© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2017

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΤΟ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΚΑΜΙΝΙ


«Διότι τ καμίνι, μ τν κοκκίνην λάμψιν, νατέλλει πεσμον, ταν λα χουν δύσει» Ἀλ. Παπαδιαμάντης
Στὴν ἀρχή, σχεδόν, τοῦ δάσους ποὺ βρίσκεται πάνω ἀπὸ τὸ χωριό, σώζονται τὰ ἐρείπια ἑνὸς παλιοῦ καμινιοῦ, ποὺ πρέπει νὰ χτίστηκε στὴ δεκαετία τοῦ 1930-40, μὲ ντόπια πέτρα καὶ λάσπη. Ἀγνοῶ ποιὸς τὸ ἔχτισε. Ὄχι μονάχα αὐτό, ἀλλὰ κι ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ βρίσκονται σπαρμένα κι ἔρημα σήμερα σ᾿ ὅλο τὸ νησί. Ἤξερα ὅτι ὁ μπάρμπα–Γιάννης ὁ Ἀθανασίου εἶχε φτιάξει κάποια ἀσβεστοκάμινα στὴ δασώδη περιοχὴ πάνω ἀπὸ τὸν Ἁη-Γιάννη στὸ Καστρί, τὰ ὁποῖα καὶ σώζονται ἀκόμα. Ὅμως αὐτό, πάνω στὸ χωριό, δὲν ἔμαθα ποιὸς τὸ ἔχτισε.
Ἡ διάμετρός του εἶναι γύρω στὰ τέσσερα μετρα, ἐνῶ τὸ βάθος του εἶναι μικρότερο.
Εἶχε δουλευτεῖ ἀρκετὲς φορές, γιατὶ ὑπάρχουν ἴχνη ἀπὸ τὴ φωτιά, ἐνῶ περισσεύματα ἀπὸ κάρβουνο ἀκόμα διακρίνονται.
Τεκμήριο κι αὐτὸ ἀδιάψευστο τοῦ ἀγώνα γιὰ ἐπιβίωση τῶν παλιῶν Κληματιανῶν, στέκει σιωπηλὸ κι ἐρειπώνεται σιγά–σιγὰ, καθὼς οἱ πέτρες, μὲ τὶς ὁποῖες εἶναι χτισμένο ξεκολλοῦν, ἀπὸ τὶς βροχές, τὰ χιόνια καὶ τὸ χρόνο ποὺ περνάει. Γκρεμίζεται, λοιπόν, τὸ παλιὸ αὐτὸ χτίσμα καὶ κανένας πιὰ δὲν πάει νὰ τὸ συντηρήσει, γιὰ νὰ τὸ δουλέψει στὴ συνέχεια.
Στὸ νοῦ ἔρχονται περιγραφὲς τῆς σχωρεμένης τῆς Μάνας μου, ποὺ σὲ χρόνια δύσκολα καὶ πρὶν γεννηθῶ ἐγώ, βοηθοῦσε τὸν ἐπίσης συγχωρεμένο Πατέρα μου στὸ κάψιμο τοῦ καμινιοῦ. Γιατὶ ἔπρεπε νὰ τὸ παρακολουθοῦν νύχτα καὶ μέρα, ἀφοῦ καίγονταν πάνω ἀπὸ μιὰ βδομάδα, μήπως κάμει κάποιο ργμα τὴν πιφάνειά του καὶ πάει χαμένος ὁ κόπος. Γιατὶ ἔπρεπε τὰ ξύλα ποὺ τοποθετοῦσαν μέσα στὸ καμίνι καὶ στὴ συνέχεια τὸ σκέπαζαν μὲ χῶμα καὶ τὸ ἄναβαν νὰ καῖνε σιγά-σιγά, μέχρι νἄρθει ἡ ὥρα ποὺ θὰ βγάζανε τὸ κάρβουνο.
Ἔλεγε, λοιπόν, ἡ Μάνα μου ὅτι τὸ βράδυ ποὺ τὸ κρύο δυνάμωνε μαζεύονταν γύρω τὰ μικρὰ πουλιὰ νὰ ζεσταθοῦν, ἐνῶ τὰ πεῦκα, ποὺ τὰ σάλευε μὲ δύναμη ὁ ἀέρας, νόμιζες τι συνομιλοῦσαν τὸ ἕνα μὲ τὸ ἄλλο, καθὼς ἀντάμωναν οἱ κορφές τους. Κι ὅταν ἔπεφτε βαθὺ τὸ σκοτάδι, φέγγιζε μέσα στὴ κρύα, φθινοπωρινὴ νύχτα τὸ καμίνι, σὰν ἕνα μικρό, περίεργο φαίστειο, ἀφήνοντας ἐκείνη τὴν εὐωδιὰ ἀπὸ τὶς ἀναπνοὲς τῶν ξύλων τοῦ δάσους ποὺ σιγόκαιαν.
Δύσκολη, ὄντως, ἡ δουλειὰ αὐτή, γιατὶ ἀπαιτοῦσε πολὺ μεγάλο «παίδιο», ἀφοῦ ἔπερεπε νὰ κοποῦν τὰ ξύλα, νὰ ξεραθοῦν λίγο, νὰ μεταφερθοῦν στὸ καμίνι, νὰ στιβαχτοῦν «πτίδια», νὰ σκεπαστοῦν προσεχτικὰ μὲ χῶμα κι ὕστερα ν᾿ ἀναφτεῖ τὸ καμίνι. Ποὺ ἀπαιτοῦσε, μέχρι νὰ καεῖ, νὰ τὸ φυλᾶνε, ὥστε τὸ κάρβουνο νὰ γίνει καλό, ἀλλὰ καὶ γερό.
Μόλις δὲ ἔφτανε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου κι ἔσβηνε τὸ καμίνι ἄρχιζε ἡ ἄλλη διαδικασία, ἐκείνη τῆς ἐξαγωγῆς τοῦ κάρβουνου. Τὸ μάζευαν προσεχτικά, τὸ φόρτωνα στὰ «ζά», στὰ μουλαρια καὶ γαϊδουράκια καὶ τὸ στέλνανε γιὰ πώληση.
Ἀπὸ τοὺς κορυφαίους Κληματιανοὺς παραγωγοὺς ξυλοκάρβουνου ἦταν οἱ μακαρίτες σήμερα Γεώργιος Σταμάτη Σαλπαδῆμος κι ὁ ἀδερφός τοῦ, ὁ μπάρμπα Χαράλαμπος, ποὺ κάνανε τὸ πιὸ καλὸ κάρβουνο στὴν περιοχὴ «Θλικάκια», κοντὰ στὸν Ἁη-Γιάννη στὸ Καστρί.
Σὲ κείνη τὴν περιοχή, ὅπως εἶπα πιὸ πάνω, ὑπῆρχαν καὶ τὰ καμίνια παραγωγῆς ἀσβέστη, τῶν ὁποίων τὰ σιωπηλὰ ἐρείπια συναντᾶ μὲ συγκίνηση ὁ ὁδοιπόρος.

π. κ. ν. κ

Related Posts with Thumbnails