© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ. Από το Διεθνές μουσικό σωματείο GINA BACHAUER και τον ελληνοελβετικό σύλλογο Ι. Γ. ΕΫΝΑΡΔΟΣ στο Μέγαρο Μελά

ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΑΚΡΟΑΤΗ γράφει η ΜΑΡΙΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ

«Μέσα στο φως ο κόσμος μένει η πρώτη και η τελευταία μας αγάπη»
Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος του Albert Camus

Η Επιστήμη όταν ανταμώνει με την Τέχνη κάνει θαύματα! Ένα τέτοιο θαύμα ζήσαμε στις 27 Μαΐου 2011 στο Μέγαρο Μελά, από τον ΕΛΛΗΝΟΕΛΒΕΤΙΚΟ Σύλλογο Ι. Γ. ΕΫΝΑΡΔΟΣ και το Διεθνές Σωματείο GINA BACHAUER, που πραγματοποίησαν μια «Μουσικό-Επιστημονική» εκδήλωση με θέμα, «Η επιρροή των κλιματολογικών αλλαγών στη μουσική». Την καλλιτεχνική επιμέλεια της εκδήλωσης είχε ο Κωνσταντίνος Π. Καράμπελας-Σγούρδας, ο οποίος, μετά από σύντομο χαιρετισμό, ως πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του «GINA BACHAUER», παρουσίασε τον διακεκριμένο επιστήμονα και ακαδημαϊκό κ. Χρήστο Ζερεφό.

Ο Χρήστος Ζερεφός, προσωπικότητα διεθνούς φήμης, Φυσικός, Περιβαλλοντολόγος, Ακαδημαϊκός, με άπειρες τιμητικές διακρίσεις, τις οποίες επιστέφει το βραβείο Νόμπελ, συγκινήθηκε ιδιαίτερα όταν τον ανακήρυξαν επίτιμο μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Σωματείου GINA BACHAUER , γιατί όπως ο ίδιος είπε: οι διακρίσεις που έχουν σχέση με την καρδιά είναι πολύ σημαντικές, όταν μάλιστα προέρχονται από ένα Μουσικό Σωματείο. Στη συνέχεια, ο καθηγητής μίλησε για την Ελλάδα, την κοιτίδα της Τέχνης και για τους ανθρώπους που εμπνεύστηκαν από αυτήν, όπως ο Richard Wagner [1813-1883] και οι Γερμανοί Φιλόσοφοι. Και δεν παρέλειψε να αναφερθεί επίσης στο Δανό συνθέτη και βιολονίστα Carl Nielsen [1865-1931] και τα ερεθίσματα που δέχτηκε από ήλιο της Σαντορίνης, ώστε να συνθέσει έναν ύμνο για τον άρχοντα του Ουρανού, που συνεχίζει να τρέχει με το άρμα του πάνω από τα μάγματα και τα βαθυκύανα κύματα της πανέμορφης «Καλδέρας». Αλλά και στον Λόρδο Byron [1788-1824] και το ποίημά του «Darkness», το οποίο ξεκινάει με το στίχο «I have a dream» γνώριμο στον κόσμο από τους πολιτικούς λόγους του Martin Luther King.

Από το σύμπαν του Σαίξπηρ, ο καθηγητής, άγγιξε τον Άμλετ και την Καταιγίδα του, έργα αναφοράς και έμπνευσης συνθετών, όπως ο Jean Sibelius [1865-1957] και ο Pyotr Ilyich Tchaikovsky [1840-1893], που με τις ανεπανάληπτες νότες τους αναπλάθουν τη σαιξπήρεια Καταιγίδα. Εκρήξεις ακραίες της φύσης, που εμφανίζονται έντονα και παραστατικά τόσο στη ποίηση όσο και στη μουσική, περιέγραψε ο καθηγητής με την λεπτή ύφανση των ωραίων Ελληνικών του και μας πρόσφερε, εκτός από τη γνώση του και τη μελωδία της γλώσσας μας. Κι ύστερα τα «Μεταφυσικά» του Αριστοτέλη και η κοιλάδα του Νείλου, για να μας βυθίσει ευθύς αμέσως στην αρμονία των Βυζαντινών, του Johann Sebastian Bach [1685-1750] και στο Χάος, όπως το μελοποίησε ο Joseph Haydn [1732-1809] στην περίφημη «Δημιουργία» του, που είχε προκαλέσει ιδιαίτερη αίσθηση στο φιλόμουσο κοινό της Βιέννης. Και πώς να έλειπε ο Όμηρος και ο Ασκός του Αιόλου; Ή η «Έννοια του στροβίλου», που ενέπνευσε στον Αρχιμήδη τη μελέτη της σπείρας;

