© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ STRAVINSKI - ΑΠΕΡΓΗ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ

ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΑΚΡΟΑΤΗ γράφει η ΜΑΡΙΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ

Ειρήνη ανά γην κουροτρόφος. [Ησίοδος]

Igor Stravinsky 
Εκατό χρόνια συμπληρώνονται εφέτος από την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου {1914-1918}, του πλέον καθοριστικού, κατά τους ειδικούς, της σύγχρονης ιστορίας και αφετηρία της Ευρωπαϊκής μας πορείας. Δύο μουσικά έργα συνδέουν αυτό το μεγάλο ιστορικό γεγονός. Η Ιστορία του Στρατιώτη, L histoire du soldat,  του Ιγκόρ Στραβίνσκι {1882-1971}, που γράφτηκε στην Ελβετία, όπου ο συνθέτης είχε βρει καταφύγιο και το δεύτερο, Ο άγνωστος στρατιώτης, του Γιώργου Απέργη {γεν.1945}, που γράφτηκε εκατό χρόνια αργότερα μετά από παραγγελία του δικτύου ECHO,σε συνεργασία με το European Concert Hall Organization  για την ημέρα μνήμης του κοινού εορτασμού της εκατονταετηρίδας, στις 9 Νοεμβρίου 2014.
Στο πλαίσιο του Προγράμματος Πολιτισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρακολουθήσαμε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το έργο του Στραβίνσκι, Η Ιστορία του Στρατιώτη, σε λιμπρέτο του Γαλλοελβετού συγγραφέα C. F. Ramuz, βασισμένο στο ρώσικο λαϊκό παραμύθι, The Runaway Soldier and the Devil, από τη συλλογή του Alexander Afanasyev. Το έργο γράφτηκε για τρία πρόσωπα {αφηγητή, στρατιώτη, διάβολο}, μία ή περισσότερες χορεύτριες και για ένα σύνολο μουσικών, αποτελούμενο από επτά σολίστ. Πρωτοπαίχτηκε στη Λωζάννη στις 28 Σεπτεμβρίου του 1918 υπό τον Ernest Ansermet και είναι αφιερωμένο στον Ελβετό φιλάνθρωπο Werner Reinhart  στον οποίο, ο συνθέτης,  δώρισε και την παρτιτούρα.
Η ιστορία ξεκινά καθώς ο Joseph, Ρώσος στρατιώτης, επιστρέφει από το μέτωπο με άδεια στην πατρίδα του. Βαδίζει αμέριμνος και κάνει μια στάση να ξαποστάσει. Βγάζει και ασπάζεται το φυλαχτό του με τη μορφή του Άγιου Ιωσήφ, ένα καθρεφτάκι, τη φωτογραφία της αγαπημένης του και παίρνοντας το μοναδικό πράγμα που έχει στην κατοχή του, το βιολί του, αρχίζει να παίζει. Τότε εμφανίζεται ο διάβολος μεταμφιεσμένος σε γέροντα και του προτείνει μια «φαουστική» ανταλλαγή. Να του δώσει ένα βιβλίο, που θα του φέρει μεγάλη πλούτη και να πάρει το βιολί του. Ο Στρατιώτης, αν και δε γνωρίζει να διαβάζει, δέχεται την ανταλλαγή. Οι υποσχέσεις τηρούνται και, παρά το γεγονός ότι ο ήρωας αποκτά πλούτο,  είναι δυστυχής, καθώς αποστερήθηκε ό,τι αγαπούσε. Όταν συνειδητοποιεί την αιτία της δυστυχίας του και ότι έχει γίνει πλέον υποχείριο του γέροντα, τον ξεγελά, και με δόλο παίρνει πίσω το βιολί του. Με τους μαγικούς ήχους του βιολιού του θα γιατρέψει τη βαριά άρρωστη πριγκίπισσα που εμπλέκεται στο παραμύθι, η οποία θα σηκωθεί από το κρεβάτι, θα χορέψει και για  να ανταμείψει  το σωτήρα της θα  τον παντρευτεί. Ο διάβολος, οργισμένος και ταπεινωμένος για το πάθημά του, εμφανίζεται μπροστά του χωρίς μεταμφίεση και τον προειδοποιεί, να μην εγκαταλείψει το κάστρο και να μην επιστρέψει στην πατρίδα του γιατί θα γίνει σκλάβος του για πάντα. Αλλά η μεγάλη τού ήρωα νοσταλγία για τον τόπο του, τον κάνει να αψηφήσει την απειλή και να πάρει τον δρόμο του γυρισμού. Το έργο κλείνει στα σύνορα της πατρίδας του στρατιώτη, όπου ο διάβολος τον υποδέχεται στην είσοδο του χωριού και τον οδηγεί θριαμβευτικά στην κόλαση υπό τους ήχους του βιολιού του, αυτού, που αν δεν το είχε προδώσει θα είχε εξασφαλίσει για τον εαυτό του την πραγματική ευτυχία.   
