© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

Μικρή εναρκτήρια πλεύση, εν μέρει νυκτερινή, Adagio ma non troppo [19, 20, 21 Σεπτεμβρίου 2014, Άλιμος-Αίγινα-Άλιμος]

Γράφει η Πηνελόπη Παπαϊωάννου
 
Πλαγιοδρομία με 3 μποφόρ και ταχύτητα πλεύσης 6 κόμβων,  Sun Odyssey 1993, 10m, 2m καρίνα
Το αίτημα του θηλυκού νεοσσού της οικογένειας για μία ευκαιρία εγκαινίων της καραβοκυραίικης σταδιοδρομίας του έμενε ανεπίδοτο και επαναλαμβανόταν ανυπόμονο ήδη από την ημερομηνία απόκτησης του ανάλογου ερασιτεχνικού διπλώματος. Η περυσινή απόπειρα για αυτά τα εγκαίνια επιβεβαίωσε τις μητρικές επιφυλάξεις (οι οποίες είχαν ωστόσο καταχωριστεί από τη νεόκοπη θαλασσολέαινα στον φάκελο με τις μαμαδίστικες τερατολογίες) και απλώς ενίσχυσε τη φλόγα της για κατάκτηση των πέντε θαλασσών.
Η δικαίωση αυτή δεν συνοδεύτηκε από πανηγυρισμούς, αλλά μάλλον από αυτοσαρκαστική διαχείρισή της ως δείκτη σοφίας ανεπιθύμητης,  επειδή την έφερε ο χρόνος κλέβοντας την αλλοτινή παρρησία, τη φουσκωμένη από αέρα επιτυχίας και την εδραιωμένη στην εκτίμηση των προθέσεων και των ικανοτήτων, τις οποίες όμως ο πανδαμάτωρ απέδειξε χαιρέκακα ότι είναι ανεπαρκείς. Γι’ αυτό δεν επιχαίρω με τέτοιες επιβεβαιώσεις, είναι στυφή και άδωρη αυτή σοφία, φέρνει κατανόηση για τα φαουστικά παζάρια. Ωστόσο, είχα να λογαριαστώ με τις ακλόνητες γενικεύσεις της νεαρής θαλασσοκράτειρας που έμεινε σταθερή στο ιερό πείσμα να δοκιμάσει την αξία της ναυτοσύνης της.
Η απόφαση να αρματώσουμε βαρκούλα ελήφθη υπό πίεση, την οποία φαινόταν να δημιουργούν οι αντικειμενικές συγκυρίες, ερχόταν όμως από το βάθος των χρόνων, από την εποχή της πρώτης ευχής να καταπλεύσω και εγώ κάποτε με σκαρί θαλασσινό στην παραδείσια μαρίνα, εκεί, στη διατηρητέα προκυμαία, φάτσα κάρτα στο Αιάκειον με τους κοσμικούς θαμώνες. Σε ποιον κάνω τώρα το χατίρι, στην επίμονη θυγατέρα ή στην μνησιπήμονα εφηβική μου ευχή; Φαίνεται ότι ο χρόνος δεν πειράζει τα σύνεργα της πρώτης μαγείας, τα αφήνει εκεί δίπλα, φροντίζοντας να μειώνει τις ευκαιρίες και τις υποκειμενικές δυνάμεις, έτσι για να σιγοκαίει ο καημός του ανεκπλήρωτου. 
²
Ας σαλπάρουμε, λοιπόν. Πάμε μια βόλτα με το κότερο αφού το ’χουμε, να τρομοκρατήσουμε τον σαδιστή και κλέφτη χρόνο, παρά την οικονομική συνθήκη και τους χρονικούς περιορισμούς, πριν μικρύνει και άλλο η μέρα και χαλάσει ο καιρός. Ας αποκαλύψουν, λοιπόν, οι ντουλάπες τις μαρινιέρες και τα μοκασίνια, ας πακεταριστούν οι ξηρές τροφές, ας τσεκαριστεί η λίστα με τα χρειαζούμενα, σαν τη Μαίρη Πόπινς σε νέα επεισόδια.
Κάπως ανεπαίσθητα βρεθήκαμε στην μαρίνα του απόπλου, σαν νησίδα στον χωρόχρονο με όλα τα προβλήματα σε απόσταση ασφαλείας, σαν ευλογία ιδιωτικού θεού, σαν απόδραση από το ΔΕΝ και το ΑΔΥΝΑΤΟΝ, σαν να παίρνει εκδίκηση ένα όνειρο σε μικρό δράμα φυγής.
