραίαν ταύτην καί λίαν ἐποικοδομητικήν συνάντησιν. Παρακαλοῦμεν, Ἐξοχώτατε, διαβιβάσατε τάς εὐχαριστίας καί τάς εὐχάς τῆς ἡμετέρας Μετριότητος εἰς ἅπαντα τά μέλη τοῦ Ὁμοσπονδιακοῦ Κοινοβουλίου τῆς Γερμανίας.

Ἐγκαρδίως εὐχόμεθα ὁ Ἀναστάς Κύριος νά εὐλογῇ ἅπαντας Ὑμᾶς μετά τοῦ λαοῦ τόν ὁποῖον ἐπαξίως ἐκπροσωπεῖτε καί διά τόν ὁποῖον διαβουλεύεσθε μετά τῶν συνεργατῶν Σας καί νομοθετεῖτε καί νά Σᾶς φωτίζῃ, ὥστε νά ἐργάζησθε διά τό ἀγαθόν  τοῦ μεγάλου καί εὐγενοῦς καί φιλοπροόδου Γερμανικοῦ Ἔθνους καί  ἐν τῷ μέτρῳ τῶν δυνατοτήτων Σας νά συμβάλλητε οὐσιαστικῶς εἰς τήν εἰρηνικήν συνύπαρξιν καί ἀλληλοσεβασμόν τῶν λαῶν τῆς Γῆς, τοῦ ἠγαπημένου ἀλλά καί τοσοῦτον ἀπειλουμένου πολυτρόπως Πλανήτου μας.

Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου εἴη μετά τοῦ Οἴκου τούτου. Ἀμήν.

Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου: ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΔΕΞΙΩΣΗ ΤΗΣ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ]

Χαιρετισμός
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
κατά τήν πρός τιμήν Αὐτοῦ Δεξίωσιν
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας
ἐν τῷ Ξενοδοχείῳ Maritim
(13 Μαΐου 2014)

Ἱερώτατε καί ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ Μητροπολῖτα Γερμανίας κύριε Αὐγουστῖνε,
Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοί,
Σεβασμιώτατοι, Θεοφιλέστατοι καί Αἰδεσιμολογιώτατοι ἐκπρόσωποι τῶν ἐν Γερμανίᾳ Ἐκκλησιῶν,
Ἐξοχώτατοι ἐκπρόσωποι τοῦ Διπλωματικοῦ Σώματος,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Χριστός Ἀνέστη!
Christus ist auferstanden!

Σᾶς ἀπευθύνομεν τόν ἀναστάσιμον τοῦτον χαιρετισμόν τῆς ἀγάπης, τῆς χαρᾶς καί τῆς ἐλπίδος καί αἰσθανόμεθα ὅτι «Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσιν» ἀπόψε ἐν τῷ φιλοξένῳ τούτῳ χώρῳ.
Πᾶσιν ὄντως φαίνει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ ἀδιαλείπτως καί ἀδιακρίτως. Οἰκεῖον καί προσφιλές εἰς τήν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Ἐκκλησίαν εἶναι τό μήνυμα τοῦτο. Ἐπαναλαμβάνεται εἰς τάς ἱεράς λειτουργίας τῶν Προηγιασμένων Δώρων κατά τήν πρό τοῦ Πάσχα περίοδον τῆς νηστείας.

Βιοῦται δέ χαρμοσύνως κατά τήν νύκτα τῆς Ἀναστάσεως, ἐξαστράπτον θριαμβευτικῶς ἐπί τῆς σκοτίας (πρβλ. Ἰωάν. α΄ 5), ἀκριβῶς ἐπειδή εἶναι ἀνέσπερον φῶς, ἀνατεῖλαν τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων ἐκ τοῦ Τάφου τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Εἶναι «τό φῶς τό ἀληθινόν» (Α΄ Ἰωάν. β΄ 8-9), φῶς ἀληθείας, φῶς ζωῆς,  φῶς ἐλπίδος.

Ὑπό τό φῶς καί ἐντός τοῦ Φωτός τούτου τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ ἤλθομεν ἀπό τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εἰς τήν εὐλογημένην Χώραν σας τῆς Γερμανίας. Ὑπό τό φῶς τοῦ Χριστοῦ συνήχθημεν καί ἀπόψε ἐνταῦθα, χαίροντες καί συνευωχούμενοι πάντοτε «ἐν τῷ φωτί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ». Εὐχαριστοῦμεν διά τήν τιμήν καί ἀπευθύνομεν καί πάλιν πρός πάντας ὑμᾶς ἐγκάρδιον ἀναστάσιμον χαιρετισμόν, πλήρη ἀγάπης καί χρηστότητος.

Ὁ  Ὅσιος Ἀντώνιος, ἀδελφοί, ἀπευθυνόμενος πρός τούς ἐπισκεπτομένους αὐτόν εἰς τήν ἔρημον τῆς ἀσκήσεως ἔλεγε πρός αὐτούς τόν διαχρονικῶς ἰσχύοντα διά τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, -καί ὄχι μόνον δι᾿ αὐτήν- λόγον: «Εἶδες τόν ἀδελφόν σου, εἶδες Κύριον τόν Θεόν σου».

Ἡ ἡμετέρα Μετριότης ὑπερχαίρομεν τήν στιγμήν αὐτήν, διότι ἐν τοῖς τιμίοις προσώποις πάντων ὑμῶν τῶν προσελθόντων εἰς τήν τιμητικήν ταύτην ἐκδήλωσιν γνωριμίας καί ὁράσεως  τῶν ἱλαρῶν ἀλλήλων προσώπων, βλέπει ἀποτετυπωμένον τό κατά χάριν δοθέν κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ τάλαντον, διά τοῦ ὁποίου εἶναι πεπροικισμένος πᾶς ἄνθρωπος, εἴτε τό γνωρίζει καί τό ἐκτιμᾷ εἴτε τό ἀγνοεῖ ἤ καί τό περιφρονεῖ, χωρίς ἐν τούτοις νά δύναται νά τό ἀποβάλη ἀφ᾿ ἑαυτοῦ.

Τό μήνυμα τοῦτο τῆς ἀκροτάτης ἀσκητικῆς ἐρήμου ἔχει ὅλως ἰδιαιτέραν σημασίαν διά τήν σύγχρονον εἰκονοκλαστικήν ἐποχήν μας, κατά τήν ὁποίαν διά τῶν ποικίλων φιλοσοφικῶν καί ἀθεϊστικῶν ρευμάτων καί διδασκαλιῶν ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἰσότιμος μέ ὅ,τι τρώγει καί ἡ ἀξία του εἶναι κατ᾿ ἐλάχιστον προσεκτέα ὑπό τῶν συνανθρώπων του. Μέ τήν λογικήν αὐτήν καθημερινῶς βιοῦμεν δυστυχῶς εἰς τόν κόσμον μας τό λατινικόν βιωματικόν ἀπόφθεγμα «Homo homini lupus», τό ὁποῖον ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα ὅλα τά δεινά τά ἐνεργούμενα καί ταλαιπωροῦντα τόν πλανήτην μας.

Ὁ Κύριος, ὅμως, Ἰησοῦς Χριστός ἀνύψωσε τήν ἀνθρωπίνην προσωπικότητα μέ τό νά λάβη ἐκ φιλανθρωπίας ἑκουσίως τήν ἀνθρωπίνην σάρκα καί νά διδάξῃ καί νά πάθῃ καί νά σταυρωθῇ καί νά ἀναστῇ ἐκ νεκρῶν, καί κατέλιπεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τήν ἀνθρωπολογικήν ἀρχήν, ἡ ὁποία ἔκτοτε διαποτίζει τήν πίστιν αὐτῆς περί τῆς ἀξίας ἀκόμη καί ἑνός ἐλαχίστου ἀδελφοῦ: «Τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ; ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μάρκ. η΄ 36-38).

Ἡ  ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, μοναδική καί ἀνεπανάληπτος, μᾶς παρέχει τό δικαίωμα, ἀλλά καί τό καθῆκον, ὅπως ἀπευθύνωμεν πρός ὅλους ἐσᾶς, ἀδελφοί καί τέκνα, μήνυμα ἑνότητος καί ἀνακαινισμοῦ. Μήνυμα παραμυθίας καί αἰσιοδοξίας. Μήνυμα ἐλπίδος, φωτός καί προοπτικῆς. Αἰσθανόμεθα ἐπιτακτικήν τήν ἀνάγκην νά πράξωμεν τοῦτο ἰδιαιτέρως σήμερον, ἐν ὄψει τῶν σκοτεινῶν πλευρῶν τῆς ζωῆς τοῦ συγχρόνου κόσμου, ἀλλά καί τοῦ νέου εὐρωπαϊκοῦ γίγνεσθαι. Τό τελευταῖον τοῦτο, εἰς τό ὁποῖον πρωτοστατεῖ καί μετέχει ἐνεργῶς ὁ εὐγενής Λαός τῆς Γερμανίας, δύναται νά ὁδηγηθῇ εἰς ἀγαθήν ὁλοκλήρωσιν μόνον ὑπό τό θερμουργόν, καθαρτικόν, ἑνωτικόν καί ζωηφόρον φῶς τοῦ Χριστοῦ. Τό μόνον φῶς, τό ὁποῖον ἐξακτινοῦται εὐεργετικῶς καί πρός τούς ἀγνοοῦντας, τούς ἀρνουμένους, ἀκόμη καί τούς διώκοντας  τόν Κύριον.

Ἱερώτατε ἀδελφέ ἅγιε Γερμανίας κύριε Αὐγουστῖνε μετά τῶν περί ὑμᾶς ἐκλεκτῶν συνεργατῶν, Ἐπισκόπων, κληρικῶν καί λαϊκῶν,

Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, χαίρει καί καυχᾶται δι᾿ ὑμᾶς προσωπικῶς καί διά τό ἐπιτελούμενον ὑφ᾿ ὑμῶν ἐπί μίαν πεντηκονταετίαν ἐν τῷ γεωργίῳ τούτῳ τῆς Χάριτος ἔργον. Εἶναι γνωστή εἰς ἡμᾶς προσωπικῶς ἡ ἐξελικτική πρός τά πρόσω κατ᾿ ἔτος πορεία καί συγκομιδή καρπῶν ἐν τῇ Ἐπαρχίᾳ ταύτῃ.

Ἐπετύχετε, ἀδελφέ ἅγιε Γερμανίας, νά οἰκοδομήσητε ἐπί  τόν θεμέλιον τῶν προκατόχων σας ἀειμνήστων Μητροπολιτῶν Ἰακώβου, Πολυεύκτου καί Εἰρηναίου καί νά στερεώσητε τό οἰκοδόμημα τοῦτο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας ἐπί τόν ἀκρογωνιαῖον λίθον, τόν Χριστόν, ὥστε οὔτε οἱ ἄνεμοι, οὔτε αἱ θυέλλαι, οὔτε αἱ περιστάσεις καί αἱ ποικίλαι «ἐναντίαι» δυνάμεις νά δύνανται νά τό κλονίσουν. Τεθεμελίωται γάρ τό οἰκοδόμημα τοῦτο ἐπί τήν Πέτραν, τόν «θανάτῳ τόν θάνατον πατήσαντα» Χριστόν.

Σᾶς εὐχαριστοῦμεν καί σᾶς συγχαίρομεν, ἀδελφέ, καί μεθ᾿ ὑμῶν καί πάντας τούς κοπιάσαντας καί ἀναπαυομένους «ἐν τῇ κρίσει τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου», ἐπ᾿ ἐλπίδι ζωῆς αἰωνίου, ἀλλά καί τούς ζῶντας καί περιλειπομένους καί ἀναμένοντας τήν  ἀπόδοσιν «μισθοῦ» τῆς ἐργασίας αὐτῶν ἐν τῷ ἐν Γερμανίᾳ Ὀρθοδόξῳ Ἀμπελῶνι τοῦ Κυρίου, ἐν τῇ «δικαίᾳ κρίσει».

Δέν θά ἀναφερθῶμεν εἰς τό ἐπιτελεσθέν ἔργον. Τοῦτο μαρτυρεῖται ἀναγλύφως ἐκ τῶν ἐπί μέρους πολλῶν ἔργων. Εἴπομεν, ἄλλωστε, ἱκανά κατά τάς ἡμέρας ταύτας καί προσεκρούσαμεν  ἀσφαλῶς εἰς τό κρητικόν φιλότιμόν σας. Ἀλλά καί διότι γνωρίζομεν ὅτι ὅ, τι ἐπράξατε τό ἐπράξατε εἰς δόξαν Θεοῦ καί τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τοῦ δικαίως καυχωμένου διά τόν περιωπῆς Ἱεράρχην αὐτοῦ, τήν ὑμετέραν Ἱερότητα.

Εὐχαριστοῦμεν ἅπαξ ἔτι διά τήν τιμήν τῆς προσκλήσεώς σας καί ἀπευθύνομεν καί πάλιν χαιρετισμόν καί ἀποχαιρετισμόν πρός πάντας.

Εὐχήν καί εὐλογίαν ἀπευθύνομεν ἐπίσης καί πρός ὁλόκληρον τόν εὐγενῆ λαόν τῆς φιλοξενούσης ἡμᾶς Χώρας, καθώς καί τόν λόγον ἡμῶν εὐχαριστίας καί τιμῆς  πρός πάντας, ἐπιτρέψατε δέ ἡμῖν νά κατακλείσωμεν ἐπαναλαμβάνοντες τόν Ἀπόστολον τῶν ἐθνῶν Παῦλον.
Ὁ θεῖος Παῦλος, θέλων νά ἐπικοινωνήσῃ μετά τῶν Ἐπισκόπων καί τῶν Διακόνων εἰς Φιλίππους, ηὐχαρίστησε τόν Θεόν «ἐπί πάσῃ τῇ μνείᾳ αὐτῶν» καί διεβεβαίου ὅτι ἐν τῇ προσευχῇ αὐτοῦ ὑπέρ πάντων μετά χαρᾶς ἐποιεῖτο τήν δέησιν «ἐπί τῇ κοινωνίᾳ ὑμῶν εἰς τό εὐαγγέλιον ἀπό πρώτης ἡμέρας ἄχρι τοῦ νῦν, πεποιθώς αὐτό τοῦτο, ὅτι ὁ ἐναρξάμενος ἐν ὑμῖν ἔργον ἀγαθόν ἐπιτελέσει ἄχρις ἡμέρας Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Φιλ. 1, 5-7).

Οὕτω καί ἡμεῖς εὐχαριστοῦντες τῷ Ἀναστάντι Θεῷ ἐπί πάσῃ τῇ θέᾳ ὑμῶν, ἐπιθυμοῦμεν νά διαβεβαιώσωμεν πάντας ὑμᾶς ὅτι θά διατηρήσωμεν ἐπ᾿ ἄπειρον τήν αἴσθησιν τῶν εὐλαβῶν πρός τόν καθ᾿ ἡμᾶς Οἰκουμενικόν Θρόνον φρονημάτων ὑμῶν, καί μάλιστα τῆς προσφορᾶς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας, τῶν ἐν τῇ Χώρᾳ δραστηριοποιουμένων Ἐκκλησιῶν Εὐαγγελικῆς καί Ρωμαιοκαθολικῆς καί λοιπῶν Χριστιανικῶν καί μή Ὁμολογιῶν καί Θρησκειῶν, τῶν ἐργαζομένων τό ἀγαθόν διά τόν ἄνθρωπον.

Προσεπευχόμενοι ὅπως ὁ οὐράνιος Πατήρ, «ὁ πατήρ τῶν φώτων» (πρβλ. Ἰακ. 1,17) σᾶς εὐλογῇ προσωπικῶς καί τά ἔργα σας, εὐχαριστοῦμεν καί πάλιν, Ἱερώτατε καί φίλτατε ἀδελφέ ἅγιε Γερμανίας, ἐπί πᾶσιν. Εἴθε πάντες ὑμεῖς νά γεύησθε τήν χαράν τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, «τό Πάσχα τό μέγα καί ἱερώτατον Χριστοῦ», Ὅστις δώῃ ὑμῖν «ἐκτυπώτερον μετασχεῖν Αὐτοῦ ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς Βασιλείας Του».

Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καί ἡ ἀγάπη ἡμῶν εἴη μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν.

Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου: [ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΩΝ ΕΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ]

Ὁμιλία
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
κατά τήν Συνάντησιν μετά τῶν Μελῶν
τῆς Συνόδου τῶν ἐν Γερμανίᾳ
Ρωμαιοκαθολικῶν Ἐπισκόπων
(13 Μαΐου 2014)

Θεοφιλέστατε Ἐπίσκοπε Μαγδεβούργου κύριε Feige, ἐκπρόσωπε τοῦ Προέδρου τῆς Συνόδου τῶν ἐν Γερμανίᾳ Ρωμαιοκαθολικῶν Ἐπισκόπων,
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Γερμανίας κύριε Αὐγουστῖνε,
Ἱερώτατοι, Θεοφιλέστατοι καί πάντες οἱ παρόντες εἰς τήν συνάντησιν ταύτην,

«Φωνῇ μου πρός Κύριον ἐκέκραξα, φωνῇ μου πρός Κύριον ἐδεήθην» (Ψαλμ. ρμα΄, 2-3).

Ἐν χαρᾷ πολλῇ βιοῦντες τό μυστήριον τῆς Ἀναστάσεως ἐκ νεκρῶν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί ἐν ἱκετηρίῳ φωνῇ πρός Αὐτόν, τόν καλέσαντα ἕκαστον ἐξ ἡμῶν εἰς τήν διακονίαν τοῦ λαοῦ αὐτοῦ, καθορῶντες δέ καί τήν διάσπασιν  ἡμῶν τῶν χριστιανῶν ἀλλά καί τήν ἀκαταστασίαν τοῦ κόσμου, Τόν παρακαλοῦμεν νά ὁδηγῇ πάντας ἡμᾶς εἰς τό ποιεῖν τό Θέλημά Του τό ἅγιον.

