© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ενόψει Χριστουγέννων: "Όποιος επιθυμεί να εργαστεί στην ελληνική γη, ας γνωρίζει ότι, όση λίγη ανήκει ακόμα στην Εκκλησία, θα είναι στη διάθεσή του"


«Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε».  «Ἰδών ὁ Κτίστης ὀλλύμενον, τόν ἄνθρωπον χερσίν, ὅν ἐποίησε, κλίνας οὐρανούς κατέρχεται»! 

Ἀδελφοί μου καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Χριστός γεννᾶται, - χαρά στόν κόσμο» τραγουδᾶ τέτοιες μέρες, ἐδῶ καί αἰῶνες ὁ λαός μας, ἀκόμα καί σέ περιόδους θλιβερές καί δύσκολες στό διάβα τῆς Ἱστορίας. 

«Χριστός γεννᾶται», καί λάμπει πάλι τό φῶς πού προσανατολίζει τά βήματά μας γιά νά συναντήσουμε τήν ἐλπίδα καί νά ἀποκτήσουν οἱ προσδοκίες μας ὑπόσταση, νόημα καί σκοπό. 

«Χριστός γεννᾶται» σημαίνει πώς ἄμεσα καί ψηλαφητά γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος καί βαδίζει τόν δρόμο τῆς ταπεινώσεως καί τῆς θυσίας, γιά νά βρεῖ ὁ ἄνθρωπος τήν ἀφετηρία μίας νέας ζωῆς. Γιά νά βρεῖ ὁ καθένας τόν τρόπο, τό δικαίωμα καί τή δυνατότητα νά ἀλλάξει τόν ἑαυτό του καί τόν κόσμο γύρω του. Ὁ δρόμος πού ἀνοίγει μπροστά μας ὁ Χριστός εἶναι ὁδός σωτηρίας, ἐλπίδας καί θετικῆς προσδοκίας. Καί, συνάμα, πρόσκληση ἐνεργοποιήσεως τῶν συνειδήσεων γιά νά γίνουν ἡ ζωή μας, ὁ κόσμος καί τό αὔριο καλύτερα καί φωτεινότερα.

Ἡ πατρίδα μας βιώνει κρίσιμες καί ὀδυνηρές στιγμές ἀγωνίας καί ἀβεβαιότητας γιά τόν ἐπιούσιο τοῦ λαοῦ της καί γιά τό αὔριο. Οἱ ὧρες πού ζοῦμε εἶναι ὧρες δοκιμασίας τῆς πίστης, τῶν χριστιανικῶν μας ἀξιῶν καί αἰσθημάτων, ἀλλά καί τῆς μέχρι τώρα βιοτῆς μας. 

Καλούμαστε ὅλοι, ὁ καθένας μέ τίς γνώσεις, τίς ἱκανότητες καί τά χαρίσματά του, νά συμβάλουμε στή σωτηρία τοῦ τόπου μας καί νά σταθοῦμε στό πλευρό τοῦ δοκιμαζόμενου συνανθρώπου μας στή γειτονιά, στόν τόπο ἐργασίας του ἤ στόν δρόμο. Καί πρώτιστα καλούμαστε νά στηρίξουμε ἐκεῖνον πού δέν ἔχει ἐργασία καί στέγη. Ἐκεῖνον πού χρειάζεται ζεστασιά καί φαγητό. Σήμερα, ὅσο ποτέ στό πρόσφατο παρελθόν, εἶναι ἐπείγουσα ἀνάγκη νά συνεχίσουμε νά δείχνουμε γενναιοφροσύνη, ἀλληλεγγύη καί ἐθελοντική προσφορά. Ἤδη, μέ τίς φιλότιμες προσπάθειες ὅλων μας, ἡ ἀλληλεγγύη καί ἡ ἀλληλοϋποστήριξη παίρνουν σάρκα καί ὀστά μέ ἐντυπωσιακά ἀποτελέσματα, ἀναβιώνοντας τό πρωτοχριστιανικό βίωμα τῆς κοινωνίας τῆς ἀγάπης. Εἶναι καιρός νά ξαναανακαλύψουμε τήν Ἐκκλησία ὡς κοινωνία προσώπων πού ζοῦν μέ τήν ἀγάπη ὡς τρόπο ζωῆς.   