Μια σύνθετη συναυλία, αποτελούμενη από  λόγο που αντικαθιστά το τραγούδι, προβολή της ταινίας animation, The Soldier’s Tale, από το Years Culture, και μουσική που σχολιάζει τα δρώμενα άλλοτε δραματικά, άλλοτε με συμπάθεια και άλλοτε σκωπτικά. Στο «λόγο», θαυμάσιοι οι δύο καλλιτέχνες, ο βαρύτονος Τάσος Αποστόλου στο διπλό ρόλο του αφηγητή και του στρατιώτη και ο ηθοποιός Φάνης Μουρατίδης στο ρόλο του διαβόλου, συνταίριασαν την ωραία χροιά της φωνής τους με τη μουσική, πρόβαλλαν τα δραματουργικά στοιχεία του ρόλου τους και με λιτούς αφηγηματικούς ρυθμούς συνόδευσαν τους μουσικούς και «έδωσαν φωνή»  στο μοναδικής ομορφιάς και απλότητας animation. Ξεχώρισαν οι επτά σολίστ του ERGON ENSEMBE, και, υπό την μπαγκέτα του Μίλτου Λογιάδη, ανέδειξαν την απλή ιστορία του παραμυθιού και την τόσο ξέχωρη μουσική σύνθεση του Στραβίνσκι. 
Γιώργος Απέργης
Στο δεύτερο μέρος δόθηκε, σε πανελλήνια πρεμιέρα, το έργο του Γιώργου Απέργη, Le soldat inconnu {Ο άγνωστος στρατιώτης}, με σαφή αναφορά στην Ιστορία του στρατιώτη του Ιγκόρ Στραβίνσκι, όπως επισημαίνει ο δημιουργός, και, που κατά τη δική μας άποψη το συγκεκριμένο έργο δεν υστέρησε σε σχέση με αυτό του Ρώσου συνθέτη. Η Σύνθεση του Απέργη, για βαρύτονο και ενόργανο σύνολο, είναι βασισμένη σε ένα κείμενο του Φραντς Κάφκα, το έργο του οποίου σημάδεψε τον 20ο αιώνα. Η πυκνότητα δε και η ένταση της μουσικής γραφής του Απέργη, φρονούμε ότι εκφράζει άριστα το πνεύμα και την πυκνή, του Κάφκα, γραφή, με όποιες προεκτάσεις σε σύγχρονες καταστάσεις και κοινωνικά προβλήματα.
Ένας άνδρας προβάλλει μέσα από τα ερείπια του πολέμου ανάμεσα στα πτώματα και έκπληκτος ανακαλύπτει ότι ζει. Είναι στα αλήθεια ζωντανός; Ο τρόμος, η φρίκη εκτινάσσονται στα άκρα. Ο Στρατιώτης, πρόσωπο αλληγορικό, βγαίνει μόνο μέσα από τη μουσική, αναφέρει ο συνθέτης και μέσα από τις εκπληκτικές σιωπές, θα προσθέταμε, ξεπετιούνται οι χιλιάδες ανώνυμοι νεκροί που στέκουν εκεί, ανάμεσά μας, καθώς επίσης και μέσα από τον τρομερό κλαυσίγελο του εκπληκτικού βαρύτονου Holger Falk, από τη φρενιτιώδη απελπισία του που δεν έχει άλλο τρόπο να εκφράσει παρά με  την κραυγή της σιωπής και με  τη σιωπή της κραυγής! Ένα δάκρυ του επιβεβαιώνει τη ζωή, Δάκρυ για όλους τους νέους που «πήγαν στον πόλεμο τραγουδώντας». Το μυαλό παίζει περίεργα παιγνίδια και ο Πύργος της Βαβέλ ζωντανεύει μπροστά του. Η κατασκευή του Πύργου δημιουργεί προστριβές, εχθρότητες, αντιπαλότητες, πολέμους, τόσο που  είναι αδύνατη η ολοκλήρωσή του. Μέσα από τη σημαίνουσα μουσική γραφή του Απέργη,  ο ακροατής οδηγείται συνειρμικά πέραν του Κάφκα, στο πρώτο βιβλίο  της Αγίας Γραφής, όπου  και η περιγραφή της ανέγερσης του συγκεκριμένου Πύργου, συμβόλου της σύγχυσης, που σαν συνέπεια έχει την αδυναμία επικοινωνίας των ανθρώπων, για την επικράτηση της Θείας εντολής και «επί γης ειρήνη», η οποία αποτελεί και την μέγιστη έναντι του Θεού ύβρη. Άλλοτε πάλι οδηγείται στην έξοχα δομημένη  ζωγραφική σύνθεση του Pieter Bruegel του πρεσβύτερου, Πύργος της Βαβέλ, ενώ ανάλογοι «Πύργοι» της σύγχρονης «Βαβέλ», περνούν διαρκώς μπροστά στα μάτια του, σύμβολα  διαμάχης, αλαζονεία, υπεροψίας, που τον προβληματίζουν και τον τρομάζουν!
Σαν να μην άλλαξε τίποτα στο λαβύρινθο του χρόνο, σκεφτόμασταν, παρακολουθώντας  με θαυμασμό   την τέλεια ερμηνεία του βαρύτονου Falk, του αρχιμουσικού Μίλτου Λογιάδη και της ορχήστρας ERGON ENSEMBLE, να μας αποκαλύπτει τις συμφορές, την τραγικότητα και αγριότητα των συρράξεων, κεκλεισμένων, στο δύσκολο, μα τόσο σημαντικό και στοχαστικό  έργο του Γιώργου Απέργη.

