© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΤΟ ΒΑΘΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΜΕΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΩΝ

Ποιμαντικὰ καὶ ἄλλα βιώματα 

Ἱερὸ Μνημόσυνο Μητροπολίτου Τανάγρας κυροῦ Πολυκάρπου

Θέλω νὰ πιστεύω ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς παραχώρησε τὸ μέγα προνόμιο στὸ νὰ γινόμαστε σιωπηλοὶ δέκτες συμπεριφορῶν τῶν συνανθρώπων μας, μὲ τοὺς ὁποίους και ἐρχόμαστε σὲ ἐπικοινωνία.  Καὶ μᾶς τὸ ἔδωσε μὲ μοναδικὸ σκοπό τὴν πνευματική μας βελτίωση καὶ τὴ βαθύτερη κατανόηση τοῦ ἑαυτοῦ μας, μὲ μοναδικὸ συμπέρασμα, πὼς κανένας μας δὲν εἶναι τέλειος. Μονάχα Ἐκεῖνος. Παράλληλα, δὲν θὰ πρέπει νὰ λησμονοῦμε, πὼς μᾶς παρέχεται ἕνα σπουδαῖο μάθημα ἀνθρωπογνωσίας.  

Ὅμως ἄς πάρουμε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή. 

Ἀκόμα ἀπὸ βρέφος ὁ καθένας μας παρατηρεῖ καὶ βιώνει τὴ συμπεριφορὰ τῶν γύρω του, μὲ κορυφαία ἐκείνη τῆς Μητέρας, ὅπου ὑπερέχει ἡ στοργή, ἡ εὐαισθησία κι ἡ τρυφερότητα. Φυσικὰ ὅλ’ αὐτὰ τὰ ζεῖ, σὲ λιγότερο βαθμό, κι ἀπὸ ἄλλα πρόσωπα, ὅπως τοῦ πατέρα, τοῦ παπποῦ, τῆς γιαγιᾶς, τῶν ἀδελφῶν κ.λ.π. Μέχρι νὰ φτάσει σὲ ἡλικία τέτοια, ποὺ θὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ σπίτι, θὰ πάει στὴ γειτονιά, στὸ δρόμο, στὴν παιδικὴ χαρά, ὅπου κι ἐκεῖ θὰ δεχτεῖ τὴ συμπεριφορὰ τῶν ἄλλων παιδιῶν ἀλλὰ καὶ τῶν μεγάλων, ποὺ δὲ θὰ διστάσουν νὰ τὸ ἀπαξιώσουν, νὰ τὸ μαλώσουν, ἀκόμα καὶ νὰ τὸ χτυπήσουν. Εἶναι δὲ αὐτές οἱ πρῶτες ἀρνητικὲς συμπεριφορὲς ποὺ ζεῖ τὸ παιδί, τὶς ὁποῖες καὶ δύσκολα λησμονεῖ. Γιατὶ κάποιες ἀπὸ αὐτὲς εἶναι ἀναμφίβολα σοβαρὲς τραυματικὲς ἐμπειρίες.

