π. Κων. Ν. Καλλιανός: Η ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

ἤ, Ποιός θυμᾶται σήμερα νὰ χαιρετίσει τὸν ἄλλον μὲ τό «Χριστὸς Ἀνέστη»

Μέρες ἀναστάσιμες, αἰσιόδοξες, φωτεινὲς καὶ μὲ τὴν Ἄνοιξη νὰ μεριμνᾶ, ὥστε ν᾿ ἀποτινάξουμε τὴν ὅποια στάχτη τοῦ χειμώνα καὶ νὰ εὐελπιστοῦμε, ὅτι ὅλα θὰ δρομολογηθοῦν στὸν ἔγκοπο βίο μας, μὲ τὴ σφραγίδα τῆς ἀδιάλειπτης Παρουσίας Του καὶ στοργῆς.

Οἱ Ἐκκλησιὲς ἀκόμα εὐωδιάζουν ἀπὸ τὰ μῦρα τοῦ Ἐπιταφίου καὶ τῆς Ἀνάστασης. Τὰ κεριὰ στὰ μανουάλια ἀκόμα φωτίζουν μὲ τὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως καὶ φωταγωγοῦν τὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν, ὅμως μέσα στὸν κόσμο, στὸν κόσμο ποὺ δέχτηκε τὸν Ἐπιτάφιο, ποὺ χάρηκε τὴν Ἀνάσταση, ποὺ γιόρτασε καὶ χάρηκε, μιὰ ἀδιαφορία γιὰ ὅλ᾿ αὐτὰ πλανᾶται. Ἀδιαφορία ντυμένη μὲ τὸ ἔνδυμα τῆς προοδευτικότητας καὶ τοῦ συγχρονισμοῦ, ὥστε νὰ μὴ φανοῦμε πὼς εἴμαστε καθυστερημένοι ἤ ἀνακόλουθοι τῶν ὅσων συμβαίνουν ἤ ἐξελίσσονται γύρω μας. Ἔτσι, μέρες ποὺ εἶναι, δὲν μπορεῖ νὰ θεωρεῖται σωστὸ ὥστε ὁ χαιρετισμὸς μεταξὺ τῶν πιστῶν νὰ εἶναι:

-Χριστὸς Ἀνέστη!

-Ἀλήθῶς, ὁ Κύριος!

Γιατὶ κάτι τέτοιο εἶναι παρωχημένο πιά. Δὲ χρειάζεται, γι᾿ αὐτὸ καὶ λέγεται ἡ ἀόριστη φράση «Χρόνια Πολλά», ἔτσι ὥστε νὰ τὰ καλύψει ὅλα.

Ὅμως, ἔτσι ἔπρεπε νὰ ἐξελιχτοῦν τὰ πράγματα καὶ γιατί, τάχα;

Γιὰ νὰ εἴαστε τίμιοι μὲ αὐτὰ ποὺ πιστεύουμε καλὸ θὰ εἶναι νὰ σεβόμαστε ὅ,τι μᾶς παραδίδεται κι ὄχι νὰ τὸ ἀπορρίπτουμε χωρὶς νὰ τὸ ἐρευνήσουμε καλῶς.

Ἐπειδὴ, ἄν σταθοῦμε μὲ σύνεση καὶ προσοχὴ πάνω στὸν χαιρετισμὸ αὐτόν, τότε θὰ καταλάβουμε πραγματικὰ τί σημαίνει Ἀνάσταση καὶ γιατὶ ἡ Ἐκκλησία γιὰ σαράντα ὁλόκληρες μέρες πανηγυρίζει τὸ μέγα αὐτὸ γεγονός: ὅτι δηλαδή, «Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο» (ἱ. Χρυσόστομος). Αὐτὸ ἄλλωστε δὲν εἶναι καὶ τὸ μέγα ζητούμενο γιὰ τὸν κάθε θνητό;

Ἑπομένως, γιατὶ νὰ πάψουμε νὰ τιμᾶμε τὴν ὄμορφη αὐτὴ συνήθεια τῶν προγόνων μας, ἡ ὁποία σὺν τοῖς ἄλλοις εἶναι καὶ μιὰ ὁμολογία γιὰ τὸν κάθε πιστὸ ὁ ὁποῖος, σύμφωνα μὲ τὰ ὅσα διακήρυξε τὴν ὥρα τοῦ Βαπτίσματός του καὶ τὸ ἀνανεώνει σὲ κάθε εὐχαριστιακὴ σύναξη, «προσδοκᾶ Ἀνάσταση νεκρῶν...» (Σύμβολο τῆς Πίστεως»).

