Του Χρήστου και της Βίκυς έλεγος
Σ' αίθουσα -λέει- τέχνης σαββατόβραδο
με χρώματα κυκλωτερά
σχισμένους μουσαμάδες
με θορυβώδη τα κοσμήματα
βρέξει χιονίσει
επισημότης πλάτανου μόλις λατομημένου
φύλλα φασκιές
ή σάβανα
το μήπως
και ώς πότε.
Απ' όλους των χρωμάτων τους γκρεμούς
προτίμησαν την Ίριδα
την ψιλή τ' ουρανού κυριότητα
δασείες του Άδη
με το 'να μάτι του Έρωτα
και τ' άλλο του Θανάτου
ενδεδυμένοι απαράβατα σαρκίο εκστρατείας
στη φούχτα μεσ' ανεξαργύρωτες
τις τελευταίες δραχμούλες.
(20-31.12.2001)
[Το ποίημα προέρχεται από την ποιητική συλλογή του π. Παναγιώτη Καποδίστρια, "Της αγάπης μέγας χορηγός", εκδ. Επτανησιακά Φύλλα 2003 - Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών 2004.
Το εικαστικό σχόλιο είναι έργο της Χαράκτριας Άριας Κομιανού (+2015), αποτυπωμένο από ζακυνθινούς λιθογλύπτες πάνω σε ντόπια πέτρα. Αποτελεί ταφικό κόσμημα στο κοινό Μνήμα των δύο νεαρών παιδιών, που αναφέρονται στο ποίημα: του Χρήστου Πλατανιά και της Βίκυς Χιώνη (+2001). Εις μνημόσυνον αιώνιον...]