© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Το δεντράκι στη σερβάντα

Γράφει ο Παύλος Φουρνογεράκης


Μαλακώνει ο καιρός τα ασβεστοκτισμένα σπίτια, όταν σέρνει την αλμύρα από τη θάλασσα της Όστριας. Ο Σιρόκος της παρέδωσε το ισοκράτημα κι εκείνη το γλύκανε, παραμονή Χριστουγέννων, για να μην ξεφεύγει η χαρμονή από τους ήχους της καμπάνας, την ώρα που το φως της ημέρας παραδινόταν στον αστερισμό της φάτνης.

Λες και μαλάκωσαν τα σιδερένια πέταλα της καστανόξανθης φοράδας που ανηφόριζε στα κατάραχα, φορτωμένη με «τα δώρα των μάγων» για τη γιορτή της γέννας. Τλακ-τλοκ, τλακ-τλοκ σε ρυθμό allegro, σαν να το υπάκουε σ΄ αόρατο μετρονόμο κτυπούσαν τα πέταλα στο χωμάτινο δρόμο και πιτσίλιζαν το νερό της βροχής από τις λακκούβες και τα νεροφαγώματα του χειμώνα. Δυο σακιά ελιές ισοσταθμισμένα στη σέλλα, το πολύχρωμο αργαλίτικο σακούλι με το μπρόκολο για το δείπνο της νηστείας, από τη μια μεριά, με λίγα λεμόνια ανάμεσά του, και μια γέρικη κότα δεμένη από την άλλη, για το αυγολέμονο στο γιορτινό τραπέζι. Και στο πιο ψηλό σημείο ξαπλωμένο το μικρό δεντράκι λικνιζόταν στο τέμπο του αλογίσιου βαδίσματος. Ένα κλαδί από θηλυκό κυπαρίσσι ήταν, με τα μήλα του γυαλισμένα από την ψιχάλα, για να στολίσει τη σερβάντα στη μεγάλη σάλα. Ο πατέρας-μάγος, πεζός, μαζί με την κατσίκα ακολουθούσαν το ρυθμό να προλάβουν να ΄ναι έτοιμοι στην ώρα τους, στο ραντεβού της υποδοχής του μικρού Χριστού.

Η κάρυνη σερβάντα με το μεγάλο καθρέφτη περίμενε καρτερικά, απαστράπτουσα, κάτω από τις μεγάλες κορνίζες με τους προγόνους, ανάμεσα στις δίφυλλες εσωτερικές πόρτες. Στεκόταν αντικριστά στον καναπέ κι αγκάλιαζαν μαζί τη στρογγυλή ροτόντα κάτω από την κρεμαστή λάμπα πετρελαίου με το μεγάλο καπέλο και το περίτεχνο φυσητό γυαλί. Η μάνα είχε ξεσκονίσει και την τρίφυλλη ντουλάπα των ρούχων που ποζάριζε με τα σκαλίσματά της, απέναντι από την είσοδο με τα πελεκητά αγκωνάρια. Είχε σηκωθεί νωρίς να ζυμώσει το ψωμί και τη χριστουγεννιάτικη κουλούρα, να κάψει το φούρνο με ελίτικες τσίμες από τις ντόπιες, να κάμει το νοικοκυριό της…

Ώς κι οι καμπάνες της Φανερωμένης άρχισαν να χτυπάνε από τη χαρά τους, μόλις κατέβηκε το κλαδί-δεντράκι από την ψηλή φοράδα. Έφτανε βλέπεις και η ώρα του Εσπερινού. Εκείνο στήθηκε καμαρωτό μπροστά στον καθρέφτη, πάνω στη σερβάντα κι έμοιαζαν τα κλαδιά του ισόγυρα σαν κορυφή κυπαρισσιού! Ποτέ δεν έκοβε την κορφή του ο πατέρας. Τ' αγαπούσε τα κυπαρίσσια, τα σεβόταν, φρόντιζε να μεγαλώσουν, να κάμουν τον κύκλο της ζωής τους, να δείξουν την αξία τους, κομμένα και προσαρμοσμένα στις στέγες, τα ταβάνια και τα πατώματα των σπιτιών, στα παραθυρόφυλλα, στα μικρά καρνάγια των πλεούμενων, ακόμα και στα εργαλεία της ελιάς… Γυάλινες καμπανίτσες κι αγγελάκια, πολύχρωμα φουσκωτά μπαλόνια και απλωμένα λευκά μπαμπάκια στόλιζαν σιγά-σιγά τα κλαδιά του μικρού χριστουγεννιάτικου δέντρου σε μια μινιμαλιστική εκδοχή της αισθητικής, που είχε να κάνει με τα μέσα και τις οικονομικές δυνατότητες της εποχής.

