© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΣ ΑΝΤΙΤΑΤΤΟΜΕΝΟΣ. Σχηματίζοντας με λέξεις κάποια προσωπικά βιώματα

νοίγω τή θύρα τῆς ψυχῆς μου καί προσπαθῶ νά εἰσοδεύσω σέ κάποιες στιγμές τοῦ ἱερατικοῦ μου βίου ἐμποτισμένες μέ τήν εὐώδη δρόσο τῆς Παρουσίας Του, πού ἦταν πάντα διακριτική, σιωπηλή καί φωτοφόρα.
Οἱ στιγμές αὐτές, ἐλάχιστες πάντα, ἀποκαλύπτουν μέσα μου τό Μυστήριο τοῦ Θεοῦ, τὀ ὁποῖο δέ μπορῶ νά τό προσδιορίσω καὶ νὰ τὸ κλείσω μέσα λέξεις, ἀλλά νὰ τὸ καταθέσω μέ γεγονότα, πού κι αὐτά εἶναι ἐντελῶς ἐλειπῆ, ἀφοῦ, ὁ λόγος ὀ ἀνθρώπινος, εἶναι τόσο ἀτελής μπροστά στό μέγεθος τῆς Ἀγάπης, τῆς Φροντίδας καί τῆς Μακροθυμίας Του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ θὰ προσπαθήσω νὰ συλλαβίσω κάποια ἐμβιωμένα γεγονότα, τὰ ὁποῖα καὶ στὰ ὁποῖα διακρίνεται μονάχα ἡ Φιλανθρωπία καὶ ἡ Μακροθυμία Του. Παρακαλῶ δὲ τὸν ἀναγνώστη μου νὰ τὰ δεῖ μὲ ἐπιείκεια καὶ φιλαδελφία, εὐχόμενος ὑπὲρ αὐτοῦ ποὺ λογίζεται τάχα καὶ συγγραφέας!
Ἔχουν παρέλθει τριανταεφτά χρόνια ἀπό τή στιγμή πού πρωτάκουσα ἐκείνον τόν συγκλονιστικό, στέρεο καί θεμελιωμένο στήν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας λόγο, ἀπό τό στόμα τοῦ Ἐπισκόπου, "Ἡ θεία χάρις...". Στήν ἀρχή δέν καταλάβαινα καί πολλά πράγματα, δέν εἶχα τή δύναμη νά σταθῶ ἀπέναντι στὸ μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν προσφορὰ Του. Σιγὰ-σιγὰ ὅμως, καὶ μὲ τὰ χρόνια ποὺ περνοῦσαν σιμὰ στὸ Θυσιαστήριο, ἄρχισα νὰ συλλαβίζω τὶς λέξεις ἐκεῖνες ποὺ τὶς σχηματίζουν ὄχι τὰ γράμματα τοῦ ἀλφαβήτου, ἀλλὰ ἡ πληθὺς τῶν ὅσων ζεῖς καὶ τὰ ὁποῖα ταμιέυονται μέσα σου, ὡς θησαυρὸς ξένος στὰ μάτια καὶ στὶς κρίσεις τοῦ κόσμου. Στέκομαι σ᾿ αὐτὰ καὶ ἀναπαύομαι, γιατὶ εἶναι ἡ περιούσια κληρονομιὰ ποὺ κατόρθωσα νὰ λάβω σὲ χρόνια πρωτινὰ, δίσεκτα κάποτε, τὰ ὁποῖα ὡστόσο εἶχαν τὴ δικιὰ τους δυναμικὴ, ἐπειδὴ παρέδιδαν μαθήματα μιᾶς ἄλλης ἠθικῆς καὶ βιοτῆς.
«Ἕν πνέοντες, πρὸς ἕν βλέποντες οἱ Ἀθλοφόροι Μάρτυρες. Μίαν ὁδὸν ζωῆς εὑράμενοι, τὸν ὑπὲρ Χριστοῦ θάντον, ζηλοτυποῦντες ἀλλήλων τὴν τελευτὴν… ὥσπερ θησαυροὺς τὰς βασάνους προαρπάζοντες»( Ἀπόστιχα Αἴνων Δ΄ Ἑβδ. Νηστειῶν)