Ὡστόσο, δὲν πρέπει νὰ ξεχνοῦμε, πὼς κι ὁ σχολικὸς ὁ χῶρος εἶναι κι ἀποτελεῖ τὸ ἄλλο στάδιο, ὅπου ὁ ψυχισμὸς τοῦ παιδιοῦ δέχεται πολλὲς καὶ ποικίλες ἐμπειρίες, οἱ ὁποῖες καὶ διαπιστώνονται ἀπὸ τὴν συμπεριφορὰ τὴν ὁποία δείχνουν συμμαθητὲς καὶ δάσκαλοι. Ἐκεῖ, λοιπόν, ταμιεύονται πολύτιμα στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα ἀργότερα ρυθμίζουν τὸν ψυχισμὸ τοῦ παιδιοῦ. Κι ἕνα ἀπὸ τὰ πρῶτα βιώματα εἶναι ὁ ἔπαινος ἤ ἡ ἀπόρριψη ἀπὸ μέρους τοῦ Δασκάλου καί, μάλιστα, μπροστὰ σὲ ὅλη τὴν τάξη. Γιὰ νὰ ἔλθει ἡ ἐφηβεία μὲ τὶς ἀνησυχίες καὶ τοὺς ὅποιους ὁραματισμούς, ποὺ  πραγματοποιεῖ μὲ φαντασία καὶ τόλμη ὁ κάθε νέος. Γιατὶ ὅταν πλησιάσει ἡ ὥρα νὰ περατώσει τὶς λυκειακές του σπουδές, τότε θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἕτοιμος, ὥστε νὰ διαλέξει τὸ δρόμο του στὸν ἐπαγγελματισμό. Φυσικὰ τότε ξεκινᾶνε καὶ τὰ πρῶτα ἐρωτικὰ σκιρτήματα, στὰ ὁποῖα καὶ καραδοκεῖ πάντα ὁ κίνδυνος τῆς ἀπογοήτευσης καὶ τῆς ἀπόρριψης, ἀλλὰ καὶ τοῦ ὑπερβολικοῦ ναρκισσισμοῦ.  

Ὅμως μὴ ξεχνᾶμε πὼς ὁ καιρὸς τῆς ἐφηβείας εἶναι ἐκεῖνος ποὺ μὲ δειλὰ βήματα ὁδηγεῖ τὸ νεό ἤ τὴ νέα στὸν ἐπαγγελματισμό. ἀφοῦ τὰ καλοκαίρια τούλαχιστον τὰ περισσότερα παιδιά, κυρίως τῶν τελευταίων τάξεων τοῦ Λυκέιου, κάπου ἀπασχολοῦνται, γιὰ νὰ μαθαίνουν πρῶτα καὶ μετὰ γιὰ νὰ συνδράμουν στὰ οἰκονομικὰ τοῦ σπιτιοῦ. 

Τότε, λοιπόν, εἶναι ποὺ δέχεται αὐτὸ τὸ παιδὶ μεγάλες καὶ διδακτικὲς ἐμπειρίες, οἱ ὁποῖες μποροῦν νὰ βελτώσουν ἤ νὰ βυθίσουν στὴν ἀπόγνωση τὸν χαρακτήρα του. Κι αὐτό,  ἐπειδὴ πολλὲς φορὲς ἡ ἔνταση τῆς ἐργασίας, ἰδίως σὲ περιοχὲς μὲ πολυκοσμία, δημιουργεῖ ἐντάσεις, ποὺ ἀσφαλῶς τὶς δέχεται πρῶτος ὁ μικρότερος κι ὁ πλέον ἀνίσχυρος. Γι᾿ αὐτὸ ἀπαιτεῖται σὲ τέτοιες περιπτώσεις ἡ ἐπαγρύπνηση τοῦ γονιοῦ, ὄχι τοῦ τρόπου «ἄστον νὰ τριφτεῖ στὴ δουλιά, νὰ μάθει», ἀλλὰ στὸ νὰ προσέξει μήπως ἀπὸ ὅλη αὐτὴν τὴν ὑπόθεση, μὲ τὶς ἀπάνθρωπες συμπεριφορὲς ποὺ εἰσπράττει ὁ ἔφηβος, κάποια στιγμὴ γίνει ἡ μεγάλη ἐσωτερικὴ ἔκρηξη, ποὺ θὰ τοῦ κοστίσει ἀργότερα ἀκριβά...
    
