© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Πέμπτη 19 Οκτωβρίου 2017

π. Κων. Ν. Καλλιανός: Η ΠΕΡΙΟύΣΙΑ ΩΡΑ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Σκέψεις κι ἐκτιμήσεις ἑνὸς ἁπλοῦ ἐπαρχιώτη παπᾶ

Εἴχαμε, πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες καὶ πάλι Ἀρχιερατικὲς ἐκλογές,  μὲ κάποιους ἀδελφοὺς καὶ συλλειτουργοὺς ὑποψηφίους ν᾿ ἀγωνίζονται στὸ κοινὸ στάδιο  τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε ν᾿ ἀναδειχθοῦν αὐτοὶ ποὺ μέλλει νὰ διακονήσουν στὶς Ἐπισκοπές, τίς ὁποῖες θ’ ἀναλάβουν. Καὶ νὰ ἐξηγούμαστε: Ἐδῶ δὲ μιλᾶμε γιὰ νικητὲς καὶ ἡττημένους· γιὰ κερδισμένους καὶ χαμένους· γιὰ ἐπιτυχημένους κι ἀποτυχημένους. Αὐτὰ ὅλα εἶναι τοῦ κόσμου παιχνίδια καὶ ἐφευρέσεις. Γιατὶ ἐκεῖ ὑπάρχει ἕνας ἀδυσώπητος ἀνταγωνισμὸς ποὺ λειτουργεῖ μὲ πνεῦμα πάλης καὶ ἀντιπαλότητας. Κάτι ποὺ δὲν πρέπει νὰ συμβαίνει μέσα στὴν Ἐκκλησία, γιατὶ τότε μεταποιεῖται τὸ ἱερὸ σὲ ἀνίερο, τὸ θεῖο σὲ χυδαῖο. Στὴν Ἐκκλησία, πρέπει νὰ ξέρουμε,  πὼς ὁ «νικητὴς» καὶ ὁ «ἡττημένος» εἶναι ἕνα καὶ τὸ αὐτό. Δηλαδή καὶ οἱ δύο ἀγωνιστὲς εἶναι καὶ κάτω ἀπὸ τὸ θέλημά Του πορεύονται. Ἐκεῖνος, λοιπόν, εἶναι ποὺ τὰ ἐπιτρέπει ὅλα «πρὸς τὸ συμφέρον» μας. Κι ἀκόμη,  πρέπει νὰ γνωρίζουμε, πὼς ὅλοι ἔχουν τὰ χαρίσματά τους, τό τάλαντο ποὺ τοὺς δόθηκε καί, φυσικά, τὴν ἐπίγνωση ὅτι διάκονοι εἶναι ὅλοι μέσα στὸν ἀμπελώνα Του κι ὄχι ἀφεντικά. Ἀφεντικὸ εἶναι μονάχα Ἐκεῖνος, στὸν Ὁποῖο καὶ βάζουμε μετάνοια, τὸν Ὁποῖον ἐπικαλούμαστε, ἀλλὰ κι ἐμπιστευόμαστε.  

Ὅταν ἕνας βυζαντινὸς λόγιος ἔγραψε τό, «Ἡγοῦμαι στεφανοῦσθαι νικώντων ἄλλων», πιστεύω ὅτι συμπύκνωνε, μὲ σὲ λίγες λέξεις ὅλο τὸ νόημα ποὺ ἔχει τὸ ἀληθινὸ ἦθος τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ ὁποῖο ἦθος ἑδράζεται καὶ στηρίζεται πάνω σ᾿ ἐκεῖνο τὸ ἀξεπέραστο Ἁγιοπατερικὸ λόγιο ποὺ ἀκούγεται μιὰ φορὰ τὸ χρόνο στὴν πιὸ κορυφαία Ἡμέρα καὶ Γιορτὴ τῆς Ἐκκλησίας. «Φιλότιμος γὰρ ὤν ὁ Δεσπότης δέχεται τὸν ἔσχατον καθάπερ καὶ τὸν πρῶτον· ἀναπαύει τὸν τῆς ἐνδεκάτης ὠς τὸν ἐργασάμενον ἀπὸ τῆς πρώτης...» (Κατηχητικὸς Λόγος Ἰω. Χρυσοστόμου). Μὲ λίγα λόγια, ὅλοι ἔχουν θέση στὸν πάντιμο χῶρο τῆς Ἐκκλήσίας, ὅλοι χρειάζονται, ἀπὸ τὸν ἁπλὸ κανδηλάπτη μέχρι τὸν Πατριάρχη. Ἀρκεῖ αὐτὸ τὸ διακόνημα ποὺ ἐπιτελεῖ ὁ καθένας νὰ εἶναι πρὸς δόξαν Θεοῦ  κι ὄχι γιὰ αὐτοπροβολή. Νὰ εἶναι κάτι σὰν προσευχή, ἱερουργία ἔνθερμος, αὐτοπροσφορὰ  ἀνιδιοτελής. Γι᾿ αὐτὸ, καλὸν εἶναι νὰ μὴν «διαφημίζεται» προκλητικὰ τὸ καθετὶ ποὺ συντελεῖται σὲ ἐνορίες, ἐκκλησιαστικὲς κοινότητες, Ἐπισκοπές, ὅτι δηλαδή εἶναι ἔργο τῶν χειρῶν τῶν ἀνθρώπων τους κι ὄχι ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Γιατὶ τότε ἡ ὅλη αὐτὴ ὑπόθεση θυμίζει ἐπιχείρηση. Κι ἀλίμονο ἄν μετατραπεῖ ἡ διακονία μας σὲ ἐπιχειρηματικὴ δραστηριότητα μὲ σκοπό τὸ κέρδος. [Γιὰ ὅσους δὲ στέκονται στὰ οἰκονομικὰ τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία καὶ θεωροῦν οἰκονομικὴ δύναμη, μιὰ εἶναι ἡ ἀπάντηση: ὅπως ἡ Ἐκκλησία χρησιμοποιεῖ τὴν ὕλη γιὰ νὰ πραγματοποιήσει τὸ σωτήριο ἔργο Της, ἔτσι ἀναγκάζεται νὰ χειρίζεται χρηματικὰ ποσά, τὰ ὁποῖα ὀφείλει νὰ διαθέτει γιὰ σκοπούς ἱερούς π. χ. φιλανθρωπία, ἐνίσχυση ἀσθενῶν ὁμάδων, ἀνακούφιση πληγέντων, ἔκδοση ψυχωφελῶν ἐντύπων κ.λ.π.].   

