© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ή «ΑΜΕΣ ΔΕ Γ’ ΕΣΟΜΕΘΑ ΠΟΛΛΩ ΚΑΡΡΟΝΕΣ»


ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ γράφει η ΜΑΡΙΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ
Ένα περιοδικό γραμμένο από παιδιά για παιδιά, αλλά και για μεγάλους έπεσε στα χέρια μας πριν από λίγο καιρό. Τίτλος του Τα Νέα του Γυμνασίου, Έκδοση της Μαθητικής Κοινότητας Γυμνασίου του Κολεγίου Αθηνών, χρόνος 31ος , τεύχος 1 Μαρτίου 2012. Το έντυπο αυτό ομολογούμε ότι μας εντυπωσίασε και είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο σήμερα αφήνουμε τη συνηθισμένη μας θεματολογία  μας και το χώρο που τόσο ευγενικά μας φιλοξενεί του τον παραχωρούμε.
Δύο ολόλευκοι, όπως οι παιδικές ψυχές, γεμάτοι χάρη και ομορφιά κύκνοι που πλέουν σε καταγάλανα νερά κοντά σε μια όχθη απεικονίζονται στο εξώφυλλό του. Υψώνουν περήφανα τους μακριούς λαιμούς τους σε μια προσπάθεια να αναμετρηθούν στο ύψος τους με τα καλάμια που παρόχθια μεγαλώνουν. Με σιγουριά και μεγαλοπρέπεια κολυμπούν στην επιφάνεια του νερού, μια σιγουριά που απουσιάζει από τα εύκαμπτα υδροχαρή φυτά. Άραγε, ο μικρός Θεόφιλος Α5, όταν υπέγραφε το έργο του ήξερε ότι αυτό, όχι μόνο θα προϊδέαζε θετικά για το περιεχόμενο του περιοδικού του Σχολείου του, αλλά και ότι θα υποδείκνυε στάση ζωής;
Το ανοίγουμε. Θαυμάζουμε την ποικιλία των θεμάτων του. Διαβάζουμε και απορούμε με τον προβληματισμό και την ωριμότητα της σκέψης παιδιών προεφηβικής ηλικίας. Μας αφήνει άφωνους ο βαθύς στοχασμός και η ικανότητα της έκφρασής τους.
Όμως, όντας εκ των πραγμάτων αδύνατο να αναφερθούμε σε κάθε ένα από τα άρθρα χωριστά, όπως θα θέλαμε, αλλά και νοιώθοντας την ανάγκη να προβληθεί αυτή η αξιέπαινη προσπάθεια των παιδιών και από αυτή τη θέση,   ενδεικτικά  και επιλέγοντας τελείως στην τύχη, αναφερόμαστε σε κάποια από αυτά.
Μια κραυγή όλων των παιδιών για το μέλλον της χώρας μας και το δικό τους αποτελεί το υπό τον τίτλο, «Η Ελλάδα πληγώνεται και μας πληγώνει…» άρθρο. Το υπογράφει ο Αριστοκλής Λαγός της τάξης Β2.  «Αποκαλύφθηκε ότι η Ελληνική οικονομία δεν παράγει για την αυτοσυντήρησή της. Στηριζόταν στα δάνεια και, μόλις αυτά σταμάτησαν κατέρρευσε. Οι αξίες είναι πλέον διαπραγματεύσιμες  με οικονομικά κριτήρια. Οι κοινωνικές σχέσεις, αντί των συναισθημάτων κυριαρχούνται από κυνισμό και ιδιοτέλεια… Πολλοί από τους πολιτικούς μας εξαντλήθηκαν στην ψευδολογία και στη συστηματική εξαπάτηση της σημερινής γενιάς δηλαδή εμάς των παιδιών…» Τα παιδιά ανησυχούν, φοβούνται και αναρωτιούνται, «Τι γνωρίζουμε για το αύριο; Τι μπορούμε να κάνουμε για το αύριο; Με ποιο τρόπο και με ποιους θα το οικοδομήσουμε;» Ενώνουν την κραυγή τους με εκείνη του Νομπελίστα Ποιητή Γιώργου Σεφέρη: «Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή … τώρα που ο τριγυρινός κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τροφίμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα απαρνηθούμε άραγε τη μνήμη μας … σβήνοντας κανείς ένα  κομμάτι από το παρελθόν είναι σα να σβήνει και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον». Τα παιδιά υψώνουν ξανά κραυγή αγωνίας για το αύριο, απαιτούν ένα φωτεινό παράδειγμα από τους ανθρώπους του πνεύματος, τους πολιτικούς που θα τα βγάλει από το αδιέξοδο. Εκφράζουν την επιθυμία τους: «Να μορφωθούμε όπως μας αξίζει, να δημιουργήσουμε με ίσες ευκαιρίες κατά τα όνειρά μας, να είμαστε υπερήφανοι για την πατρίδα μας» και δένονται με δέσμευση ιερή: «“Άμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες”.  Εμείς  θα γίνουμε πολύ καλύτεροί σας».