«Χριστός γεννᾶται» ἀνάμεσά μας. Σέ ἕναν κόσμο πού μοιάζει νά καταρρέει καί ἀναζητᾶ ἕνα φῶς, ὅπως τοῦ ἀστέρα τῆς Βηθλεέμ, γιά νά τοῦ δείξει πῶς νά κάμει νέα ἀρχή καί πρός τά ποῦ νά πορευτεῖ. Ὁ λαός μας γνωρίζει νά ἐπιβιώνει σέ δύσκολους καιρούς καί ἔχει τήν ἱκανότητα νά ἀξιοποιεῖ τίς δυνατότητές του καί τόν πλοῦτο πού κρύβουν ἡ εὐλογημένη μας γῆ καί θάλασσα. Γνωρίζει νά συνθέτει καί νά γονιμοποιεῖ ἀποτελεσματικά τόν κόπο τῶν ἐργαζομένων, τή σοφία τῶν λογίων καί τή γνώση τῶν ἀνωτάτων ἐκπαιδευτικῶν ἱδρυμάτων καί ἐρευνητικῶν κέντρων μέ τρόπο ἐναρμόνιο καί καρποφόρο. Ἀρκεῖ νά ὑποστηριχτεῖ στόν ἀγώνα του καί νά ἔχει ὅραμα καί ἐλπίδα. 

Καί αὐτό τό γνωρίζει καλά ἡ Ἐκκλησία μας. Γι αὐτό στήριξε καί θά στηρίζει πνευματικά καί ἔμπρακτα τήν προσπάθεια τοῦ λαοῦ μας γιά μιά νέα ἀρχή καί θά σταθεῖ ἀρωγός  ὅπου μπορεῖ νά ἐνισχύσει τόν λαό μας. Εἶναι καιρός νά ἀρθοῦν τά ἐμπόδια, ὥστε αὐτή ἡ λίγη περιουσία πού ἀπέμεινε στήν Ἐκκλησία νά τῆς ἐπιτραπεῖ νά τήν ἀξιοποιήσει πρός ὄφελος τοῦ λαοῦ μας. Καί ὅποιος ἐπιθυμεῖ νά ἐργαστεῖ στήν ἑλληνική γῆ, συμβάλλοντας στή διατροφική ἐπάρκεια τῆς χώρας καί στήν ἀνάπτυξη σύγχρονων ἐξαγώγιμων προϊόντων καλλιέργειας καί βοσκῆς, ἄς γνωρίζει ὅτι, ὅση λίγη γῆ ἀνήκει ἀκόμα στήν Ἐκκλησία, θά εἶναι στή διάθεσή του.   

«Χριστός γεννᾶται» καί τό νόημα τῶν Χριστουγέννων μᾶς δίνει τό δικαίωμα νά παρακαλέσουμε τό Ἑλληνικό κράτος νά σκύψει πάνω ἀπό τούς συνανθρώπους μας καί σέ αὐτές τίς δύσκολες ὧρες πού διέρχεται ὁ τόπος νά ἀφήσουμε πίσω πολιτικές ἐπιλογές πού στηρίζουν τούς λίγους σέ βάρος τῶν πολλῶν. Μᾶς δίνει, ἐπίσης, τό δικαίωμα νά καλέσουμε ὅσους διαθέτουν πλοῦτο νά τόν θέσουν στήν ὑπηρεσία τῶν συνανθρώπων μας. Χρειάζεται ἐπειγόντως νά δείξουμε ὅλοι ἀλληλεγγύη, ἀνθρωπιά, ἀγάπη καί εὐαισθησία καί εἶναι ζωτικῆς σημασίας νά στηριχθοῦν μέ κάθε τρόπο ἡ περίθαλψη, ἡ μόρφωση καί ἡ ἐπιβίωση τῶν Ἑλλήνων.

Τό λοιπόν, «δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός» καί ἄς γίνουν τά φετινά Χριστούγεννα ἀφετηρία μίας νέας ἀρχῆς καί μίας πορείας ἀνοδικῆς γιά τόν τόπο μας καί γιά τόν καθένα προσωπικά. Ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι «μέθ’  ἡμῶν ὁ Θεός» καί παλαιότερα καί τώρα καί πάντοτε

Καλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα.

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος: "Κηρύττομεν το επί θύραις νέον έτος ως Έτος Πανανθρωπίνης Αλληλεγγύης"


Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ  ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ  ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

“Χριστός γεννᾶται˙ δοξάσατε. Χριστός ἐπί γῆς˙ ὑψώθητε.” 

