© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Ζαχαρία Στουφή: ΑΝΑΠΗΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ [Συμμετοχή στον Μαραθώνιο Ποίησης 2012]

Δεν τελείωσα πανεπιστήμια
Είχαμε πόλεμο, βλέπεις.
Ένα γυμνάσιο και με το ζόρι,
αφού δεν ανοίγαμε βιβλίο όλο το απόγευμα.

Μαχόμαστε ακατάπαυστα,
ζωνόμασταν τα ξύλινα πολυβόλα μας
και η παγωμένη Πίνδος έπαιρνε  φωτιά.
Βέβαια κάποια απογεύματα τσακωνόμασταν γιατί
άλλος ήθελε να πολεμήσουμε το ’21, άλλος το ’40
και άλλος «καουμπόηδες – ινδιάνοι».

Η συνέχεια ήταν το βράδυ στο τζάκι
που οι μεγάλοι μας εξιστορούσαν φονικά βεντέτας
και μεταφυσικές  ιστορίες
καθώς μαδάγαμε τα πουλάκια, απ’ το κυνήγι της μέρας.
Εκατομμύρια πουλιά πρέπει να σκοτώσαμε εκείνα τα χρόνια, θεέ μου!
Μα τι να κάναμε. Αυτά έχει ο Πόλεμος.

Το καλοκαίρι που βγαίνανε στους δρόμους τα κορίτσια
παίζαμε μήλα,
γιατί δεν ξέρανε να χειριστούν τα πολύπλοκα όπλα μας.
Βέβαια ήταν επώδυνο γι αυτές
αφού τις ρημάζαμε με τις δυνατές μπαλιές μας,
σε μια προσπάθεια να τους επιστρέψουμε το μήλο
 που κάποτε μας στοίχισε έναν ολόκληρο παράδεισο.

Μα η πιο μεγάλη μαγκιά ήταν στις εκλογές                     
που ερχόντουσαν αληθινοί στρατιώτες στο χωριό,
με πραγματικά όπλα,
και αφού κοιμόντουσαν στο σχολείο μας
είχαμε κι εμείς το δικαίωμα να τους ξεναγήσουμε στο χώρο,
και μια φορά μας άφησαν ν’ αγγίξουμε τα όπλα τους
και μας είπαν ότι τα λένε Μ1 και πως είχαν πολεμήσει στον πόλεμο του ’40.
Όταν βγήκαμε έξω ήμασταν πενήντα πόντους ψηλότεροι και γεροδεμένοι
Δεν καταδεχόμαστε τα ξύλινα τουφέκια μας
μονάχα σφίγγαμε τα δόντια και τις γροθιές μας σιωπηλοί
σα να ‘χαμε σκοτώσει
ίσα με τρεις χιλιάδες γερμανούς ο καθένας.

Αλήθεια!
Περίεργο δεν είναι!
Ύστερα από τόσες κακουχίες και πολέμους
δεν κατάφερα να γίνω άντρας
ούτε καν στρατιώτης δεν πήγα.
Μονάχα τριγυρνάω με την αναπηρική μου Μοτοσικλέτα
φυτοζωώντας με το επίδομα
του Ανάπηρου Πολέμου.                                                  

Παύλου Φουρνογεράκη: ΚΛΑΔΕΥΤΗΣ [Συμμετοχή στον Μαραθώνιο Ποίησης 2012]



Σκουπίζει τα δάκρυα της βέργας
Ο καλός κλαδευτής με την κοφτερή ψαλίδα
Κι εκείνα μπουμπουκιάζουν το κάλλος των καρπών τους

Τώρα που τρόμαξε το άνοιγμα κι αυγαταίνουν τα μαντήλια
Πότε θ’ ανθίσει την ελπίδα εαρινή ισημερία

Για δες τις ουρές των συσσιτίων με τα σκυμμένα μάτια
Και τα στρωσίδια στην πλαϊνή πόρτα της εκκλησίας
Στον υπολογισμό των αριθμών δεν βλασταίνουν οι ακτίνες


Κλαδευτές της απληστίας, μάκρυναν τα έχεια
Ώς πότε ομόλογα υπο-σχέσεων θ’ ασκούν παραμυθία

Ζάκυνθος, 21-3-2012

Φωτό: π. Π. Κ.

