«Προσκυνοῦμέν σου τά Πάθη Χριστέ. Δεῖξον ἡμῖν, καί τήν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν»

ΓΡΑΦΕΙ Ο π. ΚΩΝ. Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ

Στὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μάνης κ. Χρυσόστομο, ταπεινὸ πασχάλιο εὐχετήριο

Τὴν ταπεινή μου γνώμη ἐδῶ καταθέτω. Γνώμη ἑνὸς ἁπλοῦ ἐπαρχιώτη παπᾶ, πού συνειδητοποιεῖ τὸν ἔγκλειστο βίο του, ἀλλὰ πρωτίστως καὶ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου μας καὶ  Θεοῦ. Γιατί, ἄς μὴν ξεγελιόμαστε: «Πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένοντο» (Ἰω. 1, 3). Αὐτὸς «βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Μτθ, 5, 45) κι ἀκόμα, Αὐτὸς εἶναι ποὺ  «ἐποίησεν  τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν» (Γεν. 1, 1). Καί, μάλιστα, τὴν δεύτερη τὴν ἐποίησε, κάποιες φορές, «τρέμειν» (Ψαλμ.103, 3).  Ἑπομένως κι ἡ δοκιμασία μας αὐτὴ εἶναι μιὰ προέκταση τοῦ θελήματός Του «πρὸς καταρτισμόν» (Ἐφ. 4, 12) μας. Ἀποδεχόμαστε, λοιπόν, τὸ θέλημά Του καὶ ἀφηνόμαστε στὴν οὐσία τῶν ὅσων μᾶς χάρισε ἡ Ἐκκλησία ὅλον αὐτὸν τὸν εὔκαρπο καιρὸ τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, ἀλλά, κυρίως τῆς Ἁγίας καὶ Μεγαλης Ἑβδομάδος. Γιατὶ, ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε, ἡ κάθε στέρηση κάποιο σκοπὸ ἔχει. Ὅπως λ. χ. ἡ Νηστεία τῆς περιόδου ποὺ πέρασε. Προσέξαμε, στ᾿ ἀλήθεια ποτέ, πόση ψυχωφέλεια μᾶς παρέχει, ὅταν τὴ συνδυάσουμε μὲ ἐντατικὴ προσευχὴ καὶ μυστηριακὴ ζωή; Κι ὅταν μιλᾶμε γιὰ προσευχὴ ἐννοοῦμε τὴν ἐπικοινωνία μαζί Του. Μιὰ ἐπικοινωνία τόσο σωτήρια καὶ τόσο κολακευτικὴ γιὰ μᾶς, ποὺ κάθε μέρα, κάθε στιγμὴ Τὸν πικραίνουμε ὡς ἄτακτα παιδιὰ ποὺ εἴμαστε (πρβλ. τὴν παραβολὴ τοῦ εὔσπλαχνου Πατέρα ἤ τὴ γνωστή μας τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ βλ. Λκ. 15, 11-32) κι  Ἐκεῖνος καταδέχεται  νὰ μᾶς ἀφουγκράζεται. Καὶ νὰ μᾶς εὐεργετεῖ. Ναί, νὰ εὐεργετεῖ, ἀφοῦ μᾶς προσφέρει «ζωὴν καὶ περισσόν» (Ἰω. 10, 10). 

Κορυφαία Του εὐεργεσία, λοιπόν, γιὰ ὅσους βιώνουν πραγματικὰ τὸ πόσο μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Θεός εἶναι ἡ εὐκατάνυκτος Προσκύνησή μας στὰ Ἄχραντα Πάθη Του, στὸν Τίμιο Σταυρό Του, ἀλλὰ καὶ τοῦ «ὀλβίου Τάφου» Του, ποὺ καταδέχτηκε τὸν Δημιουργό Του. Τὸν «Ἄπνουν» Δημιουργό Του... Κι ὅλ᾿ αὐτὰ μᾶς παραχωροῦνται, γιὰ νὰ ἐννοήσουμε τὸ πόσο φωτεινή σωτήριος καὶ φιλάνθρωπος ἦταν ἡ θυσία Του «Ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας». Γιατὶ μονάχα ἔτσι θὰ καταφέρουμε νὰ τὴ βιώσουμε, ἀφοῦ πρῶτα ψηλαφήσουμε ἕνα ἄδειο μνῆμα, κι ἀφοῦ παρατηρήσουμε τἀ σουδάρια χωρὶς Ἐκεῖνον. Τότε θὰ κράξουμε, ὅπως τὰ γύναια «Τοῦτο Σάββατον ἐστί τὸ ὑπερευλογημένον,  ἐν ὧ Χριστὸς ἀφυπνώσας ἀναστήσεται τριήμερος». Μάλιστα, ἄν πορευθοῦμε λίγο ἀκόμη καὶ σταθοῦμε «ὀψὲ Σαββατῳν, τῇ ἐπιφωσκούσῃ» (Μτθ.28, 1), τότε «Ἀνάστασιν Χριστοῦ  θεασάμενοι». Καὶ μπορεῖ κλεισμένες νὰ εἶναι οἱ θύρες τῶν ναῶν ἤ καὶ τῶν σπιτιῶν μας, ὅμως Ἐκεῖνος θὰ μᾶς παρουσιαστεῖ καὶ θὰ πεῖ καὶ πάλι «Μὴ φοβεῖσθε, ἐγὼ εἰμί» (Μτθ. 14, 22), γιατὶ ἐμεῖς, οἱ ὅσοι πιστοὶ δηλαδή, ξέρουμε κι εἴμαστε βέβαιοι γι’ αὐτό -ἄλλωστε τυχαῖα δὲν τὸ ψάλλουμε- ὅτι καὶ «συγκεκλεισμένων, Δέσποτα τῶν θυρῶν»  Ἐσὺ θὰ εἰσέλθεις. Τὸ ἐρώτημα ποὺ αἰωρεῖται ὅμως αὐτὲς τὶς ὄντως κορυφαῖες ὧρες καὶ μέρες ποὺ περνᾶμε, εἶναι ἕνα: Ἄραγε, πόσοι θὰ Τοῦ ποῦν «Μεῖνον μεθ’ ἡμῶν...» (Λκ.24, 29), «Μεῖνον, ... [διότι] ἐπιστάτα ἀπολύμεθα». Γιὰ νὰ λάβουμε τὴν πιὸ εἰλικρινῆ καὶ τίμια ἀπάντηση: «Θάρσεῖτε... ἐγὼ εὶμι μεθ’ ὑμῶν πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος Ἀμήν» (Μτθ, 14, 22· 28, 20).

