© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008

Γάμοι ομοφυλοφίλων

Γράφει ο Παύλος Φουρνογεράκης


Οι πρόσφατοι παράνομοι, πολιτικοί γάμοι ομοφυλοφίλων στην Τήλο, ο θρησκευτικός γάμος ομοφυλοφίλων κληρικών στην Αγγλία και οι εκατοντάδες πολιτικοί γάμοι ομοφυλοφίλων σε διάφορες περιοχές της Δύσης μαζί με τις επιστολές αναγνωστών σχετικά με το προηγούμενο δημοσίευμά μας «Να ζήσετε και καλούς απογόνους», μάς επιβάλλουν να επανέλθουμε στο θέμα του γάμου, ως ένα θεσμό που αλλάζει πρόσωπα και αξιακούς κώδικες.

Ως ομοφυλοφιλία (αγγλ. homosexuality) ορίζεται το σεξουαλικό ενδιαφέρον και η έλξη ενός ατόμου προς άτομα του ίδιου φύλου. Η έλξη αυτή συνήθως, αλλά όχι πάντα, οδηγεί σε φυσική επαφή που κορυφώνεται με οργασμό. Ο όρος ομοφυλόφιλος χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει τα άτομα αυτά, αναφέρεται και στα δύο φύλλα, παρ΄ ότι στη γυναικεία ομοφυλοφιλία συχνά αναφέρεται ως λεσβιασμός, από τη νήσο Λέσβο και σε αναφορά προς τη Λυρική ποιήτρια Σαπφώ η οποία εκφράζοντας το ερωτικό πάθος της γυναίκας έδωσε λαβή να θεωρηθεί ως ιέρεια του λεσβιακού έρωτα, κάτι που δεν καταδεικνύεται στη σωζόμενη ποίησή της.
Η ομοφυλοφιλία θεωρείται σεξουαλική απόκλιση και μέχρι το πρόσφατο ακόμη παρελθόν εθεωρείτο διαστροφή και παθολογικό φαινόμενο. Κατά το 2ο μισό του εικοστού αιώνα σε πολλές χώρες όπως οι Αγγλοσαξονικές ο όρος σεξουαλική διαστροφή άρχισε να εγκαταλείπεται ως μη αντικειμενικός και να αντικαθίσταται από τον όρο σεξουαλική απόκλιση, όπου ο όρος απόκλιση αναφέρεται με την καθαρά στατική του σημασία της παρέκβασης σε σχέση προς τη σεξουαλική συμπεριφορά του συνόλου των ατόμων μιας δεδομένης κοινωνίας, καθώς και της παρέκβασης σε σχέση με τους ηθικούς της κανόνες και τις συμβάσεις της. Η ομοφυλοφιλική συμπεριφορά υπήρξε σε διαφορετικές περιόδους της ιστορίας και σε διαφορετικούς πολιτισμούς άλλοτε αποδεκτή, άλλοτε ανεκτή και άλλοτε απαγορεύσιμη. Στις Δυτικές κοινωνίες επί πολλά χρόνια την θεωρούσαν ως ολέθρια «διανοητική νόσο» που έπρεπε να καταπολεμηθεί από τους ψυχιάτρους, από το 1978 όμως δεν υπάρχει στον εγκεκριμένο από την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία κατάλογο των ψυχιατρικών νευρώσεων. Σήμερα, η ομοφυλοφιλία θεωρείται απλώς ως «ερωτική προτίμηση» για σεξουαλικούς συντρόφους του ίδιου φύλου. Η μελέτη της ομοφυλοφιλίας άρχισε στις αρχές του 20ου αιώνα γιατί μέχρι τότε εθεωρείτο ταμπού και δεν ήταν δυνατή η επιστημονική έρευνα. Οι ολοένα και αυξανόμενες πληροφορίες οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα αίτιά της αναζητούνται στη γενετική προδιάθεση όπως και σε κοινωνικά-οικονομικά και ψυχολογικά αίτια.
Το κίνημα για την απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων (Homosexual rights movement ή Gay rights movement ή Gay liberation movement) είναι κίνημα για τα αστικά και ευρύτερα κοινωνικά δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, το οποίο επιδιώκει την κατάργηση τω νόμων περί σοδομίας οι οποίοι απαγορεύουν τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις και διεκδικεί την εξάλειψη των διακρίσεων σε βάρος των ομοφυλοφίλων στην εργασία, σε πιστωτικά θέματα, σε θέματα στέγης και δημοσίων υπηρεσιών, καθώς και σε διάφορους άλλους τομείς της ζωής. Τελικός του σκοπός είναι η επίτευξη της ανοχής ή της αποδοχής τής ομοφυλοφιλίας στην κοινωνία. Το διεθνές σύμβολο της ομοφυλοφιλίας είναι το ελληνικό γράμμα λάμδα (λ). Το κίνημα της ομοφυλοφιλίας τις τελευταίες δεκαετίες παρουσιάζεται ιδιαίτερα ενεργητικό και δυναμικό και έχει πετύχει τη δημόσια παρουσία και το δημόσιο λόγο. Στα πλαίσια αυτά διεκδικεί τη συμμετοχή στο θεσμό του γάμου και της υιοθέτησης παιδιών.
