«Σύ, Χριστέ, τοῦτον... ποίησον μιμητὴν σοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Ποιμένος...» δεόμεθα
(Ταπεινὸν υἱϊκὸν ἐγκώμιον διὰ τὸν νέον Ποιμενάρχην τῆς θεοσώστου Μητροπόλεως Πριγκηποννήσων, τὸν ἀπὸ Σεβαστείας Γέροντα Μητροπολίτην κ. Δημήτριον)
Σὲ ὧρες ἑόρτιες, χαρμόσυνες, Ἀναστάσιμες, ὁποῦ τὸ κάλλος καὶ ἡ χαρμοσύνη τῆς Ἀνοίξεως μὲ τὴν μυροβολοῦσα φύσιν στολίζουν εὐγενῶς καὶ φιλοτίμως τὴν ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν πανήγυριν τῶν Πανηγύρεων, αὐτὲς τὶς πάντιμες ὧρες εἰσοδεύει στὴ νέα του Ἐπισκοπὴ καὶ Μητρόπολι, ὁ ἄρτι ἐκλεγεὶς ἀπὸ τὴν πάνσεπτον τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Θρόνου Ἁγίαν καί Ἱερὰν Σύνοδον νέος Ποιμενάρχης τῶν ἐρατεινῶν, κατὰ Βαρθολομαῖον τὸν Πατριάρχην, Πριγκηποννήσων, Γέρων Μητροπολίτης Δημήτριος, ὁ ἀπὸ Σεβαστείας.
Μεγίστη, ὄντως, εἶναι ἡ συγκίνησις, ἀλλὰ καὶ ἡ χαρὰ τῆς ἀναδείξεως, τοῦ ὡς ἄνω ἀξίου τέκνου τῶν ἱστορικῶν Ταταούλων, ἀλλὰ καὶ τῶν μακαριστῶν θεοφιλῶν γονέων τοῦ ἐν λόγῳ νέου Ποιμενάρχου κ. Δημητρίου, Κωνσταντίνου καὶ Ζωῆς Κομματᾶ τό γένος Πέττα, ἐκ τοῦ ἱστορικοῦ Ἀστακοῦ τοῦ Μεσολογγίου, εἰς τὴν θεόσωστον αὐτὴν Ἐπαρχίαν. Μίαν Ἐπαρχίαν νησιωτικὴν μέν, ἀλλὰ ἱστορικήν. Τὴν ὁποίαν διηκόνησαν καὶ ἐκλέϊσαν εὐγενεῖς Μορφαὶ καὶ Ἀρχοντικαὶ -μὲ τὴν γνησίαν σημασίαν τῆς λέξεως- ὡς ὁ ἀπὸ Λαοδικείας τρίτος Ποιμενάρχης καὶ Μητροπολίτης Πριγκηποννήσων κυρὸς Δωρόθεος Γεωργιάδης, αὐτὴ ἡ λεπτή, εὐαίσθητος καὶ καλλιτεχνικὴ ψυχὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου.
Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν παράδοσιν διακρατεῖ καὶ ὁ νέος Μητροπολίτης κ. Δημήτριος, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐμποτισμένος μὲ τὰ ἱερὰ Πολίτικα νάματα καί διακατέχεται ἀπὸ τὸ εὐγενὲς πνεῦμα τοῦ φιλαγίου Φαναρίου καὶ διδάσκει αὐτό, τόσον μὲ τὴν ἀείφωτον διακονίαν του εἰς τὰς παντίμους Αὐλὰς τῆς τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ὅσον καὶ μὲ τὸ ἦθος του: Ἦθος πιστοῦ τέκνου εἰς τὴν μακραίωνον Παράδοσιν τῆς Πόλεως, ἥν καὶ σκέπει ἀδιαλείπτως ἡ Παμμακάριστος Κόρη καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.
"Κατὰ τὴν εὔσημον ταύτην καὶ ἱερὰν στιγμὴν τῆς ζωῆς μου", εἶπεν ὁ Σεβασμιώτατος κατὰ τὴν τελετὴν τοῦ Μικροῦ καὶ Μεγάλου Μηνύματος τῆς εἰς Ποιμενάρχην Πριγκηποννήσων ἀναδείξεως αὐτοῦ, "διὰ πάντα ταῦτα, τὰ δαψιλῶς νῦν ἀπὸ τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ καθαγιαζόμενα, ἐκφράζω γονυκλινῶς τὴν ἀΐδιον εὐγνωμοσύνην μου πρὸς τὸν Πανοικτίρμονα Θεόν, Τὸν οὕτω πως τὰ κατ’ ἐμὲ οἰκονομήσαντα καὶ διὰ βίου προστατεύσαντά με, τῇ πρεσβείᾳ πάντοτε τῆς Παμμακαρίστου Θεομήτορος, τῆς ἀπ’ αἰώνων προστάτιδος τῆς Ἁγίας Αὐτοῦ Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως".