π. κ.ν.κ. Ἅγιον Πάσχα 2020

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΤΟ ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ

«Ὦ, νεκρέ γυμνέ και Θεού ζῶντος Λόγε...»

Κάθε χρονιὰ ποὺ θὰ ἀνατείλει ἡ πάνσεπτη καὶ συγκινητικὴ ἡμέρα τῆς Μ. Παρασκευῆς,  ἀνοίγεται καὶ πάλι μπροστά μας τὸ μέγα θαῦμα. Τοῦ ἀδίκως σταυρουμένου καὶ συνάμα τόσο μακροθύμου Κυρίου, «δι' Οὗ, τῆς ἀρᾶς πάντες ἐλυτρώθημεν».

Κ’ εἶναι ἡ ἀλήθεια πώς, «τρεῖς σταυροὺς ἐπήξατο ἐν Γολγοθᾷ ὁ Πιλάτος, δύο τοῖς ληστεύσασι, καὶ ἕνα τοῦ Ζωοδότου, [μὲ μόνη διαφορά πώς] ὅν εἶδεν ὁ Ἅδης,  εἶπεν τοῖς κάτω· Ὦ λειτουργοί μου καὶ δυνάμεις μου τίς ὁ ἧλος τῇ καρδίᾳ μου; Ξυλίνῃ με λόγχῃ ἐκέντησεν ἄφνω καὶ διαρρήσομαι... καὶ ἀναγκάζομαι ἐξερεύξασθαι τὸν Ἀδὰμ καὶ τοὺς ἐξ Ἀδάμ, ξύλῳ δοθέντας μοι· ξύλον γὰρ τούτους εἰσάγει πάλιν εἰς Παράδεισον» (Οἶκος Κυριακῆς Σταυροπροσκυνήσεως).  

Ὅπως ἐπίσης, εἶναι τυχαῖο ποὺ ἡ ἡμέρα αὐτὴ εὐωδιάζει ἀπὸ τὸ ροδόσταμο καὶ τὴν ἀνοιξιάτικη φύση, τὴ στολισμένη μὲ τόσα καὶ τόσα ἄνθη εὔοσμα καὶ τόσο στοργικά; Ὄχι, γιατὶ πολὺ σωστὰ ὁ ἱερὸς ὑμνογραφος ὑπογραμμίζει: «Τῆ αὐτῇ ἡμέρα, μυρίζει τὰ μύρα, τῆς θείας μυροθήκης τὸ ζωομύριστον ξύλον, ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ...» (Η΄ ὠδὴ τοῦ κανόνος τῆς ὡς ἄνω ἑορτῆς). Γι’ αὐτὸ καὶ σήμερα Τὸν προσεγγίζουμε, ἐπειδὴ γνωρίζουμε πώς, «σύμπασα γῆ προσκυνησάτω (Αὐτόν), δι’ οὗ περ ἔγνωκε Σὲ προσκυνεῖν  Λόγε».  

Στεφανωμένη, λοιπόν, ὄχι μονάχα μὲ τὸν ἀκάνθινο καὶ μαρτυρικὸ Στέφανο τοῦ Χριστοῦ μας, ἀλλὰ καὶ μὲ τὰ πλήθη τῶν φωτοστέφανων τῶν μυριάδων Ἁγίων μᾶς φανερώνεται ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Παρασκευή, γιατὶ μονάχα ἔτσι θὰ μπορέσει ὁ κάθε πιστὸς νὰ βρεῖ τὸ νόημα ποὺ φυλάσσει, αἰῶνες τώρα: ὅτι δηλαδή, «διὰ τοῦ σταυροῦ χαρὰ [φάνηκε] ἐν ὅλω τῷ κόσμῳ». Χαρὰ ποὺ τὴ σκόρπισαν, ὅπως τὰ βαγιόφυλλα, μὲ τὰ ὁποῖα θὰ ράνουμε αὔριο τὶς ἐκκλησιές μας, οἱ Ἅγιοι, οἱ φίλοι τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ. «Ἀκολουθήσωμεν», λοιπόν, αὐτοὺς κι ἄς διαβοῦμε τὴν «στενὴν καὶ τεθλιμένην ὁδό μας» μὲ τὸ «μνήσθητι καὶ ἡμῶν Σωτήρ ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου». 

π. κ. ν. κ.