Οι ομοφυλόφιλοι χωρίζονται σε διάφορες κατηγορίες με κυριότερη τη διάκριση μεταξύ μονογαμικών και πολυγαμικών, όπως δηλαδή συμβαίνει και με τους ετερόφυλους. Φαίνεται ότι εκείνοι που είναι μονογαμικοί και έχουν σταθερή ερωτική σχέση, συνδέονται και με ισχυρά αισθήματα αγάπης και επιθυμούν να ενταχθούν στην ομάδα των νόμιμων συντρόφων και συζύγων και να είναι αποδεκτοί από την κοινωνία. Εξάλλου σημαντικοί οικονομικοί λόγοι που προκύπτουν σε σχέση με τα περιουσιακά στοιχεία που αποκτούν κατά τη διάρκεια της συζυγίας τους λύνονται αυτόματα με τη νομιμοποίηση της σχέσης. Διεκδικούν όμως και τη νομιμοποίηση της υιοθεσίας παιδιών, ισχυριζόμενοι ότι τα πρότυπα έχουν αλλάξει και ότι το βασικό σε μία οικογενειακή ζωή είναι η αίσθηση ασφάλειας και σιγουριάς που πρέπει να αισθάνονται τα μέλη και ότι στις ετεροφυλικές σχέσεις οι οικογένειες διαλύονται σε μεγάλο ποσοστό και μεταβάλλονται σε μονογονεϊκές. Συγκρίνοντας δηλαδή καταλήγουν ότι οι δύο ομοφυλόφιλοι γονείς που αγαπιούνται είναι πιο ικανοί από τον έναν ετερόφυλο για να αναθρέψουν παιδιά. Ποια είναι όμως τα πρότυπα φύλου που θα έχουν τα υιοθετημένα από ομοφυλόφιλους παιδιά, και τα οποία πιθανόν να είναι ήδη λαβωμένα από την εγκατάλειψη των πραγματικών ετερόφυλων γονέων; Για ποιο λόγο αφού οι ομοφυλόφιλοι έχουν διαφορετικές προτιμήσεις μακράν της τεκνοποίησης θέλουν να μιμηθούν εκείνους που τεκνοποιούν; Είναι γενικώς παραδεκτό ότι τα παιδιά διαμορφώνονται σε μεγάλο βαθμό σύμφωνα με τα πρότυπα του οικογενειακού και του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος.
Κατά τους επιστήμονες ο γάμος είναι μία μορφή σεξουαλικού ελέγχου στην πλειονότητα των ανθρωπίνων κοινωνιών. Για να ελεγχθεί ο αέναος σεξουαλικός ανταγωνισμός, είναι απαραίτητη κάποια μορφή γάμου. Αυτό όχι μόνο απομακρύνει και τους δύο συζύγους από τον ανταγωνιστικό χώρο της ερωτοτροπίας (φλερτ) και εξασφαλίζει στον καθένα ένα σεξουαλικό σύντροφο, αλλά και τους επιτρέπει να αφιερώνουν περισσότερο χρόνο και ενέργεια σε άλλα αναγκαία και χρήσιμα έργα της ζωής. Ο Χριστιανισμός διδάσκει το σωτηριολογικό χαρακτήρα του εν Χριστώ γάμου, την ολοκλήρωση δηλαδή του ανθρώπου μέσα από το μυστήριο του γάμου και την τεκνοποιία..
Κάθε κοινωνία, θρησκεία και εποχή διαμορφώνει δικούς της κανόνες και αξίες. Η αξία της αγάπης όμως είναι αναμφισβήτητη ακόμα και στις φιλοπόλεμες κοινωνίες. Προϋπόθεση είναι η ελευθερία, η ανεκτικότητα, η αξιοπρέπεια και η αποδοχή του άλλου. Ο Χριστός συνομίλησε με τη Σαμαρείτιδα γιατί το ζητούμενο ήταν η δημιουργία ειλικρινούς σχέσης με εκείνους που η κοινωνία της εποχής του απέρριπτε. Στις ετερόφυλες σχέσεις μέσα και έξω από το γάμο το ζητούμενο είναι η επικοινωνία, η συγχώρεση η αφοσίωση και ο σεβασμός στο πρόσωπο του άλλου προκειμένου να εξελιχθεί σε αγάπη και να νιώσει ολοκληρωμένος. Αυτό απαιτεί χρόνο και προσπάθεια και δε φαίνεται να είναι εφικτό σε πολυγαμικές σχέσεις, γιατί το συναίσθημα διαχέεται και τραυματίζεται από τον περιορισμό στα αρχέγονα γενετήσια ένστικτα. Η χαρά εξάλλου της διαιώνισης του είδους, το χαστούκι δηλαδή στον αδυσώπητο χρόνο μέσα από τα γονίδια που κληρονομούνται στους απογόνους είναι ένας ακόμη σημαντικότατος παράγοντας του νοήματος αυτών των σχέσεων.
Οι ομοφυλόφιλοι αποτελούν μειοψηφία, δεν είναι ο κανόνας και ούτε μπορεί ποτέ να γίνουν, γιατί τότε θα μιλάμε για πλήρη αλλοίωση και εκφυλισμό της ανθρώπινης οντότητας. Οι κοινωνίες οφείλουν να σέβονται τις μειοψηφίες και μάλιστα όταν αυτές δεν ασκούν βία. Οι μειοψηφίες βεβαίως οφείλουν και αυτές να σέβονται τους όρους διαβίωσης της κοινωνίας και να μην προκαλούν με την ιδιαιτερότητά τους εκτός και αν αισθάνονται ότι αδικούνται. Ιδιαίτερα η σεξουαλική πρόκληση απ΄ όπου και αν προέρχεται είναι κατακριτέα και χαρακτηρίζει ακαλλιέργητες και υπανάπτυκτες κοινωνίες εγκλωβισμένες στα ορμέφυτά τους, πόσο μάλλον όταν προέρχονται από εκείνους που μοιάζουν να μπερδεύουν την μορφή του άρρενος και του θήλεως. Μετά την περίοδο της επιθετικότητας που επέδειξαν τα τελευταία χρόνια, οι ομοφυλόφιλοι για να αποκτήσουν την ανοχή της κοινωνίας, θα πρέπει να εργαστούν αρκετά εάν θέλουν και την αποδοχή τους, όταν με την αξιοπρεπή και υπεύθυνη στάση τους δε θα επιδιώκουν να είναι οι διαφημιζόμενοι και δακτυλοδεικτούμενοι, αλλά οι διακριτικά διαφορετικοί.
Ο πρόσφατος γάμος ομοφυλοφίλων κληρικών στην Αγγλία σοκάρησε, ιδιαίτερα η δήλωση του ιερέα που τέλεσε το «μυστήριο», ότι ερεύνησε τις Γραφές και δεν βρήκε, ότι απαγορεύεται γάμος ομοφυλοφίλων που αγαπιούνται πραγματικά και επιζητούν την ευλογία της εκκλησίας. Η Ελληνική Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, που έχει και αυτή στους κόλπους της αρκετούς ομοφυλόφιλους, ας ερευνήσει και αυτή τις Γραφές, φανερές και απόκρυφες, και ας επιχειρηματολογήσει σχετικά.