Ἄς πανηγυρίσωμεν χαρμοσύνως τήν ἄφατον Θεοῦ συγκατάβασιν. Οἱ Ἄγγελοι προηγοῦνται ψάλλοντες “δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία”. 

Ἐπί τῆς γῆς ὅμως βλέπομεν καί βιοῦμεν πολέμους καί ἀπειλάς πολέμων. Καί ὅμως δέν ἀναιρεῖται ἐκ τούτου ἡ χαρμόσυνος ἀ γ γ ε λ ί α. Ἡ  ε ἰ ρ ή ν η, πράγματι ἦλθεν ἐπί τῆς γῆς διά τῆς καταλλαγῆς, ἐν τῷ προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλά, ἀτυχῶς, δέν κατηλλάγημεν, παρά τό ἅγιον θέλημά Του, οἱ ἄνθρωποι μεταξύ μας. Διακείμεθα ἐχθρικῶς πρός ἀλλήλους. Διακρινόμεθα διά φανατισμούς ὡς πρός τάς θρησκευτικάς καί πολιτικάς μας πεποιθήσεις, διά πλεονεξίαν ὡς πρός τήν ἀπόκτησιν τῶν ἀγαθῶν, διά ἐπεκτατισμόν ὡς πρός τήν ἄσκησιν τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Καί οὕτω συγκρουόμεθα πρός τούς συνανθρώπους μας. 

πεφωτισμένος αὐτοκράτωρ τῶν Ρωμαίων Ἅγιος Κωνσταντῖνος Μέγας, διά τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων, τοῦ ἐκδοθέντος ἐν ἔτει 313 μετά Χριστόνἐθέσπισε τήν ἐλευθέραν ἄσκησιν τῆς χριστιανικῆς πίστεως, παραλλήλως καί τήν ἐλευθέραν ἄσκησιν πάσης ἄλλης θρησκείας. Δυστυχῶς, μετά τήν πάροδον, ἔκτοτε, χιλίων ἑπτακοσίων ἀκριβῶς ἐτῶν, ἐξακολουθοῦν ἀσκούμενοι κατά τόπους θρησκευτικοί διωγμοί κατά χριστιανῶν ἤ ἄλλων χριστιανικῶν μειονοτήτων. 

Παραλλήλως, οἱ οἰκονομικοί ἀνταγωνισμοί ἐντείνονται παγκοσμίως καί ἡ ἐπιδίωξις τοῦ προσκαίρου κέρδους προωθεῖται ὡς κεφαλαιώδης σκοπός. Αἱ θλιβεραί συνέπειαι τῆς ὑπερσυγκεντρώσεως τοῦ πλούτου εἰς χεῖρας ὀλίγων καί τῆς οἰκονομικῆς ἐξαθλιώσεως μεγάλων ἀνθρωπίνων μαζῶν παραβλέπονται. Ἡ δυσαναλογία αὕτη, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται παγκοσμίως ὡς ο ἰ κ ο ν ο μ ι κ ή  κ ρ ί σ ι ς, εἶναι κατ᾿ οὐσίαν ἀπότοκος τῆς ἠ θ ι κ ῆ ς  κ ρ ί σ ε ω ς. Εἰς τήν ἠθικήν ταύτην κρίσιν, ἀτυχῶς ἡ ἀνθρωπότης δέν δίδει τήν πρέπουσαν σημασίαν. Πρός δικαιολόγησιν τῆς στάσεώς της ἐπικαλεῖται τήν ἐλευθερίαν τῶν συναλλαγῶν. Ἡ ἐλευθερία ὅμως τῶν συναλλαγῶν δέν ἐπιτρέπει τό ἔγκλημα. Καί ἐγκληματική συμπεριφορά δέν εἶναι μόνον ἡ περιγραφομένη εἰς τούς ποινικούς κώδικας. Εἶναι καί ἐκείνη ἡ ὁποία, ἄν καί δέν προβλέπεται ὑπό τῶν ἐπιταγῶν τῶν ποινικῶν νόμων, ὑφαρπάζει τόν πλοῦτον τῶν ἄλλων διά καταλλήλων μεθοδεύσεων. Ἐφ᾿ ὅσον ὁ νόμος δέν ἐπιβάλλεται, αἱ ἀντιδράσεις τῶν θιγομένων πολιτῶν ἐκδηλοῦνται πολλάκις ἀνεξελέγκτως καί προκαλοῦν διασάλευσιν τῆς κοινωνικῆς εἰρήνης. 