Το ηλεκτρικό ρεύμα δεν είχε απλωθεί ακόμα στο ήσυχο χωριό, μόνο ο θόρυβος από το κοντινό λητρουβείο και η μουσική της θάλασσας από το πεταλωτό ηχείο του αμμουδένιου κόλπου έσβηναν τη σιωπή της φύσης τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες. Μικρά κεράκια από μανουάλια της εκκλησίας δέθηκαν με χρωματιστές κορδέλες στα κλαδάκια του δέντρου κι η γωνιά της σερβάντας με το μικρό δεντράκι έγινε γιορτινό εικονοστάσι.

Πέντε μέρες πριν, αρχίζουν τα προεόρτια της γιορτής των Χριστουγέννων στις εκκλησίες(1) κι ο παππούς έψελνε προεόρτιους ύμνους:

«Δεύτε άπαντες, Χριστού γενέθλια, πιστώς προεορτάσωμεν και νοητώς ύμνον, ως αστέρα προβαλλόμενοι, μαγικάς δοξολογίας, μετά ποιμένων βοήσωμεν. Ήλθεν η σωτηρία των βροτών, εκ παρθενικής νηδύος, πιστούς ανακαλέσασθαι.»

(Ελάτε όλοι με πίστη ας προεορτάσουμε τα Γενέθλια του Χριστού και νοερά τον ύμνο προβάλλοντάς τον ως αστέρι, ας κραυγάσουμε μαζί με τους μάγους και τους ποιμένες δοξολογίες. Ήλθε η σωτηρία των θνητών, από κοιλιά παρθενική, να ξανακαλέσει τους πιστούς.)

- Μαμά, ποιοι είναι οι μάγοι και ποιοι οι ποιμένες, εμείς τι θα κάνουμε για το Χριστό;

«Αφορώντες εις Χριστόν, ταπεινούμενον υψωθώμεν εκ χαμαιζήλων παθών, ζήλω δε καλώ μη φρονείν υψηλά, πίστει παιδευθέντες, εν πνεύματι ταπεινωθώμεν, όπως τον τικτόμενον, εν υψοποιοίς έργοις υψώσωμεν.»

(Κοιτάζοντας το Χριστό που ταπεινώνεται ας υψωθούμε, από πάθη που χάμω μάς κυλούν. Με ζήλο καλό ας μάθουμε από την πίστη να μη φρονούμε υψηλά κι ας ταπεινωθούμε πνευματικά έτσι, ώστε με τα υψηλά έργα μας να υψώσουμε Αυτόν που γεννιέται.)

-Μαμά, θύμισέ μου τι άλλο έψαλε προχθές ο παππούς;

«Κύριε και Θεέ μου, γενέθλιον ύμνον και προεόρτιον, ωδήν σοι άσομαι, τω τη Γεννήσει σου θείαν, αναγέννησιν διδόντί μοι, και εις την προτέραν με, ευγένειαν ανάγοντι.»

(Κύριε και Θεέ μου, ύμνο προεόρτιο και γενέθλια ωδή θα Σου ψάλω, σε Σένα που χάρη στη θεία Σου γέννηση μου έδωσες αναγέννηση και με ανήγαγες στην αλλότινή μου ευγένεια.)

- Ο Θεός θέλει να είμαστε ευγενικοί και καλοσυνάτοι, ν΄ αγαπάμε τους ανθρώπους και να φροντίζουμε τους φτωχούς και τους ανήμπορους. Να είμαστε απλοί και ταπεινοί σαν τους βοσκούς που πήγαν να του προσφέρουν τη ζεστασιά με τα χνώτα των ζώων τους. Να πιστεύουμε στη βοήθειά του, να τον δοξάζουμε και να τον υμνολογούμε.