Ἡ συμπλήρωσις πεντήκοντα ἐτῶν διακονίας τῆς Ὀρθοδόξου  ἡμῶν Ἐκκλησίας ἐν Γερμανίᾳ, παρέχει ἡμῖν τήν εὐχάριστον ἀφορμήν τῆς παρουσίας ἡμῶν εἰς τήν πατρίδα σας καί νῦν εἰς τήν σύναξιν ταύτην, καί ἀπευθύνομεν πρός ὑμᾶς, Σεβασμιώτατε, καί πρός ἕκαστον τῶν ἀγαπητῶν μελῶν τῆς Συνόδου σας χαιρετισμόν ἀγάπης καί τιμῆς καί λόγον  φιλάδελφον καί εἰλικρινῆ.

Ἐν μέσῳ ἑνός κόσμου ἀνειρηνεύτου ἐκ τῶν πολεμικῶν συγκρούσεων καί τῶν ἀνθρωποκτόνων συρράξεων, ἐν μέσῳ ἑνός κόσμου ἀμηχάνου ἐκ τῆς καταπιεστικῆς καί ἀγχωτικῆς ἀνασφαλείας, ἐν μέσῳ ἑνός κόσμου ἀρνουμένου καί αὐτήν εἰσέτι τήν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ, ἡ παρουσία καί μαρτυρία ἡμῶν τῶν χριστιανῶν ἔχει σήμερον ἰδιαιτέραν βαρύτητα καί σημασίαν.

Δέν κρύπτομεν ὅτι πολλάκις ἀπογοητευόμεθα, βλέποντες τήν τραγικήν πορείαν τοῦ κόσμου καί τοῦ μή ἔχοντος πλέον ἰδανικά συνανθρώπου, τήν ἀπουσίαν διαθέσεως εἰρηνικῆς καί δικαίας ἐπιλύσεως τῶν προβλημάτων αὐτοῦ, τήν ἔλλειψιν κατανοήσεως καί συνεννοήσεως μεταξύ τῶν διαφόρων χωρῶν, τήν ἀδυναμίαν συνυπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου μετά τῶν ἀδελφῶν του. Ὅμως, ἡ ἀγγελική δοξολογική ὑμνῳδία «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β΄ 14-15), ἥτις ἠκούσθη τό πρῶτον ψαλλομένη ἐν τοῖς ποιμενικοῖς ἀγροῖς τῆς Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας καί ἐπαναλαμβάνεται εἰς τό διηνεκές ὑπό τῆς Ἐκκλησίας, καί μέ τήν ὁποίαν ἤρχισεν ἡ ἐπί γῆς παρουσία τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, καί ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμός «Εἰρήνη ὑμῖν», μέ τόν ὁποῖον τρόπον τινά ἔκλεισεν αὐτή ἡ παρουσία, εἶναι ἡ παραμυθία καί ἡ ἐλπίς ἡμῶν.

Ἀκόμη καί ἐάν ὅλος ὁ κόσμος εὑρίσκεται ἐν συγχύσει καί ταραχῇ καί διαρκεῖ ἀνησυχίᾳ, ὁ χριστιανός δύναται νά ἔχῃ τήν εἰρήνην καί τήν ἀσφάλειαν, ἡ ὁποία πηγάζει ἐκ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, Ὅστις εἶναι ἡ αὐτοειρήνη καί ἡ αὐτοζωή καί ἡ μόνη καί ἀληθής ἀσφάλεια. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφωνεῖ: ὁ Κύριός «ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τά ἀμφότερα ἕν καί τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας» (Ἐφεσ. β΄, 14-15). Ἐκπληττόμεθα πρό τοῦ μυστηρίου αὐτοῦ καί τῆς εὐλογίας, τήν ὁποίαν ἔδωκεν ὁ Θεός εἰς τόν ἄνθρωπον νά κατέχῃ, ἀνεξαρτήτως τῶν ἐξωτερικῶν συνθηκῶν, τήν ἐσωτερικήν εἰρήνην, ἡ ὁποία εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καρπός τῆς ζωντανῆς κοινωνίας μετά τοῦ Θεοῦ: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν˙ οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγώ δίδωμι ὑμῖν» (Ἰωάν. ιδ΄ 27).

Συνεπῶς, ἀπαραίτητος προϋπόθεσις διά τήν ἐπικράτησιν ἐπί γῆς τῆς πολυτίμου εἰρήνης εἶναι ἡ προσωπική ἑνός ἑκάστου ἀνθρώπου εἰρήνευσις ἐν ἑαυτῷ, ἐπιτυγχανομένη μόνον διά τῆς μυστικῆς σχέσεως τῆς ψυχῆς μετά τοῦ εἰρηνάρχου Ἀναστάντος Χριστοῦ καί τῆς ἀπαλλαγῆς ἡμῶν ἀπό τῆς διαλυτικῆς ἐπιδράσεως τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία ἀποδομεῖ, τρόπον τινά, τήν ἀνθρωπίνην προσωπικότητα καί καθιστᾷ τόν ἄνθρωπον ὑποχείριον τῶν παθῶν, τῶν ἐμπαθῶν λογισμῶν καί, ἐν τέλει,  τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων.

Συγχρόνως, ὅμως, δέν παύει νά προβληματίζῃ ἀρνητικῶς τούς ἀνθρώπους ἡ πορεία τοῦ κόσμου, ἡ παρουσία ἀλύτων κοινωνικῶν προβλημάτων, ἡ πτωχεία καί ἡ πεῖνα εἰς τάς χώρας τοῦ λεγομένου τρίτου κόσμου, ἡ ἐπιτεινομένη οἰκολογική καταστροφή, καί διερωτώμεθα οἱ Ἐπίσκοποι, αἱ Ἐκκλησίαι, ὁ κόσμος, διατί δέν ἐπραγματώθη ἄχρι τοῦδε ἐπί γῆς ἡ πολυπόθητος εἰρήνη;

Κατ᾿ ἀρχάς ὀφείλομεν νά ὁμολογήσωμεν, ὅτι ὁ Δημιουργός ἡμῶν σέβεται ἀπολύτως τήν προσωπικήν ἑνός ἑκάστου τῶν ἀνθρώπων ἐλευθερίαν. Ἕστηκεν ἐπί τήν θύραν τῆς ψυχῆς μας καί λίαν εὐγενῶς καί διακριτικῶς κρούει, ἀναμένων τήν ἑκουσίαν ἀνταπόκρισιν ἡμῶν ὅπως εἰσέλθῃ καί μονήν παρ᾿  ἡμῖν ποιήσῃ. Ὅταν ἀρνώμεθα τήν ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ, ἀπέρχεται ζητῶν καταλληλότερον τόπον νά κατοικήσῃ, καί οὕτω δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι ἐμφανίζεται ἀείποτε πρόσφυξ Αὐτός «Ὅν τά σύμπαντα οὐ χωροῦσιν». Συνήθως ὁ ἄνθρωπος ἀρνεῖται νά ἐπιλέξῃ τήν ἥσυχον καί εἰρηνικήν φωνήν τοῦ Θεοῦ εἰς τήν καρδίαν του, ἐκφραζομένην διά τῆς συνειδήσεώς του, ἥτις κατά τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ φύλαξ ἄγγελος αὐτοῦ ἀλλά συγχρόνως καί τό «κριτήριον» αὐτοῦ.  Ὁ ἄνθρωπος, ἀτυχῶς, δέν ἀκούει τήν φωνήν τῆς συνειδήσεώς του ἀλλά προτιμᾷ τήν θορυβώδη φωνήν τοῦ πάθους καί τοῦ ἀδυσωπήτου «ἐγώ» του, γεγονός ὅπερ ὁδηγεῖ εἰς ἀδιέξοδον.

Καλούμεθα, λοιπόν, ἡμεῖς οἱ χριστιανοί, καί μάλιστα οἱ Ἐπίσκοποι, νά καθιστῶμεν ἑαυτούς φάρους ἐκπέμποντας εἰρήνην τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν, ἀκριβῆ μιμήματα φαινόμενοι τοῦ Ἄρχοντος τῆς εἰρήνης, χορηγοῦντος ἡμῖν πᾶσαν ἀγαθοδωρίαν καί εὐλογίαν διά τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ, τήν ὁποίαν, ὡς γνωρίζετε, μετά ἰδιαιτέρας λαμπρότητος καί ἀγαλλιάσεως ἑορτάζομεν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἡ δέ πασχάλιος αὕτη περίοδος τοῦ χαρμοσύνου «Πεντηκοσταρίου», ὡς χαρακτηριστικῶς ἀποκαλεῖται, διαρκεῖ τεσσαράκοντα ἡμέρας.

Αὐτήν τήν εἰρήνην εὐαγγελιζόμενοι ὑμῖν, ἐρχόμενοι ἀπό τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐκφράζομεν τήν χαράν ἡμῶν διά τήν δυνατότητα αὐτῆς τῆς ἐπικοινωνίας μετά πάντων ὑμῶν καί τοῦ νά γίνωμεν συγκοινωνοί τῆς ἀγωνίας καί τοῦ προβληματισμοῦ διά τό μέλλον τῆς ἀνθρωπότητος καί τήν εἰρήνευσιν τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Εὐχαριστοῦμεν διά τό ἐνδιαφέρον καί τήν συνεργασίαν μετά τῆς ἐνταῦθα Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἰδίᾳ μετά τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας καί τοῦ ἐπί κεφαλῆς αὐτῆς Ἱερωτάτου καί ἐκλεκτοῦ ἀδελφοῦ Μητροπολίτου Γερμανίας κυρίου Αὐγουστίνου, καί διά τάς καταβαλλομένας προσπαθείας σας πρός εἰρηνικήν συνύπαρξιν τῶν χριστιανῶν ἐντός τῶν συγχρόνων πολυπολιτισμικῶν καί πολυθρησκευτικῶν κοινωνιῶν τῆς Γερμανίας, αἱ ὁποῖαι ἔχουν διαμορφωθῆ καί εἰς τήν Χώραν ταύτην ἀλλά καί εἰς σύνολον τήν σύγχρονον Εὐρώπην. Μίαν Εὐρώπην, ἥτις, ἄν καί συνήθως διστάζει νά τό ὁμολογῇ, εἶναι χριστιανική εἰς τάς ρίζας, τήν ψυχήν καί τήν παράδοσιν αὐτῆς. Μίαν Εὐρώπην, ἡ ὁποία, παρά τήν φαινομενικήν ἑνοποίησιν τῶν ἀνθρώπων, δέν ἔχει καταφέρει νά ἀποκαταστήσῃ τήν πραγματικήν ἑνότητά των. Ὡς εἶπεν εἷς σύγχρονος Ἕλλην δοκιμιογράφος χαρακτηριστικῶς, οὐδέποτε οἱ ἄνθρωποι  ἦσαν τόσον κοντά ὁ εἷς πρός τόν ἕτερον, ἀλλά καί τόσον μακράν αἱ καρδίαι αὐτῶν. Ὡς δέ ἔχει εἴπει εὐστόχως σύγχρονος πολιτικός, ἡ Εὐρώπη ἔχει δύο δυνατότητας, ἤ νά εἶναι χριστιανική ἤ νά παύσῃ νά ὑπάρχῃ.

Ἄς ἀγωνισθῶμεν,  λοιπόν, οἱ πάντες νά διδῶμεν καθημερινῶς τήν μαρτυρίαν ἡμῶν ὡς χριστιανοί, πρῶτον προσωπικῶς, μέ μίαν ζωήν ἀληθῶς καί αὐθεντικῶς χριστιανικήν, καί, δεύτερον, ἀγωνιζόμενοι διά τήν ὠφέλειαν καί τήν οἰκοδομήν τῶν συνανθρώπων ἡμῶν.

Σεβασμιώτατοι, Ἱερώτατοι, Θεοφιλέστατοι,

Ἡ ἐπικοινωνία ἡμῶν μαζί σας μᾶς πληροῖ ἰδιαιτέρας χαρᾶς, διότι μᾶς παρέχει τήν εὐκαιρίαν νά γνωρίσωμεν ἐκ τοῦ πλησίον τά ἀγαπητά πρόσωπά σας καί νά πληροφορηθῶμεν τό ἐπιτελούμενον ὑφ᾿ ἑνός ἐξ ἑκάστου ἐξ ὑμῶν ἔργον εἰς οἰκοδομήν κυρίως καί πρό παντός τῆς Ἐκκλησίας.

Εἶναι γνωστή ἡ ἀλήθεια τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅτι πάντα τά χαρίσματα τοῦ Παναγίου Πνεύματος δίδονται πρός ἕνα καί μόνον σκοπόν: τήν οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Καί ἡ Ἐπισκοπική διακονία, ὡς χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δίδεται καί ἐντάσσεται εἰς τήν μεγάλην ὑπόθεσιν τῆς οἰκοδομῆς τῆς Ἐκκλησίας καί ἰδιαιτέρως τῆς ἑνότητος αὐτῆς.

Ἡ δήλωσις ἡμῶν αὕτη ἀποτελεῖ διά πάντας ἡμᾶς ἐπίκαιρον ὑπόμνησιν, καθ᾿ ὅτι ἐντός ὀλίγων ἡμερῶν θά συναντηθῶμεν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ὁ Ἁγιώτατος Πάπας Ρώμης Φραγκῖσκος καί ἡ ἡμετέρα Μετριότης. Προγευόμεθα διά τῆς συναντήσεως μαζί σας τῆς μεγάλης ἐκείνης χαρᾶς καί εὐχόμεθα ὅπως αὕτη, πέραν τῆς ἐπετειακῆς ἐξάρσεως ἑνός ἱστορικοῦ γεγονότος ἐν τῇ ζωῇ τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς χριστιανικῆς οἰκουμένης, συμβάλῃ καί συντελέσῃ εἰς τήν προώθησιν ἔτι περαιτέρω τῶν ἀδελφικῶν σχέσεων μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί ἰδιαιτέρως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καί τῆς Ἐκκλησίας Ρώμης, τάς ὁποίας σχέσεις καί ἐπικοινωνίας ἐν διαλόγῳ ἀγάπης καί θεολογικῆς ἀληθείας ἐνεκαινίασαν καί ἐστερέωσαν διά πράξεων καταλλαγῆς καί εἰρήνης μεγάλαι μορφαί τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὡς οἱ Πάπαι Ἰωάννης ὁ ΚΓ΄ καί Παῦλος ὁ Στ΄ καί οἱ διάδοχοι αὐτῶν, οἱ Οἰκουμενικοί Πατριάρχαι Ἀθηναγόρας καί Δημήτριος, ἀλλά καί φωτειναί ἱεραρχικαί μορφαί ὡς οἱ Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων καί Καρδινάλιος Ἰωάννης Βίλλεμπραντς, τούς ὁποίους εὐχαριστοῦμεν καί τιμῶμεν τήν προσφοράν αὐτῶν.

Κατακλείοντες τόν λόγον, καλοῦμεν πάντας ὑμᾶς νά συνεχίζητε τήν ἱεράν ὑμῶν ἕκαστος προσπάθειαν τῆς ἀναζητήσεως καί βιώσεως τῆς  ἀληθείας, δηλαδή τοῦ παθόντος καί ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐν ἀγάπῃ, τῆς μελέτης τῶν Γραφῶν καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό κοινοῦ ἀναγνωριζομένων ὡς πηγῶν τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως, τῆς διδασκαλίας καί τῆς κατηχήσεως τῶν πιστῶν, ἔχοντες πάντοτε ἐν νῷ τάς ἀνάγκας καί ἀγωνιώδεις ἀναζητήσεις τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου, κυρίως δέ τήν ἱεράν ὑπόθεσιν τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ὑπέρ ἧς ἀγωνιζόμεθα καί κοπιῶμεν ἰδιαιτέρως ἀπό πεντηκονταετίας καί πλέον καί ὑπέρ ἧς, Θεοῦ συνεργοῦντος, θά συνεχίσωμεν ἐργαζόμενοι οἱ τεταγμένοι.

Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου: [ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΒΟΝΝΗΣ]

Ὁμιλία
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
κατά τήν Δοξολογίαν,
εἰς τόν Ἱερόν Καθεδρικόν Ναόν
Ἁγίας Τριάδος Βόννης
(13 Μαΐου 2014)

Ἱερώτατε καί θεοπρόβλητε Ποιμενάρχα τῆς Θεοσώστου ταύτης Ἐπαρχίας, λίαν ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ κύριε Αὐγουστῖνε,
Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοί,
Ἐντιμότατε κ. Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,
Ἐξοχώτατοι καί ἐντιμότατοι ἐκπρόσωποι τῶν ἀρχῶν,
Τίμιον πρεσβυτέριον,
Ἐν  Χριστῷ διακονία,
Εὐλογημένοι Χριστιανοί,

Χριστός Ἀνέστη!

Δόξαν καί αἶνον ἀναπέμπομεν ἀπό καρδίας τῷ Ἀναστάντι ἐκ νεκρῶν Κυρίῳ ἡμῶν πάντες οἱ συγκεντρωθέντες, ὅτι κατηξίωσε τήν ἡμετέραν Μετριότητα νά εὑρισκώμεθα σήμερον καί πάλιν ἐδῶ, εἰς τόν περίλαμπρον τοῦτον Ἱερόν Καθεδρικόν Ναόν τῆς Παναγίας Τριάδος, ἔνθα διά τῆς τελέσεως τῆς Θείας Λειτουργίας καί τῆς μεταλήψεως ὑπό τῶν πιστῶν τοῦ Τιμίου Σώματος καί τοῦ Παναγίου αἵματος τοῦ Χριστοῦ, μεταδίδεται  ἁγιασμός «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, εἰς ζωήν αἰώνιον καί εὐπρόσδεκτον ἀπολογίαν ἐπί τοῦ φοβεροῦ Βήματος τοῦ Χριστοῦ», καί ἱερουργεῖται τό μυστήριον τῆς σωτηρίας,  καί ἔνθα ἀναπέμπονται δεήσεις καί ἱκεσίαι ὑπέρ εἰρήνης τοῦ κόσμου, εὐσταθείας τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν καί τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως. Ἱερουργεῖται δηλαδή καί εἰς τόν Ἱερόν τοῦτον Ναόν ὁλόκληρον τό μυστήριον τῆς ζωῆς καί τῆς σωτηρίας.

