Περι-σκέπτεται ο Νίκος Γράψας
Τα συναισθήματά μας, από τη στιγμή που θα τα εκφράσουμε, ζούνε χωρίς εμάς, χωρίς το σώμα μας. Ζούνε μέσω των άλλων, αυτών που τα εισέπραξαν. Γίνονται συναισθήματα των άλλων.Πόσα συναισθήματα των άλλων, δεν έχουν γίνει δικά μας από τη στιγμή που τα υποδεχτήκαμε, που τα νοιώσαμε… Των φίλων που έχουν φύγει από τη ζωή ή των οικείων, δεν συγκρατούμε παρά την ανάμνηση των συναισθημάτων τους. Τα σώματά τους ελάχιστα τα θυμόμαστε. Τα παιδιά μας, οι μαθητές, οι φίλοι μας, τα συναισθήματά μας αναγνωρίζουν και μεταχειρίζονται. Αυτά αντιγράφουν και διαχειρίζονται, αυτά τους κληροδοτούμε. Κι όταν λέμε για κάποιον, "μοιάζει στον…", εννοούμε ότι φέρει σημάδια των συναισθημάτων εκείνου.
Η αγάπη, από τη στιγμή που θα την εκφράσουμε, ζει χωρίς εμάς, ζει στους άλλους, σ' αυτούς που την υποδέχτηκαν, που την εισέπραξαν. Κι από εκείνους, αν εκφραστεί, θα πάει σε άλλους και σε άλλους. Κι αυτό θα συμβαίνει αιώνια.
Το ίδιο, ακριβώς, συμβαίνει και με το μίσος, με τον φθόνο, τη βία. Αν συναντήσουμε φίλους των φίλων μας που δεν τους γνωρίζουμε, για πρώτη φορά, θα εισπράξουμε συναισθήματα που είχαμε εκδηλώσει στους φίλους μας. Αν έχουμε εκδηλώσει στους φίλους και οικείους μας αρνητικά συναισθήματα, αυτά και θα εισπράξουμε όταν συναντήσουμε φίλους των φίλων και οικείων μας. Αν έχουμε εκδηλώσει θετικά συναισθήματα, αυτά θα μας επιστραφούν.
Τα συναισθήματα όταν εκφράζονται, αποκτούν ψυχή, γίνονται όντα αυτόνομα και μεταδίδονται όπως ο ήχος και το φως. Προσκολλώνται επάνω μας σαν τις επιδημίες και μάς λυτρώνουν ή μάς βασανίζουν. Αν το πλήθος των ανθρώπων εκφράζουν αγάπη, καλωσύνη, αυτά που λέμε ανθρωπιά, τότε οι κοινωνίες ευτυχούν. Αν εκφράζουν βία, φθόνο και κακία, αυτά που λέμε παλιανθρωπιά, τότε οι κοινωνίες δυστυχούν.
Ο κάθε ενήλικας άνθρωπος αποφασίζει μόνος του τι θα εκφράσει. Αρκεί να σκεφτεί, τι τον συμφέρει να εκφράσει, όχι προς στιγμήν, αλλά για όλη του τη ζωή. Λένε πως οφείλουμε κάποτε να οργιζόμαστε, να αγανακτούμε, να μισούμε. Όταν μας αδικούν, για παράδειγμα. Όμως, πώς να ξεχάσει κανείς τον Μαχάτμα Γκάντι που έδιωξε τους Άγγλους από την Ινδία χωρίς να σηκώσει τη φωνή και το χέρι του… Ποιος έκανε καλύτερη τη ζωή του επειδή εξοργίστηκε προς στιγμήν… Όμως έκανε καλύτερη τη ζωή του αυτός που σκέφτηκε, που έμεινε ψύχραιμος, που οργάνωσε, που σχεδίασε, που έδρασε θετικά, που ενέπνευσε θετικά, που εκφράστηκε θετικά, που αγωνίστηκε ειλικρινά. Αυτός που άπλωσε ανιδιοτελώς προς τους άλλους την ψυχή του.
Τα συναισθήματα όταν εκφράζονται, αποκτούν ψυχή, γίνονται όντα αυτόνομα και μεταδίδονται όπως ο ήχος και το φως. Προσκολλώνται επάνω μας σαν τις επιδημίες και μάς λυτρώνουν ή μάς βασανίζουν. Αν το πλήθος των ανθρώπων εκφράζουν αγάπη, καλωσύνη, αυτά που λέμε ανθρωπιά, τότε οι κοινωνίες ευτυχούν. Αν εκφράζουν βία, φθόνο και κακία, αυτά που λέμε παλιανθρωπιά, τότε οι κοινωνίες δυστυχούν.
Ο κάθε ενήλικας άνθρωπος αποφασίζει μόνος του τι θα εκφράσει. Αρκεί να σκεφτεί, τι τον συμφέρει να εκφράσει, όχι προς στιγμήν, αλλά για όλη του τη ζωή. Λένε πως οφείλουμε κάποτε να οργιζόμαστε, να αγανακτούμε, να μισούμε. Όταν μας αδικούν, για παράδειγμα. Όμως, πώς να ξεχάσει κανείς τον Μαχάτμα Γκάντι που έδιωξε τους Άγγλους από την Ινδία χωρίς να σηκώσει τη φωνή και το χέρι του… Ποιος έκανε καλύτερη τη ζωή του επειδή εξοργίστηκε προς στιγμήν… Όμως έκανε καλύτερη τη ζωή του αυτός που σκέφτηκε, που έμεινε ψύχραιμος, που οργάνωσε, που σχεδίασε, που έδρασε θετικά, που ενέπνευσε θετικά, που εκφράστηκε θετικά, που αγωνίστηκε ειλικρινά. Αυτός που άπλωσε ανιδιοτελώς προς τους άλλους την ψυχή του.
