© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

π. Παναγιώτη Καποδίστρια: ΕΠΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΕΡΙ ΦΙΛΙΑΣ


[Τα ποιήματα πρωτοδημοσιεύτηκαν στο περιοδικό ΠΟΡΦΥΡΑΣ, τεύχος 138 (Ιανουαρίου-Μαρτίου 2011),  σσ. 463-467]


ΠΑΡΟΔΙΚΟ

ο κόσμος σκηνή, ο βίος πάροδος
Αποστόλιος, Παροιμίαι, ΧΙΙ 58

Στη βεράντα μου
σιωπηλός ερωδιός ο Αστροφόρος
άλλοθι ζητά με σπασμένη φτερούγα

κι εγώ στο κλουβί
έστω κι αν ξέρω του καιρού το πρόσκαιρο
καναρινίζω.

Βροχή δεν ήρθε.
Τριγύρω μου πάντως το Αόμματο
«φιλείς με;» λέει σιγανά στο αυτί
και όπου φύγει...


ΝΑΥΤΙΚΟΣ ΣΕ ΑΠΟΣΥΡΣΗ

Σκευή του βίου
σελήνη δαγκωμένη επισκευάζω
και είναι υγεία να φοβάμαι τον Φόβο
σαν τον Ίμερο
μια νίκη Άλφα
ενώ τραχύς ο πόνος μέχρι τ’ Ωμέγα.

Εκτός θαλάσσης
-άμμος έτσι τάφερε-
χαραμίζομαι
βρέξει χιονίσει άνεμοι με κατοικούν
ζώα ξεβαμμένα.

Τον άμμο ποθώ
των ψαριών τ’ αγγίγματα
συν όλα τ’ άλλα.


ETERNAL SUNSHINE

Στην Αιώνια Λιακάδα
μπαίνεις δωρεάν
άρτι αφιχθείς απ’ το Αεί
αρχαγγελικός και ανυπόδητος

με το Σπαθί σου δηλαδή
και την Απελπισία-

χαίρεις για τον χώρο
και τις διόδους λέξεις
όλοι χωράνε στη χαρά
η Αράχνη γαρ του ενταύθα
έχει κι αυτή ψυχή

οι δε Αγγελοκρουσμένοι
βρίσκουνε πάντα τρόπο ευάερο
για τ’ Όχι και το Ναι τους.


ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ

Την ανεπάρκεια των σωμάτων
αναπληρώνει Προμηθεύς εξ ουρανού

τι νόμιζες

δεν είναι κλάψε γέλασε η σιωπή
καλλιγραφία δεν είναι

αυτόκλητους περισυλλέγει ο Καιρός
τους πανθεΐζει

τους ετερόφωτους ουδείς
κονιορτός στα σαντάλια μας

αυτοσκοτώσου να τελειώνουμε λοιπόν
ως γέγραπται.


ΠΕΡΙ ΦΙΛΙΑΣ

Επέχει θέση τάφου η Φιλία.

Ενθέτεις εκεί μέσα κτερίσματα θαυμάτων
θολά τζαμάκια της αποκαρδίωσης
φωνούλες ανεφάρμοστες
ή αισθήματα ληγμένα.

Μια ζωή σε Ονειροτροφείο
τι κατάλαβες;

Ορθώσου τώρα στη γωνιά με τόνα πόδι
παιδί τιμωρημένο
και τις φιλίες απ' την αυλή να σε χλευάζουν.


ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

Αχώρητος χωράω
μονολογώ τα νερά
τα συλλαβίζω
με ανοίγω λάκκο
πέφτω εντός
ανεβαίνω σ’ εμένα
δε με γνωρίζω

ο Έρως όπου θέλει πνει αλαβάστρινος
ενός φιλιού μύρια έπονται
ενός θανάτου πρόφαση
ο Δρόμος όμως με αρρωσταίνει
όλο φιδάκια η γειτονιά
φλούδες της νιότης

ωστόσο να:

Κάνω την πέτρα μου καρδιά
παλτό τα πένθη
έτσι κι αλλιώς
μισώ τη νοσταλγία παιδιόθεν
-τι βαρετή επίδοση φερέλπιδων απελπισμένων-

στέκω στην άκρη του γκρεμού
βλέποντάς σε να πέφτω
αμηχανία όλος και ηδονή.


ΕΓΚΟΙΜΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟ

1
Όχι δίπλα στο φρέαρ ως συνήθως
εδώ θα κοιμηθώ στην ορχήστρα
και σε όποιον αρέσω-
εδώ πλάι στη θυμέλη
ενώπιον του λαού παντός
και του φίλου Αισχύλου

στο κοίλο εσείς κοιτάτε με
χαλάλι
ξυπνάω αύριο εμπαθής
μα και θεραπευμένος.


2
Τον Ωτακουστή συλλάβετε πάραυτα.
Να μην εκπέσουν
των Μυστηρίων και των πάνω κερκίδων
τα Πειστήρια.

Άσε τις ντροπές
τι αρχαίος τι νέος ίδιος ψίθυρος.
Αντιπροτείνω εις επήκοον όλων τ’ Αυτονόητα.

(Οκτώβριος 2007-Σεπτέμβριος 2008)
Related Posts with Thumbnails