Όσο και αν
προσπαθώ,
Ο καιρός σώνεται.
Τι και αν δένω
στα χρόνια μεγάλους, ακαθόριστους λίθους,
Τι και αν κλαίω
και κρατώ με απελπισία το πρόσωπό μου.
Βεβαίως προσέχω,
γιατί γνωρίζω πως έτσι
κατασπαράχτηκαν
αναρίθμητα, ερωτικά χέρια.
Τέλος πάντων,
Όσο και αν
προσπαθώ ο καιρός σώνεται.
Και απ΄ τα μάτια
μου κρατιούνται μεγάλα, βρόχινα δάκρυα.
Και απ΄τα μάτια
μου περνούν εκείνες οι ολάνθιστες μοτοσικλέτες
Με τα παιδιά των
συμμοριών που υψώνουν,
Σίγουρα ματαίως,
Τα λάβαρα της
αθανασίας
Και γκρεμίζουν ώς
πέρα τους δρόμους.
Και απ΄ τα μάτια
μου χάνεται για πάντα ο καιρός
Μες σε
συγκλονιστικές εκπυρσοκροτήσεις
Και
ποδοκροτήματα.
Όσο και αν
προσπαθώ,
Ο καιρός
απομακρύνεται με το αργό, ας φανταστούμε,
βήμα του πύθωνα.