- Εμείς πότε θα ψάλουμε το «Η Γέννησίς σου, Χριστέ ο Θεός ημών…»;

- Μα την ώρα που θα ανάψουμε τη φωτιά και θα κόψουμε την κουλούρα, να δούμε ποιος θα ναι ο τυχερός! Ευλογημένος από τη φετινή γέννηση αυτός που θα του τύχει το ηύρεμα. Εκείνος θα ανάψει και τη μεγάλη λάμπα εδώ στη σάλα μας, να χαρούμε από το φως της!

Σαν τ' αστέρι της Βηθλεέμ έμοιαζε η κρεμάμενη από το ταβάνι αναμμένη λάμπα, στο σκοτάδι της νύχτας, μέσα στη μεγάλη σάλα. Τα κεράκια του δέντρου διπλασιάστηκαν στον καθρέφτη, σαν πανηγυρικός εσπερινός σε μικρό εκκλησάκι φάνταζε ο στολισμένος χώρος και τα ζώα στο στάβλο έστελναν τους δικούς τους ήχους-ύμνους και τη ζεστασιά τους στη μικρή φάτνη κάτω από το δεντράκι της σερβάντας.

«Η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει, και η γη το Σπήλαιον τω απροσίτω προσάγει, άγγελοι μετά ποιμένων δοξολογούσι, Μάγοι δε μετά αστέρος οδοιπορούσι δι ημάς γαρ εγεννήθη παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός.»

(Η Παρθένος σήμερα γεννά τον Υπερούσιο και η γη στον απρόσιτο το Σπήλαιο προσφέρει. Οι Άγγελοι μαζί με τους ποιμένες δοξολογούν και οι Μάγοι με τον αστέρα οδοιπορούν. Διότι για μας γεννήθηκε, ως νέο παιδί , ο προαιώνιος Θεός.)

- Στα κρεβάτια τώρα, όλοι μαζί θα πάμε αύριο στην εκκλησία να ψάλουμε στο Χριστό και την Παναγιά, ν' αγαπηθούμε μ΄ όσους έχουμε μαλώσει, να ξεχάσουμε τις διαφορές μας, να κοινωνήσουμε να γίνουμε όλοι Ένα!

Το δεντράκι της σερβάντας έλιωσε το φως των κεριών του κι η όστρια κράτησε το ισοκράτημα για τους ψαλμούς και τους ύμνους του όρθρου και της λειτουργίας. Τ΄ άναψε και πάλι την ώρα που γέμισαν οι καρέκλες της μεγάλης ροτόντας για το γιορτινό το γεύμα…

Αξέχαστη κι η παραμονή εκείνης της πρωτοχρονιάς που άναψαν πάλι τα κεράκια στο δεντράκι πλάι στα φαναράκια της μαντολινάτας με τους νεολαίους του χωριού που σαν αηδόνια τραγούδησαν ξεχωριστά κάλαντα(2):

Άγια μέρα ξημερώνει
Ουρανόφταστη αυγή
Κι όλος ο ντουνιάς ελπίζει
Σε μια νέα χαραυγή

Ο καινούργιος χρόνος νάρθει
Με πολλές καλές χαρές
Κι ο παλιός να συνεπάρει
Τις παλιές μας συμφορές

Όλοι τώρα με τραγούδια
Ας γιορτάσουμε παιδιά
Σαν ουράνια αγγελούδια
Και μ' ελληνική καρδιά.

Χρόνια πολλά!

Ζάκυνθος 18-12-2010


Σημειώσεις:

(1) Χειμωνιάτικη Πασχαλιά του π. Thomas Hopko, εκδ. Ακρίτας
(2) Πρωτακούστηκαν την πρώτη μετακατοχική ελεύθερη πρωτοχρονιά στη Ζάκυνθο, σε στίχους και μουσική Πιέρρου Πανταζή. Από το βιβλίο: Μια βραδιά στη Λιθακιά Ζακύνθου του Θεοδ. Δ. Κάππαρη.

Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος: "να αντιστεκόμαστε σταθερά σε κάθε μορφή διαφθοράς"

"Παιδίον εγεννήθη ημίν" ( Ησ. 9:5).

Στην σκληρότητα που δεσπόζει στον κόσμο, ο Λυτρωτής έρχεται ως "παιδίον"· προβάλλοντας από την πρώτη στιγμή την αγνότητα, η οποία συμπυκνώνει μια δυναμική μυστική και αναρίθμητες δυνατότητες. Με αυτή την ήρεμη και άφοβη αθωότητα, ο σαρκωθείς Λόγος του Θεού αντικρίζει, τη γεμάτη πονηρία και ραδιουργία διεφθαρμένη ανθρώπινη πραγματικότητα. "Ακακίας γάρ σύμβολον το αρτιγενές εστί παιδίον· νέα γαρ ώσπερ κτίσις το βρέφος", επισημαίνει ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας. Το παιδί έχει μια ομορφιά με πρωτόγονη ισχύ, όμως τόσο εύθραυστη.

Την αγνότητα της καρδιάς -εκεί όπου γεννιούνται οι επιθυμίες και οι διαθέσεις- ζήτησε από τούς δικούς Του ο Λυτρωτής του κόσμου. Όχι τόσο την εξωτερική επιφάνεια κάποιας ευσεβείας, αλλά κυρίως την καθαρότητα του βάθους της υπάρξεως. Σε ώριμη, αργότερα, ηλικία, ο Χριστός, καθώς αντιμετώπιζε την πολεμική των δήθεν θεοφοβούμενων Φαρισαίων και των σκεπτικιστών Σαδδουκαίων, προειδοποίησε: "Εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών". Ευλόγησε και αγκάλιασε τα παιδιά και δήλωσε: "Των γάρ τοιούτων εστίν η βασιλεία του Θεού" (Μάρκ. 10:14). Σε όσους είναι σαν κι αυτά στην απλότητα, στην αγαθοσύνη, "τοιούτων τουτέστιν των εχόντων εκ φύσεως την ακακίαν και μετριοφροσύνην προαιρετικώς κτησαμένην, ην τα παιδία έχουσιν από φύσεως", εξηγεί ο αρχιεπίσκοπος Θεοφύλακτος. Και ο Χριστός επιμένει: "Αμήν, λέγω υμίν, ος εάν μη δέξηται την βασιλείαν του Θεού ως παιδίον, ου μη εισέλθη εις αυτήν" (Μάρκ. 10:15, Λουκ. 18:17).

Σε άλλη ευκαιρία, ζωγραφίζοντας το ήθος, τη στάση ζωής αυτών τους οποίους αναγνωρίζει δικούς Του, βεβαιώνει: "μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται" (Ματθ. 5:8). Όσοι έχουν καρδιά καθαρή θα δουν πρόσωπο προς πρόσωπο τον Θεό και θα έχουν αληθινή σχέση κοινωνίας μαζί Του. Αυτοί είναι όντως μακάριοι.

"Παιδίον εγεννήθη ημίν". Η αθωότητα και αγνότητα του "παιδιού", του σαρκωθέντος Λόγου του Θεού, του "νέου Αδάμ", του νέου ανθρώπου, σύντομα θα αντιμετώπιζε τη σκληρότητα και την πονηριά του παλαιού, του πεπτωκότος Αδάμ, πού προβάλλονται με όλη τους, την ένταση στο πρόσωπο του Ηρώδη. "Πορευθέντες ακριβώς εξετάσατε περί του παιδίου", ζήτησε ο πανούργος δυνάστης από τούς σοφούς της Ανατολής, τούς Μάγους, "επάν δε εύρητε, απαγγείλατε μοι, όπως καγώ ελθών προσκυνήσω αυτώ" (Ματθ. 2:8). Ο διεφθαρμένος και αδίστακτος ηγεμόνας σχεδιάζει να τελειώσει το συντομότερο με την απειλή πού διαισθάνεται ότι κρύβει ο νεογέννητος Ιησούς, η σαρκωμένη αγνότητα. Η ιστορία των Χριστουγέννων ολοκάθαρα αποκαλύπτει αυτή τη σύγκρουση: Η διαφθορά ενάντια στην αγνότητα. Και η αγνότητα ενάντια στη διαφθορά -μεγάλης ή μικρής εξουσίας.