Ἕνα ἀπὸ τὰ μαθήματα, λοιπὸν, ποὺ ἔμαθα, καὶ μέρα μὲ τὴ μέρα βίωνα συνειδητὰ, ἦταν ἡ μαρτυρικὴ ὁδὸς ποὺ ἔπρεπε ὄχι μόνο ν᾿ ἀκολουθήσω, ἀλλὰ περισσότερο νὰ καταλάβω ὅτι ὄφειλα νὰ μιμηθῶ. Φυσικὰ μὲ τὴν παράλληλη βίωση τῆς μαρτυρίας, ποὺ δίνει ἡ, διὰ τοῦ ἀναιμάκτου μαρτυρίου της, ἱερωσύνη. Ἡ συνειδητὴ ἱερωσύνη ποὺ δὲν ἀποδέχεται τὸν ἐπαγγελματισμὸ ἤ τὴν φαρισαϊκὴ αὐτοπροβολὴ, ἀλλὰ μεριμνᾶ γιὰ τὴν παράκληση τοῦ ποιμνίου καὶ τὴ στέγαση τῶν ψυχῶν «ὑπὸ τὴν σκέπην Του». Μὲ τὸ ὅποιο κόστος καὶ τὴν ἀγωνία, ὄχι μόνο τὴν πατρικὴ ἀλλὰ τὴν φιλάδελφο. Γιὰ τὴν ὅσο γίνεται ἀπαλλαγὴ τῆς συνειδήσεως ἀπὸ ποικίλες ἐνοχὲς καὶ τὴν ἐνστερνισμένη διάθεση γιὰ προσφορὰ· μικρὴ, μεγάλη, αὐτὸ μονἀχα Ἐκεῖνος τὸ ξέρει, τὸ καταννοεῖ, τὸ ἐπιτρέπει.
Δὲν μπόρεσα, ὡστόσο, νὰ καταλάβω πόσες φορὲς βρέθηκα μέσα στὴ φωτοφόρο παρουσία Του, γιατὶ τὸ μέτρον τῆς ἡλικίας μου ἦταν καὶ συνεχίζει νὰ εἶναι μικρὸ, ἐλάχιστο, τιποτένιο. Ὅμως, κάθε φορὰ ποὺ ἔνοιωθα νὰ μὲ περιβάλλει ἡ Ἀγάπη Του, καταλάβαινα τὴν ἀστοχία μου, τὴν ὅποια μου ἄπρεπη συμπεριφορὰ καὶ ἐρχόμουνα «εἰς ἑαυτόν»(Λκ.15, 17) κι ὕστερα Τὸν παρακαλοῦσα νὰ μοῦ προσθέσει, ὅπως ζήτησε ἐκεῖνος ὁ τραγικὸς πατέρας τοῦ δαιμονιζομένου (Μρκ. 9,23-24), Πίστη. Δηλαδὴ κι ἄλλη ἐμπιστοσύνη, γιατὶ σὲ ὦρες πικρὲς καὶ ἀνήλιαγες αὐτὴ ἡ ἐμπιστοσύνη κλονίζεται, βυθίζεται στὸ τέναγος τοὺ ἀπελπισμοῦ καὶ τῆς ἀπουσίας….Κι ἔπρεπε νὰ ἔχω αὐτὴν τυὴν πίστη, γιατί χρειαζόταν νὰ τὴ μεταδώσω καὶ στούς ἄλλους. Ὅπως ὁ γιατρός πρέπει νά εἶναι ἐνημερωμένος, καταρτισμένος, σίγουρος καί ὑγιής πνευματικά γιά νά σώζει. Φυσικά χρειαζόταν καὶ χρειαζεται μεγαλη προσπάθεια νά κρατήσεις τήν πίστη, τήν ἐμπιστοσύνη, τή σχέση σου μέ Τό Χριστό, γιατί πολλές εἶναι οἱ παγίδες. Μέ πρώτη ἐκείνη τῆς αὐτοπροβολῆς, τῆς ἐπίδειξης, τῆς ἐπιθυμίας νά εἶσαι τό κέντρο τοῦ ἐνδιαφέροντος, παραμερίζοντας ἀκόμα κι Ἐκεῖνον, ὥστε νά φανεῖς. Μέγαλος ὁ πειρασμός αὐτός καί σίγουρα πολύ ἐπικίνδυνος. (Ἀργότερα κατάλαβα πώς αύτή ἡ δοκιμασία εἶναι κι ἕνα στοίχημα μέ τόν ἑαυτό μας: πόσο θ᾿ ἀντέξεις δίχως τίς ἐπευφημίες, τίς κολακίες, τά ὅμορφα λόγια, ἀλλά καί τά κομψά «λιβανωτά»τῶν γύρω, πού πάντα ἀρέσουν καί πολύ περισσότερο δημιουργοῦν τό λεγόμενο «θετικό» κλίμα;).
Κάθε Μ. Πέμπτη ὁ λόγος Του σφυροκοπάει τό νοῦ καί ἀναστατώνει τήν ψυχή, γιατί πέφτει σάν τό λιθάρι στήν γαλήνια στέρνα τοῦ εἶναι σου: «Ἀποσυναγώγους ποιήσουσιν ἡμᾶς...» (Ἰω. 16, 1-2 ), κάτι πού τό διαπιστώνεις καθημερινά τόσες δεκαετίες καί, ὅσο περνάει ὁ καιρός, ὅλο καί πιό πολύ τό ἐμπεδώνεις, γιατί τελικά μέ αὐτό σφαλίζεις τή θύρα τῆς συνείδήσής σου καί εἶσαι περίπου σίγουρος ὅτι δέν τόν ἐμπαίζεις ὅταν Τοῦ λές: «Γενηθήτω τό θελημά Σου».

π. κ. ν. κ.  
   
Related Posts with Thumbnails