Παρακολουθοῦντες, λοιπόν, ἀπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριαρχείου, τάσημεῖα τῶν καιρῶν”, κατά τά ὁποῖαἀκούονταιπανταχόθεν καί βιοῦνταιπόλεμοι καί ἀκαταστασίαικαί ἐγείρεται ἔθνος ἐπί ἔθνος καί βασιλεία ἐπί βασιλείαν, σεισμοί τε μεγάλοι κατά τόπους καί λιμοί καί λοιμοί, φόβητρά τε καί σημεῖα ἀπ᾿ οὐρανοῦ μεγάλα παρουσιάζονται (πρβλ. Λουκ. κα΄, 10-12), βιοῦντες δέ ἐμπραγμάτως τό Βασιλειανόν, ὅτι “τῆς ἀγάπης ἐξαίρετα δύο ταῦτα· τό λυπεῖσθαι μέν καί ἀγωνιᾶν ἐφ᾿ οἷς βλάπτεται ὁ ἀγαπώμενος, χαίρειν δέ καί ἀγωνίζεσθαι ὑπέρ τῆς ὠφελείας αὐτοῦ·…ὁ δέ μή οὕτω συνδιατιθέμενος φανερός ἐστι μή ἀγαπῶν τόν ἀδελφόν” (Μ. Βασιλείου, Ὅροι κατ᾿ ἐπιτομήν, P.G. 31, 1200Α), κηρύττομεν ἀπό τῆς Ἱερᾶς ταύτης Καθέδρας τοῦ Κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας τό ἐπί θύραις νέον Ἔτος ὡς Ἔ τ ο ς  Π α ν α ν θ ρ ω π ί ν η ς  Ἀ λ λ η λ ε γ γ ύ η ς. 

Ἐλπίζομεν ὅτι οὕτω θά εὐαισθητοποιήσωμεν ἀρκετάς καρδίας τῶν μελῶν τῆς ἀνθρωπότητος ἐπί τοῦ προβλήματος τῆς μεγάλης καί ἐκτεταμένης πτωχείας καί ἐπί τῆς ἀνάγκης λήψεως μέτρων, πρός ἀνακούφισιν τῶν πεινώντων καί δυστυχούντων. Ζητοῦμεν, ὡς πνευματικός ἐκκλησιαστικός ἡγέτης, τήν σύμπραξιν ὅλων τῶν καλῆς θελήσεως προσώπων καί Κυβερνήσεων διά τήν πραγματοποίησιν ἐπί τῆς γῆς τῆς τοῦ Κυρίου ε ἰ ρ ή ν η ς. Τῆς εἰρήνης, τήν ὁποίαν ἐπηγγέλθησαν οἱ Ἄγγελοι καί ἔφερε τό βρέφος Ἰησοῦς. Ἐπιθυμοῦντες τήν ἀληθῆ εἰρήνην ταύτην, τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν, ὀφείλομεν νά τήν ἐπιδιώκωμεν ἐμπράκτως, μή ἀδιαφοροῦντες διά τάς ἀδυναμίας, πνευματικάς καί ὑλικάς, τοῦ συνανθρώπου, ὑπέρ τοῦ ὁποίου Χριστός κατῆλθεν εἰς τόν κόσμον. 

ἀγάπη καί εἰρήνη εἶναι γνωρίσματα τῶν Μαθητῶν καί Ἀποστόλων τοῦ Κυρίου καί παντός Χριστιανοῦ

Ὅθεν, προτρεπόμεθα ἑαυτούς καί ἀλλήλους, ὅπως κατά τό ῎Ε τ ο ς τοῦτο τῆς  Π α ν α ν θ ρ ω π ί ν η ς  Ἀ λ λ η λ ε γ γ ύ η ς καταβάλωμεν ὡς ἄτομα καί ὡς λαοί, συνειδητάς προσπαθείας διά τήν ἄμβλυνσιν τῶν ἀπανθρώπων συνεπειῶν τῶν μεγάλων ἀνισοτήτων καί διά τήν ἀναγνώρισιν ὑπό πάντων τοῦ δικαιώματος τῶν ἀσθενεστέρων πρός ἀπόλαυσιν τῶν ἀπαραιτήτων διά τήν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου ἀγαθῶν. 
Τοιουτοτρόπως θά ἴδωμεν πραγματοποιουμένην ἐν τῷ μέτρῳ τοῦ ἀνθρωπίνως ἐφικτοῦ καί ἐπί τῆς γῆς τήν εἰρήνην. 