Η ελληνική κοινωνία, μέρος της παγκόσμιας κοινωνίας κινδυνεύει να χάσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της όχι από την ανεκτικότητα και αποδοχή των μειοψηφιών, γεγονός που διευρύνει τη δημοκρατία, αλλά από το ξεπούλημα του πολιτισμού μας στο βωμό της ευκολίας, (όπως για παράδειγμα η πρόταση Κύπριου Ευρωβουλευτή για μείωση των γραμμάτων του ελληνικού αλφάβητου) και από την ιδιώτευση σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος. Η αρχαία προχριστιανική ελληνική κοινωνία ήταν ανεκτική προς τους ομοφυλόφιλους. Σήμερα επιβάλλεται μία νέα θεολογική προσέγγιση και ερμηνεία των Χριστιανικών Γραφών, για να δούμε ακόμα ποιο είναι το σύγχρονο περιεχόμενο του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού και ποια η θέση των ομοφυλοφίλων σ΄ αυτόν. Έτσι μπορεί να βοηθηθεί ο νομοθέτης για τη θέση που θα πρέπει να πάρει η ελληνική Πολιτεία σε σχέση με τους γάμους ομοφυλοφίλων, σε ένα τοπίο έντονα πολυπολιτισμικό.

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

«Να ζήσετε και καλούς απογόνους!»

