της Ελενούλας
Θά ’θελα να πεθαίναμε και οι δυο μαζί
για να συνεχίζαμε το ταξίδι μας σε άλλη Γη.
Θα περπατούσαμε τότε από το χέρι στον Ουρανό
και κάθε τόσο θα σε φιλούσα για να παίρνω δύναμη
να προχωρώ.
Μέρα και νύχτα θα έχει πάντα το ίδιο φως
για να μην ξεχαστείς πως είσαι αλλού κι αλλιώς ζωντανός.
Σου κρατάω το χέρι κι είναι πάντα το ίδιο ζεστό
πότε-πότε στο σφίγγω λιγάκι σα να θέλω μουγγά να σου πω
«σ’ αγαπώ».
Μα κι αν o ένας απ’ τους δυο μας φύγει πρώτος
τόσο πολύ ο Ουρανός κι η Γη θα σμίξουν τότε
ώστε εγώ ν’ ακούω τη φωνή σου όπου και νά ’μαι
κι εσύ να νιώθεις πλέον τα φιλιά μου όπου και νά ’σαι.
3.2.23.
