Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ
Η Γκιόστρα της Ζακύνθου από πέρσι
εγκατέλειψε την περίοδο του Καρναβαλιού, αυτονομήθηκε, απέκτησε το δικό της
τετραήμερο εκδηλώσεων και με την ενέργειά της αυτή επανήλθε σταθερά στην
καθημερινότητα των κατοίκων του νησιού, όχι σαν αντιγραφή του παρελθόντος και
νεκρανάσταση, αλλά, προσαρμοσμένη στο σήμερα.
Η αργία του Αγίου Πνεύματος, η οποία είναι και η πρώτη ανάπαυλα του Καλοκαιριού και η περίοδος κατά την οποία πολλοί αναζητούν μια σύντομη διέξοδο και φυγή από την ρουτίνα, ήταν η καλύτερη επιλογή της, μια και τότε πολλοί επισκέπτονται το νησί μας και με την διεξαγωγή της κάτι έχουν να δουν. Αλλά και η μοναδικότητά της στον ελληνικό χώρο μπορεί να γίνει πόλος έλξης περισσότερων και πιο απαιτητικών επισκεπτών.
Ήδη μεγάλης κυκλοφορίας αθηναϊκή εφημερίδα, το Πρώτο Θέμα, σε ολοσέλιδο αφιέρωμα κυριακάτικου φύλλου της την χαρακτήρισε σαν το γεγονός του Καλοκαιριού για τον τόπο μας και πολλοί ήρθαν στο νησί ειδικά για να την παρακολουθήσουν.
Ο ευρωπαϊκός και πανεπτανησιακός χαρακτήρας της επαναφέρει το Φιόρο του Λεβάντε στην αρχική και γνήσια ταυτότητά του και ενώνει έναν χώρο, με κοινό πολιτισμό, τον Ιόνιο, τον οποίο κάποιοι ανεγκέφαλοι και ανιστόρητοι προσπαθούν να διασπάσουν.
Η Ζάκυνθος για τέσσερις μέρες, την προηγούμενη βδομάδα, έζησε τον δικό της μύθο και την ξεχωριστή της ιστορία και πρόσθεσε χρώμα σε μια γκρίζα εποχή, που τελευταία όλοι μας βιώνουμε.
Σημαντικές οι ώρες που χώρες διαφορετικές συνυπήρξαν και έσμιξαν τους πολιτισμούς τους, αλλά και συγκινητική η στιγμή, εκεί στον χώρο της ιστορικής εκκλησίας της Κυρίας των Αγγέλων, όπου ξεκίνησαν οι εκδηλώσεις με την προκήρυξη της Γκιόστρας Ζακύνθου 2013, όταν όλα μαζί τα Ιόνια Νησιά πιάστηκαν χέρι-χέρι και χόρεψαν ενωμένα κυκλωτικά στους δικούς τους ρυθμούς και ήχους.
Μα εκείνο που μετρά περισσότερο είναι, πέραν της τουριστικής προβολής, που κανείς δεν αμφιβάλει πως στις μέρες μας είναι απαραίτητη, η ίδια η διασκέδαση και ευχαρίστηση των αυτοχθόνων και η δικής τους ποιοτική ανάσα μέσα στις τόσες κακοτυχίες.
Οι τετραήμερες εκδηλώσεις της Γκιόστρας ήταν πράγματι, θέλω να πιστεύω, μια ζωντανή επαλήθευση αυτού που εντόπισε σοφά ο μεγάλος συμπατριώτης μας, ο Δημήτριος Γουζέλης και αποθανάτισε επιγραμματικά στον πρόλογο του μοναδικού του «Χάση» σαν «ξεφάντωσι των φίλων».