Προσκυνοῦντες μεθ᾿ ἁπάσης τῆς αἰσθητῆς καί τῆς νοητῆς κτίσεως τήν ἐκ Παρθένου ἐπί γῆς ἐνδημίαν τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί κλίνοντες γόνυ ἐνώπιον τοῦ Βρέφους ᾽Ιησοῦς, τοῦ φωτισμοῦ καί σωτῆρος μας, τοῦ ὑπερασπιστοῦ τῆς ζωῆς μας, διερωτώμεθα ἀληθῶς μετά τοῦ Ψαλμῳδοῦ τίνα φοβηθησόμεθα ἀπό τίνος δειλιάσωμεν (πρβλ. Ψαλμ. 26) οἱ χριστιανοί, ἐφ᾿ ὅσον “ἐτέχθη ἡμῖν σήμερον Σωτήρ” (πρβλ. Λουκ. β΄ 11), “ὁ Κύριος τῶν δυνάμεων καί βασιλεύς τῆς δόξης” (πρβλ. Ψαλμ. 23); 

Εὐχόμεθα καί προσευχόμεθα ἐκτενῶς καί ὁλοκαρδίως ὅπως τό ἀνατέλλον ἔτος 2013 καταστῇ διά πάντας ἔτος πανανθρωπίνης ἀλληλεγγύης, ἐλευθερίας, καταλλαγῆς, εὐδοκίας, εἰρήνης καί εὐφροσύνης καί ὅπως ἐν Σπηλαίῳ τεχθείς προαιώνιος Λόγος τοῦ Πατρός, ἑνώσας τούς ἀγγέλους καί τούς ἀνθρώπους ἐν ἑνί τάγματι καί ποιήσας εἰρήνην ἐπί τῆς γῆς, χαρίζῃ εἰς πάντας ὑπομονήν, ἐλπίδα καί δύναμιν καί εὐλογῇ τόν κόσμον διά τῶν θείων δωρεῶν τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ. Ἀμήν.

  Φανάριον, Χριστούγεννα, βιβ´ 
Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος 
διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Χριστουγεννιάτικα «τον νυμφώνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον και ένδυμα ουκ έχω ίνα εισέλθω εν αυτώ»

Επιφυλλίδα τού ΒΑΓΓΕΛΗ ΒΑΝΤΑΡΑΚΗ

Το άστρο της Ανατολής αχνοφέγγει στα πρεσβυωπικά μου μάτια και, τσαλαβουτώντας στις παγίδες του δικού μου σκότους, προσπαθώ να ισορροπήσω στις ακρότητες τού σήμερα.

Δύο γιορτές έχω στις μασχάλες μου. Δύο φορτία που ρέουν από θέληση και επιμονή. Ανηφορικά αγκομαχητά, σκόνη με ιδρώτα, αστρικές βροχές σε παλίρροια, ασπρόμαυρα συναισθήματα. Πηγαίνω να υποδεχθώ, στη ρεσεψιόν της απλότητας, τον σκηνοθέτη του έργου, που τοποθέτησε στην κεντρική σκηνή όλους τους ηθοποιούς μοιράζοντας τους από ένα κύριο ρόλο χωρίς καλοθελητές υποβολείς και άθλιους κομπάρσους. Δεν είμαι θλιμμένος μόνο γιατί τα δώρα μου δεν είναι αντάξια του μελλοντικού γεγονότος, αλλά και γιατί δεν διαθέτω την κατάλληλη φορεσιά  για να εισέλθω σε αυτό.

Η πορεία είναι βασανιστική γιατί ενώ το αστρικό φως είναι άπλετο και τρυφερό, η ανάσχεση του από το γλαυκωμένα μου μάτια είναι αντιστρόφως ανάλογη του μεγέθους και της ποιότητάς του. Η μουσική ησυχία τής νύχτας κάνει τα εσώψυχα μου να μουλιάζουν στην έννοια της έλλειψης. Και ενώ η ελλειπτικότητα βασιλεύει, η πορεία συνεχίζεται με αμφιβολίες, αμφισημίες, αμφισβητήσεις.