Γράφει ο Παύλος Φουρνογεράκης

Η Άνοιξη, μάλιστα, η Πασχαλιάτικη περίοδος είναι περίοδος γάμων. Ευχές τραγούδια και γλέντια αντηχούν και σμίγουν με τη γιορτή της αναγέννησης της φύσης σε ένα πανηγύρι χαράς και συγκίνησης.
Ο γάμος θεωρείται η σημαντικότερη, ίσως, στιγμή στη ζωή του ανθρώπου αφού αρχίζει μια νέα περίοδος της σχέσης μεταξύ δύο ανθρώπων που προσδοκούν ότι έτσι μπορούν να συνεχίσουν και να χαρούν τη ζωή βαδίζοντας προς την ολοκλήρωση. Στην χώρα μας η απαιτούμενη νομιμοποίηση της συμβίωσης ετερόφυλων γίνεται με τρεις τρόπους: με τον παραδοσιακό θρησκευτικό γάμο, με τον πολιτικό γάμο και με το συμβόλαιο ελεύθερης συμβίωσης. Δεν υπάρχει πρόβλεψη για τους ομοφυλόφιλους, γεγονός που αποτελεί ηχηρό αίτημα αυτής της ομάδας της κοινωνίας που απελευθερώνεται από τα κοινωνικά ταμπού, αποβάλλει το μανδύα της ντροπής και διεκδικεί ισονομία και ισοτιμία
Οι περισσότεροι γάμοι είναι θρησκευτικοί και η ολιγαρχία που διοικεί την Εκκλησία της Ελλάδας αποφάσισε ότι η ελεύθερη συμβίωση είναι πορνεία και ότι μόνο το μυστήριο του γάμου εγγυάται την ευτυχία. Η απόφαση στηρίχτηκε στους νόμους του Χριστιανισμού που αφορούσαν όμως μια άλλη εποχή. Στα χρόνια του Χριστού η νομιμοποίηση των σχέσεων γινόταν μόνο με το θρησκευτικό γάμο και οποιαδήποτε άλλη σεξουαλική σχέση γινόταν «επί πληρωμή», ήταν δηλαδή πορνεία. Ο συντηρητισμός και τα οικονομικά συμφέροντα της βιομηχανίας της θρησκείας εθελοτυφλούν στο γεγονός ότι η κοινωνία μας είναι πολυπολιτισμική, ότι υπάρχουν άνθρωποι αλλόθρησκοι και φτωχοί που έχουν όμως την ανάγκη να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους στην πολιτεία και στα παιδιά τους. Ο θρησκευτικός γάμος αφορά και πρέπει να αφορά σ΄ εκείνους που πιστεύουν και ελπίζουν ότι η ευλογία του Θεού θα στηρίξει τη ζωή τους και την οικογένεια που πρόκειται να δημιουργήσουν.
Ο χριστιανισμός κατατάσσει το γάμο ανάμεσα στα άλλα μυστήρια, μάλιστα στο παρελθόν ήταν ενσωματωμένος στη θεία λειτουργία και κοινωνούσαν όλοι οι παρευρισκόμενοι. Ο γάμος όμως για να γίνει μυστήριο χρειάζεται τους μύστες, εκείνους δηλαδή που θα συμμετέχουν πνευματικά, θα συμπροσεύχονται και θα επικαλούνται την παρουσία του Θεού σε μια σχέση κοινωνίας. Αυτά προϋποθέτουν συγκεκριμένη πνευματική προετοιμασία από το ζευγάρι, τον παπά, τους κουμπάρους και τους καλεσμένους. Αυτό που συμβαίνει σήμερα, σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις, δεν έχει σχέση με μυστήριο. Είναι μέρος της βιομηχανίας της κατανάλωσης που συμμετέχουν πολλοί: η εκκλησία, οι φωτογράφοι-σκηνοθέτες, τα κέντρα διασκέδασης, η μόδα κλπ. Η εκκλησία παρέχει την απαιτούμενη λαμπρότητα (που είναι ασυναγώνιστη σε σχέση με το λιτό δημαρχείο), οι φωτογράφοι σκηνοθετούν κατά βούληση και το κέντρο διασκέδασης καθορίζει την ποιότητα της μεταγαμήλιας «τέρψης». Μεγάλο μερίδιο κατέχει και το κοινό, οι καλεσμένοι. Η αισθητική τους παρουσία στην εμφάνιση, στο λόγο, στο φαγητό και στο χορό, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία της τελετής. Ο εντυπωσιασμός είναι τις περισσότερες φορές ο μοναδικός στόχος. Η νυφιάτικη ενδυμασία, τα μέσα μεταφοράς, ο αριθμός των καλεσμένων, η κατοικία, η επίπλωση κλπ εξαντλούν την προετοιμασία σε βάρος της ποιότητας της σχέσης.
Μια σχέση που στηρίζεται μόνο στην ύλη με τις διάφορες μορφές της είναι ευάλωτη και αδυνατεί να διαρκέσει στο χρόνο και να ολοκληρωθεί. Η πρόσκαιρη σεξουαλική έλξη, τα περιουσιακά στοιχεία, η οικονομική ή η κοινωνική επιφάνεια δεν είναι θεμέλια που αντέχουν σε κλυδωνισμούς. Η ουσιαστική σχέση σφυρηλατείται στους αγώνες της παλαίστρας του γάμου με τα δεσμά της αγάπης. Είναι δεσμά για την αλληλοσυμπλήρωση αλλά και τη διατήρηση της διαφορετικότητας σε καθεστώς αμοιβαίας προσαρμογής, αυτοαπώλειας αλλά και ανάπτυξης της προσωπικότητας των συζύγων. Όσοι πιστεύουν στο Θεό έχουν την ανάγκη υπερβατικής διάστασης στο γάμο και επικαλούνται τη Θεία Χάρη για την πραγμάτωση του γάμου. Ο αρραβώνας και ο γάμος γίνονται «στο όνομα της Αγίας Τριάδος» και η σχέση του ζευγαριού γίνεται τριαδική γιατί συνδέεται με το υπερβατό με τη θεϊκή παρουσία. Όσοι δεν πιστεύουν ή είναι αλλόθρησκοι, έχουν άλλα πρότυπα, άλλες προτάσεις ζωής που δεν αποκλείουν την ουσιαστική σχέση, όπως ισχυρίζονται οι υποκριτές φονταμενταλιστές ιεράρχες μας που θεολογούν στα λόγια και πορνεύουν στα έργα.