Επαλήθευση γι’ αυτό οι δύο χαρακτηριστικές ευχές όλων των μεγάλων γιορτών του νησιού, το «χρόνια πολλά» και το «και του χρόνου», που συχνά ακούστηκε από τα χείλη των παρευρισκομένων στις μφετινές εκδηλώσεις. Αυτό θα πει πως οι πανάρχαιοι ιππικοί αγώνες της ιδιαίτερης πατρίδας μας δεν είναι φολκλορική γιορτή και τουριστικό φεστιβάλ, αλλά και πάλι ξαναγύρισαν στη ζωή μας.
Κλείνοντας το σημερινό μου κείμενο και με την ιδιότητα του προέδρου της Αστικής μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας “Giostra di Zante”, η οποία σε μια αρμονική και ουσιαστική συνεργασία με το Δήμο μας ετοιμάζει έναν ολόκληρο χρόνο, με προγραμματισμό και σκοπό, την Γκιόστρα της Ζακύνθου, θέλω να σταθώ σ’ ένα σημαντικό σημείο της όλης προσπάθειας. Αυτό είναι η αδελφοποίηση, που ήδη έχει πραγματοποιηθεί με την Ιταλική πόλη Sulmona, η οποία διοργανώνει την μοναδική Ευρωπαϊκή Γκιόστρα στον κόσμο και το κρατίδιο του San Marino, που επίσημος εκπρόσωπός του ήρθε στο νησί μας για τον ίδιο σκοπό.
Και οι δύο αυτές αδελφοποιήσεις δεν είναι μια αρχή, αλλά το επισφράγισμα μιας σχέσης χρόνων. Με τις δύο αυτές χώρες τα μέλη του Σωματείου της Γκιόστρας έχουν από καιρό φιλικές και ζεστές σχέσεις και οι επίσημες τελετές δεν είναι κάτι άλλο εκτός από την επισφράγισή τους και την νομιμοποίησή τους. Με λίγα λόγια είναι ο απαραίτητος τυπικός γάμος, ο οποίος επικυρώνει μια σημαντική ερωτική σχέση. Οι κάτοικοι και των δύο αυτών πόλεων άνοιξαν τα σπίτια τους και, εκτός από τις επίσημες και δημοσιοσχετίστικες τελετές των κυβερνούντων, μας υποδέχτηκαν με αγάπη και φροντίδα και μας έδειξαν με την ευγένειά τους πως ο πολιτισμός μπορεί να ενώσει και πως η αληθινή φιλία είναι πράξη και όχι λόγια και πως μπορεί να ξεπεράσει κάθε γλωσσική Βαβέλ. Το ίδιο έγινε και από εμάς το περασμένο τετραήμερο.
Η ουσία αυτών των εκδηλώσεων είναι πως η Ζάκυνθος άρχισε ν’ αποκτά και πάλι την δική της ιδιαιτερότητα και να γίνεται δέκτης και ξενοδόχος ιδεών και πολιτισμών.
Τελειώνω με την χαρά του Δεσπότη μας, του πολυαγάπητου Διονύσιου του Δ΄, που στάθηκε με τον τρόπο του υλικά και ηθικά κοντά μας, όταν οι συμμετέχουσες αντιπροσωπείες επισκέφθηκαν τον Άγιό μας και προσκύνησαν το Σκήνωμά του, εκείνο το διπλά γιορταστικό πρωινό της Πεντηκοστής. Του μετέφερα την ερώτηση των Ιταλών και των κατοίκων του San Marino για το αν μπορούν να ασπασθούν τα πόδια του Προστάτη μας, κάνοντας κατά το δόγμα τους τον σταυρό τους. «Είναι συγκινητικό», μου απάντησε. Και αυτό αρκεί.
Οι δικές μας γιαγιάδες, ακόμα και σήμερα, γυρίζοντας από τα καθημερινά τους ψώνια, στέκονται μπρός στην καθολική εκκλησία του Αγίου Μάρκου και κάνουν ορθόδοξα τον σταυρό τους. Οι καθολικοί επισκέπτες της Γκιόστρας προσκύνησαν με όλη τους την ευλάβεια τον Άγιό μας. Αυτό είναι η Ζάκυνθος. Οι επεξηγήσεις περιττεύουν.
