© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2020

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΑΛΑΓΜΟΙ


Θέλω νὰ πιστεύω, πὼς καμμιὰ ἄλλη ἐποχὴ δὲν ἔχει κρατήσει μέσα στὸν πυρήνα της, στὴν καρδιά της δηλαδή, τόση νοσταλγία, τόσο δέος καὶ στοχασμό, ὅσο ἡ χρονικὴ περίοδος τοῦ χειμώνα, μὲ τὶς γκρίζες μέρες του, τὶς νοτισμένες ἀπὸ ἀνεμόβροχο στέγες καὶ δρόμους, τὴ γοητεία τοῦ καπνοῦ ποὺ ἀνασαίνει τὸ τζάκι στὸ σταχτὶ ἀπόβραδο.  

Ὅμως ὅλ᾿ αὐτὰ θὰ ἦταν ἀσφαλῶς ἁπλὲς κι ἄκομψες ποιητικὲς φράσεις, πού, ὡστόσο, δὲν διακρατοῦν τὸ βέβαιο νόημα ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο τῶν χειμωνιάτικων βροχερῶν ἡμερῶν. Κι αὐτὸ τὸ νόημα εἶναι ἕνα καὶ μοναδικό: εἶναι τὸ εὐεργετικὸ τὸ χέρι τοῦ στοχασμοῦ ποὺ σὲ ὁδηγεῖ, πέρα ἀπὸ τὰ συμβεβηκότα τῆς θλιβερῆς καθημερινότητας, σὲ τοπία λυρικά, σὲ γέφυρες μνήμης, σὲ καιροὺς ἀθόρυβους ἀπὸ μηχανὲς καὶ στυγγνὰ κορναρίσματα. 

Σὲ φέρνει, μὲ λίγα λόγια,  σιμὰ σὲ καιροὺς καὶ ὧρες ἰδανικῆς ἡσυχίας καὶ ἡρεμίας, ὅταν, ὄντας ἔγκλειστοι ἀπὸ τὸ χιονιά, ἀκούγαμε μονάχα τὸ ἀγκομαχητὸ τῆς θάλασσας ποὺ σέρνονταν πάνω στὰ θεμέλια τοῦ νησιοῦ, τὸν ἀγέρα νὰ τρυπώνει στὰ πορτοπάραθυρα καὶ νὰ τὰ ἀναστατώνει καὶ τὴ βροχὴ νὰ σταλάζει ρυθμικὰ πάνω στὸ τσίκγο τοῦ μπαλκονιοῦ κι ὕστερα νὰ χάνεται μέσα στὸ μικρὸ ρυάκι τοῦ σοκακιοῦ.  Κι ὅλ᾿ αὐτὰ τὰ νόμιζες ὅτι ἦταν μιὰ περίεργη ὀρχήστρα,  ποὺ παιάνιζε τὸ δικιά της τὴ μουσική, μουσικὴ γνώριμη ἀπὸ παλιά, μουσική ἀγαπημένη. Γιατὶ μᾶς μάζωνε ὅλους σιμὰ στὴν ἀναμμένη παραστιά, ποὺ φεγγοβολοῦσε ἀφήνοντας γύρω της τὴν εὐωδιὰ τοῦ δάσους. 

Κι ἡ ποίηση, ἐκεῖνες τὶς κορυφαῖες ὦρες γυρόφερνε μέσα στὸ σπίτι, ὅπως οἱ ἴσκιοι ποὺ ἀφηνε ἡ φωτιὰ κι ἡ φλόγα τῆς ἀναμμένης λάμπας. Ἀλλὰ τότε δὲν μπορoῦσες νὰ τ’ ἀποδικωποιήσεις ὅλ᾿ αὐτά. Ἔπρεπε νὰ περάσουν τὰ χρόνια, νὰ γεράσει τὸ κορμί, νὰ  πληρωθεῖ ἡ καρδιὰ ἀπὸ ἐμπειρίες καὶ νὰ στραγγίζουν ὕστερα, σὲ καιροὺς μοναχικοὺς,  ὅλ᾿ αὐτὰ τὰ σταλάματα τὰ εὐεργετικά, ὥστε νὰ δροσίζουν τὴ ψυχή. Γιατὶ αὐτὰ τὰ βιώματα, ποὺ θὰ τὰ πάρεις μαζί σου μόλις σφαλίσεις τὰ μάτια σου, ἀπομένουν ἡ μόνη ἱκανή, ἀσύλητη καὶ καρποφόρα κληρονομιά σου. Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα λίγη, ἐλάχιστη-μηδαμινὴ θὰ ἔλεγα-ἔχουν ἀξία. Ἐπειδὴ παρέρχονται τόσο γρήγορά καὶ συνάμα φορτίζουν τὸ εἶναι μὲ μέριμνες, ποὺ ἡ σημασία τους, ἅμα περάσει ὁ καιρός, ὅλο κι ἐλαττώνεται. Μονάχα οἱ στοχασμοὶ μένουν νὰ συντροφεύουν τὴν παγωμένη τὴν ὕπαρξη, καθὼς τὰ χρόνια βαραίνουν κι  ἀδυναμώνουν τὸ κορμί. 

Μέσα στὴν ὀμορφιά, τὴν ὄντως περίεργη ὀμορφιὰ τοῦ χειμώνα, λοιπόν, φυτρώνουν ξανὰ τὰ τριαντάφυλλα τῆς ἀγαθῆς τῆς Μνήμης καὶ εὐωδιάζουν τὴν ψυχὴ ποὺ ἔχει πάντα τὴν ἀναγκη τῆς ἀναπόλησης, ἀλλὰ τῆς ποίησης ποὺ όμορφαίνει και στολίζει τὸσο ὄμορφα καὶ διακριτικὰ τὴ ζωή...

π. κ. ν. κ. Γενάρης τοῦ 2020

Related Posts with Thumbnails