Εκ πρώτης όψεως, το αποτέλεσμα της συγκρούσεως φαίνεται προκαθορισμένο. Η συντριβή της αγνότητος, η επικράτηση της διαφθοράς φαίνονται αναπόφευκτες. Μακροπρόθεσμα όμως, επιβάλλεται στην παγκόσμια συνείδηση η κρυστάλλινη καθαρότητα του Ιησού και βυθίζεται στην περιφρόνηση η διεφθαρμένη μορφή του Ηρώδη. Διότι αυτό το "παιδίον" που γεννιέται είναι κατ' ουσίαν ο Υιός του Θεού πού έχει την πραγματική εξουσία: "… και καλείται το όνομα αυτού μεγάλης βουλής άγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ισχυρός, εξουσιαστής, άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος" (Ησ. 1:6).

Η καθαρότητα, η αγιότητα ψυχής του Ιησού δεν έχει καμιά σχέση με την απλοϊκότητα ή την αδυναμία. Αντίθετα, αναδεικνύεται θαρρετή και αλύγιστη. Ο Ιησούς Χριστός στηλιτεύει την υποκρισία, τις αδικίες, τη διαφθορά. Και η κριτική του αντηχεί καθοριστικά στη διάρκεια της ιστορίας του κόσμου, ανατρέποντας ισχυρά και διεφθαρμένα κατεστημένα.

Η Γέννηση του Σωτήρος Χριστού ανοίγει τα μάτια μας για να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στην αθωότητα και καθαρότητα των παιδικών ματιών, σε όποια γωνιά του πλανήτη και αν πρωτοείδαν το φώς. Να τα δούμε με σεβασμό και στοργή. Και να εκφράσουμε, προς όσα παιδιά μπορούμε, ανυπόκριτο, έμπρακτο ενδιαφέρον.

Αλλά ακόμη, να αναζητήσουμε μέσα μας, στα βάθη της ψυχής μας, το "παιδίον", την αγνότητα· πού, κυνηγημένη από την εγωιστική πλευρά του εαυτού μας -η οποία θυμίζει διεφθαρμένο Ηρώδη-, έχει ξενητευθεί σε κάποια γωνιά του υποσυνειδήτου μας. Παρά τις αλλοιώσεις πού επιφέρει η ζωή, κάθε άνθρωπος κρύβει σε κάποια πτυχή της ψυχής του κάτι από την πρωτογενή παιδική αθωότητα. Να δώσουμε στην καθαρότητα και αγνότητα -σκέψεων, διαθέσεων, κινήτρων- την πρέπουσα θέση στη ζωή μας.

Ασφαλώς, είναι καλές οι ανακοινώσεις και χρήσιμες οι αποφάσεις για την καταπολέμηση της διαφθοράς. Αναγκαία η αναζήτηση νέων μεθόδων και συστημάτων για την πάταξή της. Αλλά, όπως έχει περίτρανα αποδειχθεί από όσα καθημερινά έρχονται στο φώς, οι τρόποι και οι μέθοδοι διαφυγής των κυρώσεων είναι περισσότεροι. Η διαφθορά πηγάζει από τον νου και την καρδιά.. Και εκεί πρέπει μακροπρόθεσμα, μαζί με τα άμεσα τεχνικά μέτρα, να κατευθυνθεί η θεραπευτική αγωγή της κοινωνίας μας. Αρχίζοντας από την ορθή αγωγή των παιδιών, των μικρών και των μεγάλων, κάνοντας τους να αγαπήσουν την ομορφιά της αγνότητος και της τιμιότητος, Να μάθουν να αποστρέφονται την απάτη· και να μην καμαρώνουν γι’ αυτήν. Να συνειδητοποιήσουν ότι η ειλικρίνεια, η ευθύτητα και η δικαιοσύνη, όλες αυτές οι μορφές της αγνότητος στο ώριμο βίο, δεν είναι αδυναμία αλλά ιδιότητες ευγενικού και αδαμάντινου χαρακτήρα, που τελικά παραμένει ό,τι πιο πολύτιμο για την οικογένεια, την κοινωνία και τον πολιτισμό.