Η πορνεία ενδημεί σε όλες τις σχέσεις που στηρίζονται στην πρόσκαιρη ηδονική βίωση είτε αφορά στις σεξουαλικές σχέσεις, είτε στα αξιώματα και τις τιμές, είτε στην οικονομική δύναμη. Απαντάται δηλαδή εκεί όπου η αξιακή κλίμακα δεν έχει απελευθερωθεί από τα αρχέγονα ένστικτα και κυριαρχεί ο εγωισμός και ο υπολογισμός. Πορνεία μπορεί να υπάρχει μέσα στο γάμο, ανάμεσα στο ζευγάρι, όταν η συμβίωση είναι προϊόν συναλλαγής (π.χ. σύγχρονοι γάμοι γερόντων με νεότατες αλλοδαπές) ή όταν υπάρχουν εξωσυζυγικές σχέσεις. Πορνεία όμως υπάρχει και στους κόλπους των έγγαμων και άγαμων κληρικών με ποικίλους τρόπους: εκτός από τις σεξουαλικές είναι και οι οικονομικές συνθήκες που διαμορφώνονται σε ορισμένες εκκλησίες και μοναστήρια. Η αυτοκρατορική παρουσία-ενδυμασία των ιεραρχών και ορισμένων ιερέων, οι οικονομικές απολαβές των κληρικών όταν τελούν τα μυστήρια και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την ιεροσύνη τους και η απαίτηση αυθεντίας είναι σκοτεινοί διάδρομοι της ύπαρξης στην εκτυφλωτική επιφάνεια της ευμάρειας και της χλιδής.
Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του προορισμένος να ζει σε κοινωνία με τους συνανθρώπους του, «κοινωνικόν ον ο άνθρωπος και συζήν πεφυκώς», έλεγε ο Αριστοτέλης. Και η Βίβλος αναφέρει: «ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον». Δεν έχουν όμως όλοι τις πνευματικές, ψυχολογικές, συναισθηματικές, ηλικιακές και κάποτε τις οικονομικές προϋποθέσεις που απαιτούνται για το γάμο. Στη λαογραφική μας παράδοση, βλέπουμε πως η κοινότητα έλεγχε μεταξύ άλλων και τις απαραίτητες οικονομικές προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός καινούργιου σπιτικού. Με την έκθεση των προικιών και τη δημόσια υπογραφή του προικοσυμφώνου, η κοινότητα εκαλείτο να κρίνει αν υπήρχε η απαραίτητη υλική βάση για το ξεκίνημα του νέου σπιτικού. Αλλά υπάρχουν και άλλες, σοβαρότερες ίσως, ψυχολογικές, συναισθηματικές, ακόμη και ανατομικές αναπηρίες που αποκλείουν για ένα άτομο τη δυνατότητα του γάμου. Οι ψυχολογικές αναπηρίες, μάλιστα αποτελούν ένα οξύτατο πρόβλημα για τις σύγχρονες κοινωνίες και διαπράττουν μεγάλο σφάλμα εκείνοι που συμβουλεύουν γάμο όσους πάσχουν από ψυχοπάθειες προκειμένου να λύσουν τα προβλήματά τους. Όλες αυτές οι προβληματικές περιπτώσεις δεν βλάπτουν μόνο τους ίδιους αλλά και όλα τα μέλη της οικογένειας που θα προκύψει.
Είναι φανερό ότι ο γάμος είναι η πιο δύσκολη σχέση. Σε καμιά άλλη ανθρώπινη σχέση δεν υπάρχει τόση ένταση αλλά και τόση μακαριότητα. Ο γάμος έχει τη δυνατότητα να είναι η ωραιότερη και η φρικτότερη εμπειρία και ο σωστός γάμος-συμβίωση είναι η προϋπόθεση για την επιτυχία όλων των άλλων προσωπικών και συλλογικών επιδιώξεων. Στις μέρες μας, η φιλοδοξία της επαγγελματικής καριέρας και το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα αποπροσανατολίζουν, αποθαρρύνουν και απομακρύνουν τον άνθρωπο από την προσπάθεια να ικανοποιήσει τη φυσική του ανάγκη για σωστή κοινωνικοποίηση και συμβίωση. Γίνεται και αυτή καταναλωτική εμπειρία, διαρκεί λίγο, ευτελίζεται και χάνει την αξία της πριν ακόμα την αποκτήσει. Η παραδοσιακή ευχή «Να ζήσετε και καλούς απογόνους», που λέγεται στους γάμους αποκτά σήμερα διαφορετικό περιεχόμενο. Άλλοτε, που η θνησιμότητα ήταν σε μεγάλα ποσοστά, εννοούσαν την επιμήκυνση της ζωής για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες της πολυμελούς οικογένειας. Τώρα, που τα διαζύγια, επίσημα και ανεπίσημα, αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και η τεκνοποίηση μειώνεται δραματικά, η ευχή εμπεριέχει τη δυνατότητα ουσιαστικής σχέσης σε βάθος χρόνου καθώς και τη δυνατότητα απόκτησης υγιών παιδιών που θα εξελιχθούν σε «χρηστούς» ανθρώπους. Οι καλοί απόγονοι προκύπτουν συνήθως από πετυχημένους γάμους. Ο αυτοσεβασμός, η αυθεντικότητα, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα του άλλου, ενισχύουν το αίσθημα της αγάπης, δημιουργούν συνθήκες συναισθηματικής ασφάλειας και ελευθερίας και αποτελούν τους δρομοδείκτες για την ολοκλήρωση. Αυτή η στάση ζωής είναι συνεχής αγώνας ατομικός και συλλογικός και η στέψη του γάμου φαίνεται από το αποτέλεσμα στο τέλος της διαδρομής.
«Να ζήσετε και καλούς απογόνους!» ας ευχηθούμε από την καρδιά μας σε όλους εκείνους που αποφασίζουν να ενώσουν τη ζωή τους και να διαιωνίσουν το είδος τους, ανεξάρτητα από τον τρόπο που έχουν επιλέξει.

