Ὅσο
περνοῦν τὰ χρόνια, ὅσο δηλαδή στοιβάζονται, μαζὶ μὲ τὶς μέρες, τὶς ἑβδομάδες, τοὺς
μῆνες, ἐμπειρίες καὶ γεγονότα, κυρίως ἀπὸ συμπεριφορὲς συν-ανθρώπων (συναδέλφων,
προϊσταμένων, φίλων ἤ συγγενῶν) τόσο καὶ
μαζεύεται κανεὶς στὸ “καβούκι” του, κατὰ τὴ λαϊκὴ τὴ ρήση. Μαζεύεται καὶ ἀρχίζει
νὰ μετρᾶ τὸν ὑπόλοιπο χρόνο του μὲ περίσκεψη καὶ προσοχή, γιατὶ περισσότερο ἀπὸ
κάθε ἄλλη φορὰ ἔρχεται ἐκεῖνο τὸ Γεροντικὸ τὸ λόγιο νὰ τοῦ θυμίσει τὴ ρευστότητα
τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων, νὰ τοῦ ὑπογραμμίσει τὴν ἀνάγκη γιὰ περισσότερη ἀνοχὴ στὶς
ἀδυναμίες τῶν ἄλλων καί, φυσικά, στὶς ὅποιες ἀπρέπειές τους. Γιατὶ ἄν ὑπολογίσει
κανεὶς τὰ ὅσα χρήσιμα, καὶ μὲ πυκνὰ νοήματα εἰπωμένα, περικλέιονται στὸ παρακατω λόγιο, τότε εἶναι εὔκολο
νὰ δικαιολογήσει τὴν ὅποια καταφυγὴ στὴ γνήσια Ἀσκητικὴ σοφὶα καὶ διδαχή.
- Εἶπεν ὁ Ἀϐϐᾶς Ἁλώνιος· ἐὰν μὴ εἴπῃ ἄνθρωπος ἐν τῇ
καρδίᾳ αὐτοῦ, ὅτι ἐγὼ μὸνος καὶ ὁ Θεὸς ἐσμὲν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ, οὐχ ἕξει ἀνάπαυσιν.
Μὲ λίγα λόγια, τὸ παραπάνω λόγιο μᾶς
συμβουλεύει, πὼς καμμιὰ ἀνάπαυση δὲν μπορεῖ νὰ νοιώσει κάποιος -ὅσες συντυχίες,
φιλίες, γνωριμίες καὶ συναναστροφὲς κι ἄν κάνει. Γιατὶ ἡ ἀπογοήτευση παραφυλᾶ
στὴν πόρτα ἐξ αἰτίας τῶν ἀδυναμιῶν καὶ τῶν πάθῶν ποὺ ἔχουμε κληρονομήσει. Κι εἶναι
γνωστὸ ὅτι οἱ γεννήτορές μας, ὁ Ἀδὰμ,
δηλαδή, κι ἡ Εὔα μᾶς κληροδότησαν πολλά... Ἑπομένως οἱ ὅποιες φιλίες καὶ
σχέσεις ἔχουν τὰ προβλήματά τους καὶ τὶς ἀστοχίες τους. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὴν μόνη ἀνάπαυση
ποὺ νοιώθει κάποιος εἶναι μονάχα ἄν παραμερίσουν τὰ πάντα μέσα του (ὑλικὰ ἀγαθὰ
καὶ ἀνθρώπινες παρουσίες) καὶ μονάχα ὁ Θεὸς κυριαρχήσει στὴ ζωή του. Ἤ, πιὸ ἁπλᾶ, βιωθεῖ μὲ ὄλο του τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴ δύναμη ποὺ
κρύβει ἡ Κυριακὴ προσευχή, τὸ γνωστό μας «Πάτερ ἡμῶν». Ἐκεῖνο, π.χ. τό, «Γενηθήτω τὸ θέλημά Σου...», ἀλήθεια, ποιὸς
τὸ βίωσε καὶ δὲν ἀναπαύτηκε ἠ ψυχή του;
Φυσικά, ὅπως εἶναι -ἄλλωστε- κατανοητό, στὸν
ἐπίγειο βίο του κανεὶς, μὰ κανεὶς, δὲν μπορεῖ νὰ μείνει μόνος του. Θὰ ὑπάρξει
δηλαδή, ἡ ἀδιαμφισβήτητη κι ἡ ἐν πολλοῖς ἀπαραίτητη ἐπι-κοινωνία μὲ τὸν συνάνθρωπο, τὸν συνάδελφο,
τὸν γνωστό, τὸ φίλο κι ἀδελφό.
Ἀλήθεια, πῶς ὁρίζεται αὐτὴ ἡ συνύπαρξη καὶ ἡ
ὅποια συντυχία; Κι ἐδῶ πάλι ἡ ἀλάνθαστη σοφία τῆς Ἐρήμου ἔχει ἀπάντηση. Ἀπάντηση
στερεή καὶ ὑπεύθυνη.
«Εἶπεν
ὁ Ἀϐϐᾶς Ποιμήν· ἄνθρωπος συνοικῶν τῷ πλησίον, ὀφείλει εἶναι ὡς στήλη λιθίνη, ὑϐριζόμενος
καὶ μὴ ὀργιζόμενος, δοξαζόμενος καὶ μὴ ἐπαιρόμενος».
Ἀλήθεια, ποιὸς μπορεῖ ν᾿ ἀντέξει αὐτὴ τὴ
γνήσια ἀλήθεια, ἤ πιὸ ἁπλᾶ τὸ Σταυρὸ ἐτοῦτο, πού, ὡστόστο, ἄν τὸν γυρίσει ἀνάποδα
θὰ δεῖ καὶ θὰ βιώσει τὴν Ἀνάσταση; Ἤ, γιὰ
νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τ᾿ ὄνομά τους, θὰ
γεμίσει ἡ ψυχή του θεῖο φῶς, κατάνυξη καὶ χαρά. Ἤ, ὅπως
παραγγέλλει ὁ Ἀπ. Παῦλος, «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ καὶ πάλιν ἐρῶ χαίρετε» (Φιλ. 4, 4).
Αὐτὸ δὲ θέλουμε; Ἤ, πιὸ ἁπλᾶ, αὐτὸ δὲν μᾶς εἰρηεύει, ἀναπαύει καὶ ζωοποιεῖ;
π. κ. ν. κ