Οι ετοιμασίες για την Γκιόστρα Ζακύνθου 2014 έχουν ήδη αρχίσει.
Η αργία του Αγίου Πνεύματος, η οποία είναι και η πρώτη ανάπαυλα του Καλοκαιριού και η περίοδος κατά την οποία πολλοί αναζητούν μια σύντομη διέξοδο και φυγή από την ρουτίνα, ήταν η καλύτερη επιλογή της, μια και τότε πολλοί επισκέπτονται το νησί μας και με την διεξαγωγή της κάτι έχουν να δουν. Αλλά και η μοναδικότητά της στον ελληνικό χώρο μπορεί να γίνει πόλος έλξης περισσότερων και πιο απαιτητικών επισκεπτών.
Ήδη μεγάλης κυκλοφορίας αθηναϊκή εφημερίδα, το Πρώτο Θέμα, σε ολοσέλιδο αφιέρωμα κυριακάτικου φύλλου της την χαρακτήρισε σαν το γεγονός του Καλοκαιριού για τον τόπο μας και πολλοί ήρθαν στο νησί ειδικά για να την παρακολουθήσουν.
Ο ευρωπαϊκός και πανεπτανησιακός χαρακτήρας της επαναφέρει το Φιόρο του Λεβάντε στην αρχική και γνήσια ταυτότητά του και ενώνει έναν χώρο, με κοινό πολιτισμό, τον Ιόνιο, τον οποίο κάποιοι ανεγκέφαλοι και ανιστόρητοι προσπαθούν να διασπάσουν.
Η Ζάκυνθος για τέσσερις μέρες, την προηγούμενη βδομάδα, έζησε τον δικό της μύθο και την ξεχωριστή της ιστορία και πρόσθεσε χρώμα σε μια γκρίζα εποχή, που τελευταία όλοι μας βιώνουμε.
Σημαντικές οι ώρες που χώρες διαφορετικές συνυπήρξαν και έσμιξαν τους πολιτισμούς τους, αλλά και συγκινητική η στιγμή, εκεί στον χώρο της ιστορικής εκκλησίας της Κυρίας των Αγγέλων, όπου ξεκίνησαν οι εκδηλώσεις με την προκήρυξη της Γκιόστρας Ζακύνθου 2013, όταν όλα μαζί τα Ιόνια Νησιά πιάστηκαν χέρι-χέρι και χόρεψαν ενωμένα κυκλωτικά στους δικούς τους ρυθμούς και ήχους.
Μα εκείνο που μετρά περισσότερο είναι, πέραν της τουριστικής προβολής, που κανείς δεν αμφιβάλει πως στις μέρες μας είναι απαραίτητη, η ίδια η διασκέδαση και ευχαρίστηση των αυτοχθόνων και η δικής τους ποιοτική ανάσα μέσα στις τόσες κακοτυχίες.
Οι τετραήμερες εκδηλώσεις της Γκιόστρας ήταν πράγματι, θέλω να πιστεύω, μια ζωντανή επαλήθευση αυτού που εντόπισε σοφά ο μεγάλος συμπατριώτης μας, ο Δημήτριος Γουζέλης και αποθανάτισε επιγραμματικά στον πρόλογο του μοναδικού του «Χάση» σαν «ξεφάντωσι των φίλων».
Επαλήθευση γι’ αυτό οι δύο χαρακτηριστικές ευχές όλων των μεγάλων γιορτών του νησιού, το «χρόνια πολλά» και το «και του χρόνου», που συχνά ακούστηκε από τα χείλη των παρευρισκομένων στις μφετινές εκδηλώσεις. Αυτό θα πει πως οι πανάρχαιοι ιππικοί αγώνες της ιδιαίτερης πατρίδας μας δεν είναι φολκλορική γιορτή και τουριστικό φεστιβάλ, αλλά και πάλι ξαναγύρισαν στη ζωή μας.
