© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ

ἢ ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΟΝΤΑΣ -ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ- ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ


Στὸν παπα-Βασίλη Θερμό, καλωσόρισμα...

Φροντίζω, ὥστε νὰ ἀρχειοθετηθοῦν μέσα μου ὅσα μπόρεσα στὰ χρόνια μου νὰ βιώσω. Ἄν καὶ κάποτε, ὅλα ἐκεῖνα ποὺ σήμερα θεωρῶ περιούσια καὶ φωτεινά, κάποιοι φρόντιζαν νὰ τὰ λησμονήσω ἤ νὰ τὰ ἀπορρίψω, γιατὶ διαφορετικὰ δὲν θὰ ἤμουν ὁ πολιτισμένος ἀλλὰ θὰ παράμενα ὁ χωριάτης. Κάτι ποὺ, δυστυχῶς, μέχρι σήμερα διαπιστώνω  σὲ κάποιους συνανθρώπους μου, μὲ ἡλικία ἱκανή, ποὺ ὡστόσο τὴ συνοδεύει ἀρκετὴ μειονεξία, ἄν δηλ. θὰ παραβοῦν τοὺς κανόνες τοῦ «πολιτισμένου» καὶ θὰ γίνουν ἄξεστοι χωριάτες. Κι ὅμως οἱ ρίζες τους ἐκεῖ εἶναι, στὸς «ἄξεστους χωριάτες» προγόνους τους καὶ ἀπὸ κεῖ αἱματώνονται μὲ τὸ πλάσμα τῆς γόνιμης σκέψης  καὶ δημιουργίας. Ὅπως κι ἐγώ. Γιατὶ μπορεῖ νὰ ἄκουσα διαλέξεις καὶ σοφούς, νὰ διάβασα βιβλία, νὰ σπούδασα ὅ,τι σπούδασα, νὰ εἶδα τὸν πολιτισμένο κόσμο, μπροστὰ στὸν ὁποῖο ντρεπόμουνα π.χ. γιὰ τὴν ἄρρωστη  γιαγιά μου, ποὺ ἦρθε στὴν Ἀθήνα -καὶ δὴ σὲ περιοχὲς μὲ ὑψηλὸ δείκτη «πολιτισμοῦ καὶ sic»-, ντυμένη τὶς παραδοσιακὲς φουστάνες, ποὺ σήμερα ἄλλοι τὶς καμαρώνουν ὡς ἐφεύρημα ἑνὸς γνήσιου λαϊκοῦ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (ἐπίτηδες γράφω τὴ λέξη μὲ κεφαλαῖα, γιὰ νὰ δείξω πὼς ἐκεῖ ποὺ ἔπρεπε νὰ μᾶς βάλουν νὰ ὑποκλινόμαστε, μᾶς ἔμαθαν νὰ μειονεκτοῦμε). 

Λοιπόν, κανένα ἀπὸ αὐτὰ δὲν μπορεῖ ν᾿ ἀντικαταστήσει τὴ σοφία τῆς ἀγράμματης γιαγιᾶς μου, τὴ ζεστὴ παρουσία τῆς γειτονιᾶς μὲ τὰ κουτσομπολιά, τὶς μικροέριδες -«ἀρὴ, τοὺ θκόμ᾿ τοὺ τσουράπ᾿ εἶνι σὰ γκί τοῦ θκός;  Δγιὸ μπρουστὰ κι μιὰ πίσου;. Ἀρή, ἀκόιτατου...»- τὶς συμπόνιες καὶ τὸν ἀπογευματινὸ καφέ, πάντα φρεσκοκομμένο στὸ μῦλο, μὲ τὸ «φυλτζάν᾿» , δηλαδὴ τὴν « μαντική»  του ἀνάγνωση, γιὰ νὰ περάσει ἡ ὥρα. Πρωτόγονα ὅλ᾿ αὐτά θὰ μοῦ πεῖ κάποιος. Ναί, ὅμως εἶχαν τὴ γοητεία τους καὶ ποτὲ τὴν ἀπάνθρωπη ἀπόρριψη ποὺ ζοῦμε σήμερα γαρνιρισμένη μὲ μπόλικη περιφρόνηση.  Γιατὶ σὲ κεῖνες τὶς συνάξεις δὲ χανόταν ἡ δυνατότητα ἐπικοινωνίας καὶ τὸ κυριώτερο, βιώνανε αὐτὸ ποὺ λέγανε πάλι αὐτὲς οἱ σοφὲς γιαγιάδες: «Ἀρή, ἅμα πιθάνου ποιὸς θὰ ρθεῖ νὰ μοὶ κλὰψ᾿...». Κι εἴχανε δίκιο. Γιατὶ αὐτὲς ποὺ λέγανε τὰ «πέκλια» ἡ μιὰ τῆς ἄλλης, παρουσιάζονταν σὲ ὦρες δύσκολες καὶ πικρές, ὅπως ἦταν καὶ εἶναι ὁ θάνατος, κι ἔλεγαν τὰ μοιρολόγια, ξενυχτοῦσαν, ἀνοίγανε τὴν καρδιά τους καταθέτοντας λόγο εἰλικρινῆ καὶ  ἔντιμο: Λόγο παρηγορίας, ἀνθρωπιᾶς-κι ὄχι τὸν ψεύτικο «λόγο» τοῦ «κοσμικοῦ» λεξιλογίου ποὺ εἶναι πάντα πασπαλισμένος μὲ ἄφθονο φαρισαϊσμό.