Πραγματοποιοῦντες, λοιπόν, ἐπίσημον ἐπίσκεψιν εἰς τήν Ἱεράν ταύτην Μητρόπολιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, κατόπιν τῆς εὐγενοῦς προσκλήσεως τοῦ Ἱερωτάτου Ποιμενάρχου σας καί λίαν ἡμῖν ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ ἐν Χριστῷ καί συλλειτουργοῦ κυρίου Αὐγουστίνου, εὑρισκόμεθα σήμερον εἰς τόν Ἱερόν αὐτόν Καθεδρικόν Ναόν, καρπόν τῆς εἰδικῆς Ὀρθοδόξου χριστιανικῆς φιλοτιμίας. Ὅλοι μαζί, ὁμοθυμαδόν, ἑορτάζομεν μίαν ἐπέτειον ἱστορικήν ζωῆς καί παρουσίας τῆς Ὀρθοδοξίας μας εἰς τόν χῶρον τοῦτον τῆς γερμανικῆς ἐπικρατείας. Τήν ἐπέτειον συμπληρώσεως μιᾶς πεντηκονταετίας ἀνοδικῆς προόδου καί μέχρι καί κατηξιωμένης ἀκμῆς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ταύτης, ἀποτελούσης ὑπόδειγμα καί παράδειγμα πρός μίμησιν.

Εἶναι γεγονός, ὅτι  ἀνεξιχνίαστοι τυγχάνουν αἱ βουλαί τοῦ Θεοῦ, ὡς διδασκόμεθα ἀπό τήν παγκόσμιον ἱστορίαν, τήν θύραθεν καί τήν ἐκκλησιαστικήν. Γεγονότα καί πράξεις, φαινόμενα, κρινόμενα ἐξωτερικῶς διά τῆς πεπερασμένης ἀνθρωπίνης λογικῆς ὡς τραγικά καί ὡς προξενοῦντα πλεῖστα ὅσα κακά -καί προὐκάλεσαν πράγματι τοιαῦτα εἰς τούς πατέρας μας-, ἐμπερικλείουν ἐν ἑαυτοῖς θεῖον σχέδιον, ἀποκαλυπτόμενον καί ἀποδεικνυόμενον ἐκ τῆς συνεχείας καί τῆς ἐξελίξεως τῶν γεγονότων ὡς ἀφορμή καί αἴτιον πλείστων ὅσων ἀγαθῶν καρπῶν, κατά τό λόγιον «ἐξ ἀκανθῶν τό ρόδον» ἤ τό γνωστόν «οὐδέν κακόν ἀμιγές καλοῦ».

Ὑπό τό πρῖσμα τοῦτο, αἱ μεγάλαι ἀνακατατάξεις Ὀρθοδόξων πληθυσμῶν ἀπό τῶν ἀρχῶν τοῦ παρελθόντος αἰῶνος ἐκ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί ἀλλαχόθεν, ἔσχον ὡς ἀποτέλεσμα τήν διά τῆς ἀναχωρήσεως αὐτῶν εἰς τό ἐξωτερικόν, καί δή εἰς τήν Εὐρώπην καί τήν Ἀμερικήν καί τήν Αὐστραλίαν, καί ἀλλαχοῦ τῆς οἰκουμένης, γνωριμίαν καί ἐξάπλωσιν τῆς ἀγνώστου ἕως τότε ἤ καί ἐλλιπῶς γνωστῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τάς ἠπείρους ταύτας, ὅπου σήμερον ἀνθοῦν καί δραστηριοποιοῦνται ὠργανωμέναι ἐκκλησιαστικαί Ἐπαρχίαι τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου, ποιμαίνουσαι  ἑκατομμύρια μεταναστῶν καί γηγενῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν.

Τό  ἴδιον ἀκριβῶς συνέβη καί μέ τήν περίπτωσιν τῆς ἐν τῇ φιλοξένῳ ταύτῃ καί πολιτισμένῃ Χώρᾳ δραστηριοποιουμένης  Ἱερᾶς Μητροπόλεως ἡμῶν Γερμανίας. Προτοῦ ἀκόμη πραγματοποιηθῆ ἡ συνένωσις τῶν δύο κεχωρισμένων τμημάτων της, καί ὀλίγα μόνον ἔτη ἀπό τῆς ἐξόδου αὐτῆς ἀπό τόν καταστροφικόν Β΄ Παγκόσμιον Πόλεμον, καί ἐνῷ αἱ πληγαί τῶν ἐπακολούθων αὐτοῦ δέν εἶχον ἀκόμη κλείσει, ἤρχισε μία δυναμική καί ἀποφασιστική προσπάθεια γενικῆς ἀνασυγκροτήσεως τῶν Κρατικῶν δομῶν, μέ τήν κοσμοῦσαν τό εὐγενές Γερμανικόν Ἔθνος σκληράν πειθαρχίαν, πρᾶγμα τό ὁποῖον ἐδημιούργησεν ἄμεσον τήν ἀνάγκην εἰδημόνων, οἱ ὁποῖοι θά συναρμολογοῦσαν τήν πέτραν, τόν πλίνθον, τό ἄχυρον, τόν σίδηρον, διά νά οἰκοδομηθῇ σχεδόν ἐκ τῆς τέφρας τοῦ πολέμου ὁ οἶκος, νά πραγματοποιηθῇ ἡ ἀνόρθωσις τοῦ Κράτους. Πρός κάλυψιν τῆς ἀμέσου ταύτης ἀνάγκης, πρός καθοριστικήν συμβολήν εἰς τήν ἀνάπτυξιν, ἔφθασαν εἰς τήν Γερμανικήν περιοχήν ἑκατοντάδες Ὀρθοδόξων πιστῶν, οἱ ὁποῖοι, ἀκολουθοῦντες τήν παράδοσίν των, ὡς πρώτην ἐνέργειαν ὀργανώσεως αὐτῶν εἰς κοινότητας, ἔθεσαν τήν ἀπόκτησιν Ὀρθοδόξων χώρων λατρείας τοῦ Θεοῦ.

Κατ᾿ ἀρχάς ἐχρησιμοποιήθησαν, βεβαίως, χῶροι Ναῶν εἴτε παραχωρούμενοι εὐγενῶς εἴτε ἐπί ἐνοικίῳ ὑπό τῶν ρωμαιοκαθολικῶν καί εὐαγγελικῶν χριστιανῶν τό δόγμα, πρός ἱκανοποίησιν τῆς πατροπαραδότου εὐσεβείας τῶν πρώτων ἐγκατασταθέντων ὀρθοδόξων. Σύν τῷ χρόνω, ὅμως, ὀργανουμένης ὁσημέραι καλλίτερον τῆς ἱδρυθείσης πρωτοβούλως καί προορατικῶς ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κατά τό ἔτος 1963 διά Πατριαρχικοῦ καί Συνοδικοῦ Τόμου, ἐξ ἀποσπάσεως ἐκ τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Θυατείρων, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας, καί ὑπό τό ἄμεσον ἐνδιαφέρον καί τήν συνεχῆ μέριμναν τῶν μακαριστῶν ἤδη Μητροπολιτῶν Ἰακώβου, Πολυεύκτου καί Εἰρηναίου καί ὑμῶν, ἅγιε Γερμανίας, τοῦ νῦν θεοφιλῶς ποιμεναρχοῦντος, ὁ ὁποῖος ἐταυτίσατε τήν μακράν διακονίαν σας μέ τήν  ἀνόρθωσιν καί τόν πλουτισμόν εἰς ἔργα  τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς σας, ὡς καί τῶν κατά καιρούς ἀξιεπαίνων συνεργατῶν σας, ἤρχισεν ἡ ἐκ θεμελίων ἀνέγερσις μεγαλοπρεπῶν ἱερῶν ναῶν, ὡς ὁ παρών Καθεδρικός, καί οὕτω σήμερον ἡ Ἱερά Μητρόπολίς σας δύναται νά καυχᾶται ὅτι, διά συγκινητικῶν δωρεῶν τῶν εὐλαβῶν μεταναστῶν πιστῶν της καί ἐνίοτε μέ τήν γενναιόδωρον συναρωγήν τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Προτεσταντικῶν Ὁμολογιῶν, ἔχει δεκάδας ἰδιοκτήτους ἱερούς ναούς διεσπαρμένους εἰς ὁλόκληρον τήν Γερμανικήν Ὁμοσπονδιακήν Δημοκρατίαν.

Ἐπ᾿ εὐκαιρία, ἐπιθυμοῦμεν, ὅπως καί ἀπό τῆς θέσεως ταύτης  ἐκφράσωμεν τάς εὐχαριστίας καί τήν ἀναγνώρισιν τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας πρός ἅπαντας τούς ἀρχῆθεν συμβαλόντας φιλαδέλφως Γερμανούς ἀδελφούς, Κληρικούς τε καί τάς Πολιτικάς ἀρχάς, διά τήν ἐπιδειχθεῖσαν καί ἐπιδεικνυμένην φιλάδελφον συμπαράστασίν των πρός τούς Ὀρθοδόξους πιστούς, ὥστε ἀνεμποδίστως νά δύναται ἡ Ἐκκλησιαστική δοίκησις τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως νά ἐπιτελῇ τήν διακονίαν αὐτῆς ἐν πάσῃ ἐλευθερίᾳ, συμφώνως πάντοτε πρός τά κρατοῦντα ἤθη καί τούς νόμους τῆς μεγάλης ταύτης Χώρας.

Ἐρχόμενοι ἀπό τοῦ  Φαναρίου, τοῦ κέντρου ζωῆς καί μαρτυρίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκ τοῦ ὁποίου ὡς ἐκ ρίζης ἐξακτινώνονται καί ἐξαπλοῦνται ὡς κλάδοι ἱεροί ἀνά τόν κόσμον αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι καί αἱ Ἐπαρχίαι αὐτοῦ, μεταξύ τῶν ὁποίων ἰδιαιτέραν θέσιν κατέχει ἡ ἰδική σας ἀκμάζουσα Ἱερά Ἐκκλησιαστική Ἐπαρχία, ἅγιε Γερμανίας, κομίζομεν πρός ἅπαντας τήν ἀγάπην καί τάς εὐλογίας τῆς  Μητρός Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία, πληροφορουμένη ἀδιαλείπτως τά ὅσα καλά καί εὔφημα πραγματοποιεῖτε καί ἐπιτυγχάνετε εἰς τήν δευτέραν καί νέαν  ταύτην Πατρίδα σας, ἀγαπητοί Ὀρθόδοξοι τῆς Γερμανίας, ἀλλά καί τήν ἀγάπην καί τόν σεβασμόν πού ἐπιδεικνύετε πρός τόν Ἱερώτατον καί δραστήριον Ποιμενάρχην σας, τούς Θεοφιλεστάτους Ἐπισκόπους σας, τάς Ἐνορίας καί τούς εὐλαβεῖς ἱερεῖς σας, δοξάζει τόν Πανάγαθον Θεόν, τόν πλουτίσαντα τόν Οἰκουμενικόν Θρόνον μέ μίαν ζωντανήν Ἐπαρχίαν ὡς ἡ ὑμετέρα καί μέ λαόν χάριτος τοσοῦτον εὐλογημένον καί θεοφιλῆ, ὡς ὁ Ὀρθόδοξος ἐν Γερμανίᾳ λαός.

Ἐν τῷ σημείῳ τούτῳ ἐπιθυμοῦμεν νά ἐπισημάνωμεν ὅτι, ὅ,τι καλόν κατορθώνομεν ἐπί τῆς γῆς, ἐάν δέν ἔχῃ τήν σφραγῖδα τοῦ Θεοῦ, θά ἔχῃ ἀναγκαστικῶς καί ἡμερομηνίαν λήξεως, διότι δέν μετέχει τῆς αἰωνιότητος, τήν ὁποίαν μόνον οἱ ἐν Θεῷ ζῶντες προγευόμεθα ἤδη ἀπό αὐτήν τήν ζωήν. Καί ἡ σφραγίς τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ μνήμη, τήν ὁποίαν  τελοῦντες καί μετέχοντες τοῦ Ἱεροῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας, ἀνακαλοῦμεν καί ζῶμεν ἐμπραγμάτως πάντοτε.  Τήν σωτήριον μνήμην δηλαδή «τῆς σωτηρίου ἐντολῆς καί πάντων τῶν ὑπέρ ἡμῶν γεγενημένων, τοῦ Σταυροῦ, τοῦ Τάφου, τῆς τριημέρου ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεως, τῆς εἰς οὐρανούς ἀναβάσεως, τῆς ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός καθέδρας, τῆς δευτέρας καί ἐνδόξου πάλιν παρουσίας». Ἡ μνήμη, ἡ δέησις καί ἡ προσευχή αὐτή εἶναι ἡ «ἕνεκεν τοῦ Ὀνόματος αὐτοῦ», τοῦ Κυρίου, σώζουσα καί διά τοῦτο καί παραμόνιμος.

Πατρικῶς προτρεπόμεθα πάντας, κλῆρον καί λαόν, ἐπιμείνατε εἰς τήν εὐλογημένην πορείαν σας ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Θά διαπιστώσετε καί σεῖς προσωπικῶς, ὅπως ὅλοι οἱ μέχρι σήμερον βιώσαντες παρομοίως, ὅτι δέν ὑπάρχει φιλοστοργωτέρα Μήτηρ ἀπό αὐτήν. Αἱ φυσικαί μητέρες μας μᾶς ἀγαποῦν ἐφ᾿ ὅσον χρόνον ζοῦν ἐπί τῆς γῆς. Ἡ πνευματική, ὅμως, καί κοινή Μητέρα μας, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἐνθυμεῖται εὐχετικῶς μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων, μνημονεύουσα ἐν ἀγάπῃ ἀνυστεροβούλῳ ἕνα ἕκαστον ἡμῶν εἰς τάς Θείας Λειτουργίας καί τά ἱερά μνημόσυνα, χωρίς ἐν τούτοις νά ἀναμένῃ ἀπό ἡμᾶς οἱανδήποτε ἀνταπόδοσιν.

Εἴμεθα εὐλογημένοι, ἀδελφοί καί τέκνα, διότι ἀκολουθοῦμεν ἀκλινῶς τήν παραδοθεῖσαν ὑπό τοῦ Κυρίου εἰς τούς ἁγίους Ἀποστόλους καί Πατέρας σώζουσαν Πίστιν. Πατρικῶς προτρεπόμεθα νά ἐγκύπτετε ἐπιμόνως εἰς τό ἀνεξάντλητον πνευματικόν θησαυροφυλάκιόν της, καί ζῶντες ὅπως ἁρμόζει εἰς τούς Ὀρθοδόξους χριστιανούς μέ μυστηριακήν ζωήν, ἐξομολόγησιν, θείαν κοινωνίαν, μελέτην τῶν ἱερῶν κειμένων καί τῶν βίων τῶν Ἁγίων μας, καί πλουτοῦντες εἰς πράξεις φιλαλληλίας καί φιλαδελφίας, προσευχῆς καί νηστείας, νά ἀναδεικνύεσθε τέκνα φωτός Χριστοῦ καί ἡμέρας τοῦ Εὐαγγελίου, συμμορφούμενοι πρός τά ἐνταῦθα πολιτειακῶς κρατοῦντα ὡς εὐπειθεῖς καί νομοταγεῖς πολῖται, καί τοιουτοτρόπως νά ἑτοιμάζετε εἷς ἕκαστος καί ἅπαντες ὁμοῦ τήν κατάκτησιν τῆς ἀσαλεύτου καί ἀληθοῦς Πατρίδος, τοῦ ποθητοῦ Παραδείσου.

Ἐκφράζοντες τάς εὐχαριστίας μας διά τήν γενομένην λαμπράν ὑποδοχήν σας, δεόμεθα πρός τόν Κύριον νά διακρατῇ ὅλους σας ἐν ὑγιείᾳ, προκοπῇ κατ᾿ ἄμφω καί προόδῳ εἰς ἁπάσας τάς ἐκφάνσεις τοῦ προσωπικοῦ, οἰκογενειακοῦ καί ἐπαγγελματικοῦ σας βίου, ὥστε νά δοξάζεται τό πάντιμον καί μεγαλοπρεπές ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς μιᾶς προσκυνητῆς Τριάδος, τῆς Ὁποίας ἡ Χάρις καί τό Ἔλεος εἴθε νά εἶναι μετά πάντων ὑμῶν, ἀδελφοί καί τέκνα. Ἀμήν.

Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου: [ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΦΡΑΓΚΦΟΥΡΤΗΣ]

Ὁμιλία
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
μετὰ τὸ πέρας τῆς Δοξολογίας,
κατὰ τὴν Δεξίωσιν
εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν Προφήτου Ἠλιοῦ Φραγκφούρτης
(12 Μαΐου 2014)

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Γερμανίας κύριε Αὐγουστῖνε,
Ἱερώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοί,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Εὐχαριστήσαντες διὰ τῆς Δοξολογίας τὸν Θεὸν ὁ Ὁποῖος ἐπεδαψίλευσεν εἰς ἡμᾶς τὴν χαρὰν καὶ τὴν εὐλογίαν τῆς μετ᾽ ἀλλήλων συναντήσεως καὶ τῆς κοινῆς προσευχῆς, εὐχαριστοῦμεν τώρα καὶ ἅπαντας ὑμᾶς τοὺς προσελθόντας διὰ νὰ ἐκδηλώσετε τὰ εὐγενῆ αἰσθήματα τιμῆς, σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης πρὸς τὴν ἡμετέραν Μετριότητα, τὸν Πατριάρχην σας. Ὅλως ἰδιαιτέρως εὐχαριστοῦμεν τοὺς ἐλθόντας πρὸς τὸν σκοπὸν τοῦτον ἀπὸ τὴν εὐρυτέραν περιοχὴν τῆς Ἔσσης, τοὺς ἐκλεκτοὺς Γερμανοὺς προσκεκλημένους καὶ φίλους τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας καὶ τῆς ἐνορίας ταύτης, συγχρόνως δὲ καὶ τοὺς ἐκπροσωποῦντας τὸν Σύλλογον Κωνσταντινουπολιτῶν, καὶ ἀπευθύνομεν πρὸς ἅπαντας τὸν πασχάλιον χαιρετισμόν «Χριστὸς ἀνέστη».