Κλείνοντας το σημερινό μου κείμενο και με την ιδιότητα του προέδρου της Αστικής μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας “Giostra di Zante”, η οποία σε μια αρμονική και ουσιαστική συνεργασία με το Δήμο μας ετοιμάζει έναν ολόκληρο χρόνο, με προγραμματισμό και σκοπό, την Γκιόστρα της Ζακύνθου, θέλω να σταθώ σ’ ένα σημαντικό σημείο της όλης προσπάθειας. Αυτό είναι η αδελφοποίηση, που ήδη έχει πραγματοποιηθεί με την Ιταλική πόλη Sulmona, η οποία διοργανώνει την μοναδική Ευρωπαϊκή Γκιόστρα στον κόσμο και το κρατίδιο του San Marino, που επίσημος εκπρόσωπός του ήρθε στο νησί μας για τον ίδιο σκοπό.
Και οι δύο αυτές αδελφοποιήσεις δεν είναι μια αρχή, αλλά το επισφράγισμα μιας σχέσης χρόνων. Με τις δύο αυτές χώρες τα μέλη του Σωματείου της Γκιόστρας έχουν από καιρό φιλικές και ζεστές σχέσεις και οι επίσημες τελετές δεν είναι κάτι άλλο εκτός από την επισφράγισή τους και την νομιμοποίησή τους. Με λίγα λόγια είναι ο απαραίτητος τυπικός γάμος, ο οποίος επικυρώνει μια σημαντική ερωτική σχέση. Οι κάτοικοι και των δύο αυτών πόλεων άνοιξαν τα σπίτια τους και, εκτός από τις επίσημες και δημοσιοσχετίστικες τελετές των κυβερνούντων, μας υποδέχτηκαν με αγάπη και φροντίδα και μας έδειξαν με την ευγένειά τους πως ο πολιτισμός μπορεί να ενώσει και πως η αληθινή φιλία είναι πράξη και όχι λόγια και πως μπορεί να ξεπεράσει κάθε γλωσσική Βαβέλ. Το ίδιο έγινε και από εμάς το περασμένο τετραήμερο.
Η ουσία αυτών των εκδηλώσεων είναι πως η Ζάκυνθος άρχισε ν’ αποκτά και πάλι την δική της ιδιαιτερότητα και να γίνεται δέκτης και ξενοδόχος ιδεών και πολιτισμών.
Τελειώνω με την χαρά του Δεσπότη μας, του πολυαγάπητου Διονύσιου του Δ΄, που στάθηκε με τον τρόπο του υλικά και ηθικά κοντά μας, όταν οι συμμετέχουσες αντιπροσωπείες επισκέφθηκαν τον Άγιό μας και προσκύνησαν το Σκήνωμά του, εκείνο το διπλά γιορταστικό πρωινό της Πεντηκοστής. Του μετέφερα την ερώτηση των Ιταλών και των κατοίκων του San Marino για το αν μπορούν να ασπασθούν τα πόδια του Προστάτη μας, κάνοντας κατά το δόγμα τους τον σταυρό τους. «Είναι συγκινητικό», μου απάντησε. Και αυτό αρκεί.
Οι δικές μας γιαγιάδες, ακόμα και σήμερα, γυρίζοντας από τα καθημερινά τους ψώνια, στέκονται μπρός στην καθολική εκκλησία του Αγίου Μάρκου και κάνουν ορθόδοξα τον σταυρό τους. Οι καθολικοί επισκέπτες της Γκιόστρας προσκύνησαν με όλη τους την ευλάβεια τον Άγιό μας. Αυτό είναι η Ζάκυνθος. Οι επεξηγήσεις περιττεύουν.
Οι ετοιμασίες για την Γκιόστρα Ζακύνθου 2014 έχουν ήδη αρχίσει.
