© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Πέμπτη 26 Μαΐου 2016

Ο ΒΑΦΤΙΣΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΑΚΡΟΑΤΗ γράφει η ΜΑΡΙΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ

Την δημοφιλέστερη οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη {1883-1950} Ο Βαφτιστικός, σε επιμέλεια και αποκατάσταση του  μουσικού κειμένου από τον αρχιμουσικό Γιώργο Πέτρου, παρακολουθήσαμε, αναγεννημένη, από την Εθνική Λυρική Σκηνή στο θέατρο "Ολύμπια" στις 15/5/2016, υπό την μπαγκέτα του αρχιμουσικού Γιώργου Αβραμίδη και διεύθυνση χορωδίας του Αγαθάγγελου Γεωργακάτου. 

Την αναγέννηση έφερε η δημιουργική σκηνοθεσία του Σίμου Κακάλα, ο οποίος έπλασε μια  παράσταση εκπληκτικής ομορφιάς, μια παράσταση συνόλου, που κάλυψε κάθε μικρή αδυναμία, κάθε μικρό "ολίσθημα" και αυτό προσμετράται  στα σκηνοθετικά του επιτεύγματα.  Συνέβαλαν βέβαια τα μέγιστα, το καλαίσθητο αρχιτεκτονικό, λειτουργικό σκηνικό του Αντώνη Δαγκλίδη, τα ωραιότατα, κοστούμια εποχής της Κλαιρ Μπρέισουελ, οι μαγικοί φωτισμοί του Περικλή Μαθιέλλη και τα θαυμάσια βίντεο του Στάθη Μήτσιου.

Η Οπερέτα Βαφτιστικός, με μελωδίες αξέχαστες όπως, "Στο στόμα, στο στόμα γλυκά φίλησέ με" , "Τον καιρό εκείνο τον παλιό", "Η καρδιά μου πονεί για σας", "Ψηλά στο μέτωπο", τραγούδι που χρησιμοποιήθηκε για την εμψύχωση των στρατιωτών κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία,    άντεξε έναν αιώνα  και έμελλε, να κάνει αθάνατο τον συνθέτη της. Η υπόθεση του έργου, παρμένη από μία γαλλική φάρσα, Η κυρία και ο βαφτιστικός της, των Maurice Hennequin, Pierre Veber και Henry de Gorsse, είχε παρουσιαστεί στο Παλαί Ρουαγιάλ του Παρισιού στις 12 Σεπτεμβρίου του 1916. Στην Αθήνα το έργο, όπως αναφέρεται, γράφτηκε μέσα σε σαράντα ημέρες, πρωτοπαίχτηκε στις 18 Ιουλίου του 1918,  από τον θίασο του Γιάννη Παπαϊωάννου, με πρωταγωνιστή τον ίδιο, την Μελπομένη Κολυβά, την Αφροδίτη Λαουτάρη, τον Σπύρο Μηλιάδη και του Ουμπέρτο Μπεντιβόλιο. Στη Λυρική Σκηνή ανέβηκε στις 19 Ιουλίου του 1946, με πρωταγωνιστές την Ανθή Ζαχαράτου, τον Πέτρο Επιτροπάκη και  διευθυντή ορχήστρας τον αρχιμουσικό Βάλτερ Πφέφερ.

Τα εύσημα ανήκουν πρωτίστως στον σκηνοθέτη, ο οποίος κράτησε το ιστορικό-κοινωνικό υπόβαθρο του Βαφτιστικού, μετά τους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους και τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο,  λίγο πριν τη Μικρασιατική  Εκστρατεία και τη μοιραία της Καταστροφή, σατιρίζοντας με λεπτό πνεύμα τον μικροκοινωνιολογικό περίγυρο. Έτσι η υπόθεση  του Βαφτιστικού προβάλλεται σε πρώτο πλάνο στην οπερέτα, έχοντας όμως φόντο την ιστορία, με τον πόλεμο να ταλανίζει συνεχώς την Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο ότι το έργο ανοίγει, αλλά και κλείνει με πατριωτικό τραγούδι, "Από το μέτωπο γυρνάμε στο χωριό μας" και με σημαιοστολισμένο το σκηνικό.