Κυριακή 22 Ιουνίου 2008

Σχεδιάζοντας τις Βιβλιοθήκες του μέλλοντος, η περίπτωση της Ζακύνθου


Γράφει ο Παύλος Φουρνογεράκης*

Στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, στις 10 και 11 Ιουνίου 2008 πραγματοποιήθηκε Διεθνές συνέδριο με θέμα «Σχεδιάζοντας τις Βιβλιοθήκες του μέλλοντος». Το συνέδριο οργάνωσε το Ινστιτούτο Γκαίτε σε συνεργασία με άλλους φορείς και με παράλληλη έκθεση φωτογραφίας από σύγχρονες βιβλιοθήκες της Ευρώπης, της Αμερικής και από τη περίφημη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Ήταν ένα πετυχημένο συνέδριο το οποίο δημιούργησε αντιφατικά συναισθήματα σε όλους όσους το παρακολουθήσαμε. Ζηλέψαμε για όσα θαυμαστά γίνονται στο εξωτερικό σε σχέση με τη σύγχρονη αρχιτεκτονική των βιβλιοθηκών, αλλά ήταν και ένα δυνατό ταρακούνημα για ενεργοποίηση και στους δικούς μας χώρους.
«Διαστημόπλοια του βιβλικού σύμπαντος» χαρακτήρισε ένας Γερμανός δημοσιογράφος τα σύγχρονα κτίρια βιβλιοθηκών. Εντυπωσιακά νεόδμητα κτίρια, αλλά και ανακαινισμένα κτίσματα , όπως παλιές αποθήκες ή εργοστάσια, προσπαθούν να ανταποκριθούν στις ιδιαίτερες και αυξημένες απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας της πληροφορίας και επικοινωνίας. Δημόσιοι παράδεισοι μεταξύ ναού και αγοράς (με την αρχαία έννοια των όρων) όπου ο επισκέπτης θα έχει εύκολη πρόσβαση στο χώρο και ευχάριστη επαφή με την επιστήμη και τη γνώση, αλλά συνάμα θα χαλαρώνει με τη ζωντάνια της εμπειρίας μιας διαφορετικής δημόσιας αισθητικής της αρχιτεκτονικής. Είναι αρχιτεκτονικές ιδέες που αφορούν βιβλιοθήκες ψηφιακής εποχής, πρόκληση για δημιουργία χώρων που θα στεγάσουν το βιβλίο, ένα μέσο που θεωρείται όλο και πιο εφήμερο, συχνά ακόμη και «νεκρό». Η βιβλιοθήκη όμως παύει να αποτελεί ησυχαστήριο κοιμισμένων βιβλίων και αυστηρών προσώπων αφού γίνεται και χώρος συνάντησης, επικοινωνίας κι έμπνευσης και μεταβάλλεται σε σαλόνι της πόλης. Γι αυτό βρίσκεται συνήθως στο κέντρο της όποιας κοινότητας, εκεί που είναι η αγορά και συχνάζουν οι πολίτες και τους υποδέχεται όλους, μικρούς και μεγάλους, κατά μόνας ή ομαδικά και οικογενειακά.
Εάν συνδέσουμε τη σύγχρονη τάση με την περίπτωση της Ζακύνθου είναι εύκολο να κάνουμε το δικό μας όνειρο και να αγωνιστούμε για να το πραγματοποιήσουμε. Η Δημόσια Βιβλιοθήκη Ζακύνθου βρίσκεται στο ωραιότερο σημείο της πόλης. Στεγάζεται σε κτίριο ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής και έχει σημαντική συλλογή βιβλίων και εφημερίδων . Η εσωτερική όμως αρχιτεκτονική και οργάνωση προκαλούν κατάθλιψη και προετοιμάζουν τον επισκέπτη για γρήγορη αποχώρηση.
Η Δημόσια Βιβλιοθήκη Ζακύνθου πρέπει να απλωθεί σε ολόκληρο το κτιριακό συγκρότημα της Πλατείας Σολωμού (εκεί που στεγάζονται το Πνευματικό Κέντρο, ο κινηματογράφος Φώσκολος και ο Κόκκινος Βράχος), ώστε να μπορεί να αποτελεί το σημείο αναφοράς Ζακυνθινών και τουριστών. Η επέκταση στο χώρο, η υλικοτεχνική υποδομή και η ανάλογη στελέχωση με βιβλιοθηκονόμους, τεχνική και οικονομική υπηρεσία είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Στην παρούσα φάση είναι εφικτός ένας τέτοιος σχεδιασμός αφού φτιάχνεται το θέατρο και θα μπορεί να ικανοποιήσει ανάγκες του πνευματικού κέντρου και του κινηματογράφου.
Τα σχέδια των σύγχρονων βιβλιοθηκών (και το όνειρο της δικής μας), περιλαμβάνουν μεγάλους ενιαίους χώρους, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα κίνησης των επισκεπτών αλλά και μετακίνησης των επίπλων ανάλογα με την περίπτωση. Τα χρώματα, τα έπιπλα, τα γραφεία οι βιβλιοστάτες αλλάζουν μορφή και χρήση. Είναι πολύχρωμα, μοντέρνα, αναπαυτικά, με διαφορετικό φωτισμό κατά περίπτωση. Δημιουργούνται νοητοί χώροι και διαχωρίζονται εκείνοι που προκαλούν θόρυβο. Οι βιβλιοστάτες δεν στέκονται γεμάτοι και απειλητικοί με το βάρος και η μορφή τους. Είναι διασκορπισμένοι σε διάφορα σημεία του κτιρίου, και τα βιβλία καταλαμβάνουν τους χώρους ανάλογα με τις ανάγκες. Η Βιβλιοθήκη είναι εξοπλισμένη με ηλεκτρονικά μέσα ώστε να υπάρχει δυνατότητα διαδικτύωσης. Αναπαράγει ή παράγει οπτικοακουστικό υλικό, έχει χώρους προβολής ταινιών, ακουστικής μουσικής και δυνατότητα ηλεκτρονικής επικοινωνίας. Μπορεί να προσφέρει γλυκό και αναψυκτικό, ακόμα και πρόχειρο φαγητό. Διοργανώνει εκθέσεις, φιλολογικές βραδιές, διαλέξεις, συνέδρια. Εκδίδει βιβλία και περιοδικά, παρέχει ποιοτική γνώση και προάγει τη δημοκρατία αφού απευθύνεται σε όλους τους κατοίκους ντόπιους και μετανάστες, πλούσιους και φτωχούς, ανθρώπους με μορφές αναπηρίας και αρτιμελείς.
Στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Ζακύνθου θα μπορεί κανείς να απολαμβάνει την όμορφη θέα του γαλάζιου, την ελπίδα της ζωής από τα παιχνιδιάρικα μικρά της πλατείας. Θα μπορεί να είναι ένα καινούργιο στέκι νέων, πιο ευχάριστο, χρήσιμο και δημιουργικό από τις παρακείμενες καφετέριες. Θα μπορεί να είναι ο χώρος του κουκλοθέατρου, του παραμυθιού, της ζωγραφικής, της αγγειοπλαστικής. Εκεί θα μπορούν να παίζουν νέα ποιοτικά ηλεκτρονικά παιχνίδια για να ψυχαγωγηθούν για να μάθουν τη νέα τεχνολογία. Θα μπορούν να ενημερωθούν για την επικαιρότητα, την πολιτική-πολιτιστική-αθλητική, να επικοινωνήσουν, να αστειευτούν, να μιλήσουν για τέχνη να αναπτύξουν πνευματική συζήτηση. Οι μεγαλύτεροι μαζί και χωριστά από τους νέους αλλά στον ίδιο χώρο θα ερευνούν τα αρχεία και τις πηγές θα ψυχαγωγούνται, θα διαλέγονται και θα επιλύουν τα προβλήματα της κοινότητας. Έτσι θα γίνει συνήθεια, τρόπος ζωής και ύπαρξης των ζακυνθινών, έτσι αποκτάμε την ελπίδα της βελτίωσης του μέλλοντός μας, αφού θα κατευθύνουμε τη σκέψη σε ωφελιμότερους δρόμους από εκείνον της αύξησης των τουριστικών επιχειρήσεων και των εσόδων μας. Θα μπορούμε να πετυχαίνουμε καλύτερα και σε αυτούς τους τομείς, γιατί θα έχουμε τους ορίζοντές μας πιο ανοιχτούς, το πνεύμα πιο νηφάλιο και τη σκέψη περισσότερο ανθρωπιστική και λιγότερο ανταγωνιστική.
Η νέα Δημόσια Βιβλιοθήκη Ζακύνθου θα πρέπει να ψηφιοποιηθεί, ώστε να διασφαλιστεί το πολύτιμο υλικό της και να μπορεί να είναι διαθέσιμο στο σύνολο των ενδιαφερομένων Το Μουσείο Σολωμού κι Επιφανών Ζακυνθίων ολοκληρώνει ήδη με επιτυχία ένα τέτοιο πρόγραμμα και μπορεί να γίνει παράδειγμα προς μίμηση. Η ψηφιοποίση θα δώσει τη δυνατότητα διαδικτύωσης και με τις τοπικές σχολικές βιβλιοθήκες που τόσο το έχουν ανάγκη, και έτσι θα δοθεί δυνατότητα ευρύτερης συνεργασίας.
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα δημιουργούνται νέες αξιόλογες βιβλιοθήκες όπως π.χ. στις Σέρρες και στο Ρέθυμνο και αναγγέλθηκε ήδη η κατασκευή της νέας Εθνικής Βιβλιοθήκης στην Αττική. Στη Ζάκυνθο αυτή την περίοδο μας απασχολούν άμεσα προβλήματα για επίλυση: νερό, καθαριότητα, οικονομικά σκάνδαλα και χρέη του μητροπολιτικού Δήμου κλπ. Αυτά όμως δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν και να μας αποθαρρύνουν από το να κάνουμε όνειρα για τη δια βίου παιδεία μας και τον πολιτισμό.
Όσοι ασχολούμαστε με τα γράμματα και τις τέχνες, όσοι αγαπάμε τη γνώση και όσοι πιστεύουμε ότι τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, μαζί με τη διεύθυνση και το διοικητικό συμβούλιο της βιβλιοθήκης, έχουμε υποχρέωση να αγωνιστούμε, να πείσουμε τους πολιτικούς για την αναγκαιότητα ανακαίνισης, ανασχεδίασης, ανάπλασης της βιβλιοθήκης μας. Γνωρίζουμε ότι απαιτεί σοβαρές μελέτες, χρόνο και χρήμα και κόπο, είναι όμως ένας αγώνας που μπορεί να βελτιώσει τον παρηκμασμένο πολιτισμό μας και να μας εμπνεύσει για νέες δημιουργίες.

* Ο Παύλος Φουρνογεράκης είναι φιλόλογος και υπεύθυνος της σχολικής βιβλιοθήκης του 2ου Γενικού Λυκείου Ζακύνθου.