Εὑρισκόμενοι ἀπὸ τῆς χθὲς εἰς τὴν μεγαλούπολιν ταύτην, τὴν ἀποκαλουμένην καὶ οἰκονομικὴν πρωτεύουσαν τῆς Εὐρώπης, εἴχομεν τὴν εὐκαιρίαν νὰ ἴδωμεν τὰ ἐπιβλητικὰ κτήρια τὰ ἀντανακλῶντα τὴν οἰκονομικὴν εὐμάρειαν καὶ τὴν αὐτοπεποίθησιν τῶν ἰδιοκτητῶν αὐτῶν, καὶ τῶν ἑδρευόντων ἐν αὐτοῖς χρηματοπιστωτικῶν ἱδρυμάτων καὶ οἰκονομικῶν ὑπηρεσιῶν. Καὶ οὐχὶ ἀδίκως, διότι ἡ οἰκονομικὴ ἄνεσις καὶ εὐμάρεια ἀποτελεῖ συνάρτησιν τῆς ἐργατικότητος τῶν ἀνθρώπων καὶ τῆς λελογισμένης χρήσεως τῶν ἐκ τῆς ἐργασίας αὐτῶν προερχομένων κερδῶν καὶ οὐχὶ τῆς σπατάλου διαχειρίσεως καὶ ἀλογίστου ἐκδαπανήσεώς των.

Οἱ διαθέτοντες ὅμως τὴν τοιαύτην εὐμάρειαν καὶ οἱ πλησίον αὐτῶν δὲν θὰ πρέπει νὰ παρασύρωνται εἰς σκέψεις ὑπερηφανείας καὶ λογισμοὺς ἀλαζονείας, διότι τοιαῦται σκέψεις καὶ λογισμοὶ ὡδήγησαν τοὺς ἀνθρώπους κατὰ τὴν Παλαιὰν Διαθήκην εἰς τὴν σχεδίασιν τῆς ἀνεγέρσεως πύργου ὑψηλοῦ, ὁ ὁποῖος νὰ ἐγγίζῃ τὸν οὐρανόν. Ἀλλ᾽ ὁ τοιοῦτος πύργος, ὁ πύργος τῆς Βαβέλ, οὐδέποτε ὡλοκληρώθη, ἐξ αἰτίας τῆς συγχύσεως τῶν γλωσσῶν τῶν ὑπερηφάνων κατασκευαστῶν αὐτοῦ, παρέμεινε δὲ ὡς τεκμήριον τῆς ἀλαζονείας, εἰς τὴν ὁποίαν ὁδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους ἡ κατὰ κόσμον ἰσχὺς καὶ δύναμις, ἰδίᾳ ὅταν ἀδιαφοροῦν διὰ τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐκτὸς τῶν πλουσίων ἢ τῶν ἰσχυρῶν, ὑπάρχουν καὶ ἀσθενεῖς καὶ ἐνδεεῖς συνάνθρωποί των, οἱ ὁποῖοι χρῄζουν βοηθείας καὶ στηρίξεως ὑπ᾽ αὐτῶν. Βεβαίως, οἱ τοιοῦτοι εἶναι πολλάκις εὐτυχέστεροι τῶν πλουσιωτέρων συνανθρώπων των, διότι τὰ ὀλίγα καὶ πενιχρὰ μέσα τὰ ὁποῖα ἔχουν εἰς τὴν διάθεσιν αὐτῶν γνωρίζουν νὰ τὰ μοιράζωνται μὲ τοὺς ἀδελφούς των, ἀποκτῶντες τοιουτοτρόπως τὴν χάριν καὶ τὴν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν ζωὴν καὶ τὰ ἔργα των.

Τοῦτο μᾶς διδάσκει καὶ τὸ γνωστὸν ἐκ τοῦ βίου τοῦ προστάτου τῆς ἐνορίας ταύτης, τοῦ προφήτου Ἠλιού, θαῦμα.  Εὑρεθεὶς ὁ προφήτης ἐν τῇ οἰκίᾳ χήρας τινὸς καὶ πτωχῆς γυναικός, μὴ ἐχούσης οὐδέν τι κατάλληλον διὰ νὰ προσφέρῃ εἰς τὸν ἐπισκέπτην αὐτῆς παρὰ μόνον ὀλίγον ἄλευρον, διέθεσε τοῦτο μετὰ πολλῆς χαρᾶς διὰ νὰ παρασκευάσῃ ἄρτον χάριν τοῦ φιλοξενουμένου αὐτῆς προφήτου. Ἡ τοιαύτη προσφορὰ μεγάλως συνεκίνησε τὸν ἄνθρωπον τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος καὶ ἐξ εὐγνωμοσύνης προσηυχήθη ὑπὲρ αὐτῆς τῷ Θεῷ, διὰ νὰ μὴν τελειώσῃ οὐδέποτε τὸ ἄλευρον ἐν τῇ οἰκίᾳ τῆς γυναικός, ὅπερ καὶ θαυμαστῷ τῷ τρόπῳ ἐπραγματοποιήθη.

Τὸ θαῦμα τοῦτο οὐδόλως παραποιεῖ τὸ νόημα τῆς ἐργασίας ἢ θέτει ἐν ἀμφιβόλῳ τὴν ἀναγκαιότητα αὐτῆς. Ἀντιθέτως, ὑποδεικνύει εἰς ἡμᾶς τὴν σημασίαν τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ εἰς τοὺς ἐλεήμονας καὶ εἰς τοὺς προσφέροντας μετὰ χαρᾶς εἰς τὸν πλησίον, ἀκόμη καὶ ἐκ τοῦ ὑστερήματος αὐτῶν, διὰ τοὺς ὁποίους ἰσχύει τὸ τοῦ ἀποστόλου «ἱλαρὸν δότην ἀγαπᾷ ὁ Θεός» (Β΄ Κορ. θ΄,7).

Πολλάκις ἀναζητοῦμεν τὰς αἰτίας τῆς συγχρόνου οἰκονομικῆς κρίσεως, ἡ ὁποία ταλανίζει πλείστους ὅσους ἀδελφούς μας, ἐν τῇ εὐημερούσῃ ἐν συγκρίσει πρὸς ἄλλας χώρας τοῦ κόσμου Εὐρώπῃ. Μᾶς διαφεύγει ὅμως ὅτι μία ἐκ τῶν σημαντικωτέρων αἰτιῶν τῆς κρίσεως εἶναι ἡ πλεονεξία τῶν ἐχόντων, οἱ ὁποῖοι, φοβούμενοι τὴν ἐλάττωσιν τῶν ἀγαθῶν αὐτῶν, ἀρνοῦνται νὰ προσφέρουν κάτι ἀπὸ αὐτὰ εἰς τοὺς ἔχοντας ἀνάγκην ἀδελφούς των, μὴ συνειδητοποιοῦντες ὅτι ἡ ἀνέχεια ἐκείνων ἔχει δυσαρέστους συνεπείας καὶ διὰ τοὺς ἰδίους, ὡς δημιουργοῦσα μίαν κοινωνίαν ἄνισον καὶ ἄδικον, εἰς τὴν ὁποίαν δὲν εἶναι δυνατὴ ἡ ἀληθὴς καὶ χρηστὴ πρόοδος.

Ἐν σχέσει ὅμως πρὸς τὴν οἰκονομικὴν κρίσιν, ἡ ὁποία μαστίζει χώρας τινὰς τῆς Εὐρώπης, καὶ διὰ τὴν ἀποτελεσματικωτέραν ἀντιμετώπισιν τῆς ὁποίας ἀπαιτοῦνται ἀναμφιβόλως τόσον οἰκονομικὰ μέτρα ὅσον καὶ προσπάθειαι ἐκ μέρους ὅλων τῶν ἐμπλεκομένων εἰς αὐτὴν ὁμάδων, διαφεύγει τὴν προσοχήν μας συνήθως καὶ ἕτερόν τι, τοὐτέστι τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ οἰκονομικὸς παράγων δὲν εἶναι ὁ μόνος ὅστις καθορίζει τὴν ζωὴν τοῦ ἀνθρώπου, οὔτε αὐτὸς ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἐξαρτᾶται κατ᾽ ἀπόλυτον τρόπον ἡ εὐτυχία καὶ εὐημερία αὐτοῦ. Αὐτὴ ἐξαρτᾶται πρωτίστως ἀπὸ τὴν σχέσιν του πρὸς τὸν δημιουργόν του Θεόν, ἄνευ τῆς εὐλογίας τοῦ ὁποίου ὁ ἄνθρωπος καὶ προοδεύων δὲν αἰσθάνεται εὐτυχής, δὲν αἰσθάνεται ἱκανοποιημένος, δὲν αἰσθάνεται πλήρης. Διὸ καὶ παρατηροῦμεν εἰς τὰς συγχρόνους κοινωνίας ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι, παρότι διαθέτουν ὅλας τὰς κατὰ κόσμον προϋποθέσεις διὰ νὰ εἶναι εὐτυχεῖς, ἐν τούτοις εἶναι γεμάτοι ἀπὸ ἀπελπισίαν καὶ ἀπόγνωσιν διὰ τὴν ζωὴν καὶ τὴν ἐξέλιξιν αὐτῆς καὶ ὄχι σπάνια θέτουν τέρμα εἰς τὴν ζωήν των.

Διὰ τοῦτο καὶ ἡ Ἐκκλησία συστήνει τὴν εἰς Κύριον ἀνάθεσιν τῶν μεριμνῶν τοῦ ἀνθρώπου, χωρὶς βεβαίως τοῦτο νὰ σημαίνῃ ὅτι παροτρύνει εἰς παραίτησιν αὐτοῦ ἀπὸ τὴν ἐργασίαν ἢ τὴν προσπάθειαν πρὸς βελτίωσιν τῆς θέσεως καὶ τῆς καταστάσεώς του. Συστήνει ὅμως αὐτὴν διότι πιστεύει εἰς τὸν λόγον τοῦ Κυρίου ὅτι ὑπεράνω τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, τὰ ὁποῖα «σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ τὰ ὁποῖα κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι» (Ματθ. ς΄, 19-20), εὑρίσκεται ἡ ψυχὴ ἡ ὁποία εἶναι προωρισμένη νὰ ζήσῃ αἰωνίως, καὶ ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό «ἓν, οὗ ἔστι χρεία» (πρβλ. Λουκ. ι΄, 41). Ἡ ψυχικὴ κατάστασις τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἁρμονικὴ καὶ ἐν ἀγάπῃ συμβίωσίς του μετὰ τῶν συνανθρώπων του καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη του πρὸς τὸν Θεὸν προσφέρουν περισσοτέραν εὐτυχίαν εἰς αὐτὸν ἀπὸ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Διὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας διαρκῶς ἐπαναλαμβάνει τὸ ψαλμικὸν λόγιον «πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ» (Ψαλμ. λγ΄ 11).

Αὐτὴν τὴν πίστιν καὶ αὐτὴν τὴν βεβαιότητα, ἐντὸς τῆς ὁποίας ζῶμεν καὶ κινούμεθα ἐν τῇ Μεγάλῃ Ἐκκλησίᾳ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, μεταφέρομεν καὶ πρὸς ἐσᾶς ἀπὸ αὐτήν, ἀπὸ τὸ Ἱερό μας Κέντρον. Γνωρίζομεν τοὺς κόπους καὶ τοὺς ἀγῶνας σας εἰς τὴν φιλόξενον χώραν αὐτὴν εἰς τὴν ὁποίαν ἤλθετε πρὸ ἐτῶν διὰ νὰ ἀναζητήσετε ἐργασίαν καὶ προοπτικὴν διὰ τὸ μέλλον σας καὶ τὸ μέλλον τῶν οἰκογενειῶν καὶ τῶν τέκνων σας. Γνωρίζομεν καὶ τὰ ἀγαθὰ ἀποτελέσματα τοῦ μόχθου σας. Διὸ καὶ εὐλογοῦμεν ἀπὸ καρδίας τοὺς κόπους καὶ τοὺς τιμίους ἱδρῶτας σας, καὶ σᾶς συγχαίρομεν πατρικῶς δι᾽ ὅσα ἐπετύχετε τόσον εἰς προσωπικὸν ὅσον καὶ εἰς συλλογικὸν ἐπίπεδον. Χαίρομεν καὶ καυχώμεθα διὰ σᾶς, διότι διὰ τῶν ἔργων σας ἐπετύχετε τὴν ἀναγνώρισιν καὶ τὴν τιμὴν τῆς κοινωνίας ἐντὸς τῆς ὁποίας ζῆτε καὶ ἐργάζεσθε, καὶ τῶν Γερμανῶν συμπολιτῶν σας. Χαίρομεν καὶ καυχώμεθα διότι διὰ τῶν κόπων σας ἐδημιουργήσατε τὰς καταλλήλους ὑποδομὰς διὰ τὴν ὑποστήριξιν τῆς νέας γενεᾶς, τῶν τέκνων σας. Χαίρομεν βλέποντες τὸν ναὸν τοῦτον, παλαιὸν ναὸν παραχωρηθέντα ἀρχικῶς ὑπὸ τῆς Εὐαγγελικῆς Ἐκκλησίας διὰ τὰς ἀνάγκας τῆς δευτέρας ἐν Φραγκφούρτῃ ἐνορίας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας, ἐπεκταθέντα καὶ ἀνακαινισθέντα καὶ εὐτρεπισθέντα καὶ κοσμηθέντα δι᾽ ἁγιογραφιῶν, οὕτως ὥστε νὰ ἐξυπηρετῇ ἐπαρκέστερον τὰς διευρυμένας ἀνάγκας τῆς ἐνορίας σας. Χαίρομεν καὶ διὰ τὴν πολυσχιδῆ δρᾶσιν τὴν ὁποίαν ἀκούομεν ὅτι ἀναπτύσσει ἡ ἐνορία σας χάριν κυρίως τῶν νέων, δίδουσα καὶ τοιουτοτρόπως τὴν καλὴν μαρτυρίαν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸν κόσμον.

Μεγάλως χαροποιεῖ τὴν ἡμετέραν Μετριότητα ἡ ἐκ τοῦ πλησίον συνάντησίς μας καὶ ἡ ἐπικοινωνία μετὰ πάντων ὑμῶν, τῶν ἀγαπητῶν τέκνων τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅλως δὲ ἰδιαιτέρως τῶν ἐξ αὐτῆς καταγομένων, τῶν Κωνσταντινουπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται κατὰ τὴν παροῦσαν ἑσπέραν ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν. Πρὸς αὐτοὺς ἀλλὰ καὶ πρὸς ἅπαντας ὑμᾶς μεταφέρομεν τὴν ἀγάπην τῶν ἐν τῇ πόλει ἀδελφῶν μας, τῶν ὀλίγων ἀλλ᾽ ἀναριθμήτων, ὡς ἔλεγεν ὁ μακαριστὸς προκάτοχός μας, Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ὡς ἐπίσης καὶ τὴν εὐλογίαν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας.

Σᾶς εὐχαριστοῦμεν διὰ τὴν ἐγκάρδιον καὶ θερμὴν ὑποδοχήν, σᾶς ἐναγκαλιζόμεθα πατρικῶς καὶ σᾶς εὐλογοῦμεν ἐν ἀγάπῃ. Μείνατε «ἑδραῖοι καὶ ἀμετακίνητοι» εἰς τὴν πίστιν καὶ τὰς παραδόσεις τῶν πατέρων μας. Μείνατε ἡνωμένοι μετὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ μετ᾽ ἀλλήλων, διὰ νὰ ἔχετε τὴν χάριν καὶ τὴν εὐλογίαν τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ εἰς τὴν ζωὴν καὶ τὰ ἔργα σας. Προσευχόμεθα καὶ θὰ προσευχώμεθα πάντοτε δι᾽ ὑμᾶς, ἀναμένοντες νὰ σᾶς ἴδωμεν καὶ εἰς τὰς αὐλὰς τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας.

Ἡ Χάρις καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου εἴησαν μετὰ πάντων ὑμῶν.

Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου: ΙΕΡΩΣΥΝΗ, ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΗΘΟΣ

Ὁμιλία
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
κατά τήν Σύναξιν τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας
εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Γεωργίου Φραγκφούρτης
(12 Μαΐου 2014)

Ἱερώτατε καί λίαν ἀγαπητέ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ  τῆς ἡμῶν Μετριότητος Μητροπολῖτα Γερμανίας κύριε Αὐγουστῖνε, Ποιμενάρχα τῆς θεοσώστου ταύτης Ἐπαρχίας,
Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἀδελφοί συνεπίσκοποι,
Ἀγαπητοί  συμπρεσβύτεροι καί ἐν Χριστῷ διακονία,

Χριστός Ἀνέστη!

Μέ τόν θρίαμβον τοῦτον τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί ζωῆς μας, μέ τό «Χριστός Ἀνέστη», χαιρετίζομεν ἐν περιχαρείᾳ καί δοξολογίᾳ τήν ἱεράν ταύτην σύναξιν ὑμῶν, τῶν ἀναλισκομένων καθ᾿ ἡμέραν εἰς τό ἱερόν λειτούργημα καί εἰς τήν πνευματικήν διακονίαν τοῦ λαοῦ κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας, μιᾶς ἐκκλησιαστικῆς Ἐπαρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου, δραστηριοποιουμένης ἐν τῇ διασπορᾷ, διακρινομένης ὅμως διά τήν εὐσέβειαν τοῦ ποιμνίου της ἀλλά καί διά τήν παραδοσιακήν εὐλάβειαν καί λειτουργικήν ζωήν τῶν κληρικῶν της, τελούντων ὑπό τήν στοργικήν καθοδήγησιν τοῦ ἐκλεκτοῦ ποιμένος αὐτῆς, τῆς ὑμετέρας ἀγαπητῆς Ἱερότητος, ἀδελφέ ἅγιε Γερμανίας κύριε Αὐγουστῖνε.

