ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΑΚΡΟΑΤΗ γράφει η ΜΑΡΙΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ
«Τέχνη δεν είναι να θωρείς τις ομορφιές ως
έχουν…». Ακολουθώντας τη σοφή λαϊκή
ρήση ο διακεκριμένος Μαέστρος και πιανίστας της νέας γενιάς, Γιώργος Πέτρου,
έπλασε μαζί με τους εξαίρετους σολίστ του πιάνου και την«Καμεράτα», Ορχήστρα
των Φίλων της Μουσικής, της οποίας είναι και ο καλλιτεχνικός διευθυντής, τη
δική του ομορφιά και πρόσφερε στο κοινό της Αθήνας τρεις μοναδικές βραδιές [9,
10, 11 Απριλίου] με κοντσέρτα του Μπετόβεν και με όργανα εποχής στο Μέγαρο
Μουσικής Αθηνών στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης».
Μια Άρπα Erard του
1803, δοξάρια αντίγραφα των παλαιών,
κόρνα χάλκινα που παρέπεμπαν στην εποχή μπαρόκ, ξύλινα φλάουτα και κλαρινέτα
ανάμεσα στα όργανα της ορχήστρας. Δέσποζε όμως στη σκηνή το pianoforte του
Άγγλου κατασκευαστή Robert Stodart του 1820,παρόμοιο με εκείνο που πρόσφερε ο
επίσης Άγγλος κατασκευαστής Broadwood στον Μπετόβεν του 1817 με χαραγμένο το
όνομά του Συνθέτη και με την αφιέρωση: «Αυτό το όργανο είναι δώρο από τον
Thomas Broadwood από το Λονδίνο στον μεγάλο Beethoven». Και η απάντηση του
Συνθέτη: «Θα το φυλάξω σαν ιερό βωμό, στον οποίο θα προσφέρω στο Θεό Απόλλωνα
τις πιο όμορφες θυσίες του πνεύματός μου». Αιώνες τώρα η ανθρωπότητα γίνεται
μάρτυρας αυτών των θυσιών!
Το «χορό» των πιάνων άνοιξε, με τον αέρα ενός πραγματικού αστέρα, ένας
σπουδαίος πιανίστας ο Νίκος Λαάρης, Δρ. του Manhattan School of Music. Ο Νίκος
Λαάρης, όμως, επειδή έχει την τύχη να είναι και ποιητής έκαμε ώστε ο ποιητικός
ίστρος του μέσα από τα χέρια του να γλιστρήσει στο πιάνο και εμπλουτίζοντας
έτσι την ερμηνεία του στο 1ο κοντσέρτο να μας δώσει ένα έργο
αναβαπτισμένο μέσα στης ποίησης τη φαντασία και το λυρισμό! Δεν υστέρησε στην ερμηνεία
του ο Στέφανος Νάσος, Δρ. της Μουσικής Ακαδημίας Σιμπέλιους που απέδωσε στο 2ο κοντσέρτο την νεανική ζωντάνια και την
πρωτοτυπία της σύλληψης του συνθέτη! Στη συνέχεια ο Αναστάσιος Πάπας,
πολυβραβευμένος πιανίστας και υπότροφος του Ιδρύματος «Τζίνα Μπαχάουερ»
ερμήνευσε θαυμάσια το «Αυτοκρατορικό» κοντσέρτο, προβάλλοντας τη μεγαλοπρέπεια
του έργου και δικαιώνοντας τον τίτλο του.
