Γράφει ο Παύλος Φουρνογεράκης
Οι πρόσφατοι παράνομοι, πολιτικοί γάμοι ομοφυλοφίλων στην Τήλο, ο θρησκευτικός γάμος ομοφυλοφίλων κληρικών στην Αγγλία και οι εκατοντάδες πολιτικοί γάμοι ομοφυλοφίλων σε διάφορες περιοχές της Δύσης μαζί με τις επιστολές αναγνωστών σχετικά με το προηγούμενο δημοσίευμά μας «Να ζήσετε και καλούς απογόνους», μάς επιβάλλουν να επανέλθουμε στο θέμα του γάμου, ως ένα θεσμό που αλλάζει πρόσωπα και αξιακούς κώδικες.
Ως ομοφυλοφιλία (αγγλ. homosexuality) ορίζεται το σεξουαλικό ενδιαφέρον και η έλξη ενός ατόμου προς άτομα του ίδιου φύλου. Η έλξη αυτή συνήθως, αλλά όχι πάντα, οδηγεί σε φυσική επαφή που κορυφώνεται με οργασμό. Ο όρος ομοφυλόφιλος χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει τα άτομα αυτά, αναφέρεται και στα δύο φύλλα, παρ΄ ότι στη γυναικεία ομοφυλοφιλία συχνά αναφέρεται ως λεσβιασμός, από τη νήσο Λέσβο και σε αναφορά προς τη Λυρική ποιήτρια Σαπφώ η οποία εκφράζοντας το ερωτικό πάθος της γυναίκας έδωσε λαβή να θεωρηθεί ως ιέρεια του λεσβιακού έρωτα, κάτι που δεν καταδεικνύεται στη σωζόμενη ποίησή της.
Η ομοφυλοφιλία θεωρείται σεξουαλική απόκλιση και μέχρι το πρόσφατο ακόμη παρελθόν εθεωρείτο διαστροφή και παθολογικό φαινόμενο. Κατά το 2ο μισό του εικοστού αιώνα σε πολλές χώρες όπως οι Αγγλοσαξονικές ο όρος σεξουαλική διαστροφή άρχισε να εγκαταλείπεται ως μη αντικειμενικός και να αντικαθίσταται από τον όρο σεξουαλική απόκλιση, όπου ο όρος απόκλιση αναφέρεται με την καθαρά στατική του σημασία της παρέκβασης σε σχέση προς τη σεξουαλική συμπεριφορά του συνόλου των ατόμων μιας δεδομένης κοινωνίας, καθώς και της παρέκβασης σε σχέση με τους ηθικούς της κανόνες και τις συμβάσεις της. Η ομοφυλοφιλική συμπεριφορά υπήρξε σε διαφορετικές περιόδους της ιστορίας και σε διαφορετικούς πολιτισμούς άλλοτε αποδεκτή, άλλοτε ανεκτή και άλλοτε απαγορεύσιμη. Στις Δυτικές κοινωνίες επί πολλά χρόνια την θεωρούσαν ως ολέθρια «διανοητική νόσο» που έπρεπε να καταπολεμηθεί από τους ψυχιάτρους, από το 1978 όμως δεν υπάρχει στον εγκεκριμένο από την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία κατάλογο των ψυχιατρικών νευρώσεων. Σήμερα, η ομοφυλοφιλία θεωρείται απλώς ως «ερωτική προτίμηση» για σεξουαλικούς συντρόφους του ίδιου φύλου. Η μελέτη της ομοφυλοφιλίας άρχισε στις αρχές του 20ου αιώνα γιατί μέχρι τότε εθεωρείτο ταμπού και δεν ήταν δυνατή η επιστημονική έρευνα. Οι ολοένα και αυξανόμενες πληροφορίες οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα αίτιά της αναζητούνται στη γενετική προδιάθεση όπως και σε κοινωνικά-οικονομικά και ψυχολογικά αίτια.
Το κίνημα για την απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων (Homosexual rights movement ή Gay rights movement ή Gay liberation movement) είναι κίνημα για τα αστικά και ευρύτερα κοινωνικά δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, το οποίο επιδιώκει την κατάργηση τω νόμων περί σοδομίας οι οποίοι απαγορεύουν τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις και διεκδικεί την εξάλειψη των διακρίσεων σε βάρος των ομοφυλοφίλων στην εργασία, σε πιστωτικά θέματα, σε θέματα στέγης και δημοσίων υπηρεσιών, καθώς και σε διάφορους άλλους τομείς της ζωής. Τελικός του σκοπός είναι η επίτευξη της ανοχής ή της αποδοχής τής ομοφυλοφιλίας στην κοινωνία. Το διεθνές σύμβολο της ομοφυλοφιλίας είναι το ελληνικό γράμμα λάμδα (λ). Το κίνημα της ομοφυλοφιλίας τις τελευταίες δεκαετίες παρουσιάζεται ιδιαίτερα ενεργητικό και δυναμικό και έχει πετύχει τη δημόσια παρουσία και το δημόσιο λόγο. Στα πλαίσια αυτά διεκδικεί τη συμμετοχή στο θεσμό του γάμου και της υιοθέτησης παιδιών.