Ο σκηνοθέτης κίνησε,  με θεατρικότητα, τους ηθοποιούς του, στα πλούσια σαλόνια, στις  βεράντες, στις μεγαλοπρεπείς σκάλες, της βίλας Ζαχαρούλη, με τα θαυμάσια βιτρό, και άφησε  με ζηλευτή χάρη τις κυρίες  να περιφέρονται και να φλυαρούν στους ωραίους χώρους της, αναδεικνύοντας τις κομψές τουαλέτες τους, ενώ οι  καλοντυμένοι κύριοι με τα κοστούμια και τις ζηλευτές στολές τους  φλέρταραν με  άνεση,  υποδηλώνοντας το ύφος  μιας ανέμελης κοινωνίας.

 Την παράσταση έκλεψαν οι τέσσερις βουβοί χαρακτήρες των υπηρετών, τόσο για τις έξυπνες, σημαίνουσες μιμήσεις και μεταμφιέσεις, όσα και για τα ευρηματικά κοστούμια τους. Φορώντας  τα λεβέντικα τσαρούχια και τη φουστανέλα, έφεραν στο επάνω μέρος επίσημο φράκο και ανέκφραστες μάσκες στο πρόσωπο, μαρτυρώντας την ευφυή εναρμόνιση του  σχεδιαστή με τον σκηνοθέτη, ο οποίος συνέλαβε και εξέθεσε με το λεπτότατο πνεύμα του, τη μεταβατικότητα μιας ολόκληρης εποχής, σε μια άλλη, το φραγκολεβαντίνικο πνεύμα, την με λάθος τρόπο μετακένωση της ευρωπαϊκής παιδείας στην ελληνική, κατά τη ρήση του Αδαμάντιου Κοραή. Οι τέσσερις έξοχοι βουβοί υπηρέτες, έκαναν ένα  πολύ δυνατό, υπαινικτικό πολιτικό και κοινωνικό σχόλιο. 


Η θαυμάσια η χορογραφία των Τσιγγάνων της Ιρίνας Ακριώτη- Κολομπάκινα,  αν και ασφυκτιούσε στο στενό χώρο της σκηνής ανέδειξε τους καλογυμνασμένους και λαμπερούς χορευτές της. Ωραίες και κομψές παρουσίες της υψιφώνου, Άννας Στυλιανάκη, Βιβής και της μεσοφώνου  Διαμάντης Κριτσωτάκη, Κικής, που αποτελούσαν το δίδυμο των απατημένων γυναικών. Αντιστοίχως και οι σύζυγοι: Σταμάτης Μπερής, θαυμάσιος τενόρος κωμικός στο ρόλο του Ζαχαρούλη και ο επίσης τενόρος Δημήτρης Πακσόγλου, ασύγκριτος στο ρόλο  του ψευτοβαφτιστικού εραστή, Πέτρου Χαρμίδη. Εξαιρετικός ως ερωτύλος, συνταγματάρχης, ο  βαρύτονος Κωστής Ροσιδάκης, με αποκορύφωμα την εμφάνιση του βαθύφωνου Παύλου Μαρόπουλου, υποδυόμενου τον πραγματικό Βαφτιστικό, Μαρκ Κορτάση, ο οποίος, με το άξεστο στρατιωτικό  πνεύμα και την αφέλεια του χωρικού,  λειτούργησε σαν αντίστιξη στο μεγαλοαστισμό του σαλονιού, σκορπώντας αβίαστο γέλιο. Άψογη η συμμετοχή όλων των μικρών βοηθητικών ρόλων.




Πάνω απ' όλα όμως, θα το επαναλάβουμε, ήταν μια εξαίσια παράσταση συνόλου του Σίμου Κακάλα, στην οποία συνέβαλε τα μέγιστα ο αρχιμουσικός Γιώργος Αβραμίδης που  έφερε υπό την μπαγκέτα του τον αέρα της εποχής, με ζωντάνια και ρυθμό, αποσπώντας απολαυστικές  ερμηνείες από μονωδούς, χορωδούς και από τη θαυμάσια Ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.  

Related Posts with Thumbnails