© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Από την πλατεία της Sulmona στον Λόφο του Στράνη

Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ



Σαν πρόεδρος του Δ. Σ. της Αστικής μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας “Giostra di Zante” και εκπροσωπώντας το Σωματείο, βρέθηκα την προηγούμενη βδομάδα στην ιταλική πόλη Sulmona, συνοδεύοντας μια ομάδα μαθητών του 1ου Δημοτικού Σχολείου της πόλης μας, του ιστορικού και φημισμένου «Καραμπίνειου», η οποία, με την συνοδεία των γονέων τους, πήρε μέρος, για πρώτη φορά, ακολουθώντας το παράδειγμα των μεγαλύτερων, στην εκεί διεξαγόμενη παιδική Γκιόστρα, αντιπροσωπεύοντας το νησί μας σε μια εκτός συνόρων εκδήλωση, η οποία πολλά και σε διαφορετικά επίπεδα είχε να τους προσφέρει.

Για τους δεσμούς μας με την όμορφη και ιστορική αυτή πόλη, την γενέτειρα του μεγάλου και φημισμένου ποιητή Οβίδιου και την διοργανώτρια της Ευρωπαϊκής Γκιόστρας, σίγουρα γνωρίζετε αρκετά, μια και πολλές φορές έχει επισκεφθεί το νησί μας αντιπροσωπεία της, για να λάβει μέρος στην ιππική Γκιόστρα της Ζακύνθου, αλλά και ανάλογες φορές μέλη του Σωματείου “Giostra di Zante” έχουν πάει ως εκεί για να λάβουν μέρος και να εκπροσωπήσουν την χώρα μας στην μεγάλη τους και διεθνή εκδήλωση, η οποία πραγματοποιείται πάντα την πρώτη Κυριακή κάθε Αυγούστου.

Σίγουρα επίσης γνωρίζετε για την αδελφοποίηση των δύο Σωματείων, η οποία έχει ήδη πραγματοποιηθεί, καθώς και αυτήν των δύο πόλεων, η οποία ήδη έχει ξεκινήσει και σταθεροποιήθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο, στα πλαίσια της δικής μας Γκιόστρας, όταν ο ίδιος ο Δήμαρχος της πόλης, μαζί με εκπροσώπους του Δημοτικού του Συμβουλίου επισκέφθηκε τον τόπο μας. Η ζεστή αυτή τελετή, η οποία πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου του Μητροπολιτικού μας Δήμου, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του κοινού μας ποιητή, του Ούγου Φώσκολου, το πορτραίτο του οποίου, φιλοτεχνημένο από την ταλαντούχο ζωγράφο μας Λένα Γούναρη, εδέσποζε του χώρου, παρουσία μάλιστα των αντιπροσωπειών των δύο άλλων χωρών, οι οποίες συμμετέχουν στην Γκιόστρα της Ζακύνθου, της Σλοβακίας και του Σαν Μαρίνο, έθεσε τα θεμέλια μιας μεγάλης φιλίας, η οποία πολλά έχει να προσφέρει στο νησί μας.

Τώρα η σκυτάλη παραδόθηκε στην νεώτερη γενιά, για να συνεχίσει την παράδοση και να γνωρίσει τις ρίζες της, σε μιαν εποχή μάλιστα, που η ισοπέδωση έχει πάρει μορφή επίφοβη και η άγνοια της ταυτότητάς μας ή πιο σωστά η παραποίηση και πλαστογράφησή της καταντά την ζωή μας επικίνδυνη.


Θα μπορούσα να γράψω αρκετά για την πολλά υποσχόμενη αυτή προσπάθεια και ν’ ασχοληθώ διεξοδικά με την μεγάλη αξία και την πολυσήμαντη σημασία της. Και η παρουσία των παιδιών μας ήταν άριστη και η φιλοξενία που μας παραχωρήθηκε ήταν υποδειγματική. Αυτά, όμως, τα διαβάσατε από άλλα κείμενα του τοπικού τύπου και πολλοί τα πληροφορηθήκατε, σίγουρα, απ’ όσους είχαν λάβει μέρος στην αποστολή και επέστρεψαν ενθουσιασμένοι.

Γι’ αυτό το λόγο και μόνο θα ξεπεράσω όλα τα άλλα που έγιναν και θα σταθώ σε μια στιγμή, η οποία αν δεν ήταν η μεγαλύτερη του ταξιδιού της αντιπροσωπείας, ήταν σίγουρα η πιο συγκινητική και η πιο συναισθηματικά φορτισμένη.

Το πρωί της Δευτέρας, λοιπόν, 31 Μαΐου και στα πλαίσια της θερμής υποδοχής, που επιφύλαξαν οι μαθητές του εκεί Σχολείου, που φέρει το όνομα της δασκάλας, η οποία έσωσε τα παιδιά από έναν μεγάλο κίνδυνο πυρκαγιάς, χάνοντας την ζωή της, της Lola di Stefano, η μπαντίνα του Σχολείου έπαιξε - και μάλιστα μουσικά άριστα - τον Εθνικό μας Ύμνο, αμέσως μετά την διεθνή «Ωδή στη Χαρά» και πριν τον δικό τους.

Ακούγοντας σε μια ξένη χώρα οι δικοί μας μαθητές τους γνώριμούς τους ήχους, αλλά και το δείγμα του δικού τους πολιτισμού, του καθαρόαιμα Επτανησιακού, μια και οι στίχοι του γράφτηκαν στο νησί τους και η μελοποίησή τους έγινε στην συγγενική Κέρκυρα -να γιατί η Ιόνια Περιφέρεια είναι κρίμα να ακολουθήσει την επικίνδυνη τύχη του «διεμερίσαντο…»- άρχισαν να τραγουδούν τα λόγια και παραδόξως σε μερικά σημεία τα συνόδευσαν και τα ενθουσιασμένα ιταλάκια, τα οποία πολύ πιθανόν είχαν δει παρόμοιες σκηνές σε νίκες εθνικών μας ομάδων από τα τηλεοπτικά τους κανάλια.

