e-library
Κείμενο: π. ΚΩΝ. Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ
Τὰ σημάδια του τὰ ἀφήνει πάντοτε ὁ χρόνος. Κι εἶναι σημαδια ποὺ ἀνοίγουν στοχασμοὺς καὶ ξαναγυρίζουν ἀναπολήσεις. Καί, μάλιστα, ἀναπολήσεις προσώπων τρισόλβιων καὶ μοναδικῶν, τὰ ὁποῖα ὁριοθέτησαν τὸν βίο καὶ τὸν εὐεργέτησαν μὲ τὴν παρουσία καὶ τὴ συνδρομή τους. Ὅπως τὸ πρόσωπο τὸ τίμιο καὶ πανευλαβὲς τῆς Μάνας. Τῆς Μάνας, ποὺ μᾶς ἀποχαιρέτισε σὰν σήμερα πρὶν ἀπὸ ἕντεκα χρόνια τέτοια μέρα. Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς. Στὶς 26 τοῦ Φεβρουαρίου μηνὸς, τοῦ σωτηρίου ἔτους 2012.
Ο Θεός, η ψυχή μου κι εγώ
κι αμμουδιά ώς εκεί που φτάνει το μάτι.
Αραιά και πού αντιπαρέρχονται περαστικοί
σαν φίλοι παλιοί πού ’χω ξεχάσει πια τ’ όνομά τους.
Πάνω από το κεφάλι μου πετάνε κάπου-κάπου πουλιά ―
μεσίτες ανάμεσα στον ουρανό
τη θάλασσα και τη στεριά.
Να γινόταν κι εγώ να σταθώ αθόρυβα μέσα στο θαύμα
σαν βήματα σε υγρή και πατημένη αμμουδιά
για να το αναμεταδώσω, επιτέλους, πιστά.
Αλίμονο, πέρασα τη ζωή μου παλεύοντας να γίνω κάποιος
αντί του ορθού πώς να γίνω κανείς.
23.2.23.
Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου.
Παναγιώτη Καποδίστρια, ΛΟΙΜΟΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ, Ποιήματα
Κριτική προσέγγιση στο βιβλίο: π. Παναγιώτη Καποδίστρια “ΘΗΡΙΟΔΑΜΑΣΤΗΡΙΟ” (νανοδιηγήματα), εκδ. Αληθώς 2022
Γράφει η ΤΑΤΙΑΝΑ Ε.-Γ. ΚΑΡΥΔΗ, Κοινωνική Λειτουργός
Κριτική ανάγνωση του βιβλίου: π. Παναγιώτη Καποδίστρια “ΛΟΙΜΟΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ”, εκδ. Αληθώς 2022
Κρατώ ανά χείρας το νέο ποιητικό βιβλίο του π. Παναγιώτη Καποδίστρια, ως «αντιποίηση Λοιμού, και κάθε λοιμού». Η ποιητική συλλογή περιλαμβάνει 49 ποιήματα γραμμένα στην περίοδο της καραντίνας του covid 19, του εγκλεισμού, του φόβου, της απειλής, του θανάτου. Διαπίστωσα ήδη ότι δρα αναλγητικά, ενίοτε και θεραπευτικά του τραύματος. Το αποκαλύπτει με ευαισθησία χειρουργού και ανατόμου, με λεπτούς, επιδέξιους χειρισμούς, τόσο ώστε να είναι συμβατή η θεραπεία. Ο εγκλωβισμός ποτέ δεν είναι μονοδιάστατος. Είναι πολυεπίπεδος στη διαστρωμάτωσή του, όσο ο άνθρωπος. Το «επιπόλαιο τραύμα (ΔΕΝ) θα τσούζει πολύ», αλλιώς δεν θα είναι επιπόλαιο, αλλά προκύπτει τελικώς ιδιαιτέρως Βαθύ.
της Ελενούλας
Θά ’θελα να πεθαίναμε και οι δυο μαζί
για να συνεχίζαμε το ταξίδι μας σε άλλη Γη.
Θα περπατούσαμε τότε από το χέρι στον Ουρανό
και κάθε τόσο θα σε φιλούσα για να παίρνω δύναμη
να προχωρώ.
Μέρα και νύχτα θα έχει πάντα το ίδιο φως
για να μην ξεχαστείς πως είσαι αλλού κι αλλιώς ζωντανός.
Σου κρατάω το χέρι κι είναι πάντα το ίδιο ζεστό
πότε-πότε στο σφίγγω λιγάκι σα να θέλω μουγγά να σου πω
«σ’ αγαπώ».
Μα κι αν o ένας απ’ τους δυο μας φύγει πρώτος
τόσο πολύ ο Ουρανός κι η Γη θα σμίξουν τότε
ώστε εγώ ν’ ακούω τη φωνή σου όπου και νά ’μαι
κι εσύ να νιώθεις πλέον τα φιλιά μου όπου και νά ’σαι.
3.2.23.
Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΓΡΙΠΛΗΣ, Δρ
Κοινωνιολογίας και συγγραφέας
Θεωρώ ότι
ζούμε σε μια εποχή που έχει κοπάσει η υπερπαραγωγή βιβλίων και ειδικά στο
κομμάτι του ελληνικού διηγήματος.
Θέλεις το υψηλό κόστος της έκδοσης; Θέλεις η αίσθηση ότι υπέρλαμπρο αστέρι δεν γίνεται εύκολα κάποιος; Θέλεις η συνειδητοποίηση πως κέρδος από την συγγραφή δεν είχαν παρά ελάχιστοι κορυφαίοι του είδους, σε μια χώρα με περιορισμένο αναγνωστικό κοινό και μια γλώσσα που, παρά την σημαντικότητά της, δεν ξεφεύγει του χαρακτηρισμού μειονοτικής, σε σχέση με τον παγκόσμιο πληθυσμό; Όπως και να έχει, λιγότερες εκδόσεις και κατά συνέπεια λιγότερες προτάσεις γίνονται στο επίπεδο των αξιόλογων πονημάτων, που δεν σημαίνει και απαραίτητα ευπώλητων, μια και η παθογένεια του εύκολου κέρδους ακόμη τυραννά τις όποιες επιλογές των λίγων εκδοτικών οίκων που συνεχίζουν να τυπώνουν, αλλά και ορίζει την κοινή γνώμη, που χειραγωγείται από τα επικοινωνιακά μέσα.