Τὰ χρόνια πέρασαν. Ἕνα-ἕνα αὐτὰ τὰ πρόσωπα μᾶς ἄφησαν καὶ πορεύτηκαν γιὰ τὸν κόσμο τὸν ἀληθινό, ἀφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό, ἀφοῦ γύρω μας ἁπλώνεται μιὰ παγερὴ μοναξιὰ καὶ μιὰ ἀπανθρωπία ποὺ πραγματικὰ συγκλονίζει. Κατὰ τὰ ἄλλα εἴμαστε πολιτισμένοι, ἀφοῦ μποροῦμε καὶ κολακεύουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, στὴ συντροφιὰ ποὺ διαλέξαμε καὶ ἡ ὁποία φροντίζουμε νὰ μὴν εἶναι κατώτερη τῆς «τάξεώς» μας, μὲ λόγια δίχως περιεχόμενο καὶ στεγνὰ ἐντελῶς, ποὺ στὴν οὐσία δὲν τὰ πιστεύουμε. Μὲ λίγα λόγια εἴμαστε γιὰ λύπηση, ἀφοῦ δὲν καταφέραμε νὰ καταλάβουμε τὴν πραγματικὴ ἀρχοντιὰ ποὺ εἶχαν ἐκεῖνοι οἱ ἁπλοϊκοὶ κι ἀγράμματοι, παρ᾿ ὅλες τὶς περγαμηνές ποὺ κατακτήσαμε, τὶς προσπάθειες νὰ κάνουμε πράξη τὶς ἐντολὲς τοῦ λεγόμενου Savoir vivre, τὸν στρουθοκαμηλισμό μας, ὥστε νὰ μὴ φαίνεται ἡ γυμνότητα τῆς ψυχῆς μας καὶ ἡ ἀπόσταση ποὺ μᾶς χωρίζει -ἀβυσσαλέα ἀπόσταση- ἀπό κεῖνες τὶς ἀγράμματες γιαγιάδες, ποὺ μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα μᾶς δίδασκαν γνήσιο σεβασμὸ στὸ πρόσωπο τοῦ ἄλλου. Κι ἐδῶ θυμᾶμαι μιὰ γιαγιὰ ἀπὸ τὰ Λιαδρόμια, ποὺ ἦταν στὸν ἴδιο θάλαμο τῆς κλινικῆς μὲ τὴ γιαγιά μου καὶ ἡ ὁποία, ὅποτε συνομιλοῦσαν μεταξύ τους, τὴν ἀποκαλοῦσε θειά. Ὅταν τὴ ρώτησε ἡ μικρότερη στὰ χρόνια γιαγιά μου, γιατὶ τὴν ὀνομάζει ἔτσι,  ἀπάντησε πολὺ σοφὰ κι ἀνθρώπινα: «Τὴ γλώσσα μ᾿ τιμάω»... Σήμερα πόσοι ὑπάρχουν ὡσὰν κι αὐτὴ τὴν ἀγράμματη Λιαδρομίτισσα νὰ τιμοῦν τὴ γλώσσα καὶ τὸν συνάνθρωπο; Καί, γιατὶ ἄραγε;  

Μήπως γιατὶ ἔχουμε ἀρκετὰ καί, μάλιστα, παράλογα μπερδευτεῖ μὲ τὸ ναρκισσισμό ἤ καὶ τὶς κάθε εἴδους ἐμμονές μας;

Λεξιλόγιο
Τσουράπ᾿ (τὸ)= πλεκτὴ κάλτσα, συνήθως μὲ νῆμα μάλινο καμωμένο ἀπὸ μαλλὶ προβάτου
Πέκλια (τὰ)=κατηγόριες, διαβολές.
   
Related Posts with Thumbnails