Ἄς πάψουμε, λοιπόν, νὰ εἴμαστε συντονισμένοι μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, ποὺ εὔχεται ἀόριστα «Χρόνια πολλὰ» κι ἄς ζήσουμε τὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως μὲ τὸν ἀξεπέραστο χαιρετισμό,

-Χριστὸς Ἀνέστη!

-Ἀληθῶς,Ἀνέστη!

π. κ. ν. κ. Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ 2017

   

Αριστομένης Λαγουβάρδος: ΩΔΗ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ (ανέκδοτο ποίημα)

[Όλες οι φωτογραφίες είναι του Γερμανού καλλιτέχνη  Sebastian Erras]

Γιατί  υπάρχει  βαθειά  σχέση του  μυαλού  με  τα πόδια

όταν  περπατούν  στη  σιωπή.

Γιατί  ποτέ  δε  μπορώ  να  ξεχάσω  πώς  περπατάν

παίζοντας  το "κουτσό".

Γιατί  ο  Ησαΐας  τραγουδούσε  τα  πόδια  αυτού  που

φέρνει   χαρούμενες  ειδήσεις  και  ο  Ιησούς  στό

Μυστικό  Δείπνο  έπλυνε  τα  πόδια  των  μαθητών  του.

Γιατί  με  τα  πόδια  ο  "Homo  Erectus"  άρχισε  να

Κυριαρχεί.

Γιατί  βγάζουν  και  αυτά  δάκρυα  όταν  φτάνουν  στα  όρια

τους.

Γιατί  περπατώντας  εξασκούσε  στη  σκέψη  ο  Σωκράτης,

και  ζωντάνευε  τις  ιδέες  του  ο  Ρουσώ.

Γιατί  ξέρουν  να  τρέχουν  παρέα  με  το  σκύλο  στο  λιβάδι,

και  ξέρουν  να γράφουν  ποιήματα  με  το  βάλς, το  τανγκό

το  συρτάκι.

Γιατί  ξέρουν  από  κατάνυξη,  όταν  είναι  πόδια  προσκυνητών

για  την  Τήνο  την  Fatima,  την  Lurdes  την  Benares  τη  Μecca,   

το  Santiago  de  Compostella.

 Γιατί  ένα  φιλί  στα  πόδια  της  αγαπημένης  εξορκίζει  την

νύχτα  στο  ποίημα  του  Prevert.

Γιατί  είναι  θαύμα  το  πως  κρατάν  ένα  ολόκληρο  σώμα,

με  μία  τόσο  μικρή  επιφάνεια.

Γιατί  φέρνουν  δάκρυα  στα  μάτια  τα  γονατιστά  πόδια

των  ανθρώπων,  μπροστά  στα  εικονίσματα,  που

ικετεύουν.

Γιατί  με  τα  πόδια  καμμιά  αίσθηση  δεν  μας  εγκαταλείπει,

ούτε  και  η  γεύση  από  τις  αγριοφράουλες  του  δάσους,

τα  μύρτα,τα  άγρια  κούμαρα  ή  τα  μούρα.

Γιατί  και  τα  πόδια  μιλάνε  όταν  χτυπάνε  ρυθμικά  το

χρόνο,  όταν  αλλάζουν  θέση,  ή  όταν  πατάν  σταθερά 

την  γή,  δίνοντας  μας  την  όψη  των  pistoleros. 

Γιατί  με  τα  πόδια,  τα  χέρια  χαιδεύουν  το  φλοιό  των

δέντρων,  η  μύτη  νιώθει  το  άρωμα  του  δάσους,  τα

αυτιά  τις  μουσικές  των  πουλιών.

Γιατί  και  οι  τελευταίες  λέξεις  του  Βούδα  στούς

πιστούς  του  ήταν  "Συνεχίστε  να  περπατάτε..."