Τα απασχολεί και τα τρομάζει ο ρατσισμός. Η ζωντανή μαρτυρία  του Νικόλα Διαμαντή Α4, είναι συγκλονιστική: «Ένα απόγεμα ξαφνικά ένα παιδί με φώναξε  βρωμο-αλβανό και τότε στα καλά καθούμενα μου πέταξε ένα κέικ. Η ζάχαρη και η κρέμα απλώθηκαν στην ζακέτα. Μια ομάδα παιδιών φώναξε: “Βρωμομετανάστες, γιατί δεν τα μαζεύετε να πάτε από κει που ήρθατε;”». Το παιδί ταπεινωμένο έτρεξε να κρυφτεί στο σπίτι του και να κλάψει. Ο πατέρας του, του είπε: «Δε μας ξέρουν γι’ αυτό μας πληγώνουν. Κάλεσέ τους στο σπίτι, όταν μας γνωρίσουν δε θα μπορούν να μη μας αγαπούν… Να είσαι υπερήφανος γι’ αυτό που είσαι». Από τη γραπτή μαρτυρία του παιδιού καταλαβαίνουμε ότι ο ίδιος «ξέχασε», ενσωματώθηκε στην κοινότητα του σχολείου και έγινε ξεχωριστός και υπερήφανος γι’ αυτό που είναι! Έτσι ξεχάσαμε κι εμείς την αναπάντεχη περιπέτειά μας από ένα ξένο, νέο, να μας σέρνει περί τα 20 μέτρα κάτω στο δρόμο, μέρα μεσημέρι, για να πάρει μια τσάντα, την οποία ευχαρίστως θα του τη δίναμε χωρίς να υποστούμε τις θλιβερές συνέπειες.  Πόσες φορές,  σκεφτήκαμε κι εμείς, σαν τον πατέρα του παιδιού ότι, αν τον καλούσαμε στο σπίτι μας θα μας είχε αγαπήσει και θα ήταν υπερήφανος που είναι στην πατρίδα μας!
 Ύστερα  η ομορφιά του λόγου πλαισιωμένη από ελκυστικές φωτογραφίες  ζωντανεύει εικόνες μαγικές και ταξιδεύει τον αναγνώστη  στο «Nησί της Παράδοσης και του Πράσινου Ονείρου», τη Σκόπελο, με την υπογραφή, Δημήτριος Μπαμίδης, Β5. Ο μαθητής, όπως διαβάζουμε, εμπνεύστηκε από το βιβλίο, «Στη Σκόπελο όπως στα Πεύκα» της συγγραφέως Μαρίας Δελήτσικου- Παπαχρίστου και, όπως και η συγγραφέας παραθέτει στην αρχή  το ίδιο μικρό απόσπασμα από τα «Τρία κρυφά ποιήματα». «Επί Σκηνής»,ΣΤ, ΣΤ.5-10, του Γιώργου Σεφέρη.
