© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Κυριακή 11 Μαΐου 2014

ΣΟΝΑΤΕΣ ΤΟΥ JOHANNES BRAHMS / ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΛΗΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΓΚΡΙΩΤΗΣ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΑ ΣΤΟ ΩΔΕΙΟ ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΝΑΚΑΣ

ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΑΚΡΟΑΤΗ γράφει η ΜΑΡΙΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ 

Δύο σημαντικούς σολίστ, τον Απόστολο Παληό (πιάνο) και τον Δημήτρη Μαγκριώτη (βιολοντσέλο), με υψηλού επιπέδου ερμηνείες έργων τού Brahms, φιλοξένησε το Ωδείο Φίλιππος Νάκας στις 5 Μαΐου 2014, υπό την αιγίδα της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, στον πετυχημένο θεσμό αξιοποίησης και προβολής των εκλεκτών μελών της και των προσκεκλημένων της.

 Από τις πιο καλλιεργημένες προσωπικότητες της εποχής του ο Brahms ήταν και ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης, όπως αναφέρει περιγράφοντάς τον ο στενός φίλος και συνεργάτης του, ο βιολονίστας Joseph Joachim: «Ολοκληρωμένος καλλιτέχνης είναι μονάχα εκείνος, του οποίου η ζωή καθαγιάζεται στην τέχνη και αντιστρόφως». 

Τη Σονάτα αρ.1 σε μι ελάσσονα, op.38, συνέθεσε ο Brahms μεταξύ των ετών 1862-65. Έγραψε τα δύο πρώτα μέρη το καλοκαίρι του  1862 μαζί με ένα αντάτζιο το οποίο αφήρεσε αργότερα και  όταν ολοκλήρωσε το τρίτο μέρος της το 1865, την αφιέρωσε στον Josef Gansbacher, δάσκαλο τραγουδιού και ερασιτέχνη τσελίστα. Ο Brahms έπαιξε το έργο στο Mannheim τον Ιούλιο του 1865 και το έδωσε στον εκδοτικό οίκο Breitkopf &Hartel που το απέρριψε. Εκδόθηκε όμως το 1866 από τον Γερμανικό εκδοτικό οίκο Fritz Simrock. Η Σονάτα αρ.1 παίχτηκε με μεγάλη επιτυχία στο Λονδίνο και στην Ευρώπη από τον Γερμανό τσελίστα Robert Hausmann (1852-1909), στον οποίον ο Brahms, θέλοντας να τον ευχαριστήσει, αφιέρωσε τη  Σονάτα αρ. 2 σε φα μείζονα, op. 99,  την οποία και ακούσαμε στο δεύτερο μέρος της βραδιάς.   
  
Δημήτρης Μαγκριώτης

Απόστολος Παληός
Με σόλο του βιολοντσέλου ξεκινά η Σονάτα αρ. 1, που μεταδίδει στο πιάνο τη μελωδία και «εν αρμονία» οι δύο δεξιοτέχνες, Μαγκριώτης και Παληός,  αναδεικνύουν, μοναδικά, τη χαρακτηριστική λυρική υφή της σύνθεσης. Συναρπαστική η έκθεση των θεμάτων από τα δύο όργανα, όπως το εξαίσιο αργό σβήσιμο και η επαναφορά του αρχικού θέματος. Με εξαιρετική λεπτότητα οι δύο σολίστ οδηγούν τον ακροατή στο να ανακαλύψει το ενδιαφέρον του Brahms για την Μπαρόκ και την Κλασική Μουσική, αλλά και τον τρόπο που ο Συνθέτης ανιχνεύει το βάθος που κρύβει ο Johann Sebastian Bach στην Τέχνη Της Φούγκας και το ρίχνει σαν διαμάντι στη Σονάτα του, τιμώντας το μεγάλο Κάντορα. Να θυμίσουμε εδώ ότι η Καντάτα αρ. 150 του Bach ήταν εκείνη, που ενέπνευσε στον Brahms το θέμα του φινάλε της Τέταρτης Συμφωνίας του.

Αφού έχει ολοκληρώσει τις τέσσερεις Συμφωνίες του ο Brahms, ξαναγυρίζει στη Σονάτα με  απόσταση είκοσι ενός ετών περίπου να χωρίζει τη μία από την άλλη. Γράφει τη δεύτερη Σονάτα το 1886 και τη δημοσιεύει το 1887 με αφιέρωση στον Robert Hausmann, όπως προείπαμε. Ο Brahms στη μέση ηλικία του συνθέτει ένα έργο που σφύζει από νεανικότητα και τόλμη, καθώς και από εκλεκτική συμφωνική προσέγγιση. Το πιάνο αφηγείται το φλογερό δεύτερο θέμα με άκρα ποιητικότητα, δίνοντας ανάσα στο κρύφιο σκοτεινό δράμα που ανατρέπεται από  το νεανικό νεύρο της σύνθεσης,  αποκαθιστώντας  την ισορροπία. Με υποδειγματική  ακρίβεια και δεξιοτεχνία, καθαρότητα και λιτότητα οι δύο Σολίστ αποκάλυψαν τη θεϊκή σπίθα που ενοικεί στο μεγάλο δημιουργό και ανέδειξαν τις λανθάνουσες δυνάμεις της σονάτας, δημιουργώντας εικόνες και συνειρμούς απρόσμενης ομορφιάς.  

Η αγαπημένη φράση του Brahms ήταν «Ελεύθερος αλλά χαρούμενος». Με τον άνεμο της Ελευθερίας και της Χαράς οι δύο ερμηνευτές, Παληός και Μαγκριώτης, αναβίωσαν τον φανταστικό κόσμο του Συνθέτη και συγκλόνισαν το ακροατήριό τους.

Related Posts with Thumbnails