Ο απόπλους κατέληξε να μην περιλαμβάνει τον πατριάρχη της οικογένειας λόγω έκτακτης υποχρέωσης και με την υπόσχεση να μας βρει την επομένη στο νησί. Χωρίς όμως κενό στην ιεραρχία, η πειθαρχία των κινήσεων στο ναυλωμένο σκάφος δεν χρειάστηκε έρευνα, υπαγορεύθηκε αυτόματα από τη συνθήκη, δύο σκίπερ και δύο στο πλήρωμα, τα πόστα προφανή. Τιμόνι η καπετάνισσα, άγκυρα και πανιά το καπετανόπουλο της καρδιάς της, μπαλόνια, συντεταγμένες και βυθόμετρο ο μικρός μας και η αφεντιά μου στην υπηρεσία κάθε παραγγέλματος και ενδεχόμενου, με την αθεράπευτη ματιά στη θαλάσσια κυκλοφορία και τις γειτονικές πλεύσεις.
²
Όλα είναι αλλιώς στη θάλασσα. Κανονική επικράτεια το σκάφος, με κυβέρνηση και νόμους που δεν ξέρουν από στεριανή δημοκρατία. Οι επιταγές των φυσικών στοιχείων με εκείνη την αστάθμητη όψη τους, ανεβάζουν την εγρήγορση σε βαθμό καχυποψίας, σταθερά προστιθέμενης στις προβλεπόμενες κινήσεις και μετρήσεις. Από το πρώτο μίλι διαλύθηκε εκείνη η παλαβή χαρά που μού έδινε παιδιόθεν η ΙΔΕΑ του θαλασσινού ταξιδιού, αλλά και η χωροταξία του σκάφους με την εξάρτυση, το λεξιλόγιο και όλο το γλωσσικό ιδίωμα της πλεύσης, και εγκαταστάθηκε η περίσκεψη σε βαθμό συναγερμού, καθώς αναδύθηκαν οι ανησυχίες για την απειρία των νεοσσών, το αξιόπλοο του σκάφους, την έντονη κυκλοφορία στον δίαυλο του Σαρωνικού, τη νύχτα που ερχόταν και, κυρίως, για ό,τι δεν γνώριζα.
Τα φαινόμενα δεν ενίσχυαν την εγρήγορση, ο έλεγχος έδειχνε να είναι σύμμετρος με τις εκτιμήσεις, ο άνεμος φίλος και αδελφός, πλαγιοδρόμησε το σκαρί, ανέβασε την ταχύτητα στους έξι κόμβους για περίπου το μεσαίο τρίτο της πλεύσης. Το υψηλό φρόνημα του κυβερνητικού ζεύγους ελάφρυνε το βάρος της περίσκεψης και με έφερε σε ταλάντωση ανάμεσα στην ανησυχία και το παιχνίδι, μέχρι να προσπεράσει το πελώριο τάνκερ, να φύγουν τα απόνερα του οχηματαγωγού και μετά του ψαροκάικου που παρέλασε σχεδόν ξυστά και τρελούτσικα, να διαγνώσουμε την ηχητική ένδειξη από τον πίνακα στη θέση του καπετάνιου, τα σήματα του ασύρματου, να σταθεροποιηθούν τα σύνεργα στο κούνημα για να βρίσκουμε στίγμα.
Τα φώτα που άναψαν στον αγαπημένο προορισμό τροφοδότησαν την αδημονία για την ώρα του κατάπλου και ξύπνησαν την έγνοια για τους φάρους και τις αποστάσεις, αφήνοντας το ηλιοβασίλεμα σχεδόν απαρατήρητο. Η μείωση του φωτός της ημέρας συντονίστηκε με την πτώση του ανέμου, τα πανιά παρέδωσαν τελετουργικά τη θέση τους στη μηχανή και το σκάφος στη χορογραφία του νερού.