Οι ομοφυλόφιλοι χωρίζονται σε διάφορες κατηγορίες με κυριότερη τη διάκριση μεταξύ μονογαμικών και πολυγαμικών, όπως δηλαδή συμβαίνει και με τους ετερόφυλους. Φαίνεται ότι εκείνοι που είναι μονογαμικοί και έχουν σταθερή ερωτική σχέση, συνδέονται και με ισχυρά αισθήματα αγάπης και επιθυμούν να ενταχθούν στην ομάδα των νόμιμων συντρόφων και συζύγων και να είναι αποδεκτοί από την κοινωνία. Εξάλλου σημαντικοί οικονομικοί λόγοι που προκύπτουν σε σχέση με τα περιουσιακά στοιχεία που αποκτούν κατά τη διάρκεια της συζυγίας τους λύνονται αυτόματα με τη νομιμοποίηση της σχέσης. Διεκδικούν όμως και τη νομιμοποίηση της υιοθεσίας παιδιών, ισχυριζόμενοι ότι τα πρότυπα έχουν αλλάξει και ότι το βασικό σε μία οικογενειακή ζωή είναι η αίσθηση ασφάλειας και σιγουριάς που πρέπει να αισθάνονται τα μέλη και ότι στις ετεροφυλικές σχέσεις οι οικογένειες διαλύονται σε μεγάλο ποσοστό και μεταβάλλονται σε μονογονεϊκές. Συγκρίνοντας δηλαδή καταλήγουν ότι οι δύο ομοφυλόφιλοι γονείς που αγαπιούνται είναι πιο ικανοί από τον έναν ετερόφυλο για να αναθρέψουν παιδιά. Ποια είναι όμως τα πρότυπα φύλου που θα έχουν τα υιοθετημένα από ομοφυλόφιλους παιδιά, και τα οποία πιθανόν να είναι ήδη λαβωμένα από την εγκατάλειψη των πραγματικών ετερόφυλων γονέων; Για ποιο λόγο αφού οι ομοφυλόφιλοι έχουν διαφορετικές προτιμήσεις μακράν της τεκνοποίησης θέλουν να μιμηθούν εκείνους που τεκνοποιούν; Είναι γενικώς παραδεκτό ότι τα παιδιά διαμορφώνονται σε μεγάλο βαθμό σύμφωνα με τα πρότυπα του οικογενειακού και του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος.
Κατά τους επιστήμονες ο γάμος είναι μία μορφή σεξουαλικού ελέγχου στην πλειονότητα των ανθρωπίνων κοινωνιών. Για να ελεγχθεί ο αέναος σεξουαλικός ανταγωνισμός, είναι απαραίτητη κάποια μορφή γάμου. Αυτό όχι μόνο απομακρύνει και τους δύο συζύγους από τον ανταγωνιστικό χώρο της ερωτοτροπίας (φλερτ) και εξασφαλίζει στον καθένα ένα σεξουαλικό σύντροφο, αλλά και τους επιτρέπει να αφιερώνουν περισσότερο χρόνο και ενέργεια σε άλλα αναγκαία και χρήσιμα έργα της ζωής. Ο Χριστιανισμός διδάσκει το σωτηριολογικό χαρακτήρα του εν Χριστώ γάμου, την ολοκλήρωση δηλαδή του ανθρώπου μέσα από το μυστήριο του γάμου και την τεκνοποιία..