Ο χώρος γέμισε φωτεινή σκοτεινιά και παρόλο που διαισθητικά βλέπω το νυμφώνα κεκοσμημένον, η υποψία μου είναι ότι ενώ ντρέπομαι για τη γυμνή μου εμφάνιση, αυτός με κυκλώνει με αργόσυρτες χορευτικές κινήσεις προκειμένου να με ντύσει. Όχι δεν είναι δυνατόν, ένας γυμνός με μοναδικό προσόν την χαμηλή του όραση προς τον κεκοσμημένον, να ενδυματολογεί για την είσοδο στη σουίτα των ουρανών. Σκέψεις πλαγιοκοπημένες από ένα έρποντα εγωισμό και πασπαλισμένες με την φαντασίωση της δικαίωσης χωρίς κόπο και χωρίς αίσθηση της μεγαλοθυμίας. Όσο διαρκούν οι σκέψεις τόσο η πορεία συνεχίζεται. Το μούδιασμα, το ζόρισμα, η βάσανος, η αναμονή τού επερχόμενου Μεσσία αποτελούν λίθους ανέγερσης μιας αυτοδιαγνωστικής προσέγγισης για αυτό που πρόκειται να γεννηθεί, για αυτό που έπεται της πορείας.

Και τότε αρχίζει να ξεπροβάλλει το: «ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως». Μια ανάστροφη πορεία από τον ανήφορο του Γολγοθά διά μέσου των μινωταυρικών διακλαδώσεων τής πορείας, στην αναγέννηση του νέου αναστηθέντος βρέφους. Και ίσως λοιπόν η γύμνια να οφείλεται στην ταυτόσημη ιδιότητα αμαρτωλού και της σωματότητας τού βρέφους. Και ίσως να απαλύνεται αυτή η γύμνια από την βρεφική απλότητα της ταπεινότητας που έχει παραχωρήσει το ένδυμα για να λαμπρύνει τις Χριστουγεννιάτικες νύχτες σε αυτόν τον υπέροχο κεκοσμημένον Νυμφώνα.

Με καρτερική Υπομονή


Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου

“Ο δε Κύριος κατεθύναι υμών τας καρδίας … εις την υπομονήν του Χριστού” (Β΄ Θεσ. 3:5)

Ο Λυτρωτής του κόσμου, την έλευση του Οποίου εορτάζουμε τα Χριστούγεννα, δεν ήλθε στη γη ως βιαστικός και ορμητικός ηγέτης να ανατρέψει διαμιάς την αμαρτωλή πραγματικότητα. Ο Λόγος του Θεού, γενόμενος άνθρωπος, δεν ζήτησε να διορθώσει τα πάντα σε λίγο διάστημα, να επιβάλει με ισχύ κοσμική τις αρχές που διακήρυξε για μια νέα δίκαιη κοινωνία. Από τα πρώτα χρόνια της παρουσίας Του μέσα στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους, κινήθηκε με θαυμαστή ΥΠΟΜΟΝΗ: Υπομονή στην αδιαφορία των κατοίκων της  Βηθλεέμ, που δεν Τού προσέφεραν ούτε ένα λιτό κατάλυμα. Υπομονή στην παρανοϊκή εχθρότητα της πολιτικής εξουσίας, που αισθάνθηκε ότι απειλείται και έσπευσε να πάρει τα πιο βίαια μέτρα εναντίον Του. Υπομονή στις συνθήκες της ξενητειάς, όταν αναγκάσθηκε, μαζί με τη μητέρα Του και τον προστάτη Του Ιωσήφ, να καταφύγει σε ξένο τόπο, στην Αίγυπτο. Και αργότερα, για χρόνια πολλά, εργάσθηκε χειρονακτικά με υπομονή, συμμετέχοντας σιωπηλά στον μόχθο του απλού λαού.