Ἐντύπωση δημιουργεῖ, ὡστόσο, τὸ γεγονὸς τῆς φωτογράφησης μετὰ τὴν ἐκλογή. Ἐκεῖ, λοιπόν, παρατηροῦμε τὸ ἑξῆς παράδοξο: Νὰ φωτογραφίζονται οἱ ἐκλεγέντες μὲ τοὺς σύν αὐτοῖς οἰκείους καὶ μέλλοντας συνεργάτας. Καὶ μέχρι ἐδῶ ὅλα καλά, ὅμως καλύτερα θὰ ἦταν, ἄν καὶ οἱ τρεῖς συνυποψήφιοι φωτογραφίζονταν εἰς μνήμην ἀγαθήν, ὥστε νὰ τιμηθοῦν ἀμφότεροι. Γιατὶ ὅλοι ἐκοπίασαν... Καὶ δὲν θὰ πρέπει ὅλοι μας νὰ ξεχνᾶμε, πὼς οἱ μεγαλύτεροι ἀποτυχόντες μέσα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὁ Ὁποῖος δὲν εἶχε «ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Λκ. 9, 58), ἀλλὰ καὶ οἱ Ἅγιοι, ποὺ, ἐνῶ θὰ μποροῦσαν νὰ «κάνουν καριέρα» ἀρνούμενοι τὴν Πίστη τους, ἐν τούτοις ὡς «περικαθάρματα τοῦ κόσμου» ἐγενήθησαν (Α΄ Κορ. 4, 13). 

Κοιτώντας τώρα τὰ βιογραφικὰ τῶν Ἐπισκόπων ἤ καὶ τῶν ὑποψηφίων ἀκόμη, παρατηροῦμε νὰ γράφονται ἐκεῖ τὰ πλεῖστα ὅσα ἀφοροῦν στὶς σπουδές, τὶς ποιμαντικὲς δραστηριότητες, τὸ συγγραφικὸ ἔργο τους κ. ἄ. Κι εἶναι καλά καὶ ἐνημερωτικὰ ὅλ᾿ αὐτά. Γιατὶ περιγράφουν τὴν προσωπικότητα καὶ κοινοποιοῦν τὶς διάφορες περγαμηνὲς ἤ καὶ δραστηριότητές τους. Ὅμως δὲν εἶναι ἐκεῖ  τὸ ζητούμενο. Γιατὶ ἐκεῖνο ποὺ ἀπαιτεῖται πρωτίστως καὶ πάνω ἀπ᾿ ὅλ’ αὐτά, εἶναι ἡ ἁγιότητα μὲ τὴν ὁποία πρέπει νὰ ἐμφορεῖται ὁ κάθε κληρικός. Ἐπειδὴ αὐτὴ πρέπει νὰ ἀκτινοβολεῖ, νὰ καταυγάζει τὸ πλήρωμα τῶν πιστῶν, νὰ φωτίζει τὰ γύρω σκοτάδια. Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα εἶναι τοῦ κόσμου καὶ οὐδεμία συνδρομὴ στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας προσφέρουν. Ἀντίθετα ἡ ἁγιότητα εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀναπαύει ψυχές, νουθετεῖ καὶ παραμυθεῖ, καθοδηγεῖ καὶ σώζει. Γιατὶ «ὁ ἅγιος φέρει μέσα του τὸν Χριστό καὶ τὴν ἀνίκητη δύναμη τῆς ἀγάπης Του, γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων» (π. Δημήτριος Στανιλοάε).  

Ἀρχιερατικὲς ἐκλογές, λοιπόν. Μὲ νέα πρόσωπα στὸ πλήρωμα τῆς νοητῆς νηός, τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ταξιδεύει κλῆρο καὶ λαό, πρὸς τὰ ἔσχατα, πρὸς τὴν «ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Νέα πρόσωπα κι ἀπὸ τοὺς ἐκλεγέντες κι ἀπὸ τοὺς συνεχίζοντες νὰ διακονοῦν καὶ νὰ προσφέρουν, ἀγογγύστως πάντα. Ποῦ ἀλλοῦ; Μά, στὴν Ἐκκλησία. Ἔτσι δὲν πρέπει;  

π. κ. ν. κ.

Related Posts with Thumbnails