Εὐχαριστοῦμεν θερμῶς διά τήν παρεχομένην εἰς τήν ἡμετέραν Μετριότητα χαράν ὅπως ἀπευθύνωμεν πρός ὑμᾶς πάντας, ἀδελφοί, λόγους ἀγάπης καί φιλαδέλφου παρακλήσεως, ἀλλά καί πατρικῆς προτροπῆς πρός οἰκοδομήν καί ἐνίσχυσιν, διότι: «οὐδέν οὕτω παροξύνει Θεόν, ὡς τό παρ᾿ ἀξίαν ἱερᾶσθαι», ὡς διακηρύττει καί ὁ ἐν Ἁγίοις προκάτοχος ἡμῶν Ἱερός Χρυσόστομος (Εἰς Ματθαῖον Μ΄, P.G. 57, 443).

«Σήμερον ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡμᾶς συνήγαγεν» εἰς τόν Ἱερόν τοῦτον Ναόν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ὥστε νά χαρῶμεν ἀπό κοινοῦ τήν πνευματικήν ταύτην σύναξιν, νά ἀλληλογνωρισθῶμεν καί νά προσεγγίσωμεν τό ὅπερ ἐνεπιστεύθη εἰς ἕκαστον ἐξ ἡμῶν ὁ Κύριος φοβερόν καί ἀγγέλοις αἰδέσιμον μυστήριον τῆς ἱερωσύνης, τό ἱερόν τάλαντον τῆς ποιμαντικῆς καί πνευματικῆς διακονίας.

Θά προσπαθήσωμεν δέ, φωτιζόμενοι ἀπό τήν Πατερικήν σοφίαν, ἀλλά καί τήν ἐμπειρικήν γνῶσιν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί τῶν λειτουργῶν της, νά προσεγγίσωμεν τό μέγα καί ἱερόν τοῦτο μυστήριον ὑπό δύο κυρίως πτυχάς, ἤτοι τῆς χάριτος καί τοῦ ἤθους. Πλέον συγκεκριμένως, θά ἐπιχειρήσωμεν τήν προσέγγισιν τοῦ μυστηρίου ὡς ὄντως καί κατ᾿ ἐξοχήν μυστηρίου ὑπό τήν εὐθύνην τῆς ἐμπιστευθείσης ἑκάστῳ ἐξ ἡμῶν οὐχί ὑπ᾿ ἀνθρώπων ἀλλά ὑπό τοῦ Ἰδίου τοῦ Κυρίου Χάριτος, ὡς καί τοῦ ἤθους, δηλαδή τῆς βιοτῆς καί τῆς πολιτείας, διά τῶν ὁποίων ὀφείλομεν νά διακρινώμεθα οἱ κληρικοί, ὡς φωστῆρες ἐν κόσμῳ, καί οἰκονόμοι τῆς Χάριτος ταύτης.

Πρίν ἤ εἰσέλθωμεν εἰς τό θέμα, ἐκφράζομεν τήν ἥν δοκιμάζομεν σήμερον, ἀδελφοί, χαράν τῆς συνευφροσύνης μετά πάντων ὑμῶν πνευματικῶς ἐπί τῇ ἑορταζομένῃ σημαντικῇ ἐπετείῳ διά τήν ζωήν καί τήν μαρτυρίαν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου εἰδικώτερον, τῷ χρυσῷ δηλαδή ἰωβηλαίῳ ἀπό τῆς ἱδρύσεως τῆς θεοσώστου ταύτης ἐκκλησιαστικῆς ἐπαρχίας, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας.

Βεβαίως, τά πεντήκοντα ἔτη παρῆλθον ὡς ἡ «ἡμέρα ἡ ἐχθές». Ἄλλωστε, ὁ χρόνος δέν ἔχει σημασίαν ἐνώπιον τοῦ ἀχρόνου Θεοῦ, τοῦ ἔχοντος ἐν τῇ ἰδίᾳ Αὐτοῦ ἐξουσίᾳ χρόνους καί καιρούς καί κρατοῦντος τά σκῆπτρα καί τῆς πνευματικῆς καί τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας. Ὁ χρόνος, ἀκόμη, οὐδεμίαν ἀξίαν ἔχει καί διά τόν μετ᾿ αὐτοῦ (τοῦ χρόνου) παρερχόμενον ἄνθρωπον: «Ἄνθρωπος, ὡσεί χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ˙ ὡσεί ἄνθος τοῦ ἀγροῦ, οὕτως ἐξανθήσει˙ ὅτι πνεῦμα διῆλθεν ἐν αὐτῷ, καί οὐχ ὑπάρξει καί οὐκ ἐπιγνώσεται ἔτι τόν τόπον αὐτοῦ», κηρύττει ἐπιγραμματικῶς ὁ Ψαλμῳδός Δαυΐδ (ἰδέ Ψάλμ. ,ργ΄ 15-16). Ὅταν ὁ Θεός «ἀντανελῇ» «τό πνεῦμα» τῶν ἀνθρώπων, τότε «εἰς τόν χοῦν αὐτῶν ἐπιστρέφουσι», καί οὐδείς γνωρίζει τήν πορείαν αὐτῶν παρά μόνον ὁ Κριτής Θεός, παρ᾿ ᾧ οἱ θησαυροί τῆς σοφίας οἱ ἀπόκρυφοι. Ὅταν δέ ἀνοίξῃ τήν χεῖρα Του τά «σύμπαντα πληροῦνται χρηστότητος».

Δέν ἔχει ἀξίαν, λοιπόν, ὁ παρερχόμενος, ἐν ἁμαρτίαις καί δοκιμασίαις δυστυχῶς πολλάκις, χρόνος. Καιρίαν σημασίαν ἔχει τό πνεῦμα καί ἡ χρηστότης τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία καί τόν κατευθύνει. Τό γεγονός, δηλαδή, ἔγκειται εἰς τό ἐπιτελούμενον ἐν χρόνῳ «ἕως ἡμέρα ἐστίν» ἔργον.

Τό Ὀρθόδοξον ἔργον ἐν Γερμανίᾳ κατά τόν παρελθόντα χρόνον τῆς πεντηκονταετίας, εἰς τό ὁποῖον ἔχουν συμβάλει κεκοιμημένοι πατέρες καί ἀδελφοί Ἱεράρχαι, ἀλλά καί ἕκαστος ἐξ ὑμῶν, καί ἱερόν καί μέγα καί ἀνεγνωρισμένον καί τιμώμενον εἶναι.

Δόξα καί τιμή καί εἰρήνη, λοιπόν, πρέπει, ἵνα μετά τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἴπωμεν (πρβλ. Ρωμ. β΄ 10), εἰς τούς ἐργασαμένους καί συνεχίζοντας τήν ἐργασίαν τοῦ ἀγαθοῦ ἐν τῷ ἀγρῷ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Γερμανίᾳ.

Ἐν τῇ ἱερᾷ ἡμῶν Συνάξει ταύτῃ σήμερον, ἀδελφοί, ἐνώπιον τοῦ ἱλαροῦ προσώπου ὑμῶν τοῦ ἱεροῦ κλήρου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως τῆς Γερμανίας ἀναγνωρίζομεν καί τιμῶμεν ἀπό τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τό ἐπιτελεσθέν ὑπό ἀντιξόους συνθήκας, ἀγαπητικῶς ὅμως καί θυσιαστικῶς, ἔργον ζωῆς τοῦτο. Ἰδού ἔχομεν ἐν Γερμανίᾳ «τόπον ἁγιάσματος Κυρίου», δηλαδή βίωμα ὀρθοδόξου ζωῆς καί μαρτυρίας.

Σᾶς εὐχαριστοῦμεν καί σᾶς συγχαίρομεν, ἀδελφέ ἅγιε Γερμανίας, θεοφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοί καί ἀγαπητοί πρεσβύτεροι, καί συλλειτουργοί διά τό ἔργον τοῦτο καί ἐκφράζομεν εἰς ὑμᾶς τόν ἔπαινον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, μιμνησκόμενοι καί τούς θέσαντας τό θεμέλιον τοῦ ἔργου τούτου ἀειμνήστους κληρικούς, γνωστούς καί ἀγνώστους, ἐπί τοῦ ὁποίου θεμελίου σεῖς σήμερον συνεχίζετε ἐν Γερμανίᾳ τό ἔργον Κυρίου, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τούς ἀειμνήστους Ποιμενάρχας τῆς Ἐπαρχίας ταύτης Πολύευκτον Φινφίνην, Ἰάκωβον Τζαναβάρην καί Εἰρηναῖον Γαλανάκην.

Ἐπελέξαμεν νά σᾶς ὁμιλήσωμεν, ἐν ἀναστασίμῳ ἑορτίῳ ἀτμοσφαίρᾳ, ἀπό τῆς ἀνωτέρω ὀπτικῆς ταύτης γωνίας τῆς Χάριτος καί τοῦ Ἤθους τῆς ἱερωσύνης, ἤ ἄλλως τῆς ἱερατικῆς Χάριτος, ἡ ὁποία ἱερούργησε καί ἱερουργεῖ ἔργον ἁγιασμοῦ ἀναφαιρέτου εἰς τήν Γερμανίαν, καί ἁπανταχοῦ τῆς δεσποτείας Κυρίου, κυρίως διά νά ἀναλογισθῶμεν τήν συνέχειαν τοῦ ἔργου ἐν τῷ ἐν Γερμανίᾳ γεωργίῳ τοῦ Κυρίου, διά τῆς ἀσκήσεως τῆς ἀξίας τοῦ ἀξιώματος, τό ὁποῖον, ὡς «παρακαταθήκην» ἱεράν, μᾶς ἐνεπιστεύθη ὁ Κύριος, καί διά νά συναισθανώμεθα πῶς δεῖ  πολιτεύεσθαι ἐν ἐκκλησίᾳ Θεοῦ ζῶντος.

Ἀδελφοί,

Οὐδέποτε καί οὐδείς ἐξ ἡμῶν πρέπει νά λησμονῶμεν, ὅτι ὁ καλέσας ἡμᾶς Κύριος εἶναι πάντοτε «μεθ᾿ ἡμῶν˙ καί ἦν καί ἔστι καί ἔσται»˙ καί ὁ ἀκοίμητος ὀφθαλμός Του «τά πανθ᾿ ὁρᾷ». Ὁ Κύριος γνωρίζει τά «κρύφια τῶν καρδιῶν» καί τῶν ἀποκρυπτομένων πολλάκις ἐνεργειῶν καί πράξεών μας, Αὐτός ὁ Ὁποῖος μᾶς ἐνεπιστεύθη τήν Χάριν Του, διά νά τήν διαχειρισθῶμεν ὡς «καλοί οἰκονόμοι», δηλαδή μέ ἦθος, μέ ἁγνήν βιοτήν καί  πολιτείαν, «μή συσχηματιζόμενοι τῷ αἰῶνι τούτῳ» (πρβλ. Ρωμ. ιβ΄ 2), γινόμενοι τύπος καί ὑπογραμμός τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν, ὡς ἁρμόζει εἰς κληρικούς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ὅταν γινώμεθα οἱ κληρικοί ἐπιλήσμονες τῆς Θείας Χάριτος, κινούμενοι ἀπό «βιοτικάς μερίμνας» καί «ἀνθρωπίνην ἀδυναμίαν», Ἐκεῖνος, ὁ Κύριός μας, ἐπιδεικνύει «ἀνοχήν», μέχρις ἑνός ὁρίου ὅμως, καί πάντοτε «πρός τό συμφέρον». Νά εἴμεθα ὅμως βέβαιοι, ὅτι οὐδέν «λανθάνει» Αὐτῷ, «οὐδέ σταλαγμός δακρύων, οὐδέ σταλαγμοῦ τι μέρος», «ἐπί τό βιβλίον» Του δέ «καί τά μήπω πεπραγμένα, γεγραμμένα τυγχάνει», ὡς  ἐπαναλαμβάνομεν ἐν πίστει μετά Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, προετοιμαζόμενοι ὅλοι μας οἱ κληρικοί πρό τῆς τελέσεως τῆς Θείας Λειτουργίας διά νά προσέλθωμεν εἰς τήν ἱερουργίαν τοῦ φρικτοῦ Μυστηρίου καί εἰς τήν μετάληψιν τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου, «εἰς ζωήν αἰώνιον», διά νά μή γίνεται εἰς ἡμᾶς εἰς «κρῖμα ἤ κατάκριμα». Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ὁμιλῶν περί τοῦ ἤθους τοῦ ἱερέως ἀποφαίνεται: «Εὑρέτις κακῶν ἡ ἀσέβεια, καί λίαν τολμηρόν εἰς ἐγχείρησιν» (Λόγος ΚΑ΄ εἰς τόν Μέγαν Ἀθανάσιον, P.G. 35, 1097A). Συνεχίζει δέ ὁ Ἱερός Πατήρ προτρεπόμενος τόν κληρικόν, τόν κατά χάριν δυνάστην τοῦ Μυστηρίου: «Οἱ δυνάσται φοβεῖσθε τόν δυνατώτερον˙ οἱ τῶν ὑψηλῶν θρόνων, τόν ὑψηλότερον. Μή θαυμάσῃς μηδέν, ὅ μή παραμένει˙ μή παρίδῃς, ὅ μένει˙ μηδέ περισφίγξῃς μηδέν, ὅ διαρρεῖ κρατούμενον˙ μή ζηλώσῃς τι τῶν οὐ φθονουμένων, ἀλλά μισουμένων» (Λόγος ΜΔ΄ Εἰς τήν Καινήν Κυριακήν, P.G. 36, 616Β), καταλήγει δέ μέ τήν παράκλησιν: «Φύλαξαι τήν παγίδα, μή ἀγρευθῇς τοῖς ὀφθαλμοῖς˙ καί εἰ ἠγρεύθης, ἔκνηψον, μή καί τό θρυλλούμενον βεβαιώσῃς, ὅτι φαρμάκοις τόν νοῦν ἐκλάπης» (Ἐπιστολή ΣΤ΄, Ἀδελφῷ, P.G. 37, 341Β).

Ἀναλογιζόμενοι, λοιπόν, οἱ κληρικοί τάς θείας εὐλογίας τάς ὁποίας ἔχομεν ἅπαντες δεχθῆ καί δεχόμεθα παρά τοῦ  Θεοῦ Πατρός, ὀφείλομεν νά εὐχαριστῶμεν ἐκ μέσης καρδίας, καί δή νά εὐγνωμονῶμεν συνεχῶς, διά τήν ὅλως εἰδικήν τιμήν καί πρόνοιάν Του νά μᾶς καλέσῃ εἰς τό μέγιστον τοῦτο ἀξίωμα τῆς Ἱερωσύνης.

Ὀφείλομεν, λοιπόν, «ψυχαῖς καθαραῖς καί ἀρρυπώτοις χείλεσι» νά ἱερουργῶμεν τό θεῖον ὑπούργημα. Ὁ κληρικός δέν πρέπει νά λησμονῇ, ὡς διαχειριζόμενος εἰς σωτηρίαν ψυχάς, ὅτι «ψυχῆς οὐδ᾿ ὅς ἰσοστάσιος ὁ κόσμος». Τί ὠφελήσει... Ὀφείλομεν δέ οἱ κληρικοί νά ἁπτώμεθα «τῶν ἀχράντων» μυστηρίων καί νά διακονῶμεν τάς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ «κεχραμέναις παλάμαις», ὥστε διά πάντων τῶν ἔργων μας νά ὑμνῆται καί νά ὑπερυψῶται ὁ Κύριος.

Γνωρίζομεν οἱ πάντες ἀσφαλῶς, ἐξ ἰδίας προσωπικῆς πείρας ἕκαστος, ὅτι εἰς τήν σημερινήν ὑλόφρονα ἐποχήν ἡ ἱερατική διακονία εἶναι ἀληθής σταυρός, καθ᾿ ὅσον ἡ πεπτωκυῖα ἀνθρωπότης δέν ἀνέχεται εὐχαρίστως τό κήρυγμα τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, θεωροῦσα τοῦτο ἀναχρονιστικήν μωρίαν καί δεσμευτικόν παράγοντα διά τήν ζωήν τῆς ἐγκοσμίου ἐλευθεριότητος. Ἀλλά μήπως καί ζῶντος καί δρῶντος τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου μας δέν ὑπῆρχε παρομοία ἀντίθετος στάσις καί ἀντίληψις τῶν συγχρόνων Του Ἰουδαίων;

Ἐπίκαιρος ἐπί τοῦ προκειμένου εἶναι ἡ εὐαγγελική περικοπή ἡ εἰλημμένη ἐκ τοῦ 6ου κεφαλαίου τοῦ κατά Ἰωάννην Εὐαγγελίου. Ὁ Κύριος μᾶς ὁμιλεῖ περί Ἑαυτοῦ ὡς τοῦ ἀληθοῦς Ἄρτου τῆς ζωῆς, τοῦ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ εἰς τόν κόσμον καταβάντος, τοῦ Ὁποίου ὁ μή μεταλαμβάνων οὐκ ἔχει ζωήν αἰώνιον. Μᾶς ὁμιλεῖ δηλαδή περί τῆς Χάριτος, τήν ὁποίαν «δωρεάν» μᾶς ἔδωκε, κατελθών μέχρις Ἅδου, διά νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τήν φθοράν καί τόν  θάνατον.

Ὅταν ὁ Χριστός εἶπε τόν ἀνωτέρω λόγον «πολλοί ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τά ὀπίσω, καί οὐκέτι μετ᾿ αὐτοῦ περιεπάτουν... εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς τοῖς δώδεκα˙ μή καί ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν;  Ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ Σίμων Πέτρος˙ Κύριε, πρός τίνα ἀπελευσόμεθα; Ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις. Καί ἡμεῖς πεπιστεύκαμεν καί ἐγνώκαμεν, ὅτι σύ εἶ ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος».

