Κι ἔφτασε κ’ ἐφέτος ἡ μεγάτιμος καὶ πάντα κορυφαία ἁγία ἡμέρα τοῦ θεοφιλοῦς Ψυχοσαββάτου, γιὰ νὰ μᾶς θυμίσει τὸ μέγα μας χρέος ἀπέναντι στὶς Μορφὲς τῶν προγόνων μας ποὺ ἄφησαν τὰ πρόσκαιρα καὶ ἐφημερα τοῦ κόσμου τούτου καὶ συνυπάρχουν πλέον, ἀναπαυόμενοι, εἰς τοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ. Ἕν πρᾶγμα καρτερώντας ἀπὸ ὅλους ἐμᾶς: Τῆς διὰ τῆς Μνήμης ἐπικοινωνία μαζί τους. Γι’ αὐτὸ καὶ τούτη ἡ ἡμέρα ἔχει ἕνα μέγιστο εἰδικὸ βάρος, ποὺ, δυστυχῶς, ἐλάχιστοι τὸ ἀναγνωρίζουν καὶ τὸ ἑρμηνεύουν.