© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Ο συντοπίτης και γείτονας Άγιος

Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ

Στην Ιταλία, την φίλη και γείτονα χώρα, με την οποία τα Επτάνησα γενικότερα και το νησί μας ειδικότερα πολλοί δεσμοί αίματος μας ενώνουν, έχω ταξιδέψει άπειρες φορές, άλλοτε ιδιωτικά, άλλοτε συνοδεύοντας αντιπροσωπείες της Γκιόστρας και άλλοτε συμμετέχοντας σε διάφορες πολιτιστικές ανταλλαγές. Αληθινά κάθε φορά νοιώθω πως την γνωρίζω και την αγαπώ περισσότερο και η εκεί παραμονή μου, εκτός από οικεία, είναι αληθινά και διδακτική.
Σε μια από αυτές τις επισκέψεις μου συνέβη κάτι το πολύ χαρακτηριστικό, που υπογραμμίζει την ταυτότητά μας και θέλω να σας το μεταφέρω, τιμώντας έτσι την καλοκαιρινή γιορτή του Αγίου μας, που είναι το αποκορύφωμα και το τέλος του Καλοκαιριού και για μας τους Ζακυνθινούς μια από τις σημαντικότερες μέρες του χρόνου.
Βρέθηκα, λοιπόν, σε μια πόλη της –το ποια δεν έχει και τόσο σημασία– με μια αποστολή, η οποία θα γνώριζε τον πολιτισμό και την κουλτούρα μας στη χώρα που της προετοιμάσαμε το Φώσκολο. Ανάμεσα στους συμμετέχοντες και μια καλλίφωνη χορωδία, η οποία απέδωσε κομμάτια της τοπικής μας μουσικής παράδοσης και γνώρισε στους εκεί φιλότεχνους καντάδες και αρέκιες.
Στο πρόγραμμα της ζεστής φιλοξενίας των γειτόνων υπήρχε και μια ξενάγηση στην περιοχή, για να γνωρίσουμε και εμείς τον πολιτισμό τους και να δούμε από κοντά την ιστορία τους. Ανάμεσα στις προκαθορισμένες επισκέψεις μας και ένα φημισμένο μοναστήρι, κέντρο τέχνης και δημιουργίας και πνοή ζωής για τον τόπο.
Έτυχε την μέρα αυτή να είναι μεγάλη γιορτή – αν θυμάμαι καλά η γέννηση της Θεοτόκου – και στο ναό γινόταν επίσημη λειτουργία. Την παρακολουθήσαμε προς το τέλος της και πάνω απ’ όλα χαρήκαμε το αρμόνιο, που την συνόδευε, το οποίο, σαν Επτανήσιοι, που είμαστε, μας ήταν φιλικό και οικείο. Η λειτουργία τελείωσε και ο ιερέας ήρθε κοντά μας, μας καλωσόρισε και μας ξενάγησε στους καλλιτεχνικούς θησαυρούς της εκκλησίας.
Τελειώνοντας η ξενάγηση, ο επικεφαλής της μουσικής αποστολής μας πλησίασε τον πρόθυμο ιερουργό και του ζήτησε την άδεια να πει η χορωδία κάτι το εκκλησιαστικό της δικής μας, ορθόδοξης παράδοσης. Ο αγαθός λευίτης το δέχθηκε με φιλόξενη ευχαρίστηση και οι χορωδοί συγκεντρώθηκαν στην μέση του ναού και επίσημα άρχισαν να ψάλλουν. Τι είπαν; Μα φυσικά το απολυτίκιο του Αγίου μας και μάλιστα στο καθαρά ζακυνθινό ύφος, το οικείο και αγαπημένο σε όλους μας.
Η συγκίνηση έφτασε στο αποκορύφωμά της και ιδιαίτερη ήταν η στιγμή που ακούστηκε το: «τον φρουρόν μονής των Στροφάδων, Διονύσιον», οπότε όλοι οι παρευρισκόμενοι σταυροκοπήθηκαν, ακούγοντας σε ξένα χώματα και σ’ έναν άλλου δόγματος ιερό χώρο το όνομα εκείνου, που είναι ο έφορος και ο προστάτης του νησιού τους και η καταφυγή της χαράς και του πόνου τους.