Η νυχτερινή ανάγνωση του αιγινήτικου τοπίου πρόβαλε αντιστάσεις, αυτή η γλώσσα δεν  είναι η γνωστή. Η χαϊδεμένη του βλέμματος ακτογραμμή, τα χρώματα του νερού, το ανάγλυφο της ξηράς, τα κτίσματα, όλα τα γνώριμα σήματα της ημέρας χάθηκαν στο σκοτάδι, που έπρεπε τώρα να χαρτογραφηθεί με τα ακατανόητα φώτα και φωτάκια. Οι νεαροί κυβερνήτες, εφαρμόζοντας τις διδαχές, αναζήτησαν στις γραφές της ναυσιπλοϊκής Βίβλου[1] τους τοπικούς κώδικες: να ’τος ο φάρος, αλλά γιατί ο κύκλος του αποκλίνει κατά 5΄΄ από την πρόβλεψη; Μετά από διαδοχικές μετρήσεις και συντεταγμένες, η σύσκεψη πληρώματος απεφάνθη ότι και οι γραφές πέφτουν έξω, δεν υπάρχουν θέσφατα, εμείς καλά πάμε, ο πορτολάνος αρμενίζει στραβά. Σκέψου όμως να ήταν όλα γύρω άγνωστα και να χανόμαστε για 5’’ μέσα στη νύχτα και τις κοντινές αφανείς νησίδες και ακτές...
Όσο μειωνόταν ο αριθμός του βυθόμετρου, το πλήρωμα έπαιρνε θέση κατάπλου. Αλλά ... πού είναι η είσοδος του λιμανιού;
²
Στο νησί κορυφωνόταν το Φιστίκι Φεστ του Σαββατόβραδου. Δίπλα στις εισόδους μαρίνας και λιμανιού, προβολείς καταύγαζαν την πίστα με τον κυκλωτικό χορό και τα δέοντα ντεσιμπέλ, σκοτεινιάζοντας τη ρότα του κατάπλου και εμποδίζοντας τις φωνές μας, δεν φαίνεται μόνο στη φουρτούνα ο καπετάνιος. Το πλήρωμα γνωμοδότησε ότι τόση ώρα πριν αντιλαμβανόμαστε το κόκκινο και το πράσινο της εισόδου υπό άλλη γωνία λόγω του σκότους, επιστρατεύτηκε λοιπόν ο λογικός υπολογισμός να αποκαταστήσει την οπτική απάτη. Μας τα έχουν πει, τόσους αιώνες τώρα, για τον νου που ορά και ακούει. Προσοχή στον φανό δεξιά, σήμανση ξέρας, μα πώς ξεφύτρωσαν τόσες δυσκολίες, αλλιώς έβλεπα την Αίγινα από το Φέρρυ μποτ στο φως του Θεού.
Η πληροφορία που μου χαρίστηκε πριν τον απόπλου σχετικά με την υπερπληρότητα της μαρίνας ήταν τόσο ακριβής, ώστε η θυγατέρα – καπετάν Ατρόμητος κατέληξε να βγαίνει οπισθοπορευόμενη, τιμονεύοντας περίφροντις με αντίπαλα τα βράχια του βραχίονα, αόρατα στα εκτός προβολέων και φακού σημεία, με τον προειδοποιητικό ήχο του βυθόμετρου να υποδαυλίζει το ζόρι, και την πυκνή κυκλοφορία από παντοειδή σκάφη, άλλα αθόρυβα και άλλα με τη μηχανή στο ρελαντί, -ένα ηχητικά αδιαφοροποίητο, οπτικά ασαφές και πολλαπλά επικίνδυνο σκηνικό. Ας αράξουμε τέλος πάντων στη ράδα. Εμείς και άλλα έντεκα σκάφη. Φούντο με βυθό στα τρία μέτρα, κατά τα άλλα σαν τους τυφλούς στον Άδη. Γιατί έλεγε αυτό το παιδί ότι η νυχτερινή πλεύση είναι πιο ασφαλής; Να θυμηθώ να ρωτήσω άλλη ώρα.