"Παιδίον εγεννήθη ημίν". Σ’ αυτή τη μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων, ας δεηθούμε, ο σαρκωθείς Λόγος του Θεού να μάς χαρίσει κάτι από την ήρεμη αθωότητα και την άφοβη αγνότητα Του. Να μάς δωρίσει καθαρότητα διαθέσεων, αισθημάτων, κινήτρων, ενεργειών. Και να μάς φωτίσει, με τη δύναμη της αλήθειας και της αγάπης Του, να αντιστεκόμαστε σταθερά σε κάθε μορφή διαφθοράς, εξωτερικής ή εσωτερικής.

Ευλογημένα Χριστούγεννα. Γεμάτος φώς και ελπίδα ο Νέος Χρόνος.

Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος: "ο Υιός του Θεού ήρθε να αμφισβητήσει το κατεστημένο"

Αδελφοί μου αγαπητοί και ευλογημένοι,

Το μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός της Γέννησης του Θεανθρώπου, ανέτρεψε την ιστορία της ανθρωπότητας κατά τρόπο επαναστατικό. Κι αυτό διότι σ΄ένα κόσμο όπου κυριαρχούσε το δίκαιο του ισχυροτέρου, ο Υιός του Θεού ήρθε να αμφισβητήσει το κατεστημένο και να ταυτιστεί με τους αδύναμους και τους καταπιεσμένους.

Σκόπιμα και συνειδητά στράφηκε προς εκείνους που είχαν απορριφθεί και απομονωθεί όχι μόνο από την κοινωνία, αλλά συχνά και από τις ίδιες τους τις οικογένειες. Τους μίλησε, τους άγγιξε, έφαγε μαζί τους, τους έκανε μετόχους της Θείας χάρης και αφέσεως. Εξέφρασε έμπρακτα την αγάπη και την αποδοχή του Θεού προς αυτούς!

Με τη στάση του αυτή ο Χριστός έδειξε πως η μέριμνα για τον άλλο μαρτυρεί περίτρανα την πίστη ότι ο κάθε συνάνθρωπος είναι άξιος της αγάπης του Θεού. Μέριμνα δεν σημαίνει κατ' ανάγκη μόνο ικανοποίηση των άμεσων αναγκών του άλλου, αλλά και προσφορά προς αυτόν της ελπίδας και της δυνάμης, ότι μπορεί να απελευθερωθεί από τα περιοριστικά δεσμά της βιωτής του.

Ωστόσο τα τελευταία χρόνια η κοινωνία μας δείχνει το σκληρό της πρόσωπο και με περισσή ευκολία στιγματίζει και απομονώνει ανθρώπους. Χαρακτηριστικό - και τραγικό συνάμα - είναι το παράδειγμα της γενιάς των 18 εκατομμυρίων παιδιών της Αφρικής που έχασαν τον ένα ή και τους δύο γονείς τους από τη θανατηφόρο ασθένεια του AIDS.

Εγκλωβισμένα στο φαύλο κύκλο της συντριπτικής φτώχειας, της πείνας, της αμάθειας, της διαφθοράς και των πολέμων, τα παιδιά αυτά γεμίζουν τα ορφανοτροφεία και ακόμη συχνότερα βρίσκονται στο δρόμο, αγωνιζόμενα για την επιβίωση τους. Αποτελούν τα εξιλαστήρια θύματα της μεγαλύτερης για τη Μαύρη Ήπειρο καταστροφής από την εποχή της δουλείας.

Το στίγμα συνοδεύεται από την απόρριψη της οικογένειας και των φίλων, την απώλεια της προοπτικής ενός ευτυχισμένου μέλλοντος, την εμπειρία διακρίσεων κάθε είδους. Τα στιγματισμένα αυτά παιδιά με πίκρα βιώνουν τη μοναξιά του κοινωνικού αποκλεισμού. Βρίσκονται ευάλωτα μπροστά στον κίνδυνο του υποσιτισμού, της κακοποίησης και της απόρριψης από το σχολείο, περιμένοντας απλώς το τέλος χωρίς καμμία θεραπευτική αγωγή και ψυχολογική υποστήριξη...