Και είναι αλήθεια. Ο Ιεράρχης Διονύσιος, το αρχοντόπουλο που απαρνήθηκε πλούτη και τιμές, για να κερδίσει την αιώνια βασιλεία, είναι για μας τους Ζακυνθινούς το ιερότερο και πιο αγαπημένο μας πρόσωπο. Το όνομά του βρίσκεται συνεχώς στα χείλη μας και σε πολλές περιπτώσεις έχει αντικαταστήσει και αυτόν τον ίδιο το Θεό.
«Άγιέ μου», λέμε σε κάθε κακή στιγμή και αυτός πιστεύουμε πως μας σώζει από κάθε δύσκολη περίπτωση. Αυτός εμπόδισε τις φονικές βόμβες να εκραγούν στην περίοδο της Κατοχής, αυτός βοήθησε να επιζήσουν οι πλακωμένοι με τε ερείπια του σεισμού του Αυγούστου του 1953, αυτός φρουρεί και σκέπει το νησί και την πόλη του.
Κάθε πρωί προς την εκκλησία του στρέφονται οι συμπατριώτες του και κάνουν το σταυρό τους, για το ξεκίνημα της καινούργιας ημέρας και συχνά τον επισκέπτονται για να του πουν τα θετικά και τα αρνητικά της βιωτής τους. Τους είναι μάλιστα και οικείος, όσο και ιερός. «Άγιέ μου Σιγούρο» τον επικαλούνται, με το επώνυμό του και πιο ποιητικά «Άγιο μου κορμάκι». Θεωρούν υποχρέωσή τους να πάνε να τον προσκυνήσουν όσο γίνεται πιο συχνά στην ασημένια του λάρνακα και όταν είναι «στη Θύρα του», στις δύο γιορτές του ή στις μεγάλες δεσποτικές γιορτές, νοιώθουν απαραίτητο να πάνε στην εκκλησία του και να αποθέσουν την αγάπη τους και την πίστη τους στα πόδια του, που συχνά τα ντύνουν με «παντόφλες», που του έχουν τάξει, σε ανάμνηση κάποιας χάρης που τους έκανε.
Το να προσκυνήσεις τον Άγιο στη Ζάκυνθο είναι περίπου κάτι σαν να κοινωνήσεις. Γι’ αυτό συχνά τα βήματά μας μας οδηγούν στο ναό του και συχνά λέμε: «έχω καιρό να προσκυνήσω», όπως ακριβώς θα λέγαμε: «έχω καιρό να μεταλάβω».
Χαρακτηριστική, μάλιστα είναι η σκηνή, τώρα στην θερινή γιορτή του, όταν τις πρώτες πρωινές ώρες, τότε που κλείνουν τα μπαρ της νεανικής διασκέδασης, που μπρος του σχηματίζονται ουρές από παιδιά, τα οποία θεωρούν απαραίτητο, πριν οδηγηθούν σπίτι τους, για την απαραίτητη ξεκούραση και τον σωτήριο ύπνο, να σταθούν στην εκκλησία του και να προσκυνήσουν τον Άγιό τους.
Κι όλα αυτά γιατί για μας τους Ζακυνθινούς ο Ιεράρχης Διονύσιος είναι απλά και μόνο ο «Άγιός μας». Είναι ο συντοπίτης και ο συγκάτοικός μας, ο καθόλου απόμακρος, αλλά διασωστικά οικείος. Ο «ακοίμητος πρέσβης μας» προς το Θεό, αλλά και ο γείτονας.
Ας μας έχει καλά, για να τον γιορτάζουμε και να τον τιμάμε.
«Χρόνια πολλά, και του χρόνου».
Related Posts with Thumbnails