Κάθε κοινωνία, θρησκεία και εποχή διαμορφώνει δικούς της κανόνες και αξίες. Η αξία της αγάπης όμως είναι αναμφισβήτητη ακόμα και στις φιλοπόλεμες κοινωνίες. Προϋπόθεση είναι η ελευθερία, η ανεκτικότητα, η αξιοπρέπεια και η αποδοχή του άλλου. Ο Χριστός συνομίλησε με τη Σαμαρείτιδα γιατί το ζητούμενο ήταν η δημιουργία ειλικρινούς σχέσης με εκείνους που η κοινωνία της εποχής του απέρριπτε. Στις ετερόφυλες σχέσεις μέσα και έξω από το γάμο το ζητούμενο είναι η επικοινωνία, η συγχώρεση η αφοσίωση και ο σεβασμός στο πρόσωπο του άλλου προκειμένου να εξελιχθεί σε αγάπη και να νιώσει ολοκληρωμένος. Αυτό απαιτεί χρόνο και προσπάθεια και δε φαίνεται να είναι εφικτό σε πολυγαμικές σχέσεις, γιατί το συναίσθημα διαχέεται και τραυματίζεται από τον περιορισμό στα αρχέγονα γενετήσια ένστικτα. Η χαρά εξάλλου της διαιώνισης του είδους, το χαστούκι δηλαδή στον αδυσώπητο χρόνο μέσα από τα γονίδια που κληρονομούνται στους απογόνους είναι ένας ακόμη σημαντικότατος παράγοντας του νοήματος αυτών των σχέσεων.
Οι ομοφυλόφιλοι αποτελούν μειοψηφία, δεν είναι ο κανόνας και ούτε μπορεί ποτέ να γίνουν, γιατί τότε θα μιλάμε για πλήρη αλλοίωση και εκφυλισμό της ανθρώπινης οντότητας. Οι κοινωνίες οφείλουν να σέβονται τις μειοψηφίες και μάλιστα όταν αυτές δεν ασκούν βία. Οι μειοψηφίες βεβαίως οφείλουν και αυτές να σέβονται τους όρους διαβίωσης της κοινωνίας και να μην προκαλούν με την ιδιαιτερότητά τους εκτός και αν αισθάνονται ότι αδικούνται. Ιδιαίτερα η σεξουαλική πρόκληση απ΄ όπου και αν προέρχεται είναι κατακριτέα και χαρακτηρίζει ακαλλιέργητες και υπανάπτυκτες κοινωνίες εγκλωβισμένες στα ορμέφυτά τους, πόσο μάλλον όταν προέρχονται από εκείνους που μοιάζουν να μπερδεύουν την μορφή του άρρενος και του θήλεως. Μετά την περίοδο της επιθετικότητας που επέδειξαν τα τελευταία χρόνια, οι ομοφυλόφιλοι για να αποκτήσουν την ανοχή της κοινωνίας, θα πρέπει να εργαστούν αρκετά εάν θέλουν και την αποδοχή τους, όταν με την αξιοπρεπή και υπεύθυνη στάση τους δε θα επιδιώκουν να είναι οι διαφημιζόμενοι και δακτυλοδεικτούμενοι, αλλά οι διακριτικά διαφορετικοί.
Ο πρόσφατος γάμος ομοφυλοφίλων κληρικών στην Αγγλία σοκάρησε, ιδιαίτερα η δήλωση του ιερέα που τέλεσε το «μυστήριο», ότι ερεύνησε τις Γραφές και δεν βρήκε, ότι απαγορεύεται γάμος ομοφυλοφίλων που αγαπιούνται πραγματικά και επιζητούν την ευλογία της εκκλησίας. Η Ελληνική Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, που έχει και αυτή στους κόλπους της αρκετούς ομοφυλόφιλους, ας ερευνήσει και αυτή τις Γραφές, φανερές και απόκρυφες, και ας επιχειρηματολογήσει σχετικά.
Η ελληνική κοινωνία, μέρος της παγκόσμιας κοινωνίας κινδυνεύει να χάσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της όχι από την ανεκτικότητα και αποδοχή των μειοψηφιών, γεγονός που διευρύνει τη δημοκρατία, αλλά από το ξεπούλημα του πολιτισμού μας στο βωμό της ευκολίας, (όπως για παράδειγμα η πρόταση Κύπριου Ευρωβουλευτή για μείωση των γραμμάτων του ελληνικού αλφάβητου) και από την ιδιώτευση σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος. Η αρχαία προχριστιανική ελληνική κοινωνία ήταν ανεκτική προς τους ομοφυλόφιλους. Σήμερα επιβάλλεται μία νέα θεολογική προσέγγιση και ερμηνεία των Χριστιανικών Γραφών, για να δούμε ακόμα ποιο είναι το σύγχρονο περιεχόμενο του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού και ποια η θέση των ομοφυλοφίλων σ΄ αυτόν. Έτσι μπορεί να βοηθηθεί ο νομοθέτης για τη θέση που θα πρέπει να πάρει η ελληνική Πολιτεία σε σχέση με τους γάμους ομοφυλοφίλων, σε ένα τοπίο έντονα πολυπολιτισμικό.