Πρώτος απολογισμός τα μεσάνυχτα, τέσσερις ώρες πλεύσης για δεκαεπτά μίλια, μιάμιση ώρα γύρω από το λιμάνι. Το μέτρο για τα νούμερα της έντασης ήταν ένας ύπνος που με σώριασε στην καμπίνα και δεν μου επέτρεψε παρά δυόμιση ώρες αργότερα να ξανασυνδεθώ με τα τεκταινόμενα. Όλη αυτή την ώρα τα σκιπεράκια μου μετρούσαν τις συντεταγμένες και το γύρισμα του καιρού στην προσπάθεια να διαγνώσουν αν ξεσέρνουμε και κινδυνεύουμε να πέσουμε στην ξέρα. Η ετυμηγορία έκρινε τη συνθήκη ένοχη λόγω αμφιβολιών, με αποτέλεσμα οι κατακτητές του Σαρωνικού να σηκώσουν και να ξαναρίξουν άγκυρα τέτοια ώρα, ίσως κατά το λοιδορούμενο πλην ύπουλο παράδειγμα των δικών μου υπερβολών. Πλησιάζοντας το ξημέρωμα τελείωναν και οι αντοχές, ωστόσο η υπερένταση μάς κράτησε στον ύπνο του λαγού. Πολλαπλασιαζόμενη δε με τη λειτουργία της καμπίνας ως ηχείου στο νερό, έδωσε ένα γινόμενο που μας πέταγε πάνω με κάθε ψαροκάικο σε αξημέρωτο ξεκίνημα και κάθε απόνερο αισθητό σαν σύγκρουση.
²
Παρά την απόλυτη κάλμα και τη περίπου άυπνη νύχτα, η πρωινή μαγεία με τράβηξε έξω σαν μαγνήτης. Άξιζαν όλα για αυτό το πρωί. Το πιο καθησυχαστικό τοπίο του κόσμου, μια πάγκαλη αγκαλιά στην ιδανική ώρα της. Ωραία όπως πάντα, δική μου και πάλι. Αυτή η ώρα, με το ψυχρό πλαϊνό ανατολικό φως, το γνώριμο ρίγος του νερού, χορδισμένου στο ρολόι της ανεπαίσθητης παλίρροιας, δίνει μαλακά επίπεδα, παστέλ χρώματα και υπόκωφους ήχους που θα αλλάξουν λίγο αργότερα με την κίνηση του καιρού, καθώς ζωηρεύει, μεταδίδοντας παντού την έντασή του. Είναι η ώρα που επιστρέφουν οι τελευταίες ψαρόβαρκες, ρολάροντας σαν τηλεκατευθυνόμενα τροχήλατα αθύρματα στην ήρεμη επιφάνεια, με τον ήχο της μηχανής να έρχεται από αλλού αμβλύς, συμβάλλοντας στην ιερουργία. Αυτό το πρελούδιο της ημέρας είναι ευκαιρία κωπηλασίας, ωστόσο η εμπειρία του νησιού γνωρίζει καλύτερα από ιστιοπλοΐα –προς το μεσημέρι έρχεται ο καιρός της, ακόμη δεν έχουν καν εμφανιστεί οι άνθρωποι του Ομίλου.
Ο μυσταγωγικός χαρακτήρας αυτής της ευδαιμονίας πρέπει να βρίσκεται στον συντονισμό των φυσικών στοιχείων σε μία ισορροπία προσωπικού μέτρου που τα φέρνει όλα ίσα με μένα, ήμερα, προβλέψιμα, διαθέσιμα, το νερό, την προκυμαία, τα κάθετα δρομάκια, τα σκάφη, τις ακτές απέναντι, σε βαθμό αδημονίας για τους ανθρώπους -μέχρι να γίνει πλήθουσα η αγορά- και τη φασαρία τους -μέχρι να την οξύνει το γύρισμα του καιρού. Δώρημα τέλειο αυτή η ώρα και από τη θέση της ράδας, τερματίζει αισθήσεις για να την προλάβουν.
