ΠΡΟΣ ΤΙ Ο ΣΤΥΓΝΑΣΜΟΣ;Τι στυγνάζεις όσο νιώθεις τις δυνάμεις σου να σώνονται;
Τι ασχάλλεις όσο βλέπεις το σκοινί σου να κονταίνει;
Τι διαμαρτύρεσαι όταν σούρχονται ένα-ένα τα τηλεγραφήματα;
Τι φρενιάζεις καθώς ακούς τις τρομερές του Μιχαήλ
φτερούγες να ζυγώνουν;
Εσύ δεν ήσουν πόψαλλες «πρόσθες αυτοίς κακά, Κύριε»;
Εσύ δεν ήσουν πόλεγες «εκλείποιεν αμαρτωλοί από της γης
και άνομοι ώστε μη υπάρχειν αυτούς»;
Εσύ δεν ήσουν που εφώναζες «αρθήτω ο ασεβής»;
Αι λοιπόν; Καθρέφτη δεν είχες:
Προς τι η αγανάκτηση;
Κατά τον μύχιο πόθο της καρδιάς σου όλα γίνονται!
Αλληλούϊα!
[Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός, 8-6-2009]
ΩΧΕΤΟ ΠΕΝΘΟΣ
Εξαφανίσθηκαν τα μαύρα περιβραχιόνια•
χαθήκαν οι πλερέζες, τα τσεμπέρια•
χαθήκανε οι πένθιμες γραβάτες,
δίχως, βεβαίως, να αποσυρθεί ο θάνατος.
Τα πλαστικά χαμόγελα κ' η αχαλίνωτη εξωστρέφεια
πασκίζουνε ν’ αμπώξουν τον αδαμιαίο θρήνο της Εδέμ
στ’ αβυσσαλέα βάθη του ασυνειδήτου,
με μόνο διάφορο
το μάτωμα της ελπίδας.
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη τα ράσα...
[Αεροδρόμιο Σπάτων, 27-7-2009]
ΠΟΝΟΣ – ΟΝΟΣ
Ο πόνος είναι γάιδαρος, χωρίς αμφιβολία.
Ούτε η αυθάδεια τού λείπει,
ούτε το πείσμα, ούτε η αδιακρισία.
Γάιδαρος και μάλιστα σαμαρωμένος.
Για το σαμάρι του εφρόντισε
η ξομπλιάστρα ελληνική λαλιά,
σαγιάζοντάς τον με το γράμμα πι.
Π + όνος = πόνος.
Και έναν τέτοιο γάιδαρο ξεδιάντροπο
υποχρεούσαι να τον αντιμετωπίζεις μόνος!
[Άγ. Όρος, 9-8-09]
