Σημειώσεις ἀπὸ ἕνα ἀκόμη Ἱερατικό Συνέδριο
Εἶναι ἀλήθεια πιά, ὅτι ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια, ὅσο τὰ σκαλιὰ πρὸς τὸ βάθος τῆς ἐξόδου ἀπὸ τὸν ἐγκόσμιο βίο ἐλαττώνονται, τόσο καὶ συνειδητοποιεῖς, πὼς οἱ μεγάλες εὐκαιρίες, οἱ δωρεὲς τοῦ Θεοῦ, δηλαδή, εἶναι ἁπλᾶ πράγματα μὲ ἀξία ὡστόσο ἀμύθητη. Κι ὅλ᾿ αὐτὰ εἶναι ἐκεῖνα ἀσφαλῶς, ποὺ καταλύουν τὴν ἀπανθρωπία καὶ τὴν μεταποιοῦν σὲ φιλανθρωπία, σὲ ἐπικοινωνία φωτεινή, σὲ διδαχὴ ἀθάνατη. Ἔστω κι ἄν τὸ χρονικὸ διάστημα αὐτῆς τῆς συναντήσεως, τῆς διαπροσωπικῆς σχέσης, εἶναι ἐλάχιστο. Εἶναι ὅμως ἱερὰ στέρεο, θεοφιλές καὶ ἐκκλησιολογικὰ ἀπαιτούμενο. Γιατὶ μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐπικοινωνία ἐμβρυωδῶς λειτουργεῖ τὸ Μέγα Συνοδικόν, ἤ μᾶλλον αὐτὴ ἡ συνάντηση-ἐπικοινωνία εἶναι τὸ κλειδὶ ποὺ ἀνοίγει τὴ θύρα τοῦ Συνοδικοῦ Θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί θὰ ἐξηγήσω στὴ συνέχεια αὐτὰ ποὺ θέλω νὰ πῶ.
Ἕνα Ἱερατικὸ Συνέδριο ἴσως νὰ φαίνεται μιὰ ἁπλῆ, καθιερωμένη καὶ γιὰ κάποιους ἀνιαρὴ συνάθροιση, ὅμως στὴν πραγματικὸτητα εἶναι μιὰ προέκταση τοῦ ἱεροῦ μηνύματος τῆς Πεντηκοστῆς, τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ ψάλλουμε: «Εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσεν...». Κεκλημένοι, λοιπόν, εἴμαστε ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο σὲ αὐτὴν τὴν σύναξη, ὄχι γιὰ νὰ ἀκροασθοῦμε τὴν α΄ ἤ β΄ εἰσήγηση μονάχα καὶ νὰ συζητήσουμε πάνω σὲ καίρια καὶ ποιμαντικὰ θέματα ποὺ μᾶς ἀφοροῦν, ἀλλὰ πρωτίστως, γιὰ νὰ πιστοποιήσουμε τὸ γεγονὸς τῆς Ἐκκλησίας. Γι᾿ αὐτὸ εἶναι παρόντες, τόσο ὁ Ἐπίσκοπος, ὅσο καὶ ὅλος ὁ κλῆρος, ποὺ διακονοῦν καὶ μὲ ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον ποιμαίνουν τὴν τοπικὴ Ἐκκλησία τους. Γιὰ τὴν Ὁποία ἔχουν ὑποχρεώσεις καὶ ἀναφαίρετα δικαιώματα πνευματικῆς πατρότητος καὶ φιλαδέλφου φροντίδος.
Μάλιστα, δὲν θὰ πρέπει νὰ λησμονοῦμε, πὼς ἡ κάθε Ἱερατικὴ σύναξη εἶναι καὶ μιὰ ἀκόμα ἐπιβεβαίωση τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ, μὲ τὸν ὁποῖο καὶ λειτουργεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀπὸ τὰ χρόνια τὰ πρῶτα τὰ πρωτοχριστιανικά, μὲ τὴν Ἀποστολικὴ Σύνοδο (βλ. Πρξ.15, 6-11) νὰ γίνεται ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος πάνω στὸν ὁποῖο καὶ στηρίχτηκαν ἀργότερα οἱ μεγάλες Σύνοδοι (βλ. Οἰκουμενικές, Τοπικές κ.λ.π.). Λιθάρι, λοιπόν, στὸ οἰκοδόμημά τους εἶναι ἀναμφίβολα καὶ τούτη ἡ Σύναξη.
Ὡστόσο, στὴν ἄλλη της ὄψη αὐτὴ ἡ Ἱερατικὴ συνάντηση παρουσιάζει καὶ μιὰν ἄλλη πτυχή. Ἀνθρώπινη πτυχή, πασπαλισμένη μὲ τῆς χαρμολύπης τὴν ἄχνη καὶ φωτισμένη μὲ τῆς ἀλήθειας τὸ ἄσβηστο τὸ κερί. Γιατὶ πέρα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ εἰπώθηκαν, αἰωρεῖται καὶ τὸ ἄλλο, τὸ μέγιστο τὸ ἐρώτημα: Ἀλήθεια, μήπως αὐτὴ ἡ Σύναξη ἦταν ἕνα τραπέζι ἀποχαιρετισμοῦ; Δηλαδή, μήπως κάποιοι ἀπὸ μᾶς θὰ γραφοῦν στὰ Δίπτυχα τῶν ἱερῶς κεκοιμημένων στὸ ἄλλο, τὸ μελλοντικό, μὲ τὴ Χάρη Του, Συνέδριο; Καὶ φυσικὰ θὰ ὑπάρξουν οἱ ἀπόντες, ὅπως ὑπῆρξαν καὶ ἐφέτος μὲ ἐκείνους, ποὺ τὰ ὀνόματά τους ἀκούστηκαν στὸ Μνημόσυνο ποὺ τελέστηκε: ὄχι, ἀσφαλῶς, τυχαῖα, γιατὶ κι αὐτὸ ἦταν καὶ εἶναι τὸ ἀναπόσπαστο κομμάτι μιᾶς τέτοιας Σύναξης καὶ δὴ Ἱερατικῆς. Κι αὐτὸ γιατὶ μαζὶ μὲ τοὺς παρόντες θέση, καὶ μάλιστα περίοπτη, ἔχουν καὶ οἱ ἀποιχόμενοι ἀδελφοὶ καὶ συλλειτουργοὶ ποὺ ἡ Ἐκκλησία δὲν λησμονεῖ καὶ τοὺς μνημονεύει. Λὲς καὶ τοὺς προσκαλεῖ κι αὐτοὺς σὲ τούτη τὴ συντροφιά...
Ὅπως κάποτε θὰ γίνει καὶ μὲ μᾶς. Ἀλήθεια, ἀμφιβάλλει κανείς;
Χαλκίδα 16 –Σκόπελος 19 Ὀκτ. 2018 π. κ. ν. κ .