Ἡ συγκλονιστική αὐτή μαρτυρία τοῦ ἐνθουσιώδους ἀλλά καί τρίς ἀρνησαμένου τόν Κύριον κατά τήν φρικτήν ὥραν τῆς παραδόσεως καί τοῦ πάθους Του Ἀποστόλου Πέτρου, εἶναι ἡ διαχρονική ἐμπειρική μαρτυρία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὁμολογεῖ τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν ὡς τόν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος καί Θεόν, συγχρόνως δέ καί ὡς υἱόν ἀνθρώπου, «ἀσπόρως συλληφθέντα καί ἀφράστως κυηθέντα» ὑπό τῆς «προξένου τοσούτων ἀγαθῶν» κεχαριτωμένης καί ἀσπίλου Παρθένου Μαρίας, τῆς Θεοτόκου, ὁμολογεῖ Αὐτόν ὡς τόν «καθελόντα δυνάστας ἀπό Θρόνους καί ὑψοῦντα ταπεινούς καί ἐγείροντα κέρας πιστῶν αὐτοῦ, τῶν δοξαζόντων Χριστοῦ τόν Σταυρόν καί τήν ταφήν καί τήν ἔνδοξον ἀνάστασιν» (Δογματικόν Θεοτοκίον Μικροῦ ἑσπερινοῦ δ΄ ἤχου) καί καλεῖ πρός ἐλευθέραν γνωριμίαν μαζί Του, μέσῳ ἡμῶν τῶν κληρικῶν, πάντα ἄνθρωπον, ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον.

Ἀδελφοί συμπρεσβύτεροι,

Ἀτενίζοντες τόν Σταυρόν βλέπομεν τόν ἐν αὐτῷ ἐσταυρωμένον, τοὐτέστι τόν Κύριον τῆς δόξης, τόν Θεάνθρωπον Χριστόν, τόν Βασιλέα ἡμῶν. Ὁ Χριστός ὡς Βασιλεύς ἐθυσιάσθη ὑπέρ τοῦ λαοῦ Του καί αὐτό εἶναι ἴδιον γνώρισμα ἀληθοῦς ἐξουσίας καί  βασιλείας. Ἡμεῖς οἱ κληρικοί, φορεῖς κατά χάριν, ἐπαναλαμβάνομεν, πνευματικῆς ἐξουσίας καί βασιλείας, ὀφείλομεν σταυροῦσθαι, καί ὑπέρ τῶν πιστῶν ἡμῶν ἀποθνήσκειν.

Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου εἶναι καύχημα δι᾿ ἡμᾶς τούς κληρικούς.  Καύχημα ὄχι μόνον διά τό παρελθόν ἀλλά καί διά τό παρόν καί διά τό μέλλον, διότι διά τοῦ Σταυροῦ ὁ κληρικός βιώνει τήν διπλῆν νέκρωσιν, τήν μίαν ὅτι ὁ κόσμος, δηλαδή τά βιοτικά πράγματα, ὁ ἔπαινος παρά τῶν ἀνθρώπων, ἡ δορυφορία καί ἡ δωροφορία, ἡ δόξα, ὁ πλοῦτος, ἅπαντα τά δοκοῦντα εἶναι λαμπρά, ταῦτα νεκρά γέγονε διά τόν κληρικόν, καί τήν ἄλλην, ὅτι καί αὐτός ὁ ἴδιος ὁ κληρικός εἶναι νεκρός διά τόν κόσμον, διότι δέν ἐπιθυμεῖ ἐκεῖνα τά ὁποῖα συνδέονται καί ἐκφράζονται δι᾿ αὐτοῦ. Διότι ζῇ καί δέον νά ζῇ ἐν τῇ Χάριτι.

Ὀφείλομεν, λοιπόν, ἡμεῖς οἱ κληρικοί, νά σταυρώμεθα καθ᾿ ἡμέραν, ζῶντες εὐαγγελικῶς, θεολογοῦντες Ὀρθοδόξως, ἐμπειρικῶς, διακονοῦντες κενωτικῶς τόν λαόν τοῦ Θεοῦ, διότι ἔχομεν κατά χάριν τήν Χάριν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.

Ἄς ἀναλογισθῶμεν, λοιπόν, ἐν φόβῳ καί τρόμῳ τό περί ἕκαστον ἐξ ἡμῶν τελούμενον καί ἱερουργούμενον μυστήριον τῆς ἱερωσύνης μας.

«Σκεύη κεραμέως» καί εὔθραυστοι ὄντες καί ὑπό ἀνέμου ριπιζόμενοι ὡς κάλαμοι εἰς τό πέλαγος τῆς ζωῆς, ἔχομεν μίαν ἰδιαιτέραν κλῆσιν καί ἀποστολήν: νά εὐαγγελιζώμεθα πρός τόν ἄνθρωπον καί πρός τόν κόσμον εἰρήνην, σωτηρίαν, τά ἀγαθά, νά εἴμεθα πρότυπα βίου, ἀρετῆς, ἤθους, φρονήματος καί νά μή παρασυρώμεθα «ταῖς ἀπάταις τοῦ κόσμου» τούτου καί εἰς τό «φρόνημα τῆς ἡδονῆς».

Ἡ ἱερωσύνη εἶναι δάκρυ, εἶναι μῦρον, εἶναι ταφή τοῦ «ἐγώ» καί ἀνάστασις τοῦ «σύ». Τό «ἐγώ» καί τό «σύ» ἔχουν μίαν κοινήν «συνισταμένην» καί «ἐνδελέχειαν»: τήν ἀγάπην. Τά «μῦρα», τά λουλούδια τά ὁποῖα προσφέρομεν εἰς πολλάς εὐκαιρίας εἰς τούς συνανθρώπους μας, καί «τά δάκρυα», τά ὁποῖα ρέουν ἀπό τά μάτια μας εἰς εὐχαρίστους καί δυσαρέστους στιγμάς, ἔχουν ἕνα κοινόν στόχον: τήν ἐκδήλωσιν καί τήν ἀπόδειξιν ἑνός καί μόνον γεγονότος, τῆς «ἀγάπης».

Μήπως οἱ ἄνθρωποι δέν προσφέρομεν «μῦρα», ἄνθη, ἀλλά καί δάκρυα καί εἰς τάς πλέον εὐτυχεῖς ἀλλά καί εἰς τάς πλέον δυστυχεῖς στιγμάς τῆς ζωῆς μας; Ὅταν χαιρώμεθα μέ ἕν εὐτυχές γεγονός, δέν καταθέτομεν πρός τό ἀγαπώμενον πρόσωπον ἄνθη καί μῦρα; ἤ ὅταν ἔχωμεν πόνον διά τήν ἀπώλειαν κάποιου προσώπου δέν καταθέτομεν ἄνθη καί δέν καταχέομεν δάκρυα; Κοινή συνισταμένη, λοιπόν,  καί τῶν δακρύων καί τῶν μύρων, καί τοῦ «ἐγώ» καί τοῦ «σύ» εἶναι καί ὀφείλει νά εἶναι μόνον ἡ ἀγάπη, τήν ὁποίαν μᾶς ὑπέδειξε καί μᾶς ἀπέδειξε καί μᾶς παρέδωκεν ὡς «καινήν ἐντολήν» ὁ «νεφέλαις διεξάγων γῆς θαλάσσης τό ὕδωρ», ὁ «κλίνας οὐρανούς τῇ ἀφάτῳ» Του «κενώσει». Κένωσις καί ἀγάπη ταυτίζονται. Ἄν δέν κενωθῇ κανείς, ἄν δέν θυσιασθῇ, δέν ἠμπορεῖ νά δείξῃ ἀγάπην.

Ὁ Κύριος ἐκενώθη καί μᾶς ἐδώρησε τήν ἀγάπην Του. Διά νά μή εἴμεθα δέ μόνοι μέ τήν ποικιλοτρόπως καί κατά ἀνθρωπίνην  ἀδυναμίαν βιουμένην ἀγάπην, ἡ ὁποία, ὅπως καί ἡ πίστις μας, ἄνευ ἔργων «νεκρά ἐστιν», μᾶς τήν ἐπλούτισε μέ τήν Χάριν, μέ τήν ὁποίαν ἰδιαιτέρως ἐστεφάνωσεν ἡμᾶς τούς κληρικούς, παραγγείλας «ἐντολήν καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. ιγ΄ 34) καί μᾶς ἀπέστειλεν εἰς μίαν ἀέναον πορείαν, εἰς τό κήρυγμα τῆς Χάριτος: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη» καί, ἀκόμη, μᾶς προέτρεψε: «βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ. κη΄ 19-20).

Ὁμιλοῦντες δέ περί κενώσεως, ἀγάπης καί Θείας Χάριτος, ὡς χαρακτηριστικῶν τῆς διακονίας καί τοῦ ἤθους τοῦ ἱερουργοῦ τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας, κρίνομεν ἐπίκαιρον νά ἐνθυμηθῶμεν καί τήν κομίσασαν εἰς τόν Κύριόν μας «μῦρα πρό τοῦ ἐνταφιασμοῦ» Του, τήν «μυροφόρου ἀναλαβοῦσαν τάξιν» γυναῖκα, ὅπως μᾶς τήν περιγράφει ἡ ὑμνογράφος Κασσιανή, ἡ ὁποία γυνή παρεκάλει τόν Ἰησοῦν «νά δεχθῇ τάς πηγάς τῶν δακρύων»  καί «τούς στεναγμούς τῆς καρδίας» της, καί ἐλευθέρα πλέον ἀπό τά πάθη «νά καταφιλήσῃ τούς ἀχράντους» πόδας Του καί νά τούς «ἀποσμήξῃ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς αὐτῆς βοστρύχοις».

Οὐδείς ἀσπάζεται, πατέρες καί ἀδελφοί, τούς πόδας οἱουδήτινος, οὐδείς ταπεινοῦται δηλαδή, οὐδείς παραδίδει τά πάντα, παρά μόνον ἐάν πράγματι ἀγαπᾷ. Ὁ Κύριός μας ἔπλυνε τούς πόδας τῶν μαθητῶν Του, καί αὐτοῦ τοῦ ἀρνησαμένου Αὐτόν Πέτρου, ἐξ ἀγάπης καί μόνον. Ἡ ἁμαρτωλός γυνή «δάκρυσι πλύνει τούς πόδας τοῦ Πλάσαντος, ἁμαρτίαις ὑπεύθυνος, καί ἐκμάσσει θριξί» (Τροπάριον η’ ὠδῆς Κανόνος τοῦ  Ὄρθρου Μεγάλης Τετάρτης).

Ἰδού ἡ ἀποστολή μας ὡς κληρικῶν τῆς Χάριτος τοῦ Κυρίου. Ὀφείλομεν ἄλλοτε μέ μῦρα, ἄλλοτε μέ δάκρυα, ἀλλά πάντοτε μέ ἀνιδιοτελῆ καί κενωτικήν, δηλαδή θυσιαστικήν, ἀγάπην, νά κύπτωμεν, ὡς λευῖται τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, εἰς τάς πνευματικάς ἀνάγκας, εἰς τάς χαινούσας καί αἱμορροούσας, ἰδίως κατά τήν σύγχρονον ἐποχήν καί συγκυρίαν,  πληγάς  τῶν πιστῶν μας καί νά μή τούς προσπερνῶμεν καί τούς ἐγκαταλείπωμεν εἰς τό «ἔλεος» τρίτων. Ὀφείλομεν, δηλαδή, οἱ κληρικοί νά εἴμεθα ὑπόδειγμα καί παράδειγμα κενωτικῆς ἀγάπης, θυσίας ἡδονῶν τοῦ κόσμου καί ὑπερκεράσεως τοῦ «ἐγώ», μεταβάλλοντες αὐτό εἰς «σύ», ταυτιζόμενοι δηλαδή «κατά πάντα καί διά πάντα» μέ τό σῶμα τῶν πιστῶν μας, ὡς ἑνιαῖον Θεανθρώπινον σῶμα τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου Ἰησοῦ.

Μαζί μέ τήν ἀγάπην, τήν κένωσιν, τήν ταπείνωσιν,  τά μῦρα καί τά δάκρυα, μέ τά ὁποῖα πρέπει νά διακονῶμεν, ὡς ἄλλοι Μαθηταί τοῦ Σωτῆρος, τόν συνάνθρωπον, τούς πιστούς μας, ὑπάρχει καί  ἕν ἀκόμη σημαντικόν καί ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ, κατά τούς Θείους Πατέρας, στοιχεῖον, τό ὁποῖον χαρακτηρίζει τούς μαθητάς τοῦ Χριστοῦ, καί τό ὁποῖον πρέπει νά εἶναι τό προνόμιον καί τῶν διαδόχων αὐτῶν, ἡμῶν τῶν κληρικῶν: ἡ προσωπική βιοτή καί ἡ ἐν τῷ κόσμῳ πολιτεία μας, δηλαδή τό ἦθος.

Εἰς τήν ὑλοκρατουμένην καί ἡδονοθηρικήν ἐποχήν μας λέγονται καί ᾅδονται πολλά καί δι᾿ ἡμᾶς τούς κληρικούς. Πολλάκις ἐξ ὑπαιτιότητος καί ἡμῶν τῶν ἰδίων, ἀπό τήν ἔλλειψιν ταπεινώσεως, διακονικοῦ πνεύματος, ἀδυναμίας ὑπερβάσεως τοῦ «ἐγώ» καί τοῦ πλησιασμοῦ τοῦ «σύ», ζητοῦμεν τήν ἐπιβολήν καί ἀντί νά εἴμεθα φῶς διαλῦον τά κάθε εἴδους σκότη καί ἡ ζύμη, ἥτις ἐκλήθη νά ζυμώσῃ ὅλον τό φύραμα, σκανδαλίζομεν ἀντί νά ἀναπαύωμεν καί νά προφυλάττωμεν, γινόμενοι, δυστυχῶς, διά τῆς βιοτῆς καί πολιτείας μας ἐνίοτε, μιμηταί τοῦ κόσμου. Ὁδηγούμεθα πολλάκις καί ἡμεῖς οἱ κληρικοί ὑπό τῆς πυξίδος τοῦ ἐγωϊσμοῦ καί οὐχί τῆς κενωτικῆς ἀγάπης πρός τόν ποιμαινόμενον, μέ κατάληξιν νά τόν προβληματίζωμεν περί τῆς ἀληθείας  τοῦ κηρύγματός μας καί νά τόν ὁδηγῶμεν εἰς τήν ἀπώλειαν καί οὐχί εἰς τήν οἰκοδομήν καί τήν σωτηρίαν. Πολλάκις οἱ κληρικοί λησμονοῦμεν τήν ἀποστολήν μας καί πορευόμεθα ἄνευ ἀγάπης θεοποιοῦντες τόν κόσμον καί τήν ὕλην καί τήν σάρκα.

Πορευόμεθα «καθώς καί οἱ λοιποί οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα» (Α΄ Θεσσ. δ΄ 13-14) καί καθιστάμεθα «ὁδηγοί τυφλῶν»,  διότι «ἀγαπῶμεν τήν δόξαν τῶν ἀνθρώπων μᾶλλον ὑπέρ τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ», ἵνα μετά Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου εἴπωμεν.

Τήν ἀλήθειαν ταύτην ἐκφράζει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, παραλληλίζων τήν πολιτείαν τοῦ κληρικοῦ πρός τό θαῦμα. «Ἡ πρώτη ἀποτέλεσμα ἀνθρωπίνων ἱδρώτων, ἡ δευτέρα γυμνήν ἐπιδείκνυσι τήν Χάριν [...] τά σημεῖα καθ᾿ ἑαυτά ὄντα οὐ σώζει τούς ποιοῦντας, ἡ δέ πρᾶξις καθ᾿ ἑαυτήν οὖσα, οὐδενός ἑτέρου δεῖται πρός σωτηρίαν τοῦ κεκτημένου» (πρβλ. Συνάξεως γενομένης ἐν τῇ παλαιᾷ Ἐκκλησίᾳ, P.G. 51, 80-82), διότι, προσθέτει ὁ μέγας ἐκεῖνος ἐν Ἀρχιεπισκόποις Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Χριστός κατά τήν ἡμέραν ἐκείνην «τά ἔπαθλα δίδωσι τοῖς τά προστάγματα αὐτοῦ πεποιηκόσι. Τούς μακαρίους ἐκείνους θαυμάζομεν, οὐ διά τά σημεῖα, ἀλλ᾿ ὅτι πολιτείαν ἐπεδείξαντο ἀγγελικήν. Πολιτεία ὀρθή καί χωρίς τῶν σημείων ἀπολήψεται τούς στεφάνους» (πρβλ. Περί κατανύξεως Α΄, P.G. 47, 407-408), καθότι εἷς κληρικός, ὡς ὁ Μωϋσῆς καί ὁ Νῶε, «ὀρθῶς ζῶν δῆμον ὁλόκληρον ἐξαρπάσαι δυνήσεται τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ» (Ὅτι ἐπικίνδυνον τοῖς λέγουσι, P.G. 50, 661-662).

Ἰδού ἡ ἀποστολή τοῦ κληρικοῦ, ἀδελφοί καί πατέρες. Στῶμεν, λοιπόν, καλῶς, στῶμεν μετά φόβου, ἱερουργοῦντες τά μυστήρια τῶν Μυστηρίων, ἀλλά καί τά μυστήρια τῆς ψυχῆς τῶν συνανθρώπων μας. Ἡ ἀποστολή τοῦ κληρικοῦ εἶναι ἡ διακονία τῆς ἀληθείας: Μή λησμονῆτε δέ ὅτι «οὐδέν τῆς ἀληθείας φανερώτερον, οὐδέν ἰσχυρότερον γένοιτ᾿ ἄν» καί «αὕτη τῆς ἀληθείας ἡ φύσις, δι᾿ ὧν δοκεῖ παρά τῶν ἀνθρώπων ἐπιβουλεύεσθαι, διά τούτων ἰσχυροτέρα γίνεται, διά τούτων λάμπει, δι᾿ ὧν σκιάζεται», καί, τέλος, «μακάριος ὁ ἀντεχόμενος τῆς ἀληθείας καί παραδειγματιζόμενος συνειδητοποιῶν αὐτήν καί ἐλεγχόμενος ὑπ᾿ αὐτῆς». «Οὕτως ἰσχυρόν ἡ ἀλήθεια. Κἄν τῶν τυχόντων ἐπιλάβηται, λαμπρούς αὐτούς ἀποφαίνει ἡ ἀλήθεια λάμπει καί διάδηλός ἐστι πανταχοῦ» (Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, Εἰς Ἰωάννην ΚΘ΄ καί ΝΗ΄ P.G. 59, 165-166, 315, 318, καί εἰς τάς Πράξεις ΜΣΤ, P.G. 60, 324). Ἡμεῖς οἱ κληρικοί δέον νά εἴμεθα «ὑπηρέται τῆς ἀληθείας. Ἡμεῖς οὐ τά ἡμέτερα λέγομεν, ἀλλά τά τοῦ Θεοῦ», ἀποφαίνεται καί πάλιν ὁ ἱερεύς καί ἐπίσκοπος Ἱερός Χρυσόστομος (πρβλ. Εἰς Β΄ Θεσσαλονικεῖς Γ΄, P.G. 62, 484). Ἄλλωστε, «ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια, καί ἡ ζωή» εἶναι ὁ Κύριός μας καί ἄς μή λησμονῶμεν ὅτι Αὐτοῦ μαθηταί ἐκλήθημεν νά εἴμεθα οἱ κληρικοί ἐν τῷ κόσμῳ.