Αδελφοί μου πολυτίμητοι,

Η κρίση των πασχόντων από τη ασθένεια του AIDS θέτει υπό δοκιμασία την ανθρωπιά μας και αποδεικνύει πως συχνά η εγωκεντρική και ανταγωνιστική μας κοινωνία παραμένει μόνο κατ' όνομα χριστιανική. Κι αυτό διότι λείπει η δύναμη προσέγγισης στον πόνο του άλλου με κατανόηση και αγάπη, η ικανότητα βίωσης της ανθρώπινης αλληλεγγύης σε όλη της τη διάσταση.

Επιβεβαιώνοντας την δυναμική της Ορθοδοξίας, η ιεραποστολή του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής προσεγγίζει τους πάσχοντες από AIDS με αγάπη χριστιανική, η οποία «μακροθυμεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου λογίζεται το κακόν». Παρέχει πνευματική και υλική βοήθεια, φροντίζει για τη συμμετοχή τους στην πνευματική και την κοινωνική ζωή.

Επισκεπτόμενος συχνά τα ιεραποστολικά μας κλιμάκια διαπιστώνω πως η απλή επαφή έχει τη δύναμη να φέρει ειρήνη, γαλήνη στην ταραγμένη θάλασσα της ψυχής τους, ύφεση στους ανέμους της θλίψης, που προκαλεί η ορφάνια. Βλέπω πως το βάλσαμο της χριστιανικής αγάπης εξαφανίζει το φόβο της ασθένειας και της μοναξιάς και διατηρεί άσβεστη τη φωτιά της δύναμης και της θέλησης.

Γι' αυτό το λόγο τα φετινά Χριστούγεννα μάς βρίσκουν να εντείνουμε τις προσπάθειες μας, ώστε να απαλύνουμε τον πόνο μέσα από μια εκστρατεία αγάπης. Μια εκστρατεία υποστήριξης των πασχόντων αλλά και ευαισθητοποίησης των τοπικών κοινωνιών, προκειμένου η μάστιγα του AIDS να αποβεί ευκαιρία ανάδειξης της πνευματικότητάς μας και της ανθρωπιάς μας. Διότι υπηρετώντας τον εμπερίστατο συνάνθρωπο, υπηρετούμε τον ίδιο τον Χριστό και μαρτυρούμε την προφητική αποστολή της Εκκλησίας, την ελπίδα.

Την ελπίδα να επανακαθοριστούν οι ανθρώπινες σχέσεις ως θεόδοτο δώρο, ως έκφραση της δυναμικής μέθεξης των δύο μοναδικών μας στοιχείων, της ψυχής και του σώματος. Την ελπίδα να αναστηλωθεί η αγάπη ως η θεμελιώδης αξία του κόσμου μας, επί της οποίας να στηρίζεται η αληθινή ευτυχία και η εσωτερική ανάπτυξη του ανθρώπου. Την ελπίδα που παραμένει άσβεστη από τότε που ο ιστορικός χρόνος τμήθηκε από τη Γέννηση του Θεανθρώπου και άλλαξε η πορεία της ανθρωπότητας!

† Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β΄
Πάπας καί Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος: "να πολεμήσουμε τον αμοραλισμό, να αντισταθούμε στο πνεύμα της φιλαυτίας και του ατομοκεντρισμού"

Αγαπητοί Αδελφοί,

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά

Τα φετινά Χριστούγεννα μοιάζουν να σκιάζονται από τη θλίψη, την ανησυχία, τον σκεπτικισμό και την απογοήτευση των ανθρώπων για το πού οδηγείται η πορεία της Πατρίδας μας και του κόσμου ολόκληρου. Οι μεγαλύτεροι στην ηλικία αγωνιούν και οι νεώτεροι αγανακτούν, νιώθοντας την αβεβαιότητα να απειλεί το μέλλον τους. Όταν η φτώχεια επιτείνεται, όταν απαξιώνεται η ιερότητα του ανθρωπίνου προσώπου, καθώς αυτό νοείται ως ηλεκτρονικά ψηφιοποιημένη παραγωγική μονάδα χωρίς σεβασμό στη μοναδικότητα της ύπαρξης και στην ελευθερία που μας χάρισε ο Θεός, όταν οι συνοικίες των πόλεων μετατρέπονται σε αβίωτα γκέτο ετερόκλητων αναξιοπαθούντων πληθυσμών, τότε η χριστουγεννιάτική ατμόσφαιρα δηλητηριάζεται από την απελπισία που μας περιβάλλει.