Θαυμάζουμε, τις παρατηρήσεις, τη σκέψη και απολαμβάνουμε τη γραφή της νέας γενιάς! «Σκόπελος το νησί του ονείρου, το νησί όπου το ανθρώπινο αγγίζει το θεϊκό και το αντίθετο, το νησί της Ελληνικής παράδοσης, το νησί των πεύκων. Με κανένα ουσιαστικό, επίθετο, μετοχή και μαθηματικό τύπο δεν περιγράφεται αυτή η μικρή “ουτοπία” της Σκοπέλου. Όσο και να αναζητούμε σε λεξικά, εγκυκλοπαίδειες, ιστοσελίδες, πληροφορίες   δε θα βρούμε πουθενά καμιά που να μας περιγράφει τα απίστευτα εδέσματα, τις χαρούμενες μορφές των κατοίκων και αυτή τη μαγική λέξη “Καλημέρα” που έχοντας ξεχαστεί στη νεοελληνική μας κοινωνία είναι ακόμα ζωντανή σε τούτο το νησί.» Kαι συνεχίζει, «…η μυρουδιά του ανεμοδαρμένου ρετσινιού και η ανάμειξή του με την αλμύρα της Ελληνικής θάλασσας κάνουν την ατμόσφαιρα ιδανική για περιπάτους και για συζητήσεις υψηλού περιεχομένου». Το κείμενο αυτό του μικρού μαθητή θα μπορούσε επί πλέον για πολλούς από μας να αποτελέσει και ένα είδος ταξιδιωτικού «savoir vivre».
«ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΩ» είναι οι πρώτες λέξεις του κειμένου της Σοφίας Κούκια Γ1, η οποία, αφού κάμει τη διάκριση μεταξύ του «προτύπου» και του «ειδώλου» και αναφερθεί στο τι αντιπροσωπεύει η κάθε μία  από τις λέξεις αυτές,  προχωρεί σε πικρή διαπίστωση λέγοντας: «Δυστυχώς στην εποχή μας τα ρηχά είδωλα κυριαρχούν και είναι αποπροσανατολιστικά από το σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης… Οι δημιουργοί και οι διατηρητές τους, δρουν με μοναδικό γνώμονα το ατομικό συμφέρον, την ιδιοτέλεια και τη δίψα για αυτοπροβολή και εξουσία…» Οι νέοι όμως, λέει η Σοφία, διακρίνονται για  «έμπνευση,  ορμή,  αντιαυταρχισμό, ειλικρίνεια, ουσία, οράματα…» και ο άνθρωπος  του  «άνω θρώσκω» έχει μετατραπεί σε ον του «φαίνεσθαι» και του «έχειν». Καιρός να ξαναβρεί την πραγματική του αποστολή στρεφόμενος σε άτομα που προέρχονται από το χώρο της επιστήμης, της θρησκείας, της τέχνης αλλά και σε απλούς βιοπαλαιστές που με αξιοπρέπεια και επιμονή πετυχαίνουν το στόχο τους…. Και καταλήγει με  προτροπή: «Ας δημιουργήσουμε ένα καινούριο κόσμο πιο δίκαιο πιο ανθρώπινο. Ας ξεπεράσουμε τους πιο παλιούς», Ας γίνουμε «πολλώ Κάρρονες». Νέοι μας, σας διαβεβαιώνουμε ότι είστε «πολλώ κάρρονες» από εμάς.
Εμείς θα σταματήσουμε εδώ την περιήγησή μας στο περιοδικό, ο αναγνώστης όμως έχει πολλούς άλλους θησαυρούς να ανακαλύψει. Σταματούμε, σφίγγοντας το χέρι όλων των παιδιών για την υπερηφάνεια που μας ενέπνευσαν και για το δικαίωμα της ελπίδας που μας έδωσαν, συγχαίροντας το Σχολείο και τη συντακτική επιτροπή και μακαρίζοντας τους Καθηγητές για το φύραμα, που καλούνται να ζυμώσουν.
Related Posts with Thumbnails