Ὅμως τὶς πλέον ἰσχυρὲς ἐμπειρίες ἀρνητικῶν ἤ θετικῶν συμπεριφορῶν τὶς βιώνει ὁ κάθε νέος, ὅταν  θὰ περατώσει τὶς σπουδές του καὶ θὰ στραφεῖ, ὅπως εἶναι σωστό, στὴν ὅποια ἐργασία ἔχει ἐπιλέξει, ὥστε νὰ βιοποριστεῖ καὶ συνάμα νὰ προσφέρει τὶς ὑπηρεσίες του. [Δὲν ἀναφέρω ἐδῶ τὶς ὅποιες ἐμπειρίες κομίζουμε ὅλοι ἀπὸ τὴ στρατιωτική μας θητεία, γιατὶ εἶναι ἕνα μεγάλο κεφάλαιο, τὸ ὁποῖο χρειάζεται ἰδιαίτερη προσοχή, ἐπειδὴ ὁ Στρατὸς εἶναι μιὰ μικρογραφία τῆς κοινωνίας, ὅπου ὁ καθένας μας δίνει τὶς ἀπαραίτητες ἐξετάσεις προόδου καὶ ἀντοχῆς συνάμα]. 

Ὁ ἐργασιακὸς χῶρος τώρα,  εἶναι γιὰ τὸν κάθε νέο  ἕνα στάδιο, ὅπου καλεῖται ν᾿ ἀγωνιστεῖ, ὄχι μονάχα, ἀλλὰ νὰ δοκιμαστεῖ «ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ» (Σοφ. Σολ. 1, 6.) Νὰ δοκιμαστεῖ,  δηλαδή,  στὴν ὑπομονή, στὴν ἀνεκτικότητα στὴν φιλοτιμία καὶ φιλανθρωπία, ἀλλὰ καὶ στὴ φιλεργία. Φυσικὰ οἱ λέξεις αὐτὲς, ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, ἔχουν καὶ τὸ ἀντίθετό τους νόημα καὶ σημασία, ἡ ὁποία καὶ καραδοκεῖ νὰ ὑποκαταστήσει τὴν κύρια σημασία τῆς λέξης. Δηλαδή, πίσω ἀπὸ τὴν ὑπομονὴ ὑπάρχει ἡ ἔναγχος βιασύνη καὶ ἀδημονία, πίσω ἀπὸ τὴν ἀνεκτικότητα βρίσκεται ἡ ἐγωϊστικὴ ἀδιαφορία κ. ἄ. Ὅμως τότε τὰ πράγματα ὁδηγοῦνται στὴν τραγικὴ ἀποτυχία, ἀφοῦ ὁ συνεκτικὸς κρίκος τῆς συνεργασίας δὲν ὑφίσταται πιά,  λόγω τῶν ἐγωϊστικῶν κὰ ἄλλων παραμέτρων ποὺ εἶναι φυσικὸ νὰ ἐμφανίζονται σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις. 

Τότε, λοιπόν, εἶναι οἱ κορυφαῖες στιγμὲς ποὺ ζεῖ ὁ κάθε νέος, καθὼς ἀποταμιεύει πλῆθος συμπεριφορῶν καὶ βρίσκεται σὲ δεινὴ θέση κάποτε νὰ διαπιστώσει ποιὸς εἶναι ὁ εἰλικιρινής, ὁ ἔντιμος, ὁ φίλος, ὁ συνεργάτης. Πράγμα ἀρκετὰ δύσκολο, ἐπειδὴ πάντα καιροφυλακτεῖ τὸ λεγόμενο θέλημα, ἡ προσπάθεια ὑπεροχῆς τοῦ ἄλλου, ἀκόμα καὶ μὲ μέσα ὄχι καὶ τόσο ἔντιμα. Γιατὶ μῆν τὸ ξεχνᾶμε: εἶναι τὸ μέγα ζητούμενο τῆς ἐπιβίωσης στὸ μέσον κι ὁ ἄλλος παραμερίζει εὔκολα φιλίες, συναδελφικότητες καὶ φιλοτιμία. [Πόσο, στ᾿ ἀλήθεια, δύσκολο εἶναι νὰ ὑπερβεῖ κανεὶς τὴν καθημερινότητα καὶ νὰ θυσιάσει τὴν ὅποια του ἀπολαβή (ὑλικὴ καὶ ἠθική), γιὰ νὰ πεῖ ὅτι ἔπραξε τὸ δίκαιο καὶ τὸ φιλανθρωπο!  Κι ὅμως... Ὁ καθένας μας ἔχει βιώσει παρόμοιες καταστάσεις καὶ σωπαίνει, γιατὶ πιστεύει ὅτι κι ὅ ἴδιος μπορεῖ κάποτε νὰ ἐπαναλάβει τὰ ἴδια. Βλέπεις, ὁ ἀνθρώπινος χαρακτήρας συχνὰ παραπαίει, μέχρι νὰ βρεῖ -σὲ μάκρος χρόνου- τὸν πραγματικό του ἑαυτό. Μὲ λίγα λόγια νὰ ὡριμάσει. Δηλαδή, νὰ κατορθώσει νὰ κάνει λιγότερα λάθη καὶ νὰ εἶναι πιὸ προσεχτικός. Ἔτσι, τὸ κυριακὸ λόγιο «γίνεσθε φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί» (Μτθ. 10, 16), δὲ νομίζω ὅτι εἰπώθηκε τυχαῖα. Μάλιστα, ἄν τὸ δοῦμε σωστότερα, θὰ παρατηρήσουμε ὅτι ἔχει ἄμεση σχέση μὲ τὴν στερέωση τῆς οἰκοδομῆς τοῦ εἶναι μας.
  
