© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Για να μάθουμε ποιος είναι αυτός, που το άγαλμά του βρίσκεται στην άκρη της πλατείας

Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ

   Διαβάζοντας συχνά κείμενα του Διον. Ρώμα, έβλεπα την ελπίδα του, την οποία πολλές φορές με θέρμη εκφράζει, για την εκ νεκρών ανάσταση της χαμένης στα ερείπια και τις φλόγες του σεισμού Ζακύνθου. Εκμεταλλευόμενος, με την καλή σημασία της λέξης, τον μεγάλο συμπατριώτη του και κυριότερο εκφραστή της Επτανήσου, τον ελεύθερο πολιορκημένο Σολωμό, μας παρηγορεί με την υπόσχεση για το χάσμα, που θα γεμίσει ξανά άνθη και μας γλυκαίνει την πίκρα του χαμού με την υποψία πως στο νησί του «Χάση», όταν αυτό ορθοποδήσει και ξεφύγει από την κατάρα της θεομηνίας, θα γεννηθούν και πάλι Σολωμοί, Κάλβοι, Κουτούζηδες, Καντούνηδες, Γουζέληδες, Καρρέρηδες και πως η τέχνη, σε όλες της τις μορφές θα ξαναφουντώσει σε τούτα τα χώματα, τα ιδιόρρυθμα και ακραία, που απ’ ανέκαθεν μπόρεσαν να φιλοξενήσουν τις Μούσες, φυγαδεύοντάς τες όταν υπήρχε ανάγκη, για να σωθούν, με τους ύμνους του καραβιού του Φώσκολου, αλλά μπορώντας εύκολα και να τις επαναπατρίσουν.
   Δεν σας κρύβω, φίλοι αναγνώστες, πως παρότι και εμένα προσωπικά αυτή ήταν η ελπίδα και η ευχή μου, νόμιζα πως κάτι τέτοιο ήταν ουτοπία και πως οι νεότερες γενιές, ιδίως η δικιά μου, η πρώτη μετά την ισοπέδωση του 1953, θα είχαν την ατυχία να γνωρίσουν την παρακμή και την απάρνηση.
   Φαίνεται, όμως, πως το αίμα, κατά την λαϊκή, σοφή ρήση, νερό δεν γίνεται και πως η μικρή αυτή εσχατιά, κάποτε, της Ευρώπης έχασε τα δαχτυλίδια, αλλά κράτησε τα δάχτυλα. Αυτά σιγά-σιγά μπορούν να ξανακοσμηθούν και η αρχοντιά που χάθηκε να ξαναγυρίσει στον τόπο της.
   Όπως και άλλες φορές έχουμε ξαναγράψει, η νεότερη Ζάκυνθος, με τα όσα της προβλήματα, μισό περίπου αιώνα μετά την καταστροφή, αυτήν που την ξεχώρισε σε προ και μετά, αρχίζει δειλά – δειλά να επανακάμπτει και πως οι νεότερες γενιές υπόσχονται και μπορούν να την επαναφέρουν αν όχι στην παλιά, τουλάχιστον σε και ικανοποιητική, πνευματική της αίγλη.
   Σημαντικοί ποιητές ζουν σήμερα στο νησί, έχοντας τη δική του φωνή, ζωγράφοι μπολιάζουν την ντόπια εικαστική έκφραση με νέα στοιχεία, κάτι αρχίζει να γίνεται με το θέατρο και παρότι η νοοτροπία των νεοζακύνθιων ανεβαίνει σε τραπέζια σκυλάδικων και σκορπά χαρτοπετσέτες, νέα παιδιά, με μουσικές γνώσεις και σπουδές, επιμένουν στον ιόνιο ήχο του μαντολίνου και με τα νάματα του Μάντζαρου και του Καρρέρ, αλλά και των άλλων πολυπληθών ομότεχνών τους, θυμίζουν στο πανελλήνιο, πως – κατά την σοφή έκφραση του Νίκου Δήμου, υπάρχουν και Έλληνες, που η γιαγιά του –νόνα, θα ήταν το σωστότερο– δεν έπαιζε μπαγλαμά, αλλά μαντολίνο, δίχως ποτέ να χάσει την ταυτότητά της.
   Επιβεβαίωση γι’ αυτήν την παρήγορη μουσική μας επαναφορά και συνέχεια είναι μια εκδήλωση που έγινε την περασμένη Παρασκευή 19 Οκτωβρίου –κατά σύμπτωση (;) την παραμονή του προστάτη της Κεφαλονιάς– στην αίθουσα Garden Hall του Μεγάρου Καρλσούης της Γερμανίας. Ποιήματα των Διον. Σολωμού, Στ. Μαρτζώκη, Γ. Ρώμα και μουσική των Παύλου Καρρέρ, Νικ. Μάντζαρου και Σ. Προκοπίου ακούστηκαν στην απαιτητική αυτή αίθουσα και μετέφεραν το κλίμα της τέχνης των Επτά Νησιών, που κάποτε άνθισε επιδεικτικά και τώρα παύει να είναι μαραμένο.
   Ο Πέτρος Βυθούλκας και ο Δημήτρης Βαρθάλης, δύο ζακυνθινόπουλα από την ευγενική τάξη, που παραπάνω αναφέραμε, ήταν οι πρωταγωνιστές αυτής της παρουσίασης, της οποίας εμπνεύστρια ήταν η Ευστρατία Λαγουτάρη–Dawood.
   Υλικό, λοιπόν, υπάρχει και το θέμα είναι το πώς θα το αξιοποιήσουμε.
   Μήπως θα ήταν καλό να επαναληφθεί η εκδήλωση και στην Ζάκυνθο, την πατρίδα των δύο μουσικών και γενέτειρα των υπηρετών της ποίησης και της μουσικής που έγιναν προσφάτως γνωστοί και στην Γερμανία και να μάθουν οι σύγχρονοι οικιστές του νησιού μας πως αυτός, που το άγαλμά του στέκει εκεί στην άκρη της πλατείας και συχνά πέφτει θύμα ακαλαίσθητων βανδαλισμών, είναι μεγάλος μουσουργός και τα έργα του έχουν παιχτεί και στην Σκάλα του Μιλάνου; Μήπως, επίσης, πρέπει κάποτε να μάθουν οι νεότεροι, αλλά και οι παλιότεροι κάτοικοι αυτού του νησιού, αυτοί που μόνο περί τουρισμού τυρβάζουν, πως εκτός από τα μεγάλα ονόματα της ποίησης και ιδίως την ιερή τριάδα των Φώσκολου, Κάλβου, Σολωμού, υπάρχει και πλειάδα άλλων σημαντικών τεχνικών του λόγου, που αυτοί κυρίως απαρτίζουν το οικοδόμημα που λέγεται Επτανησιακός πολιτισμός, μια και οι κορυφαίοι δεν φτάνουν, αλλά είναι απαραίτητοι και όλοι οι άλλοι, για να σταθεί το οικοδόμημα;
   Το τονίζω για να μην παρεξηγηθώ: Το παρελθόν δεν επαναλαμβάνεται και αν κάτι τέτοιο γίνει, είναι κακοτεχνία. Πρέπει, όμως, να το γνωρίζουμε άριστα, για να μπορέσουμε να θεμελιώσουμε το παρόν και προ πάντων το μέλλον πάνω του.

Και στις δυο φωτογραφίες: Δημήτρης Βαρθάλης και Πέτρος Βυθούλκας στην Καρλσρούη της Γερμανίας. 

Related Posts with Thumbnails