Η Φλόγα του εθελοντισμού στην καρδιά της νεοπλασίας


Γράφει ο Παύλος Φουρνογεράκης

Επάρατη νόσος, κακοήθεια, νεοπλασίες, ή επί το λαϊκότερον παλιαρρώστια είναι ορισμένες συνώνυμες του καρκίνου, μιας ασθένειας που κατέχει τις πρωτιές στις σύγχρονες και μάλιστα επώδυνες αιτίες θανάτου. Φόβος, πανικός, εσωστρέφεια και απομόνωση είναι οι πρώτες αντιδράσεις του αρρώστου, των συγγενών και των φίλων. Αλλάζουν οι προγραμματισμοί, καταστρέφονται καριέρες, αφανίζονται περιουσίες, αυτά δηλαδή για τα οποία πασχίζει ο «αναπτυγμένος» άνθρωπος, όταν είναι υγιής και θεωρεί ότι οι ασθένειες και οι δυστυχίες χτυπούν μόνο τις διπλανές άγνωστες πόρτες.
Ορισμένοι σύντομα δημοσιοποιούν το πρόβλημα, αισθάνονται σημαντική την παρουσία και τη βοήθεια των άλλων. Είναι οι εξωστρεφείς, οι σωστά κοινωνικοποιημένοι, αυτοί που έμαθαν να μοιράζονται τη χαρά και τη θλίψη. Άλλοι από υπέρμετρο εγωισμό κι εσωστρέφεια που δεν τους επιτρέπουν να γίνουν οι δακτυλοδεικτούμενοι ασθενείς ή οι ανήμποροι, απομονώνονται, κρύβονται, ντρέπονται, ψεύδονται για να προασπίσουν τον εαυτό τους από τον οίκτο και τον ψόγο. Υπάρχουν όμως και συναισθηματικά και ψυχολογικά αδύναμοι, οι φτωχοί και ανασφάλιστοι, οι αναλφάβητοι, άνθρωποι που ζουν μονάχοι… και θέλουν βοήθεια, υποστήριξη ψυχολογική και υλική. Σ αυτές τις περιπτώσεις ο εθελοντισμός, προϊόν ελεύθερης βούλησης και προσφοράς αγάπης καταπραΰνει τον πόνο, δίνει λύσεις στην απελπισία της δυστυχίας, ξαλαφρώνει το βάρος, γίνεται ο ίδιος δημιουργός ζωής.
Παραδοσιακά ως εθελοντισμός θεωρείται η ανιδιοτελής προσφορά ενός ατόμου προς την κοινωνία. Συνδέεται επομένως με τη ¨φιλανθρωπία¨ όπως αυτή χρησιμοποιήθηκε κατά την κλασσική εποχή για να αποδώσει μια καινούργια αρετή, την αγάπη για τους ανθρώπους. Ωστόσο ο εθελοντισμός έχει τις αρχές του στα πανάρχαια χρόνια. Είναι παλαιότερος από τη δημοκρατία, τη χριστιανοσύνη και την οργανωμένη εκπαίδευση. Στον αιγυπτιακό πολιτισμό εντοπίζονται οι πρώτοι ¨εθελοντές που πρόσφεραν ψωμί στους πεινασμένους και νερό στους διψασμένους¨ (Brenner, R 1988).
Ο εθελοντισμός θεωρεί τον άνθρωπο ως αξία καθεαυτή και κέντρο κάθε δραστηριότητας. Ταυτόχρονα, μέσω του εθελοντισμού διαμορφώνονται υγιείς προσωπικότητες και αξίες όπως η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα και ο αλληλοσεβασμός. Αρκετοί δε από τους εθελοντές ίσως να ήταν από την άλλη πλευρά στο παρελθόν και αυτό τους βοηθά να κατανοήσουν καλύτερα τόσο την αναγκαιότητα όσο και την προσφορά τους (Iean-Marc Richard 1999). Εθελοντές σαν τους τελευταίους είναι όσοι προσφέρουν κι εντάσσονται στο σύλλογο «Φλόγα».
Η «Φλόγα» είναι Σύλλογος Γονιών με παιδιά που έτυχε να αρρωστήσουν από καρκίνο και αγκαλιάζει χιλιάδες οικογένειες σε όλη την Ελλάδα. Σήμερα, 25 χρόνια μετά την ίδρυση της, η Φλόγα, έχει εκπροσώπους με πλούσια δράση στις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας .
Συμπαραστέκεται στους γονείς κατά τη φάση της διάγνωσης. Ομάδες μητέρων που έχουν κερδίσει τον αγώνα κατά του καρκίνου στα δικά τους παιδιά καθώς και αποθεραπευμένα παιδιά από την «Ομάδα Νέων της Φλόγας», επισκέπτονται στα νοσοκομεία και τον ξενώνα τα παιδιά και τους γονείς στο στάδιο της διάγνωσης, για να τους δώσουν δύναμη και να τους αποδείξουν με την παρουσία τους, ότι και τα δικά τους παιδιά μπορούν να γίνουν καλά.
Παρέχει στέγη στους γονείς και τα παιδιά από την περιφέρεια. Σε ξενώνα 1000 τ.μ., ο οποίος χτίστηκε από μικρές και μεγάλες δωρεές φίλων της Φλόγας, φιλοξενούνται οικογένειες από την περιφέρεια κατά τη διάρκεια της υποχρεωτικής παραμονής τους στην Αθήνα. Το κτίριο, το οποίο εγκαινιάστηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το Νοέμβριο του 2002, βρίσκεται κοντά στα παιδιατρικά νοσοκομεία και εξασφαλίζει δωρεάν στα παιδιά άριστες συνθήκες διαμονής. Παράλληλα, με τη βοήθεια ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών, τα παιδιά ενισχύονται ψυχολογικά, ώστε η εξέλιξη της θεραπευτικής τους πορείας να είναι η καλύτερη δυνατή. Επίσης, στο «Σπίτι των Παιδιών», λειτουργεί σχολείο (Νηπιαγωγείο, Δημοτικό και Γυμνάσιο με καθηγητές αποσπασμένους από το Υπουργείο Παιδείας) για να μπορούν τα παιδιά να συνεχίζουν τα μαθήματα τους κανονικά.
Προ ολίγων μηνών, η «Φλόγα» απέκτησε, πάλι από δωρεές, επτά ακόμη αυτόνομα διαμερίσματα 300 τ.μ. απέναντι ακριβώς από το κεντρικό κτίριο του ξενώνα. Αυτά προορίζονται για τα πιο δύσκολα στάδια της νόσου, οπότε και χρειάζονται ιδιαίτερες συνθήκες με μεγαλύτερες ανέσεις και περισσότερη αυτονομία.