Τη δεύτερη ημέρα ο πιανίστας Τίτος Γουβέλης ερμήνευσε, με ασύγκριτη
αβρότητα, το από τον ίδιο τον Μπετόβεν μεταγραμμένο για πιάνο αριστούργημά του,
«Κοντσέρτο για Βιολί και Ορχήστρα έργο 61». Με πρόσφατη στη μνήμη μας τη
φανταστική ερμηνεία του Κόλια Μπλάχερ με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών,
συγκινηθήκαμε ιδιαίτερα και θαυμάσαμε το νεαρό πιανίστα, που έλαμψε σε ένα δυσκολότατο
και άκρως απαιτητικό έργο και μέσα από τη δεξιοτεχνία του πρόβαλε στην
καντέντσα το «δαιμονικό» αυτοσχεδιαστικό ταλέντο του Τιτάνα της μουσικής. Να
αναφέρουνε εδώ ότι ο Τίτος Γουβέλης είναι ο κειμενογράφος των εξαιρετικών
εκδόσεων των προγραμμάτων της Κρατικής
Ορχήστρας Αθηνών, που τα καθιστούν είδος συλλεκτικό, σε αντίθεση με αυτά του
Μεγάρου Μουσικής που έχουν τραγικά εκπέσει.
Την εξαιρετική ανασύνθεση του «Κοντσέρτου 0» του Μπετόβεν από τον
Φίλιππο Τσαλαχούρη ερμήνευσε ο Θοδωρής Τζοβανάκης και απέδωσε το πνεύμα και το
ύφος της ανασυνθεμένης γραφής που
όμως δεν παρέκλινε από αυτήν του
Μπετόβεν. Στη συνέχεια η καταξιωμένη πιανίστα, Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου,
ερμήνευσε το 4ο Κοντσέρτο και με τη γνώση και την δεξιοτεχνία της
ανέδειξε τη δραματικότητα και την ομορφιά της σύνθεσης.
Την τρίτη βραδιά, το «Τριπλό Κοντσέρτο για Βιολί, Βιολοντσέλο και
Πιάνο» απέδωσαν με ευαισθησία ο εξάρχων της Καμεράτα, Σέρτζιου Ναστάσα βιολί, ο
Άγγελος Λιακάκης βιολοντσέλο και ο Γιώργος Πέτρου πιάνο και διεύθυνση
ορχήστρας. Εξαίρετος στο «Κοντσέρτο αρ. 3» ο Θανάσης Αποστολόπουλος και θαυμαστή
η συνοδεία της Ορχήστρας.
Ο κύκλος έκλεισε με τη «Φαντασία για Πιάνο, Χορωδία και Ορχήστρα» με
τον Χαράλαμπο Αγγελόπουλο στο πιάνο και
τη χορωδία του Δήμου Αθηναίων υπό την διεύθυνση του Σταύρου Μπερή.
Ο Μπετόβεν είναι μέσα στις αντιθέσεις. Διαβλέπει κανείς τον στοχασμό
του διοχετευμένο στην τέχνη: «Ο Μουσικός είναι κι αυτός ένας ποιητής», θα πει
και πόσο δικαιώνεται από το έργο του! Η
φαντασία για πιάνο αποτελεί προάγγελο της ένωσης της ποίησης και της μουσικής
σε ένα έργο σύμβολο Ειρήνης ανά
τον κόσμο, την 9η Συμφωνία, με τον Ύμνο στη Χαρά!
Είναι συγκλονιστική η εσωτερική πάλη του Συνθέτη, που υψώνει το
ανάστημά του έναντι της τραγικής του μοίρας και τη στιγμή της μεγάλης
δυστυχίας, ανασύρει τα «άδηλα και τα κρύφια» από τα θεμέλια της ψυχής και
δημιουργώντας, μετουσιώνει τον πόνο σε «Ανώτερη Χαρά», «Χαρά», που προσφέρει ως
δώρο ανεκτίμητο στην Ανθρωπότητα!
Θα θέλαμε να συγχαρούμε όλους τους συντελεστές
αυτού του κύκλου αλλά και το ακροατήριο που γέμισε την αίθουσα του Μεγάρου
Μουσικής Αθηνών και αφού χάρηκε τις εξαίσιες ερμηνείες των «Ωραίων Ελλήνων» τους
καταχειροκρότησε όπως άλλωστε το άξιζαν.