ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ
Ετούτη η πατρίδα είναι ψέματα· ο μεγάλος της ήλιος είναι
λιοπύρι που κατατρώει τους εργάτες, η πανέμορφη θάλασσα, σέπει τα κόκαλά μας,
οι γλάροι και τα χελιδόνια είναι παλιόπουλα, όσο για τις γοργόνες της, ούτε να
τις γαμήσεις δεν μπορείς.
Ετούτη η χώρα της ποίησης είναι ψέματα, μονάχα οι άντρες
γράφουνε ποιήματα, μια ηλικιωμένη γυναίκα είπε: Όταν ήμουν δέκα έξι χρονών, βρήκε η μάνα μου το
τετράδιο με τα ποιήματά μου και με σάπισε στο ξύλο, μετά το έσκισε και μ’
έστειλε στα χωράφια για δουλειά.
Όλα, όλα είναι ψέματα, το πολίτευμα και τα ναρκωτικά, ακόμα
και εγώ που κάνω κριτική· ας πούμε, τα καλοκαίρια, βάζω σε μία νάιλον σακούλα
από super market μία πετσέτα, ένα βιβλίο που δεν μου αρέσει, το κινητό, τα
κλειδιά και κατεβαίνω με τα πόδια στη
θάλασσα για λίγο μπανάκι. Κρατώ ανοιχτό το βιβλίο μα σκοτώνω την ώρα μου
χαζεύοντας τα κωλαράκια της πλαζ.
Αληθινός διανοούμενος! Όχι μαλακίες…
ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΓΑΠΕΣ
Ιδιαίτερες πατρίδες μου, μεγάλες μου αγάπες, αχ πόσο δεν
ήθελα να γνώριζα τον πόνο σας. Δε μιλώ για την ώρα που πρέπει να σας
αποχωριστώ, αλλά για την ώρα που αναγκαστικά σας επισκέπτομαι· μετατρέπεστε σε
εφιαλτικά φαντάσματα όπως οι παλιές μεγάλες μου αγάπες που ενώ έχω χρόνια να
τις θυμηθώ, ξάφνου εμφανίζονται μπροστά μου, όχι όμως, σαν τα φαντάσματα των
νεκρών που βλέπουν οι ζωντανοί και αναρριγούν στην ιδέα του θανάτου, αλλά, σαν τα φαντάσματα των ζωντανών που βλέπουν οι
νεκροί και αναθυμούνται την φρίκη της ύπαρξης.
Μεγάλες μου αγάπες δεν είναι μόνο οι πατρίδες και οι έρωτες,
είναι και οι μεγάλοι μαλάκες της ζωής μου. Σε αυτούς χρωστώ σχεδόν τα πάντα,
παρόλο, που σαν τους συναντώ αλλάζω πεζοδρόμιο, το παραδέχομαι, δεν μπόρεσα
ποτέ να τους νικήσω. Βέβαια το ζητούμενο δεν είναι να μη γίνεις μαλάκας, αλλά
και να φτάσεις σε υψηλά επίπεδα την ζωή σου και την τέχνη σου, αλλά για αυτά…
ποιος χέστηκε;
Η
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΡΙΕΡΑ
Θα πρέπει να ήμουν πέντε χρονών όταν με πρωτοπήγε η μάνα μου
να προσκυνήσω τον Άγιο. Ήταν η μέρα της γιορτής του και παρόλο που τον φοβήθηκα
πολύ, με εντυπωσίασε η αφοσίωση και η λατρεία των πιστών. Αυτό θέλω να γίνω
όταν μεγαλώσω, σκέφτηκα, Άγιος, να σέρνονται όλοι γονυπετείς στα πόδια μου,
εισπράττοντας την παγερή μου ακινησία.
Αυτή είναι η καριέρα μου στη μεταφυσική και για πολύ λίγο
στη metal εφηβεία μου που ήθελα να γίνω βρικόλακας. Μετά ήθελα να γίνω
αρχαιολόγος και γεωλόγος και ζωγράφος ήθελα… και τι δεν ήθελα, ακόμα και
πορνοστάρ ήθελα, αλλά ντρεπόμουνα που θα έβλεπαν οι άλλοι το πουλί μου. Βέβαια
ο κόσμος με έβλεπε αλλιώς, κάποιοι με θεωρούσαν ανώμαλο, κάποιοι άλλοι
ναρκομανή και άλλοι έλεγαν πως έχω κόψει τελείως. Αλλά εγώ, όπως τόσοι άλλοι
επιβίωσα κουτσά στραβά χωρίς πτυχία και περγαμηνές.
Τελικά πια είναι η μεγάλη καριέρα, η καθημερινότητα ή τα όσα
ποτέ δεν καταφέραμε; Όταν σκέπτομαι κάτι τέτοια, πραγματικά θέλω να με
ευχαριστήσω που δεν με έκανα, έναν από τα εκατομμύρια σωτήρες του κόσμου.
[Εικαστικό σχόλιο στα ποιήματα: Έργο του Τάσου Νικάκη]