Η «Φλόγα» διαθέτει κατάλληλα εξοπλισμένα αυτοκίνητα για την άνετη και ασφαλή μετακίνηση των παιδιών από και προς τα νοσοκομεία και τα εξεταστικά κέντρα Συμμετέχει στην προμήθεια ιατρικού και άλλου εξοπλισμού, καθώς και στη βελτίωση των χώρων νοσηλείας στα κρατικά νοσοκομεία. Πρόσφατα ολοκληρώθηκαν οι εργασίες γενικής ανακαίνισης των χώρων του Ογκολογικού τμήματος του Παιδιατρικού Νοσοκομείου Αγία Σοφία, το συνολικό κόστος των οποίων κάλυψε η Φλόγα. Επίσης, σημαντική αγορά της Φλόγας είναι ο Βιομοριακός Αναλυτής, (αξίας 150.000 €) για το εργαστήριο Γενικής Παθολογίας και Παθολογικής Ανατομικής της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, που θα βοηθήσει στην καλύτερη διαγνωστική και θεραπευτική αγωγή των παιδιών. (και ενηλίκων). Προσπαθεί εξάλλου, με συνεχείς παραστάσεις στους αρμόδιους φορείς να υποχρεώσει την πολιτεία να βελτιώσει τη φροντίδα που παρέχει στο παιδί με καρκίνο. Διαθέτει κοινωνικό ταμείο για τις πρώτες βασικές ανάγκες των οικονομικά ασθενέστερων οικογενειών. Χρηματοδοτεί πρόσθετες ιατρικές εξετάσεις για τα παιδιά στις περιπτώσεις που τις προτείνουν οι θεράποντες ιατροί και δεν τις καλύπτουν τα ασφαλιστικά ταμεία. Διοργανώνει συναυλίες, φιλανθρωπικές αγορές, αιμοδοσίες, γιορτές για την ψυχαγωγία των παιδιών και διαθέτει Χριστουγεννιάτικες κάρτες για να στηρίξει τα προγράμματα της. Έχει ιδρύσει ποδοσφαιρική ομάδα από γονείς παιδιών και διοργανώνει φιλικούς ποδοσφαιρικούς αγώνες για τη χαρά του «ευ αγωνίζεσθαι» και την οικονομική ενίσχυση της «Φλόγας»
Η «Φλόγα» μαζί με άλλες 17 μη κυβερνητικές οργανώσεις στην Ελλάδα υπέγραψε τη «Χάρτα Αυτοδέσμευσης, Κοινωνικής Ευθύνης και Λογοδοσίας μη Κυβερνητικών Οργανώσεων». Σκοπός τους είναι η προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της αειφόρου ανάπτυξης, της προστασίας του περιβάλλοντος και της παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας και άλλων δημοσίων αγαθών. Στοχεύει επίσης στην προώθηση αξιών της διαφάνειας της κοινωνικής ευθύνης και της λογοδοσίας. Συμμετέχει ενεργά στις δραστηριότητες της «Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας Συλλόγων Γονιών» (ICCCPO)
http://www.icccpo.org/ της οποίας είναι ιδρυτικό μέλος και στην οποία συμμετέχουν 64 χώρες από όλο τον κόσμο. Κυρίως, όμως, προσπαθεί να πληροφορήσει σωστά την κοινή γνώμη για τον καρκίνο στο παιδί και να διαλύσει τις προκαταλήψεις. Ο καρκίνος δεν είναι κληρονομικός, δεν είναι μεταδοτικός. Καρκίνος στο παιδί δεν σημαίνει θάνατο. Δεν είναι «επάρατος», αλλά μια σοβαρή, απειλητική για τη ζωή του παιδιού νόσος που χρειάζεται χρόνο και κατάλληλη και εξειδικευμένη θεραπεία.
Η Αλεξάνδρα, η Μαρία, ο Κώστας … έμειναν στα παιδικά όνειρα Η Μαρίνα, ο Στέλιος, ο Νίκος… ξεπέρασαν τις συμπληγάδες και ζουν κανονικά. Όλοι όμως εξακολουθούν να απλώνουν την ύπαρξη προσφέροντας τη χαρά της συμπαράστασης σ΄ εκείνους που τώρα πάσχουν. Η αξία της ζωής είναι ανεκτίμητη όση διάρκεια και αν έχει. Οι γονείς των παιδιών που πικραίνονται από την απουσία τους, νιώθουν την απέραντη ικανοποίηση της προσφοράς συναισθημάτων, αυτού του άυλου ανεκτίμητου θησαυρού που ελευθερώνει κι εξυψώνει τον άνθρωπο. Η τρυφερή ηλικία που απειλείται από τις νεοπλασίες μπορεί να ελπίζει, να χαίρεται, να ονειρεύεται να κάνει σχέδια, να ζει στη ζεστασιά της «Φλόγας». Κι εμείς, οι επί του παρόντος υγιείς, ας μην επαναπαυόμαστε ότι «σαν έρθει το κακό, τα δρεπάνια θα σφυρίξουν σ΄ άλλο χωράφι» (Σεφέρης: Τελευταίος σταθμός). Η ιδιώτευση σε κάθε περίπτωση καθηλώνει και περιορίζει. Η υγεία και η ευδαιμονία του συνόλου των πολιτών είναι αναμφισβήτητα υποχρέωση της πολιτείας. Ο αλτρουισμός αιχμαλωτίζει τα ύψη και είναι προσωπική υπόθεση του καθενός.
Ο εθελοντισμός στην Ελλάδα δεν είναι διαδεδομένος όπως στις υπόλοιπες αναπτυγμένες χώρες, με εξαίρεση την περίοδο των Ολυμπιακών αγώνων που θεωρήθηκε εθνική υπόθεση ελληνικού γοήτρου. Μικρές φλογίτσες εθελοντισμού μπορούν να ανάψουν στις καρδιές μας καταθέτοντας χρήματα στους παρακάτω λογαριασμούς:
Εθνική Τράπεζα 192/480000-10
ALPHA BANK 112-00-2002-011686 Αγροτική Τράπεζα 017-01/01220138
Τράπεζα Πειραιώς 5015-020-641423 Ασπίς 10-203-0001-140
Eurobank 00260063460100128261
Φλόγα Σύλλογος Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια Αιγίου 6-8 115-27 Γουδί – Αθήνα Τηλ. 210-7485000, Fax: 210-7772421 «Φλόγα»:
www.floga.org.gr
E-mail
info@floga.org.gr και floga@floga.org.gr
Related Posts with Thumbnails