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΣΚΟΠΕΛΟΥ ΟΙ ΕΥΓΕΝΕΙΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ – ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΜΑΡΛΙΤΣΗ







Τ ρέθισμα γι ν γράψω τ σημείωμα ατ μο τ δωσε μι νακοίνωση κι να νομα. 
«7 νέοι καλλιτέχνες κθέτουν τ ργα τους στ cinemarian, σ να εκαστικ τριήμερο... 14, 15 κα 16/11...».

Εδα λοιπόν, τι μεταξ  τν πτ ατν νέων, κα γι μένα προσωπικ ξιων καλλιτεχνν,  πάρχει κα να κορίτσι, τ ποο τιμ τν πατρίδα του, τ Σκόπελο κα φυσικ τν δια τν Τέχνη. Πρόκειται γι τν Πολυξένη Μαρλίτση το Εαγγέλου κα τς Κοκκίτσας, τς ποίας τ τάλαντο πο τς χάρισε Θες εναι κα παινετ κα ξεχωριστό. Γιατ γαπάει ,τι κάνει κα κυριώτερο- ατ πο ζωγραφίζει εναι κομμάτια το ψυχισμο της, σημάδια τς καρδις της, στε κάθε ναγνώστης τν εκόνων της, δηλαδή, τν εκαστικν κθεμάτων της ν προσπαθήσει ν χαρτογραφήσει τν μέσα της κόσμο, πο εναι τόσο πλόυσιος, λλ πάνω π᾿ λα εαίσθητος κα τρυφερός.

Ξένια, πως τ γνωρίζουμε στν τόπο μας, δν εναι παγγελματίας στο χρο της, λλ κινεται μ εραποστολικ ζλο κα τρόπο πέυθυνο, στε ν ψώνεται στ χερια της ζωγραφικ κι χι ν γίνεται ντικέιμενο προς θέα ατοεπίδειξη. Γιατ τότε δν πηρετεται Τέχνη κα δν διακονεται, λλ μεταβάλλεται σ μπορεύσιμο εδος, δίχως μπνευση κα τ κυριώτερο,  δίχως τν πνο το Θεο ν τν νισχύει.

Ξένια ρχισε π τ μικρά της χρόνια ν ζωγραφίζει τοπία το τόπου της, λλ κα ν «στορε» κάποιες εκόνες, π ατς δηλαδ πο βλεπε στς κκλησιές το νησιο κα χι μόνο. Κι εχαν τ χάρη τους κεῖνα τ πρωτόλεια ργα της, γιατ να μικρ κορίτσι τ ν κλείνεται στ σπίτι κα ν δημιουργε, εναι κάτι τ παινετ π τ μιά, ν π τν λλη φανερώνει τ πλούσιο μεταλλεο πο κρύβει μέσα της. Κάτι πο ρχισε ν φαίνεται μ τς σπουδές της, τόσο στ Σχολ γιογραφίας τς . Μ. Δημητριάδος, σο κα στ Σχολ Καλν Τεχνν τς θήνας. Κα μπορε ο Σχολς ατς ν τς δωσαν τ παραίτητα φόδια κα τος κώδικες κείνους βάσει τν ποίων θ μποροσε πι ν δημιουργήσει, μως κείνη προσπάθησε ν βρε τ δικό της, τ προσωπικό φος, προβάλλοντας τσι, μ κόπους πολλος κα προσπάθειες,   τ δικό της χαρακτήρα. Γι᾿ ατ κα κατάφερε ν συμμετάσχει σ κθέσεις ζωγραφικς επράττοντας τος δίκαιους παίνους γι τ ργα της, τ ποα ποπνέουν μι νοσταλγία, λλ κα μι χαρμολύπη.

