…Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι
μαζί με τους αιώνες. Σ’ αυτούς απευθύνομαι…
Κ. Καρυωτάκης
Αν και ο ίδιος ο ποιητής που με γέννησε, στο τέλος του έργου με αυτοκτόνησε, εγώ διέσχισα τις λέξεις και τους στίχους, τις έννοιες και τις αξίες, πριν ακόμα μπω στο τυπογραφείο˙ δραπέτευσα. Από τότε μέχρι σήμερα, ζω κατά καιρούς ανάμεσά σας, με διαφορετικά ονόματα, μιας και το Ιάκωβος δεν μ’ άρεσε καθόλου.
Τι κι αν είμαι το πιο ανεξέλεγκτο κατασκεύασμά του; Σε κάθε εκδοχή της ύπαρξής μου σας προκαλώ μια αδικαιολόγητη συγκίνηση, σας εκμαιεύω μια ανεξήγητη αγάπη. Είμαι ο μακελάρης έφηβος που μπαίνει οπλισμένος στα σχολεία –εκεί δεν προλαβαίνω ούτε να αυτοκτονήσω-. Ο χρεοκοπημένος που σπέρνει τον θάνατο στις τράπεζες, ούτε εκεί προλαβαίνω… Η αποχαιρετιστήρια επιστολή μου έχει βρισιές, όχι μετάνοιες, τα πτώματά μου δεν θάβονται ειρηνικά στον λόφο του βιβλίου του, απλώς, μένουν αζήτητα και προσφέρονται για τη διδαχή μιας «επιστήμης», μιας καθυστερημένης ηθικής.
[Γράφτηκε την 13/2/2013, με αφορμή την εκδήλωση του ΑΛΗΘΩΣ για τον Ούγο Φώσκολο, στις 24 Φεβρουαρίου του ίδιου χρόνου.
Ζ. Στ.]