[Τρία ποιήματα, ως δείγμα γραφής, από τη νέα ποιητική συλλογή του Γιάννη Πομώνη, Πυξίδα, εκδ. Οδυσσέας, Οκτώβριος 2008]
Ρωμανικός
Το φως ζητούσε-
Τον κερνούσαν πρόκες
Μέγγενη αναμνήσεις
Βουκέντρα στο βάθος ιστορίας
Λεμόνι άνευρο, ο καθημερινός
Να επιμένει ιδρώτα, να πονά
Σε μια τοπολογία της πατρίδας
Που όλο και μικραίνει
Πυξίδα που έχασε βορρά της
τώρα βορά των άλλων
Η αλλοτρίωση ακόμα
συνεχίζει το τραγούδι της
Το έξω είναι ηδύ
Το έξω είναι τώρα εντός
Αγώνας μετ' αποχρώντος λόγου
Κερί χλωμό σε αίθουσα Βικτοριανή
Μια άρνηση είν' όλος, ένα όχι
Μια άρνηση είν' όλος, ένα όχι
Ρωμανικός ο κατακόρυφος
Παράταιρος
Τους μοιάζει παρδαλός
Τι να πιστέψει πια -
Τέσσερα χρόνια πεθαμένος
Στιγμή στιγμής
Ο μόχθος ο ατέρμων
Και η περιβάλλουσα σιγή
Αν είχες πει, αν το 'χες ξεστομίσει
Εκείνο το απλό νούφαρων "σ' αγαπώ"
Δεν θα 'ταν ένα κομμάτι πάγου
Σκοπός άχρηστα ακίνητος
- τι ωφελούνε τα ιερογλυφικά
στο laptop, στο χρηματιστήριο -
Και τώρα
Ετούτη τη στιγμή στιγμής
Που την περίμενε χρόνια ολάκερα
Το κατάλαβε γερά
Πως είναι μια μέντα ο κόσμος
Μια γραμμή
Ένα ηλιοβασίλεμα
Ένα ριγμένο φύλλο
Μία σιωπή μεγάλη
Μια απέραντη σιγή, δικαστηρίων
Σύμπλεγμα
Μια λέξη σαν
Χαρταετός σακάτης
Είμαι, σαν μια τουλίπα, ευαίσθητος
Και πλαστικός σαν το κερί
Αδύναμος ως άμυνα λειψή
Ή, κάποιο σύμπλεγμα κατόπτρων, ατελές
Και η λέξη να πονάει
Να χάνεται
Και πάλι να εμφανίζεται
Μα πάντα να πονάει
Την ιστορία περιγράφοντας
Πραγμάτων
Του κόσμου λίμνη κι αντιφέγγισμα
Και να μην είναι
Τίποτα παραπάνω από
Ένας χαρταετός σακάτης