Τό σημεῖον  τοῦτο ἀποτελεῖ τό κομβικόν πρόβλημα, τοῦ πῶς καί τίνι τρόπῳ θά διαβιβάσωμεν τήν περί Χριστοῦ ἀλήθειαν εἰς ἀνθρώπους εἴτε Ὀρθοδόξους, τούς πιστούς μας, τούς ἔχοντας ὅμως πάντοτε ἀνάγκην «καλοῦ ποιμένος», «πλήρους χάριτος καί ἀληθείας», δηλαδή χάριτος καί ἤθους, καί πῶς θά δυνηθῶμεν νά τούς πείσωμεν, οὐχί πάντως διά τῆς βίας, ὅτι ὁ Χριστός ζῇ καί ἐνεργεῖ διαχρονικῶς ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Ζῇ καί ἐνεργεῖ κενωτικῶς καί ἀγαπητικῶς. Καί μόνον. Ὄχι ἐξουσιαστικῶς. Δέν ἐπιτρέπεται εἰς ἡμᾶς τούς κληρικούς, ἡ ἀρχή, «ὥσπερ ὁ πλοῦτος τούς οὐ προσέχοντας ἐκτραχηλίζειν εἴωθεν[...]» νά μᾶς «ἄγῃ εἰς ἀπόνοιαν», οὐδέποτε δέ «τό μέγεθος τῆς ἀρχῆς καί τῆς φύσεως ἡμᾶς εἰς λήθην ἄγειν, ὅτι θνητοί ἐσμεν» (πρβλ. Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, Εἰς Ἰωάννην ΞΣΤ΄ καί Εἰς τόν Δανιήλ Β΄ P.G. 59, 365 καί 56, 204).

Φρονοῦμεν ἐκ τῆς προσωπικῆς ἡμῶν ἐμπειρίας ὡς διακόνου, πρεσβυτέρου καί Ἐπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ἐπί τέταρτον αἰῶνος ἀπό τῆς ὑψίστης ἐπάλξεως τῆς Πατριαρχικῆς ἀξίας καί περιωπῆς, ὅτι ὁ καλλίτερος καί πλέον ἐνδεδειγμένος τρόπος ἀσκήσεως τοῦ ἱερατικοῦ ὑπουργήμαστος εἶναι ὁ βιωματικός, δηλαδή ὄχι μόνον ἡ ἐκ μέρους ἑνός ἑκάστου ἐξ ἡμῶν τῶν κληρικῶν ὀφειλετική συνειδητή βίωσις τῆς δογματικῆς διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἀλλά καί ἡ συμμόρφωσις ἡμῶν πρός τήν ἐξ αὐτῆς ἀπορρέουσαν χριστιανικήν ἠθικήν, τήν ὁποίαν καί ἐκλήθημεν νά διδάξωμεν εἰς τούς πιστούς μας καί νά μή καταλήγωμεν, ὡς οἱ ὑποκριταί φαρισαῖοι τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, εἰς τό νά «ἀποδεκατῶμεν τό ἡδύοσμον καί τό ἄνηθον καί τό κύμινον, καί νά ἀφήνωμεν τά βαρύτερα τοῦ νόμου, τήν κρίσιν καί τόν ἔλεον καί τήν πίστιν» (πρβλ. Ματθ. κγ΄ 23), τούς ὁποίους φαρισαίους κατακρίνει ὁ Κύριος διά τῆς βαρυτάτης μομφῆς τοῦ «οὐαί», δηλαδή «ἀλλοίμονον». Μή γένοιτο οὐδενί ἐξ ἡμῶν οὕτως, ἀδελφοί, ἀλλά ἄς ἀξιωθῶμεν τῆς εὐκταίας φωνῆς τοῦ Κυρίου ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ «εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου».

Τυγχάνει πάγκοινος ἡ διαπίστωσις, ἀγαπητοί ἀδελφοί καί τέκνα, ἐξ ἑτέρου, ὅτι τά θεῖα πράγματα πολλάκις ἀντιμετωπίζονται μετά πλήρους ἀδιαφορίας ἐκ μέρους τοῦ μεγίστου πλήθους τῶν συνανθρώπων μας. Ὁ μόνος τρόπος νά εὐαγγελισθῶμεν τό χαρμόσυνον μήνυμα τῆς εὐαγγελικῆς ἀληθείας  παραμένει πάντοτε ἡ ἐντονωτέρα καί σιωπηρά βίωσις τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ διά συνόλου τῆς ἁγιαστικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, διά τοῦ σταυροῦ καί τῆς ἀναστάσεως, διά τῶν μύρων καί τῶν δακρύων, διά τῆς κενώσεως, διά τῆς ἀγάπης, διά τῆς τηρήσεως τοῦ δόγματος καί τοῦ ἤθους, διά τῆς ὅλης βιοτῆς  καί πολιτείας μας.

Λέγοντες τά ἀνωτέρω, ἐπαναλαμβάνομεν τήν γνωστήν  εἰς πολλούς ἐξ ὑμῶν συνομιλίαν τοῦ μεγάλου ἀσκητοῦ ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Σαρὼφ μετά τοῦ Μοτοβίλωφ. Ὅταν ἠρωτήθη ὁ Μοτοβίλωφ ποῖος εἶναι ὁ σκοπός τῆς χριστιανικῆς ζωῆς καί ἀπήντησεν ἀνεπιτυχῶς, ὁ ὅσιος Σεραφείμ εἶπεν ὅτι εἶναι ἡ ἀπόκτησις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἐπεσφράγισε τήν συζήτησιν μέ τό ὡραιότατον ἀπόφθεγμα: «ἀπόκτησε τό ἅγιον Πνεῦμα καί πλήθη θά σωθοῦν γύρω σου». Εἰς δέ τήν ἀπορίαν τοῦ Μοτοβίλωφ πῶς ἀποκτᾶται τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὁ Ἅγιος  ἔφερεν ὡς παράδειγμα τήν θερμάστραν του λέγων, ὅτι ὅσον περισσότερα ξύλα δέχεται τόσον περισσοτέραν θερμαντικήν ἱκανότητα ἀποκτᾷ καί, χωρίς νά κάμῃ προσκλητήριον, ὅσοι κρυώνουν μόνοι των προσέρχονται πλησίον  της διά νά θερμανθοῦν.

Κατά τόν ἴδιον τρόπον καί ἡμεῖς, ἀδελφοί καί πατέρες,  πρέπει νά ἀνοιγώμεθα διαρκῶς εἰς τό Ἅγιον Πνεῦμα, νά ἁγιαζώμεθα προσωπικῶς. Ζῶντες ἐν τῷ κόσμῳ νά εἴμεθα ἐκτός τοῦ κόσμου,  καί  τότε αὐτομάτως θά γινώμεθα ζωντανοί πομποί θείας Χάριτος,  τήν ὁποίαν πρωτίστως διά τῶν ἁγίων μυστηρίων,  διά «τῶν σημείων», ἀλλά καί ἐξ ἴσου  καί διά τῆς βιοτῆς καί πολιτείας μας, τοῦ ἤθους μας, ὡς μᾶς προτρέπει ἡ φωνή τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, θά παρέχωμεν ἀφειδωλεύτως εἰς τούς πιστούς μας.

Ἄς φροντίσωμεν, λοιπόν, νά πολιτευώμεθα, ὡς ὁ ἁπλοῦς Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ, καί τότε οἱ πιστοί μας καί γενικώτερον οἱ συνάνθρωποί μας παγωμένοι ἀπό τήν ἁμαρτίαν καί ζητοῦντες σανίδα σωτηρίας θά πλησιάσουν δι᾿ ἡμῶν  τόν Χριστόν.

Ἐνδεικτικόν τῆς σχέσεως ἱερωσύνης, χάριτος καί ἤθους εἶναι καί τό λεχθέν ὑπό τοῦ γνωστοῦ ἰνδοῦ φιλοσόφου καί πολιτικοῦ Γκάντι: «Θαυμάζω ἀληθῶς τόν Χριστόν, ἀλλά δέν ἐκτιμῶ καθόλου τούς χριστιανούς» καί τοῦτο, διότι ἔβλεπε τήν τεραστίαν ἀνακολουθίαν πίστεως καί ἤθους τῆς καθημερινότητος τῶν Χριστιανῶν, ἐκείνων τούς ὁποίους ἐγνώρισε καί συνανεστράφη. Ἐάν οὕτω πρέπει νά συμπεριφέρωνται οἱ ἁπλοῖ χριστιανοί πιστοί, ἄς ἀναλογισθῶμεν πῶς πρέπει νά συμπεριφερώμεθα ἡμεῖς οἱ κληρικοί, ὥστε νά καθιστάμεθα, ἐπαναλαμβάνομεν, ἡ «ζύμη» ἡ ὁποία καλεῖται νά «ζυμώσῃ ὅλον τό φύραμα», δηλαδή νά σώσῃ τόν κόσμον.

Ἁγιασμός παρέχεται ἀσφαλῶς ἐκ μέρους τοῦ Φιλανθρώπου Κυρίου, ὅταν ἡμεῖς οἱ κληρικοί διά τῆς προσευχῆς μας ζητῶμεν ἁγιασμόν ἀναφαίρετον. Ὅμως, ὀφείλομεν νά μή παραμένωμεν μόνον ἁγιάζοντες ἀλλά καί ἁγιαζόμενοι, ὥστε νά μή προκαλῶμεν τήν ἀντίδρασιν: «Ἰατρέ, θεράπευσον πρῶτον σεαυτόν» (πρβλ. Λουκ. δ΄ 23).

Σεῖς, ἀδελφοί, ζῶντες καί διακονοῦντες ὑπό τήν ἰδιότητα τοῦ κληρικοῦ εἰς τήν φιλοξενοῦσαν ὑμᾶς καί τήν Ἱεράν Μητρόπολίν μας, τάς Ἐνορίας καί τάς Κοινότητάς της, καί τούς πιστούς της, χώραν τῆς Γερμανίας, τούς ὁμοπίστους μας Ὀρθοδόξους, θά ἔχητε πολλάκις διαπιστώσει περιπτώσεις ἀληθοῦς ἀναζητήσεως τοῦ Θεοῦ ἐκ μέρους ἐντοπίων συνανθρώπων μας ἀνατεθραμμένων δι᾿ ἑτέρων θρησκευτικῶν δοξασιῶν ἤ ἀχρωματίστων θρησκευτικῶς. Ὡς ἄλλοι παράλυτοι τοῦ Εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος ἀναμένουν καί ἐκεῖνοι τήν εὐλογημένην στιγμήν νά τύχουν τῆς ἐλπιζομένης πνευματικῆς ἀνορθώσεώς των καί νά ἀγκυροβολήσουν εἰς τόν ὑπήνεμον λιμένα τῆς σωτηρίας.

Διά τοῦτο, «ἱστάμενοι ἐπί τῆς θείας φυλακῆς» τῆς ἱερωσύνης: «καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις καί ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτί τῆς Ἀναστάσεως, Χριστόν ἐξαστράπτοντα καί χαίρετε φάσκοντα τρανῶς ἀκουσώμεθα» ὡς ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ καί ὡς δυνάμενοι νά ὁδηγήσωμεν ἀσφαλῶς εἰς θεογνωσίαν πάντα βουλόμενον. Μόνον τότε θά «ἐνδυθῶμεν ἀφθαρσίας εὐπρέπειαν», δοξάζοντες τόν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν μόνον εὐλογητόν καί ὑπερένδοξον Θεόν τῶν Πατέρων ἡμῶν.

Ἱερώτατε ἀδελφέ ἅγιε Γερμανίας κύριε Αὐγουστῖνε,
Θεοφιλέστατοι συνεπίσκοποι καί ἀδελφοί συμπρεσβύτεροι,

«Ὁ  τῶν ἀρρήτων καί ἀθεάτων μυστηρίων Θεός, παρ᾿ ᾧ οἱ θησαυροί τῆς σοφίας καί τῆς γνώσεως οἱ ἀπόκρυφοι» μᾶς ἐκάλεσεν «εἰς τήν διακονίαν τῆς λειτουργίας ταύτης ἀποκαλύψας ἡμῖν καί θέμενος ἡμᾶς τούς ἁμαρτωλούς  διά τήν πολλήν» Του «φιλανθρωπίαν εἰς τό προσφέρειν» Αὐτῷ «δῶρά τε καί θυσίας ὑπέρ τῶν ἰδίων ἁμαρτημάτων καί τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων» (Εὐχή μετά τό ἀποτεθῆναι τά ἅγια ἐν τῇ Ἁγίᾳ Τραπέζῃ, Θεία Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων).

Τό χάρισμα τοῦτο τῆς ἱερωσύνης ὡς χάριν καί ὡς ἦθος, ὡς ζωήν, ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ κληρικοί νά θεολογῶμεν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ὡς οἰκονόμοι τῶν ψυχῶν, μέ τήν νοοτροπίαν τοῦ εὐγνώμονος ληστοῦ, δηλαδή ἐν ἀναγνωρίσει τῆς ἀδυναμίας μας, ἀλλά καί τῆς παντοδυναμίας τοῦ Κυρίου, κατά τήν παραγγελίαν, τόν κανόνα, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, τοῦ προεδρεύσαντος τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Νόμον τίθημι πᾶσι τοῖς ψυχῶν οἰκονόμοις, καί τοῦ λόγου ταμίαις˙ μήτε τῷ σκληρῷ τραχύνειν, μήτε τῷ ὑπεσταλμένῳ κατεπαίρειν, ἀλλ᾿ εὐλόγους εἶναι περί τόν λόγον, μηδετέρῳ τό μέτρον ὑπερβαίνοντας» (Θέτω κανόνα εἰς ὅλους τούς οἰκονόμους τῶν ψυχῶν καί ταμίας τοῦ λόγου, οὔτε μέ τήν σκληρότητα νά κάνουν ἄκαμπτον τόν ἄλλον, οὔτε μέ τό συνεσταλμένο νά προκαλοῦν ἔπαρσιν, ἀλλά νά εἶναι εὔλογοι εἰς τόν λόγον, χωρίς νά ὑπερβαίνουν τό μέτρο εἰς βάρος τῆς μιᾶς ἤ τῆς ἄλλης πλευρᾶς» (Λόγος ΜΒ΄, Συντακτήριος εἰς τήν τῶν ρν΄ ἐπισκόπων παρουσίαν, P.G. 36, 473Α).

Θά κλείσωμεν τούς πατρικούς τούτους καί προτρεπτικούς  λόγους ἡμῶν, τοῦ Πατριάρχου σας πρός ἕκαστον ἐξ ὑμῶν ὡς πρόσωπα καί ὡς σύνολον, ἀδελφοί καί πατέρες καί τέκνα, ἐπαναλαμβάνοντες πρός ὑπόμνησιν καί παραδειγματισμόν ὅλων ἡμῶν τούς λόγους τοῦ ἐν Ἁγίοις Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ἀπευθυνομένους καί πάλιν ἐκ Κωνσταντινουπόλεως, περί πνευματικῆς καί θεατρικῆς ἱερωσύνης, συνυφασμένης μέ τήν δοθεῖσαν ἡμῖν Χάριν, ἀλλά καί μέ τό  ἦθος, τῆς ἀσκήσεως τοῦ διακονικοῦ τούτου ἀξιώματος: Εἰσί τινες «οἵ τήν ἁπλῆν καί ἄτεχνον ἡμῶν εὐσέβειαν ἔντεχνον πεποιήκασι, καί πολιτικῆς τι καινόν εἶδος ἀπό τῆς ἀγορᾶς εἰς τά ἅγια μετενηνεγμένης, καί ἀπό τῶν θεάτρων ἐπί τήν τοῖς πολλοῖς ἀθέατον μυσταγωγίαν˙ ὡς εἶναι δύο σκηνάς, εἰ δεῖ τολμήσαντα τοῦτο εἰπεῖν, τοσοῦτον ἀλλήλων διαφερούσας, ὅσον τήν μέν πᾶσιν ἀνεῖσθαι, τήν δε τισι˙ καί τήν μέν γελᾶσθαι, τήν δέ τιμᾶσθαι˙ καί τήν μέν θεατρικήν, τήν δέ πνευματικήν ὀνομάζεσθαι» (Ὑπάρχουν μερικοί οἱ ὁποῖοι ἱερατεύουν, οἱ ὁποῖοι τήν ἄτεχνον καί ἁπλῆν εὐσέβειάν μας τήν ἔκαναν ἔντεχνην καί νέον εἶδος πολιτικῆς τό ὁποῖον μεταφέρεται ἀπό τήν ἀγοράν εἰς τά ἅγια καί ἀπό τά θέατρα εἰς τήν μυσταγωγίαν ἡ ὁποία εἶναι ἀθέατος εἰς πολλούς. Μέ τόν τρόπον αὐτόν γίνονται δύο σκηνές, ἄν ἐπιτρέπεται νά τολμήσωμεν νά τό εἴπωμεν, αἱ ὁποῖαι ἔχουν τοιαύτην διαφοράν μεταξύ των, ὥστε ἡ μία νά εἶναι ἀνοικτή εἰς ὅλους, ἐνῷ ἡ ἄλλη σέ λίγους• καί ἡ μία νά περιγελᾶται, ἐνῷ ἡ ἄλλη νά τιμᾶται• καί ἡ μέν μία ὀνομάζεται θεατρική, ἐνῷ ἡ ἄλλη πνευματική» (Λόγος ΛΣΤ΄, Εἰς ἑαυτόν καί εἰς τούς λέγοντας..... P.G. 36, 268Α).