²
Με την επιστροφή της έντασης σους ήχους, τα χρώματα και το νερό, δι’ ευχών των αγίων εμφανίζεται και η βιοτική μέριμνα. Η φωνή της καπετάνισσας από την πλωραία καμπίνα παραγγέλλει επικοινωνία με όσους θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην εύρεση μιας θέσης στη μαρίνα και τον ήλιο της. Τι  να σου κάνουν όμως οι κινητές συνομιλίες σε τέτοια περίσταση ράθυμου Σαββάτου, στην παράταση του θερινού ρυθμού. Μια απλή καλημέρα ταιριάζει περισσότερο, με συνοδεία ανάλαφρης κουβέντας περί πτώσεως των ανέμων και στενότητος των υδάτων, μήπως αλιεύσω κάποια πληροφορία αξιοποιήσιμη, ενώ παίζουν οι αλγόριθμοι με τις πιθανότητες. Να βγούμε με το «ντίγκι»[2] και το ρίσκο για την τύχη της εξωλέμβιας, να πλαγιοδετήσουμε παρακαλώντας απρόβλεπτους καραβοδεσπότες, να μείνουμε στη ράδα μέχρι να τελειώσουν όλες όλες όλες οι τροφές, να αναθέσουμε στον πατριάρχη μας να ανιχνεύσει την γαλάζια προκυμαία που θα τον φέρει σε λίγο. Γρήγορα εξαντλήθηκε η τράπεζα των πιθανοτήτων, ας μένουν τα μαθηματικά για τους μετεωρολόγους, η ζωή θέλει άλλα κόλπα. Με βάρδιες καραούλι για την  κίνηση στις μπούκες των λιμένων, σηκώνουμε άγκυρα και πλησιάζουμε το πολυπόθητο σώμα με πειρατικές διαθέσεις. Τι καΐκια, τι ταχύπλοα, τι πλοία της γραμμής, ξύπνησαν και τα εκπαιδευτικά, τέτοια αιχμή ούτε στη μεγαλούπολη. Πάνω στον αγωνιώδη μετεωρισμό της τιμονιέρισσας με την πίεση της «κόρνας» από το εξερχόμενο «δελφίνι», εντοπίζει ο πλωραίος κατάσκοπος ελεύθερο ρεμέτζο[3] στη μπούκα της μαρίνας -επιτέλους την ημέρα καταλαβαίνεις πού πατάς και πού πηγαίνεις.
Οι μανούβρες των νεόκοπων ναυτίλων μου έγιναν θέαμα για τα «ψημένα τιμόνια» που ξεμύτισαν στην προβλήτα με διακριτική ανησυχία, συγκαταβατικά υπομειδιάματα και τη δέουσα ετοιμότητα. Δεν δικαιώθηκαν οι ανέκφραστοι φόβοι τους, αντίθετα βρήκαν λόγους να θαυμάσουν τον συνδυασμό της αξιοσύνης με τα ωραία μαλλιά της νεότητος, στα οποία προστίθεται το κοριτσάκι με το σορτσάκι.
²
Να ’μαστε λοιπόν, ελλιμενισμένοι, εν μέσω της φυλής των ιστιοπόρων που βλέπουν άστεα και γνωρίζουν νόες, που είναι του κόσμου και φαίνονται, αλεπούδες στο παζάρι τους εμείς, χωρίς τις αβάντες τους, μόνο με την αγάπη, λίγη τόλμη, και ποιος-ξέρει-πόση αρετή. Πάντως, με τα ψέματα, η εφηβική μου ευχή εκπληρώθηκε, έστω και με τον ρόλο του λοστρόμου υπό τις διαταγές των νεοσσών, έτσι ώστε η περηφάνια (για τους νεοσσούς) να εκτοπίζει τη λύπη (για το ρόλο του λοστρόμου).
Μα τι γίνεται στη μαρίνα των ονείρων μου; Πού πήγε το διάφανο πράσινο νερό με τα ψαράκια; Το ηδύοσμο αραξοβόλι με τους ανυπόδητους ψαράδες που μπάλωναν δίχτυα σώζεται στις αφηγήσεις των προσκυνητών του, αλλά τώρα χρειάζεται άρχοντες Καποδιστριακού διαμετρήματος για να αντισταθμίσουν τις συνέπειες του αύξοντος αριθμού των πλεούμενων και των επιβατών τους.
Πριν αρχίσει η ανίχνευση των πέριξ, το πλήρωμα του χρόνου έφερε την πληρότητα σε κάθε γωνιά της μαρίνας, με αποτέλεσμα τα πληρώματα των μεταμεσημβρινών αφίξεων να πλαγιοδετούν σε κάθε ευκαιρία. Την αγωνιστική διοργάνωση του Σαββατοκύριακου την πληροφορηθήκαμε από τα τέσσερα αθλητικά σκάφη που ήρθαν κι έδεσαν πάνω στο σκαρί μας, πυκνώνοντας το πλήθος της γιορτής του φιστικιού, βάζοντάς μας οριστικά στο κοσμικό παιχνίδι με τις χαιρετούρες και αναδεικνύοντας την αξία της τιμίας πλην πτωχικής πασαρέλας[4] μας, που έδειχνε ακόμη πιο αυτοσχέδια και ασυντήρητη δίπλα στις απαστράπτουσες των γειτόνων.