Καθὼς πλησιάζουν οἱ ἡμέρες τῆς Ἐνθρονίσεως τοῦ νέου Μητροπολίτου εἰς τὰ μυροβολοῦντα Ἀνάστασιν καὶ Ἄνοιξιν πάντερπνα Πριγκηπόννησα, ὁ ὑπογράφων τὰ παρόντα ἀναπολεῖ μὲ βαθεῖαν συγκίνησιν τοὺς πρώτους βηματισμοὺς τοῦ μικροῦ Δημητρίου Κομματᾶ, ὡς παιδίου εἰς τὰς Αὐλὰς τοῦ Κυρίου, ἤτοι τὸν πανσεπτον καὶ εὐκατάνυκτον Πατριαρχικὸν Ναόν. Ἀλήθεια, ποῖαι νὰ ἦσαν οἱ πρῶτες σκέψεις Του, πῶς ἠσθάνθη μέσα στὸν πλήρη ἱερῶν καὶ παναγίων σκιῶν χῶρον τοῦ ἐν λόγῳ ναοῦ, τὸν ὁποῖον σήμερον ἱερουργεῖ ὡς Ἐπίσκοπος; Ἤ, ὅταν διὰ πρώτην φορὰν εὑρέθη εἰς τὴν χαριτόβρυτον Ἱερὰν τῆς Χάλκης Σχολήν -τὴν σιωπηλῶς ἀναμένουσα καὶ τὴν ἰδικήν Της Ἀνάστασιν- πῶς ἠσθάνθη καὶ ποῖοι νὰ ἦσαν, ἆραγε, οἱ εὐγενεῖς ὁραματισμοί του; Νὰ ἐσκέφθη, δηλαδή, ὅτι θὰ τὸν ἠξίωνεν ἡ Χάρις τῆς Θεοτόκου νὰ ποιμάνῃ καὶ ταύτην τὴν πάντερπνον καὶ πάγκαλον νῆσον;
Ὅταν τὸν Ἰανουάριον τοῦ σωτηρίου ἔτους 1924, ἐπὶ Πατριαρχείας τοῦ ἀπὸ Χαλκηδόνος Γρηγορίου τοῦ Ζ΄, ἐξεδόθη ὁ Πατριαρχικὸς καὶ Συνοδικὸς Τόμος ἱδρύσεως τῆς νέας Μητροπόλεως Πριγκηποννήσων, ἐκεῖ ἀνεφέροντο καὶ τὰ ἑξῆς: «...Ἔγνωμεν διασκεψάμενοι συνοδικῶς, ἀποσπάσαι τὸ τμῆμα τοῦτο ἀπὸ τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Χαλκηδόνος καὶ ἀνακηρῦξαι αὐτὸ εἰς ἰδίαν αὐτοτελῆ Ἐπαρχίαν καὶ Μητρόπολιν τοῦ Πατριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὥσπερ καὶ αἱ λοιπαὶ τοῦ Θρόνου Ἐπαρχίαι καὶ Μητροπόλεις, καταλαμβάνουσαν δ᾿ ἐν τῷ Ἱερῷ Συνταγματίῳ τὴν δεκατην τετάρτην θέσιν τῇ τάξει τῶν σήμερον τοῦ Θρόνου Ἐπαρχιῶν. Ἐφ᾿ ᾧ καὶ ἀποφαινόμεθα Συνοδικῶς ὅπως αἱ ἐξονομασθεῖσαι νῆσοι Πρίγκηπος, Χάλκη, Ἀντιγόνη καὶ Πρώτη ἀποτελῶσιν ἐφεξῆς ἰδίαν Ἐπαρχίαν καὶ Μητρόπολιν, ἐπωνυμουμένην "Ἱερὰ Μητρόπολις Πριγκηποννήσων", ὁ δὲ ἐν αὐτῇ ποιμαίνων Ἀρχιερεύς, μνημονεύων τοῦ Πατριαρχικοῦ ὀνόματος, ὡς τέτακται, καὶ τὴν τακτικὴν αὐτοῦ ἕδραν ἔχων ἐν τῇ μείζονι τῶν νήσων τούτων, τῇ Πριγκήπῳ, τιτλοφορῆται Ἱερώτατος Μητροπολίτης Πριγκηποννήσων, ὑπέρτιμος καὶ ἔξαρχος Προποντίδος».
Πρῶτος Ποιμενάρχης Αὐτῆς ὑπῆρξε ὁ ἀπὸ Νεοκαισαρείας Ἀγαθάγγελος. Ἐν συνεχείᾳ ἐποίμαναν Αὐτὴν ὀκτὼ, μακαριστοὶ σήμερον, Ἀρχιερεῖς, ἀποδίδοντες τὴν σκυτάλην εἰς τὸν ἔνατον διάδοχόν των, τὸν ἀπὸ Σεβαστείας Δημήτριον, πρῶτον ὅμως Ἱεράρχην ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ Ὁποίου ἀνυψώθη ἡ ἐν λόγῳ Ἐπισκοπὴ καὶ Μητρόπολις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, εἰς τὴν Τάξιν τῶν Γεροντικῶν Ἐπαρχιῶν. Διὸ καὶ ἀπευθυνόμενος ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος εἰς τὸν νέον Ποιμενάρχην τῆς Μητροπόλεως αὐτῆς ἐτόνισεν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς σημαντικά: «Πορεύου, λοιπόν, Ἱερώτατε ἀδελφέ, εἰς τὴν προκειμένην διακονίαν, ἐστεφανωμένος μὲ τὴν Γεροντικὴν ἀξίαν καὶ τιμήν, πάντοτε πιστὸς εἰς τὴν ποτνίαν πάντων ἡμῶν Μητέρα ταύτην Ἐκκλησίαν καὶ εἰς τὸν ἑκάστοτε Πρῶτον Αὐτῆς διδάσκων ἔργῳ καὶ λόγοις εἰς τοὺς νεωτέρους ἐνταῦθα διακονοῦντας κληρικοὺς τὸ ἦθος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἦθος καθηγιασμένον διὰ αἰώνων, μὲ ὀπτικὴν τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου εὐρείαν, οἰκουμενικήν...».
Δημητρίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου καὶ Θεοπροβλήτου Μητροπολίτου τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Πριγκηποννήσων, πολλὰ καὶ εὔκαρπα τὰ ἔτη. Ἀμήν.
π. κ. ν. κ. Σκόπελος