Και η έκπληξη μας περιμένει με την αναφορά του ομιλητή στις «Τέσσερις Εποχές», που εξυμνούνται από τον Haydn και τον Antonio Vivaldi [1678-1741]. Με τις διάφανες διαφορές τους, τόσο στη συνθετική τους υφή, όσο και στις αποχρώσεις του ουρανού της Γαληνοτάτης, από εκείνον της σκοτεινής Αγγλίας. Για να έλθει «το Πυρ, ο Αήρ, το Ύδωρ, η Γη», στην «Ιεροτελεστία της Άνοιξης» του Igor Stravinsky [1882-1971], να περάσει μπροστά μας, με όλη της τη χάρη η «Άνοιξη» του Sandro Botticelli [1445-1510] και να νιώσουμε την κοσμογονία της «Σονάτας για βιολί και πιάνο» του Μεγάλου Οργισμένου και, ακόμα, να μάθουμε ότι «Η λέξη Κλίμα προέρχεται από την κλίση των ακτίνων του ήλιου».

Μακάρι η μελωδία των λέξεων, που πέφτουν στο χαρτί, να είχαν τη δύναμη των μουσικών φθόγγων, που έριχνε στα πλήκτρα ο πολυβραβευμένος, Ελληνοκύπριος πιανίστας Γιώργος Μανούρης- Σερδάρης. Πήρε, θαρρείς, την ηχώ των λέξεων και την ανέδειξε σε μουσική του Mozart, του Beethoven, του Liszt, του Chopin, του Debussy. Ξεκίνησε το πρόγραμμά του με τη «Σονάτα αρ. 12, σε φα μείζονα, KV 332» του Mozart σε μια συγκλονιστική ερμηνεία, πλούσια σε εσωτερικότητα, νεανική ορμή και δεξιοτεχνική ικανότητα.

Ο Mozart επιστρέφει στο Παρίσι των θριάμβων των παιδικών του χρόνων, για να βρεθεί αντιμέτωπος με την αδιαφορία και την απόρριψη. Την ίδια αυτή χρονιά θα χάσει την αγαπημένη του μητέρα, που τον συνόδευε στην πόλη του φωτός και θα υποχρεωθεί να επιστρέψει στο Salzburg και στην υπηρεσία του αρχιεπισκόπου. Ο πλούσιος ψυχισμός τού νεαρού συνθέτη, αντιμέτωπος με τον πόνο και την απογοήτευση, δε θα καμφθεί. Θα αντλήσει στοιχεία δημιουργικά, που θα τον οδηγήσουν στην ανάταση και στη σύνθεση ενός έργου θεϊκού, έργο που ερμήνευσε επάξια ο Γιώργος Μανούρης.

Στη συνέχεια αναμετρήθηκε με τον γίγαντα της Μουσικής, τον Ludwig Van Beethoven [1770-1827] στη «Σονάτα αρ. 21, σε ντο μείζονα. Op. 53», την αφιερωμένη στον κόμη Waldstein το 1804. Είναι η χρονιά, που ο Μπετόβεν συνθέτει δύο μεγάλα έργα, την 3η συμφωνία του, την «Eroica» και τη Σονάτα «Appassionata», την οποία ολοκλήρωσε την επόμενη χρονιά.

Στο δεύτερο μέρος παρακολουθήσαμε την Πολωνέζα αρ. 6 σε λα ύφεση μείζονα, έργο 53 του Frederic Chopin [1810-1849] την γνωστή ως “Heroique” , τις Estampes του Claude Debussy [1862-1918], τις οποίες απέδωσε με ιδιαίτερη ευαισθησία ο νεαρός σολίστ, καθώς και την Ουγγρική Ραψωδία αρ.6, σε ρε ύφεση μείζονα, του Franz Liszt [1811-1886].

Σπάνια είχαμε τη χαρά να παραβρεθούμε σε μια τόσο συναρπαστική ομιλία, όπως αυτή του καθηγητή κ. Ζερεφού, συνδυασμένη με την ευαισθησία της μουσικής ερμηνείας του νεαρού πιανίστα Γιώργου Μανούρη. Και πώς να μην ομολογήσουμε τις μύχιες σκέψεις και τα συναισθήματα που χείμαρρος σωστός μας κατέκλυζαν στο δρόμο της επιστροφής;


[Εικονογράφηση: Γλυπτό του Αριστείδη Πατσόγλου]

 


Related Posts with Thumbnails