Η πρώτη απόβαση χρειάστηκε τη ματιά του τουρίστα που περιεργάζεται με θαυμασμούς επιφανείας και δεν τον αφορά η περίσταση, προκειμένου να αποσοβηθούν οι γκρίνιες για ό,τι συνοδεύει τη συσσωρευμένη κίνηση ανθρώπων και υπηρεσιών.
Η βραδινή έξοδος αξιώθηκε το νόημα της συνάντησης με το εμβληματικό ζεύγος των αναδόχων της στερεότητάς μου. Ο νονός και η νονά, γηραιοί και θαλεροί, σε μία ευφρόσυνη ομήγυρη –να βρω τα φυλαχτά μας.
Αυτή η νύχτα μάς κέρασε τον ύπνο της, παρά την υγρή ζέστη και το ποδοβολητό στην κουβέρτα.
²
Το πρωί δεν έφερε τα χθεσινά σα εκ των σων, αλλά έναν αγοραίο ρυπαρό απόπλου, με τη δυνατότητα να εξαργυρώσουμε τη θέση που αφήναμε και τα χέρια που πιασαν το ρεμέτζο να θέλουν απολύμανση. Θα φυλάξω την ευδαίμονα νήσο μου «του απάνω κόσμου» σε ένα ξωκλήσι, την άλλη φορά που θα ’ρθω μυστικά.
Ο επιστρόφιος πλους χωρίς επερχόμενο σκότος και σκοτούρες, με άνεμο ασθενή μεταβλητό, άφηνε καιρό για παιχνίδι. Περιπλεύσατε λοιπόν γενναίοι ναύτες μου τη βόρεια ακτή με γούχα –γι και γούχα -για, βρείτε την κρασοσπηλιά στα ΒΑ, δυναμώστε τη μουσική των Πειρατών της Καραϊβικής, ανεβάστε τη σημαία του τρόμου των θαλασσών, βουτήξτε στην πρύμη με το παλαμάρι του κάβου, δοκιμάστε τη ναυτοσύνη σας με όρτσα[5], πότζα, τακ[6] και πεταλούδα[7]! Όλες αυτές τις πολυτελείς αντιμισθίες τις κέρδισαν πανηγυρικά οι ναυτίλοι μου στην εκκολαπτήρια πλεύση τους, εορτάζοντας την αξιοσύνη και τον νεανικό καιρό τους. Να ζήσουν αυτοί καλά και ’μεις ό,τι προλάβουμε.




[1] Δηλαδή του «πορτολάνου», του βιβλίου με πληροφορίες όπως αναλυτικούς χάρτες και σημάνσεις (π.χ. φάρους, αγκυροβόλια) για τη ναυσιπλοΐα.
[2] Ντίγκι: η φουσκωτή λέμβος του πλοίου με το οποίο το πλήρωμα μπορεί να βγαίνει στην ακτή από τη θέση της ράδας.
[3] Ρεμέτζο: μόνιμο αγκυροβόλιο σε προβλήτα ή και το σκοινί του
[4] Η σκάλα ή η στενή σανίδα από- και επιβίβασης.
[5] Πλήρης ανάπτυξη των πανιών ιστιοφόρου, ώστε να πλέει (ανεβαίνει), όσο πιο αντίθετα στον άνεμο μπορεί (γωνία 45ο). Είναι η πιο εκπληκτική πλεύση, με το σκάφος να γέρνει πολύ (κουπαστάρει), αλλά η ταχύτητα δεν είναι αναλόγως εντυπωσιακή. Όσο πιο πολύ ορτσάρει ένα σκάφος, τόσο περισσότερο χρειάζεται να τεντώνει τα πανιά του, πλησιάζοντας τα στον διαμήκη άξονα του πλοίου.
[6] Αναστροφή (τακ, πότζα) = ορτσάροντας φέρνουμε τον άνεμο από την άλλη πλευρά, δηλαδή η πλεύση από δεξήνεμη γίνεται αριστερήνεμη και αντιστρόφως.
[7] Δεξιοτεχνική πλεύση όταν ο άνεμος έρχεται από την πρύμη, κατά την οποία γεμίζει η μεγίστη (μαΐστρα) και διοχετεύει τον αέρα της στο πλωριό πανί (τζένοα).



Related Posts with Thumbnails