Ἕνα, λοιπόν, εἶναι βέβαιο στὴ βιοτή μας. Ἡ καθημερινὴ εἴσπραξη συμπεριφορῶν καὶ τρόπων ἀπὸ μέρους τῶν συνανθρώπων μας,  ὅπως καταλαβαίνει ὁ καθένας, εἶναι μιὰ πολύτιμη συλλογὴ στοιχείων, τὰ ὁποῖα ἄν τὰ ἐπεξεργαστοῦμε σωστὰ εἶναι δυνατὸ νὰ ἀπομακρύνουμε ἀπὸ πάνω μας κάθε ἀγχωτικὴ ἐνόχληση. Χώρια ποὺ ἀποτελοῦν καὶ εἶναι ἕνα μέγιστο μάθημα ἀνθρωπογνωσίας. Ἐμπειρικῆς ἀνθρωπογνωσίας, μάλιστα. Γιατὶ ὅλ᾿ αὐτὰ ἄν τὰ μεταχειριστοῦμε «εἰς διόρθωσιν βίου», τότε θὰ νοιώσουμε τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ πάνω μας. Πρωτίστως νὰ μᾶς σκέπει... 

π. κ. ν. κ.

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2018

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΛΟΙΠΟΝ...


Τὸ σπίτι ἦταν τότε βολεμένο, στολισμένο καὶ ὄμορφο. Τὰ πρόσωπα ὅλα νέα καὶ φωτεινά, χαμογελοῦσαν κι ἄφηναν τὴ χαρά τους νὰ ταυτιστεῖ μὲ τῆς γιορτῆς τὴ μέρα. Ναί, ξημέρωνε τῶν Ταξιαρχῶν. Ἐδῶ καὶ σαράντα χρόνια. Σαράντα χρόνια... Ἀλήθεια, πότε πέρασαν καὶ πόση στάχτη ἄφησαν στὴν ψυχή καὶ γύρω τους. 

Θυμᾶσαι... Μέσα στὸ παγωμένο ἀπόβραδο τοῦ Νοεμβρίου τὴ γιορτὴ νὰ ἀνοίγεται μὲ εὐχές, μὲ ἐπισκέψεις,  μὲ παρουσία ἀνθρώπων. Ποὺ σήμερα ἔφυγαν κι ἄφησαν μονάχα τὸν ἴσκιο τους νὰ στέκει στὸ ἴδιο σκοτεινὸ τὸ δωμάτιο, ποὺ τότε ἦταν φωτισμένο, περιποιημένο, χαμογελαστό.  