Ἡμεῖς προσωπικῶς οὐδέν ἔχομεν νά προσθέσωμεν. Ὁ νοῶν νοείτω. «Οὐ βάλλω ἐφ᾿ ὑμᾶς ἄλλο βάρος», «πλήν ὅ ἔχετε», ἤτοι τήν παρακαταθήκην  τῆς Χάριτος,  ἀδελφοί, «κρατήσατε» ἐν βιοτῇ καί πολιτείᾳ εὐαγγελικῇ, «ἄχρις ἄν ὁ ἐρευνῶν νεφρούς καί καρδίας Κύριος ἥξῃ», διά νά δώσῃ «ἑκάστῳ κατά τά ἔργα» αὐτοῦ, ἤτοι «τῷ νικῶντι καί τηροῦντι ἄχρι τέλους τά ἔργα» Του «τόν ἀστέρα τόν πρωϊνόν» (πρβλ. Ἀποκ. β΄ 24-29), οὐδέποτε ἰσχυριζόμενοι καί λέγοντες, ὅτι «πλούσιός εἰμι καί πεπλούτηκα καί οὐδενός χρείαν ἔχω, -καί οὐκ οἶδας ὅτι σύ εἶ ὁ ταλαίπωρος καί ὁ ἐλεεινός καί πτωχός καί τυφλός καί γυμνός» (Ἀποκ. γ΄ 17-18), ἀλλά γνωρίζοντες ὅτι καί δι᾿ ἡμᾶς τούς διακόνους τῆς Χάριτος ὁ καλέσας ἡμᾶς Κύριος «ἰδού ἕστηκεν ἐπί τήν θύραν καί κρούει˙ ἐάν ἀκούσωμεν τῆς φωνῆς Του θά ἀνοίξῃ τήν θύραν καί εἰσελεύσεται πρός ἡμᾶς καί δειπνήσει μεθ᾿ ἡμῶν καί ἡμεῖς μετ᾿ Αὐτοῦ» (πρβλ. Ἀποκ. γ΄ 20-21).

Διαβεβαιοῦντες, ὅτι ἐν ταῖς Πατριαρχικαῖς εὐχαῖς καί δεήσεσιν ἡμῶν πρός τόν Κύριον τοῦ ἐλέους καί τῶν οἰκτιρμῶν καί πάσης παρακλήσεως, τόν μή γευσάμενον ἁμαρτίας καί χορηγόν τῆς Χάριτος  θανάτῳ θάνατον πατήσαντα Κύριον τῆς δόξης, ἔχετε ἅπαντες ὑμεῖς, ἀδελφοί καί συλλειτουργοί, μερίδα καί κλῆρον, ὡς συνεργάται καί συγκυρηναῖοι τῆς Μητρός Ἐκκλησίας ἐν τῷ ἔργῳ τῆς σωτηρίας, εὐχόμεθα διαπύρως, ὅπως ὁ ἐν Τριάδι προσκυνούμενος Θεός ἡμῶν, ταῖς πρεσβείαις τῆς Κυρίας Θεοτόκου τῆς Παμμακαρίστου καί τῆς Φανερωμένης καί τῶν Φυλακισμένων, τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, καί πάντων τῶν Ἁγίων, ἐνισχύῃ τήν ὑμετέραν Ἱερότητα, ἀδελφέ ἅγιε Γερμανίας κύριε Αὐγουστῖνε, τούς Θεοφιλεστάτους περί ὑμᾶς Ἐπισκόπους, τούς εὐλαβεστάτους Ἱερεῖς καί Διακόνους καί τό λογικόν ποίμνιον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας, καί ἐκφράζομεν τήν Πατριαρχικήν ἡμῶν εὐαρέσκειαν διά τό πλούσιον πνευματικόν ἔργον καί τήν καθημερινήν Ὀρθόδοξον μαρτυρίαν τήν ὁποίαν ἅπαντες δίδετε ὑπό συνθήκας οὐχί πάντοτε εὐνοϊκάς. Προτρεπόμεθα καί παρακαλοῦμεν ὑμᾶς «ἐργάζεσθε ἕως ἡμέρα ἐστί». Ἐργάζεσθε ἐν τῷ φωτί. «Γρηγορεῖτε ὅτι οὐκ οἴδατε ποίᾳ ὥρᾳ ὁ Κύριος ὑμῶν ἔρχεται». Ἐργάζεσθε τό ἐμπιστευθέν «ἑκάστῳ κατά τήν ἰδίαν δύναμιν» τάλαντον τοῦ Κυρίου, ἵνα εἰσέλθητε εἰς τήν χαράν Αὐτοῦ καί εἰσαγάγητε χάριτι καί ἐλέει εἰς τόν θεῖον νυμφῶνα καί τάς ἐμπεπιστευμένας ὑμῖν ψυχάς.

Συνεχίσατε, συνημμένοι τῷ Ἱερωτάτῳ Μητροπολίτῃ σας, «ὡς χορδαί κιθάρᾳ», κατά τόν ἅγιον Ἱγνάτιον τήν Θεοφόρον, νά συνθέτητε ὕμνον θριαμβευτικόν ἑνότητος πρός τόν Μέγαν Ἀρχιερέα Ἰησοῦν Χριστόν καί γίνησθε σύγχρονοι ἀπόστολοι χάριτος καί ἀληθείας τῆς πολυπλάγκτου Μητρός μας Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Συνεχίσατε τήν ἱεράν διακονίαν τῆς ἱερωσύνης, ἐφωδιασμένοι διά τῆς δοθείσης ἑκάστῳ ὑμῖν Χάριτος, καταξιοῦντες τήν δωρεάν διά βιοτῆς καί πολιτείας κατά τά παραγγέλματα Κυρίου ἐν τῷ Ἱερῷ Εὐαγγελίῳ καί ἐν ταῖς Γραφαῖς, διά νά ἀξιωθῆτε μετά τῶν εἴκοσι καί τεσσάρων συμπρεσβυτέρων σας τῆς φρικτῆς Ἀποκαλύψεως νά ἀκούσητε «ὡς φωνήν μεγάλην ὄχλου πολλοῦ ἐν τῷ οὐρανῷ λεγόντων˙ ἀλληλουϊα˙ ἡ σωτηρία καί ἡ δόξα καί ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ὅτι ἀληθιναί καί δίκαιαι αἱ κρίσεις αὐτοῦ» (Ἀποκ. ιθ΄ 1-2)˙ νά ἀκούσητε «ὡς φωνήν ὄχλου πολλοῦ καί ὡς φωνήν ὑδάτων πολλῶν καί ὡς φωνήν βροντῶν ἰσχυρῶν, λεγόντων˙ ἀλληλούϊα˙ ὅτι ἐβασίλευσε Κύριος ὁ Θεός ὁ παντοκράτωρ» (Ἀποκ. Ἰωάν.  ιθ΄ 6-7).

Λέγει ὁ ἀψευδῶς μαρτυρῶν τά ἀνωτέρω Κύριος ἡμῶν  Ἰησοῦς Χριστός, καί μετά Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου καί Εὐαγγελιστοῦ, τοῦ ἀναπεσόντος ἐπί τοῦ στήθους τοῦ ἀγαπῶντος τούς πάντας Σωτῆρος ἡμῶν, ἐπαναλαμβάνομεν καί ἡμεῖς τόν  Κυριακόν λόγον: «Ναί ἔρχομαι ταχύ». Καί ἡμεῖς οἱ κληρικοί ἕτοιμοι ἀνά πᾶσαν στιγμήν «λόγον ἀποδοῦναι», ὡς ὀφείλομεν, διά τήν δωρεάν ἐμπιστευθεῖσαν ἡμῖν φρικτήν «παρακαταθήκην» ἀνταπαντῶμεν ἱκετευτικῶς: «Ἀμήν, ναί ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ» καί «ἵλεως, ἵλεως γενοῦ ἡμῖν», ὅτι ἡμάρτομεν πολύ, ἀλλά καί ἠγαπήσαμεν πολύ, Σέ, Κύριε, καί τό δημιούργημά Σου, τόν συνάνθρωπον, καί τόν διηκονήσαμεν κατά τό δοθέν ἑκάστῳ ἐξ ἡμῶν χάρισμα καί τάλαντον.

«Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ μετά πάντων τῶν ἁγίων», μεθ᾿ ὑμῶν πάντων, ἀδελφοί συμπρεσβύτεροι, Ἀμήν. (πρβλ. Ἀποκ. Ἰωάν. κβ΄ 21).

Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου: [ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΦΡΑΓΚΦΟΥΡΤΗΣ]

Ὁμιλία
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
κατὰ τὴν Ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ
εἰς τὸν Ἱερὸν Καθεδρικὸν Ναὸν (DOM)
τοῦ Ἁγίου Βαρθολομαίου Φραγκφούρτης
(12 Μαΐου 2014)


Ἱερώτατε καὶ ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ ἀδελφὲ καὶ συλλειτουργὲ Μητροπολῖτα Γερμανίας κύριε Αὐγουστῖνε,
Θεοφιλέστατε Βοηθὲ Ἐπίσκοπε Δρα Thomas Löhr,
Ἱερώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί,
Ὁσιολογιώτατε Ἀρχιερατικὲ Ἐπίτροπε Φραγκφούρτης, Πρωθιερεῦ Johannes zu Eltz,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Αἰσθήματα βαθυτάτης συγκινήσεως συνέχουν τὴν καρδίαν ἡμῶν διότι ἠξιώθημεν νὰ προσκυνήσωμεν διὰ πρώτην φορὰν τὴν τιμίαν Κάραν τοῦ προστάτου ἡμῶν ἁγίου ἐνδόξου ἀποστόλου Βαρθολομαίου, τὴν ἀποτεθησαυρισμένην ἀπὸ τοῦ ἔτους 1239 ἐν τῷ ἱερῷ καθεδρικῷ ναῷ τῆς Φραγκφούρτης, ὅστις  ἔκτοτε τιμᾶται ἐπ᾽ ὀνόματι αὐτοῦ.

Καὶ παρότι ὁ ἅγιος ἀπόστολος Βαρθολομαῖος μετὰ τὴν Πεντηκοστὴν ἐκήρυξε τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ Ἀνατολῇ καὶ δὴ ἐν τῇ Ἀρμενίᾳ, ἔνθα καὶ ἐμαρτύρησε διὰ σταυρικοῦ θανάτου, τὸ μαρτυρικὸν αὐτοῦ λείψανον, κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Θεός, ἐρρίφθη μετὰ τῆς λάρνακος εἰς ἣν ἐτοποθετήθη εἰς τὴν θάλασσαν καὶ εὑρέθη εἰς τὰς παρὰ τὴν Σικελίαν νήσους Lipari, ἔνθα τιμᾶται μεγάλως ἕως τῆς σήμερον. Ἀργότερον τμήματα τούτου διεσπάρησαν εἰς τὴν Δύσιν καὶ τὴν Ἀνατολήν, μεταφέροντα ἅμα καὶ τὴν ἐν αὐτοῖς ἐνοικοῦσαν θείαν Χάριν, πρὸς ἁγιασμὸν τῶν ἐν πίστει προσκυνούντων καὶ ἐπικαλουμένων τὴν βόηθειαν τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Βαρθολομαίου ἀνθρώπων, ἐνεργοῦντος πλεῖστα ὅσα θαυμάσια, ὡς πληροφορούμεθα ἐκ τοῦ βίου τοῦ ἁγίου Ἰωσὴφ τοῦ ὑμνογράφου, τοῦ καταγομένου ἐκ Σικελίας καὶ κομίσαντος, περὶ τὰ μέσα τοῦ 9ου αἰῶνος, τεμάχιον τοῦ ἱεροῦ λειψάνου εἰς τὴν ὑπ᾽ αὐτοῦ ἱδρυθεῖσαν ἐν Κωνσταντινουπόλει  μονήν.

Ὑμῖν ἐπεφυλάχθη ἡ εὐλογία ὅπως κατέχητε ὡς θησαυρὸν πολύτιμον τὴν χαριτόβρυτον κάραν τοῦ ἁγίου ἐνδόξου ἀποστόλου Βαρθολομαίου καὶ πλουτεῖτε τοῦτον ὡς προστάτην τοῦ περιωνύμου καθεδρικοῦ ναοῦ τῆς μεγαλουπόλεώς σας.

Διὸ καὶ ἐκφράζομεν πρὸς ὑμᾶς τὴν εὐγνωμοσύνην τῆς ἡμετέρας Μετριότητος διὰ τὴν παρασχεθεῖσαν εὐκαιρίαν ὅπως προσκυνήσωμεν τὸ ἱερὸν τοῦτο λείψανον τοῦ κοινοῦ ἡμῶν προστάτου, καὶ μνησθῶμεν δύο ἐκ τῶν διακρινόντων αὐτὸν γνωρισμάτων.

Τὸ πρῶτον εἶναι ἡ ἁπλότης καὶ ἡ ἀφελότης τῆς καρδίας αὐτοῦ. Τὸ τοιοῦτον ἐμαρτύρησεν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀπευθυνόμενος, συμφώνως τῷ εὐαγγελιστῇ Ἰωάννῃ, πρὸς τὸν Ναθαναήλ, ὅστις ταυτίζεται κατὰ τοὺς ἑρμηνευτὰς μετὰ τοῦ Βαρθολομαίου, ὅτε τὸ πρῶτον συνήντησεν αὐτόν, λέγων «Ἴδε ἀγαθὸς Ἰσραηλίτης ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι». Τὸ δεύτερον εἶναι ὁ ἀποστολικὸς αὐτοῦ ζῆλος πρὸς διάδοσιν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης εἰς τοὺς λαοὺς τῆς Ἀρμενίας καὶ ὁ μαρτυρικὸς αὐτοῦ θάνατος χάριν τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς εἰς Αὐτὸν πίστεως καὶ ἀγάπης.

Πολλοὶ τῶν συγχρόνων παρεξηγοῦντες, δυστυχῶς, τὰς ἐννοίας, ταυτίζουν τὴν ἁπλότητα καὶ τὴν ἀφελότητα τῆς καρδίας, περὶ τῆς ὁποίας γίνεται λόγος εἰς τὴν περίπτωσιν τοῦ ἀποστόλου Βαρθολομαίου ὡς καὶ εἰς ἄλλα σημεῖα τῶν Εὐαγγελίων, μὲ τὴν ἀφέλειαν καὶ τὴν ἀνοησίαν, κρίνοντες ἐξ ἰδίων καὶ διὰ κοσμικῶν μέτρων. Ὁ κατὰ κόσμον ὅμως ἄνθρωπος, πλήρης ματαίων καὶ δολίων διαλογισμῶν ὑποκινουμένων ὑπὸ τοῦ προσωπικοῦ συμφέροντος ἑνὸς ἑκάστου καὶ ἐπιδιώκων αὐτὸ παντὶ τρόπῳ, διαστρέφει τὴν ἀλήθειαν καὶ τὴν εἰλικρινῆ στάσιν ἔναντι τῶν ἄλλων καὶ τῶν ἀπασχολούντων αὐτοὺς θεμάτων. Διὸ καὶ ἡ ἐπιχειρουμένη ταύτισις τῆς κατὰ Θεὸν ἁπλότητος μετὰ τῆς ἀφελείας πόρρω ἀπέχει τῆς ἀληθείας, διότι ὁ ἁπλοῦς καὶ ἄδολος τῇ καρδίᾳ ἄνθρωπος, ὡς ἔχων ταύτην καθαρὰν καὶ ἀπηλλαγμένην πονηρῶν ἐννοιῶν καὶ ἐπιθυμιῶν, ἔχει  ἐν ἑαυτῷ ἐνοικοῦσαν τὴν σοφίαν τοῦ Θεοῦ, ἥτις σοφίζει αὐτὸν καὶ τὸν ἀποδεικνύει ὑπέρτερον τῶν γραμματέων καὶ τῶν συζητητῶν τοῦ κόσμου τούτου (πρβλ. Α΄ Κορ. α΄ 20), ἱκανὸν νὰ εὐαγγελισθῇ ἐν τῷ κόσμῳ τὸν λόγον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διότι, ἄλλως, ὁ Χριστὸς θὰ ἀνεζήτει τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ μεταξὺ τῶν κατὰ κόσμον σοφῶν καὶ δὲν θὰ ἀπέστελλε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἵνα φωτίσῃ καὶ σοφίσῃ αὐτούς.

Τοῦτο, βεβαίως, οὐδόλως ἀθετεῖ ἢ ἀναιρεῖ τὴν σημασίαν καὶ ἀξίαν τῆς κατὰ κόσμον γνώσεως καὶ ἐπιστήμης, ἣν ἔδωκεν ἀνθρώποις ὁ Θεὸς ἐνδοξάζεσθαι ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ (πρβλ. Σοφ. Σολ. ΛΗ΄ 6), ὑποδεικνύει ὅμως εἰς ἡμᾶς τοὺς συνεχίζοντας τὸ ἔργον τῶν ἁγίων ἀποστόλων τὸν τρόπον διὰ τοῦ ὁποίου δυνάμεθα νὰ ἐπιτύχωμεν εἰς τοῦτο, συμβάλλοντες δι᾽ αὐτοῦ εἰς τὴν διάδοσιν τῆς ἐν τῷ κόσμῳ εἰρήνης καὶ τῶν ἀγαθῶν αὐτῆς, καὶ δίδοντες τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ, προητοιμασμένοι καὶ δι᾽ αὐτὸ τοῦτο τὸ μαρτύριον, κατὰ τὸν λόγον τοῦ προφήτου, ἐπαναλαμβανόμενον ὑπὸ τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν˙ ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς» (Ρωμ. η΄ 36-37).

Εὐχαριστοῦντες ὑμᾶς καὶ αὖθις διὰ τὴν προσγενομένην τιμὴν καὶ εὐλογίαν, εὐχόμεθα ὅπως ὁ Πανάγαθος Θεός, διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου ἀπόστολου Βαρθολομαίου, κατευθύνῃ τὰ διαβήματά σας καὶ φυλάττῃ τὴν πόλιν σας ἀπὸ πάσης ὁρατῆς καὶ ἀοράτου ἐπιβουλῆς.
Related Posts with Thumbnails