Και όταν έφθασε ο χρόνος για τη δημόσια αποστολή Του, για τη δημιουργία των αρχών μιας νέας κοινωνίας αγάπης, της Εκκλησίας, για τη διακήρυξη της αλήθειας, της ειρήνης και της δικαιοσύνης, και πάλι έδειξε αλύγιστη υπομονή: Στην απόρριψη του μηνύματός Του από τους διανοουμένους Γραμματείς και τους ευσεβοφανείς Φαρισαίους, υπομονή στις ανυπόστατες συκοφαντίες υπομονή στις στενόκαρδες και μικρονοϊκές συμπεριφορές των δικών Του. Άκρα υπομονή στους εξευτελισμούς από τους αγροίκους στρατιώτες του ρωμαϊκού ολοκληρωτισμού. Υπομονή στην κορύφωση του μαρτυρίου του σταυρού.

Καθώς ατενίζουμε το πρόσωπο του ερχόμενου Μεσσία, ας αναλογισθούμε προσεκτικότερα  “την υπομονήν του Χριστού”. Και ας ζητήσουμε από “τον Θεόν της υπομονής και της παρακλήσεως” (Ρωμ.15:5), τον Θεό της αγάπης, να κατευθύνει προς αυτήν τις καρδιές μας.
Όλοι γνωρίζουμε ότι οι σημερινές συνθήκες στον τόπο μας είναι ασυνήθιστα σκληρές. Μην αφήσουμε όμως την αποκαρδίωση να κάμψει το θυμικό μας, να παραλύσει τις δυνάμεις μας. Ας δείξουμε υπομονή ακόμη και στη δικαιολογημένη οργή μας, τη διάχυτη ένταση και τον πλανώμενο φόβο. Όταν μιλούμε, βεβαίως, για χριστιανική υπομονή, δεν εννοούμε μια παθητική αντιμετώπιση, ένα είδος στωικής στάσεως, κάποια μορφή νιρβάνας, παραιτήσεως από ευθύνες και δίκαια αιτήματα, αδιαφορία για κοινωνική δράση.

Ο Χριστός άρθρωσε λόγο κριτικό -ας αναλογισθούμε τα κηρύγματά Του-, λόγο αυστηρό –ας θυμηθούμε την αλυσίδα των “ουαί” κατά των Γραμματέων και Φαρισαίων (Ματθ. 23:33 εξ.). Έδιωξε από τον ναό εκείνους οι οποίοι τον είχαν κάνει “οίκον εμπορίου” (Ματθ. 21:33• Μαρκ. 11:17). Αλλά συγχρόνως, μας καλεί να μάθουμε από Αυτόν, ο οποίος είναι “πράος και ταπεινός τη καρδία” (Ματθ. 11:29), τη βαθιά εσωτερική υπομονή, ώστε να βρούμε την ειρήνη και την ισορροπία στις ψυχές μας.

Δεν συνιστά αδυναμία χαρακτήρος η χριστιανική υπομονή.. Αντίθετα, μοιάζει με τη δύναμη της τροχοπέδης που προστατεύει από ατυχήματα, που εγγυάται την ασφάλεια της πορείας.. Αλοίμονο σε όποιον τολμήσει να ταξιδεύσει με αυτοκίνητο ή αεροπλάνο, που δεν διαθέτει γερά φρένα. Η αποτελεσματική τροχοπέδη προϋποθέτει δύναμη. Το ίδιο και η υπομονή. Ακόμη και τις μεγαλύτερες θλίψεις και δοκιμασίες τις μεταμορφώνει. Από την προσωπική του εμπειρία, ο Απόστολος Παύλος βεβαιώνει: “Ειδότες ότι η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται, η δε υπομονή δοκιμήν (δοκιμασμένο χαρακτήρα), η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς ου καταισχύνει” (Ρωμ. 5:3-5).

Με την υπομονή, ο άνθρωπος αξιοποιεί καλύτερα τις νοητικές και συναισθηματικές του δυνάμεις. Αδελφωμένη η υπομονή με την ήρεμη επιμονή, ανοίγει περάσματα σε πολλά αδιέξοδα: στις οικογενειακές σχέσεις, στις κρίσεις υγείας, τις ποικίλες οικονομικές δυσκολίες, στη μορφωτική διαδικασία, στην επιστημονική έρευνα, στις δημιουργικές προσπάθειες. Οδηγεί τον άνθρωπο στην ωριμότητα. “Η δε υπομονή έργον τέλειον εχέτω, ίνα ήτε τέλειοι και ολόκληροι εν μηδενί λειπόμενοι” (Ιακ. 1:4).
Related Posts with Thumbnails