τσι σειρ ργων της « Σκόπελος τς Μνήμης» (γ θ πρόσθετα κα τς τιμς), πο πρξε κα πτυχιακή της ργασία, γίνεται θεμέλιος λίθος στν λη της διαδρομή, καθς τς καθορίζει πι τ προσωπικό της φος κα τς χαρίζει τ σφραγίδα τν ναμφισβήτητα δική της: τ σφραγίδα τς δωρες. Τς δωρες τν νθρώπων τν δικν της, στος ποίους βρκε χι μονάχα τ θεματική, λλ περισσότερο τ βιώματα κενα πο πλάθουν μέσα της εκόνες. Εκόνες φορτισμένες μ μνμες κα γεγονότα πασπαλισμένα πότε μ χρυσόσκονη, πότε μ γκρίζο χειμωνιάτικο φόντο. Εκόνες το Πατέρα κα τς Μάνας, το παππο κα τς γιαγις, το θείου Τζών, το Δημητράκη... λα τοτα τ πρόσωπα, κα λλα κόμη, νεβαίνουν στν ψυχή της κι στερα γίνονται μ τ χρώματα πο τ συνθέτει κα καταθέτει στ μουσαμ εκόνες, πότε χλωμές, πότε φωτεινές, μως πάντα τυλιγμένες σ᾿ να θάμβος περίεργο, λλ κα ερ συνάμα, γιατ πόσταση το χρόνου φέρνει ατ τ ναγκαο, θ τ λεγα, σθαμπο. Γιατ μ λησμονομε κα κατι τ κορυφαίο κα ναμφίβολα ξεχωριστό: καλλιτέχνης εναι κα νθρωπος. Κα μι πό τς νθρώπινες λειτουργίες του εναι κι εαισθησία, ποία στ συνέχεια παράγει τ βούρκωμα τν ματιν. Τ λυτρωτικ κενο  βούρκωμα...

Μσα, λοιπόν, π᾿ ατ τ σύθαμπο γναντεύει Ξένια τος δικούς της νθρώπους κα μετ μς τος παραδίνει ζωγραφισμένους. Ζωγραφισμένους κι ρυτίδωτους, μσα στν νοιχτ θαλασσι πιφάνεια ν ταξιδεύουν μέσα στ Χρόνο μαζ μ τς θύμησες, μαζ μ τν γοητεία πο σκον πάνω της τ ερ κα πάντα ζωνταν μέσα της πρόσωπα τν δικν της νθρώπων: Ζώντων κεκοιμημένων.

Γι᾿ ατ κι ο πίνακες ατο φήνουν σ᾿ ποιον τος προσέξει μ σεβασμ κα φιλοτιμία μι νοσταλγία κα μι χαρμολύπη περίεργη. Νοσταλγία τν προσώπων κα χαρμολύπη γι τς στιγμές, τ γεγονότα πο πέρασαν μν στόσο παραμένουν μέσα στς ζωγραφις φωτεινά, νόθευτα κι γνά.

Εναι τιμ, στ᾿ λήθεια, γι τ Σκόπελο ατο ο νέοι καλλιτέχνες. Τιμή, γιατ στεφανώνεται «μικρ τους πατρίδα» μ τν προσφορά τους. Πο εχόμαστε ν χει καλ κι ελογημένη συνέχεια.


 (πόμνημα στς εκόνες: Εκ. 1. Μ τ Μητέρα τους τ δύο δέλφια: Ξένια κα Δημητράκης. Εκ. 2. Πάλι μ τ Μητέρα τους τ παιδιά. Μόνο πο διακρίνεται κι ρφάνεια... Εκ. 3. Μ τ θεο Τζών, τν τρυφερ κα κακο Τζών).

Related Posts with Thumbnails