Ἀλήθεια, πόσες μνῆμες εἶναι ἀπό τότε μαγεμένες, στιμωγμένες λές, στὸ νοῦ στὴν ψυχή, γύρω σου. Μνῆμες τότε λαμπερές καὶ σήμερα ἀχνοφωτισμένες μαζὺ μὲ τὰ πρόσωπα ποὺ πέρασαν, μαζὶ μὲ τὰ λόγια ποὺ ἄφησαν, μαζὶ μὲ τὰ βήματα,  ποὺ ἀκόμα λές κι ἀκούγονται στὰ σκαλοπάτια, στὸ ἄδειο σαλόνι, στὸ μισοφωτισμένο σπίτι, ποὺ ἑτοιμάζεται νὰ γιορτάσει καὶ πάλι. Νὰ γιορτάσει, συντροφιὰ μὲ θύμησες, συντοφιὰ μὲ τὴ συγκίνηση, ποὺ ἀνεβαίνει στὰ μάτια σὰν ψιχάλα βροχῆς...

π.κ.ν.κ.

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2018

Γιά τό βιβλίο: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΠ. ΤΣΙΩΛΗΣ, “ΟΛΑ ΤΑ ΕΝ ΚΑΡΠΕΝΗΣΙΩ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗ”

Τὸ ταξίδι τοῦ Ἀλέξανδρου Μωραϊτίδη στὸ Καρπενήσι (1901), ἔκδ. Εὐρωπαικοῦ Κέντρου Εὐρυτανικῶν Σπουδῶν καὶ Ἐρευνῶν, Ἀθήνα 2018, σ. σ. 106.

ΓΡΑΦΕΙ Ο π. ΚΩΝ. Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ

Στὰ χρόνια μας, ὅπου ὁ ἄλλος κορυφαῖος Σκιαθίτης λόγιος, ὁ Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης τείνει νὰ λησμονηθεῖ, ἀφοῦ ἀκόμα καὶ στὴν πατρίδα του, τὴ Σκιάθο, δεσπόζει μονάχα ὁ ἕτερος Ἀλέξανδρος, ὁ Παπαδιαμάντης, ἕνας λόγιος Γιατρός,  χρόνια τώρα, ἐρευνώντας παλιὲς ἐφημερίδες κι ἄλλες πηγές τίμησε δεόντως τὴ Μορφὴ  τοῦ ἑτέρου Ἁγίου τῶν Γραμμάτων μας, τοῦ Μωραϊτίδη. Καὶ τὴν τίμησε εὐπρεπῶς, καὶ μὲ τὴν εὐλάβεια ποὺ τὸν διακρίνει ἀπέναντι σὲ αὐτὰ τὰ ἀθάνατα Πρόσωπα τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ. Ἔτσι,  μᾶς πρόσφερε τὸ ὡς ἄνω ἐξαίρετο βιβλίο του, στὸ ὁποῖο θησαυρίζεται τὸ ταξίδι τοῦ Μωραϊτίδη στὸ Καρπενήσι. Ἕνα ταξίδι ποὺ πραγματοποιήθηκε τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1901 (σ. 18), ἀλλὰ πρωτοδημοσιεύτηκε στὴν ἐφ. «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ» στὶς 15 Ἰανουαρίου τοῦ 1902 (σελ. 47, ὑποσημείωση). 

