© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΟΤΑΝ ΔΑΨΙΛΩΣ ΕΣΚΕΠΕ Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ἤ, Ἀλησμόνητες εἰκόνες τοῦ χθές

«....οἱ ἄνθρωποι ὅλοι κατεκοιμήθησαν καὶ ἡ ἀμυδρὰ γλυκεῖα ἀπολαμπὴ τῶν κανδηλίων, ὁποὺ φέγγουν ἐμπρὸς εἰς τὰ παλαιὰ εἰκονίσματα τῶν ἀμαυρῶν μελαγχολικῶν Ἁγίων, ἐξέρχεται ἀπὸ τοὺς μικροὺς φεγγίτας» (Ἀλ. Παπαδιαμάντης)
Εἶναι ἀλήθεια πιά, πὼς στὶς μέρες μας, νυχτερινὲς σκηνὲς σὰν ατὲς ποὺ μᾶς διασώζει ἡ ἄχραντη γραφίδα τοῦ γείτονα λογοτέχνη, μοιάζουν σὰν ψεύτικες ἤ ἔστω τοῦ παραμυθιοῦ κάποιο κομματι. Κι ὅμως, ὅσοι τὶς ζήσαμε, σὲ ἄλλους καιροὺς καὶ χρόνους, δοξάζουμε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν δωρεὰ αὐτή. Ἄλλωστε, πιστεύω πὼς κι ὁ Παπαδιαμάντης τυχαῖα δὲν τὶς ἀπαθανάτισε, καθὼς τὶς συνέκρινε μὲ κεῖνες τὶς λόφωτες θηναϊκὲς νύχτες.
Μὲ συγκίνηση, λοιπόν, θυμᾶμαι τὰ χειμωνιάτικα τὰ βράδυα στὸ χωριό μας, τὰ ἀχνοφωτισμένα παραθυρα νὰ ἀκτινοβολοῦν ἕνα λαρό, χρυσαφένιο καὶ γλυκὸ φῶς, ποὺ περίσσευε ἀπὸ τὸ φῶς ποὺ χάριζε μοναδικὴ ἡ λάμπα τοῦ πετρελαίου. Πάντα μὲ χαμηλωμένη φλόγα, ἴσα-ἴσα νὰ φέγγει -γιατὶ σὲ περίπτωση ποὺ ὑψώνονταν περισσότερο ὑπῆρχε κίνδυνος νὰ σπάσει τὸ λαμπογυάλι. Κι ἦταν μεγάλη παραμυθία αὐτὴ ἡ ταπεινὴ φωτεινὴ ἀνάσα μέσα στὸ χειμωνιάτικο βράδυ γιὰ τὸν καθυστερημένο δοιπόρο, ποὺ βιάζονταν νὰ μαζευτεῖ στὸ φωχικό. Κι στερα, σὰν ψήλωνε πιὸ πολὺ ἡ νύχτα καὶ τὸ σκοτάδι ἀνακατεύονταν μὲ τὸ ἀνεμόβροχο, τόχε χαμήλωνε στὸ ἐλαχιστο τὸ φῶς τῆς λάμπας ἤ κι ἔσβηνε γιὰ οἰκονομία καὶ στὸ σπίτι δέσποζε τὸ φῶς τοῦ καντηλιοῦ ἀπὸ τὴν ἑσπερινὴ τὴν ὥρα ἴσαμε ἀργὰ τὴ νύχτα. Ναί, ἐκεῖνο τὸ ἀσθενικὸ φῶς, τὸ λόχρυσο -λὲς καὶ ἀκτινοβολοῦσε ἀπὸ τὰ τὰ φωτοστέφανα τῶν Ἁγίων- ἐκεῖνο τὸ φῶς ποὺ τρεμόπαιζε σὰ φοβισμένο ὅταν κροτάλιζε τὸ ἀνεμόβροχο τὰ πορτοπαράθυρα, ἦταν αὐτὸ ποὺ κράτησε συντροφιὰ στὸν ἄρρωστο, στὸ φοβισμένο παιδί, στὴν ἄγρυπνη μάνα ποὺ ἀγωνιοῦσε γιὰ τὸ γιό της ποὺ ταξίδευε, στὸν φτωχὸ πατέρα ποὺ συλλογιζόταν πς νὰ ἑτοιμάσει τὴν προίκα γιὰ τὴ θυγατέρα...
Ὅλους αὐτοὺς συντροφευε ἡ φτωχή, εἰρηνική κι ἅγια φλόγα τοῦ καντηλιοῦ, ἡ ὁποία, μαζὶ μὲ τὶς ὅποιες κεσίες καὶ προσευχές τους, γαλήνευαν τὴ ψυχή, καὶ, περισσότερο, τῆς θεμελίωναν ὅλο καὶ βαθύτερα τὴν ἐμπιστοσύνη τους στὸ Θεό. Πῶς, λοιπόν, νὰ μὴν τοὺς σκέπει ἡ Χάρις Του;
π. κ.ν.κ.
Related Posts with Thumbnails