Ομολογώ πως το μόνο που δεν μου ταιριάζει είναι η πανηγυρικού ρυθμού εθνικοφροσύνη και πως σαν γνήσιος Επτανήσιος και τίποτα άλλο αισθάνομαι πολίτης του κόσμου και φορέας πολλών πολιτισμών και νοοτροπιών. Αυτή τη φορά, όμως, δάκρυσα και περήφανος για τον τόπο μου, το μικρό νησί μου, αισθάνθηκα πως πατώ με το ένα πόδι στην κεντρική πλατεία της Sulmona και με το άλλο στον πολύκροτο - από πολλές απόψεις, ουσιαστικά και μεταφορικά - Λόφο του Στράνη, όπου ο μεγάλος γενάρχης της επτανησιακής ποίησης και ο σημαιοφόρος της ιόνιας αισθητικής οραματιζόταν την γαλήνη της ιστορίας και έκανε την ευαισθησία και την αγάπη του στίχους και ακρογωνιαίους λίθους της νεοελληνικής - για εκείνον και μόνο, δυστυχώς - πραγματικότητας.

Πολλές φορές έχω επισκεφθεί τη Sulmona και ακόμα περισσότερες την Ιταλία. Η εκεί διαμονή μου ήταν πάντα κάτι ξεχωριστό και ο χώρος της ανέκαθεν μου φαινόταν οικείος μια και σε επηρεασμένο από αυτήν μέρος μεγάλωσα. Αυτή την φορά, όμως, η ευαισθησία και η στα πλαίσια της σωστής φιλοξενίας και ουσιαστικής φιλίας γεμάτη αβροφροσύνη κίνηση των ιταλών φίλων μας μ’ έκανε να νοιώσω περισσότερο δικό μου τον τόπο τους και να καταλάβω το πόσο παγκόσμιο είναι το καθαρά δικό μας.

Μέχρι τώρα στην γειτονική μας χώρα αντιλαμβανόμουνα παντού την διακριτική και στηριχτική παρουσία του παλιού μου γείτονα και συντοπίτη, του Ούγου Φώσκολου. Τους τόπους και τα έργα του μου έδειχναν οι φίλοι ιταλοί, τους στίχους του μου απάγγελλαν, την κοινή μας αγάπη γι’ αυτόν μου έδειχναν και την λατρεία τους για το πρόσωπό του, που αντανακλούσε στο νησί του και νησί μου με κάθε ευκαιρία εκδήλωναν.

Αυτή τη φορά ήρθε και μας συνάντησε και ο ουσιαστικός μιμητής του και μαθητής του, ο μικρός, όταν πέθανε, σε ηλικία θαυμαστής του και μεγάλος μετέπειτα Ποιητής, ο Διονύσιος Σολωμός και μας υποδέχτηκε στον τόπο του δημιουργού των «Μεταμορφώσεων», συμφωνώντας με τον δάσκαλό του για την αδελφοποίηση και χαιρόμενος για το τόλμημα των νεαρών συμπατριωτών του, του αύριο της πατρίδας του, που τους άνοιγε ψυχή και ορίζοντες.

Με ρώτησε σε κάποιο διάλειμμα της εκδήλωσης ο δάσκαλος της μουσικής του σχολείου για την απόδοση του Ύμνου μας και μου εμπιστεύθηκε τον φόβο του για την σωστή του αντιμετώπιση και την αγωνία των μαθητών του για όσο γινόταν πιο σωστή εκτέλεση. Τον διαβεβαιώνω και από αυτήν εδώ την στήλη πως ήταν πράγματι άρτια και πως η κίνησή του αυτή μας χάρισε το πιο πολύτιμο δώρο, ισάξια γλυκό με τα φημισμένα κουφέτα, που κατά παράδοση φτιάχνει η πόλη του και ουσιαστικό, όσο το βλέμμα του Οβίδιου, ο οποίος μας κοιτούσε χαμογελώντας από το μαρμάρινο βάθρο της ομώνυμης πλατείας του, καλωσορίζοντας τον γιο του Ταμπακιέρη, που σίγουρα είχε αγρυπνήσει πάνω στους στίχους και την σκέψη του, όταν ετοίμαζε με σπουδή την θεμελίωση της γλώσσας και της τέχνης του τόπου του.

Σκέφτηκα, επίσης, πως στο νησί μας, την πατρίδα της ποίησης και της μουσικής, ευχής έργο θα ήταν το να αποκτήσει το κάθε σχολείο ή έστω τα περισσότερα την δική του μπάντα, για να συνεχιστεί, έτσι, η παράδοση, να καλλιεργηθεί η μουσική ευαισθησία των νεώτερων Zακυνθινών, που κατακρεουργείται από κακόγουστα εμπορεύματα φτηνής δημιουργίας και να μπορέσει έτσι να δημιουργηθεί το φυτώριο για μια αυριανή φιλαρμονική, η οποία θα εκπροσωπεί επάξια το νησί μας, την ιστορία του και την παράδοσή του.

Μακάρι όταν τον επόμενο Μάρτη θα έρθουν στην Ζάκυνθο τα ιταλόπουλα, για την δική μας ιππική Γκιόστρα, μια παιδική μπάντα να υπάρχει για να τους αποδώσει την φιλοφρόνηση και την αγάπη τους.

Τότε σίγουρα θα πατούμε σε στέρεες βάσεις. Γιατί είναι ντροπή να μην έχει μπάντα η Ζάκυνθος.
Related Posts with Thumbnails