Όμως, όσο εμφανέστερο γίνεται το σκοτάδι τόσο επιτακτικότερη είναι η ανάγκη να στρέψουμε το βλέμμα στο φως. Είναι καιρός να θέσουμε ξανά στο επίκεντρο της ζωής μας τον Χριστό. Να θυμηθούμε ότι "ο λαός ο πορευόμενος εν σκότει είδε φως μέγα". Είδε "φως εκ φωτός, Θεόν αληθινόν", διότι "επεσκέψατο ημάς, εξ ύψους ο Σωτήρ ημών,..., και οι εν σκότει και σκιά, εύρομεν την αλήθειαν".

Η ενανθρώπηση και η γέννηση του φτωχού και αστέγου Θείου Βρέφους σε καιρούς ταραγμένους, γεμάτους αδικία, διαφθορά και διαπλοκή πραγματοποιεί τον σκοπό για τον οποίο πλάστηκε ο άνθρωπος. Σκοπός της ενανθρωπήσεως του Θεού είναι η θέωση του ανθρώπου: "Άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται". Η ελπίδα του ανθρώπου βρίσκεται στη γέννηση, τον σταυρό και την ανάσταση του Χριστού, του μόνου αληθινού κυρίαρχου της Οικουμένης, του Δημιουργού και Σωτήρα όλης της κτίσεως, και όχι στους κατά καιρούς ποικίλους Ηρώδες που καταδυναστεύουν τις ζωές των ανθρώπων για να διατηρήσουν τη θνητή εξουσία τους.

"Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός". Ας συνειδητοποιήσουμε σε τί τραγικό κόσμο και μεταβατική εποχή επέλεξε, ο Θεός να σαρκωθεί και ας αντλήσουμε δύναμη και αισιοδοξία για το σήμερα και το αύριο. Ας μην λησμονούμε ότι ο εν σπηλαίω γεννηθείς και εν φάτνη ανακλιθείς Κύριος είναι ο Εμμανουήλ, που σημαίνει "μεθ' ημών ο Θεός". (Ματθ. 1, 23). Ο Θεός είναι μαζί μας και όπως δεν μας εγκατέλειψε κάθε φορά που το γένος και το έθνος μας βρέθηκαν σε δυσκολιες και δοκιμασίες, έτσι θα πράξει και τώρα. Δικό μας καθήκον είναι να πολεμήσουμε τον αμοραλισμό, να αντισταθούμε στο πνεύμα της φιλαυτίας και του ατομοκεντρισμού και να επιτρέψουμε στον Θεό να γεννηθεί στις καρδιές και στα σπίτια μας.

Η καινούργια χρονιά που θα ανατείλει μετά τα Χριστούγεννα θα είναι δύσκολη. Ο κόσμος που ζούμε απειλείται από τις συνέπειες της απληστίας και της εκπτώσεως των αξιών. Η ζωή των ανθρώπων ευτελίζεται από την εκμετάλλευση, τη βία, τη φτώχεια και τη δυστυχία και πληρώνει το κόστος από την περιφρόνηση της αγάπης και της δικαιοσύνης.

Όμως, ας μην αφήσουμε τη θλίψη και την αγωνία να φωλιάσουν στις καρδιές μας. Ο καινούργιος χρόνος ας γίνει ευκαιρία υπερβάσεως των δυσκολιών και των δοκιμασιών και αφορμή να επαναπροσδιορίσουμε τα πρωτεύοντα και τα ουσιώδη του βίου μας.

Αδελφοί μου και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Ας αφήσουμε το φως των Χριστουγέννων να πλημμυρίσει την ύπαρξή μας και τα χείλη μας ας ψάλλουν το χαρμόσυνο μήνυμα: "Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία".

Καλά και Άγια Χριστούγεννα και ευλογημένος ο νέος χρόνος.
Related Posts with Thumbnails