«Σ᾿ αὐτὸ τὸ ταξιδιωτικὸ τοῦ Καρπενησίου, μᾶς λέει ὁ σ., ἔγινε προσπάθεια μέσω ἔρευνας νὰ φωτιστοῦν καὶ νὰ σχολιαστοῦν ἀναλόγως κάποιες ὄψεις καὶ κάποιες ἰδιαίτερες στιγμὲς  αὐτοῦ τοῦ ὄχι εὐρέως γνωστοῦ ταξιδιοῦ [τοῦ Μωραϊτίδη] στὴν περιοχή» (σ. 13) Καὶ πράγματι ὁ  σ. μὲ ὑπομονὴ ἔψαξε ὅλες τὶς διαθέσιμες πηγές καὶ  κοίταξε νὰ μᾶς παραδώσει ἕνα ἄρτιο βιβλίο. Βιβλίο, ποὺ ἔχει γραφεῖ μὲ μεγάλο μεράκι (καὶ τὴ γνωστὴ τελειομανία ποὺ εἶναι τιμητικὸ ἰδίωμα τοῦ φίλου γιατροῦ), γιατὶ ὁ σ. προσπάθησε νὰ μᾶς ἐξηγήσει τὰ πάντα, ὅσα δηλαδή ἀναφέρει ὁ Μωραϊτίδης στὸ ταξιδιωτικό κείμενό του. Ἔτσι μᾶς δίνει τὶς πληροφορίες ποὺ χρειαζόμαστε π. χ. γιὰ  τὸ πλοῖο μὲ τὸ ὁποῖο ταξίδεψε ὁ Σκιαθίτης λογογράφος (σελ. 18-20 καὶ σημ. 9), τὸ ξενοδοχεῖο ποὺ ἔμεινε στὴ Λαμία, (σελ. 31, σημ. 33), τὸ χάνι ὅπου κατέλυσε στὸ χωριὸ Κάψη (σελ. 33, σημ. 42)  καὶ τέλος, γιὰ τὶς μεγαλοπρεπεῖς χιονισμένες πλαγιὲς τοῦ Καρπενησίου (σελ. 37). 

Τέλος, πρέπει νὰ ὑπογραμμίσουμε ὅτι ὁ σ. δὲν ἀγνόησε καὶ τὴν ἀναδημοσίευση τοῦ ταξιδιωτικοῦ αὐτοῦ στὴ σειρὰ «Μὲ τοῦ βορηὰ τὰ κύματα»,  (βλ. τ. Ε΄ σελ. 77-93) ὅπου παρουσιάζεται τὸ σύνολο σχεδὸν τῶν ταξιδιωτικῶν τοῦ Μωραϊτίδη. Ὁ σ. προσέχει τὶς διαφορὲς   καὶ τὶς σημειώνει, ἔτσι ὥστε τὸ ὅλο του ἔργο νὰ εἶναι -ὅπως καὶ πράγματι εἶναι- ἀπό κάθε ἄποψη τέλειο. 

Τὸν εὐχαριστοῦμε καὶ περιμένουμε τὰ ἄλλα του Μωραϊτίδεια ποὺ πρωτοείδαμε δημοσιευμένα στὴν ἐφημερίδα «Χρονικὰ Δυτικῆς Μακεδονίας». 

π. κ. ν. κ.
   

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2018

Γιώργου Λέκκα: ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ (νέο ποίημα)


Γεννηθήκαμε μ’ έναν πανίσχυρο
φωτογραφικό φακό στα μάτια
που και η τελευταίας τεχνολογίας Canon
του γιαπωνέζου τώρα στο μετρό μαζί μου
αποτελεί μια απλώς φτηνή απομίμησή του.
Κάθε τόσο η φωτογραφική μας κάννη
σημαδεύει στο ψαχνό τον χρόνο
μα τα μόνα λάφυρα, οι μνήμες μας – 
ταπεινές αποδείξεις της ζωής μας.

Φωτογραφίζουμε διαρκώς ο ένας τον άλλον –
ο γιαπωνέζος το κορίτσι του
εγώ στα κρυφά και τους δυο
αυτές εδώ οι γραμμές και τους τρεις μας –
μέχρις ότου ο καθένας μας παραδώσει
το σύνολο των φωτογραφικών του αποτυπώσεων
για να κριθεί οριστικά
με αποκλειστικό κριτήριο
την πρόθεση του φωτογράφου.

20.10.2018.

[Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι άμισθος κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος. Ζει, εργάζεται και διακονεί ιερατικά στις Βρυξέλλες.]  

Related Posts with Thumbnails