π. Παναγιώτη Καποδίστρια: ΜΕ ΣΤΟΛΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑΣ [Συμμετοχή στον Μαραθώνιο Ποίησης 2012]


στον π. Μιχαήλ Βισβίνη

Η σκάλα τρίζει στο ανώι της Pretoria

Ό,τι τραγικό
φορά εδώ
την άπασα στολή της Εκστρατείας
κι εκπαιδεύεται στο πώς
τήκονται οι παγετώνες της σιωπής
πώς εξορύσσονται αβλαβή
της καλοσύνης τα διαμάντια
πώς εφορμούν στο φως
ολοκαιόμενα
τα δύσμοιρα τα κουκουΐνια της σελήνης.

(Pretoria / South Africa, Φεβρουάριος 2012)

Διονύση Σέρρα: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ [Συμμετοχή στον Μαραθώνιο Ποίησης 2012]


Στην Ιθάκη της διδαχής, οφειλή

1
Με μνήμης πνοές
χαράζεις σ' ορίζοντες
νόστου ταξίδι.

2
Βλέμματ' αθώα
λευκαίνουν τον πίνακα
ή τον πυρώνουν.

3
Με φόβο πληγής
διδάσκεις τ' αδύνατα -
και μαθητεύεις.

4
Σ' άπορο σώμα
-για ήβης χαμόγελο-
κρύβεις το δάκρυ.

5
Σε αύρας μυχό
λικνίζεται λιόφεγγο
το Λαζαρέτο.

6
Με Ίριδας φως
κι ανάμματα λιόριζας
λάμπει το Κιόνι.

7
Σε μύθου ακτές
ο ίσκιος σαρκώνεται
του Οδυσσέα.

Παναγιώτη Κουμπούρα: ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ [Συμμετοχή στον Μαραθώνιο Ποίησης 2012]


Φωτό: π. Π. Κ.
                    Τα όνειρα δεν τίκτουν, δεν γεννούν,
                                           γερνάνε άτεκνα,
                 γιατί ποτέ δεν κάνουν έρωτα
                                            συναμετάξυ τους .
                 Με τον ονειροβάμονα ερωτεύονται …
                 Εκεί, μέσα στα μάτια του
                                            αργοπεθαίνουν.
                 Λείψανα ξεθαμμένα είναι
                                            τα καημένα τα όνειρα.

                          Κείτονται νεκρά
                  στην τεφροδόχο σκέψη του εραστή τους.
                  Προσμένουν της Ανακομιδής την ώρα .
                                            Για ένα θαύμα ζουν.
                   Το θαύμα εκειό προσμένουν
                                            της ανάστασης ονείρων
                                             τα καημένα τα όνειρα.

                           Δεν  τίκτουν, δεν γεννούν,
                                              τα γεννά κάποιος απελπισμένος.
                     Κι ο ίδιος μόνος κατάμονος
                                              σε μια κρυφή σπηλιά
                     πασχίζει να γεννήσει ο καημένος
                                              κάποια μητέρα ελπίδα
                                              μόνος κατάμονος
                      να τη θεριέψει μάνα πνοή,
                      που τα νεκρά, τ’ άτεκνα
                                               τα καημένα τα όνειρα
                                                μπορεί να τ’ αναστήσει !

Άννας Τσουκαλά-Κουφού: ΘΑ ΚΡΑΤΩ [Συμμετοχή στον Μαραθώνιο Ποίησης 2012]


Να, θα με βρουν 
στην ρίζα του Υάκινθου
που ξαποσταίνει 
στου χιονιά  την ηγεμονία
κι ανασταίνεται 
στου Γαρμπή την εκπνοή 
όταν ο Σιρόκος ημερεύει 
και η Τραμουντάνα
συνθηκολογεί με τον Μαΐστρο. 


Θα με βρουν 
στην πρώτη  Ανάσταση
στο  κουκούτσι της λεμονιάς
στη μυρτιά του Μεγάλου Σαββάτου 
στο ίσκιωμα της Ιερής Άλτεως
στο εργαστήρι  του Ήφαιστου
να μελετώ με κατάνυξη  
το Expolium του El Greco. 


Θα κρατώ σφικτά στα δυο μου χέρια 
ένα κυκλάμινο!


21/3/2012
Related Posts with Thumbnails