Ρουλίτα Καλούδη: ΟΙ ΚΑΝΙΒΑΛΟΙ (νέο διήγημα)

Οι οίκοι ανοχής στη Λεμονιά συνυπήρχαν με σπίτια που ανήκαν άλλα σε χωριάτες και άλλα σε χωραΐτες. Είχαν ανεβάσει τις εισπράξεις στα γειτονικά μαγέρικα και ταβερνάκια. Μικρά μοδιστράδικα είχαν αναδειχθεί σε οίκοι ραπτικής. Τα σατέν και οι δαντέλες ράβονταν από τόπια υφασμάτων που έρχονταν με τα πλοία της γραμμής από την Ιταλία. Οι κοπέλες των «σπιτιών» δημιουργούσαν αισθήματα ζηλοτυπίας στις κυρίες των κεντρικών οδών με τα ανοιχτά ντεκολτέ τους, τα φανταχτερά κραγιόν στα χείλη και τα έντονα χρώματα στις μπλούζες τους. Οι περισσότεροι τις είχαν συνηθίσει και δεν τις αποκαλούσαν «παστρικές». Κάποιοι όμως φώναζαν και ζητούσαν τακτικά από το δήμαρχο και το δεσπότη να τα κλείσει τα μπορντέλα που απείχαν τόσο λίγο από τον Άγιο Σπυρίδωνα και τη Μητρόπολη. Κάποιοι για να προστατέψουν την οικογένεια τους από τη θέα των μεθυσμένων πελατών, αυτών με τα καπέλα μέχρι τη μύτη, κάρφωσαν τα εξώφυλλα και η θέα ήταν αδύνατη. Μόνο τα γέλια τα λεγόμενα «χαρχάτουρα» έφθαναν ψηλά μέχρι τις σοφίτες.

Γιώργου Λέκκα: ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ (νέο ποίημα)

Αφότου έφυγαν οι Μάγοι

και χάθηκε από τον ουρανό τ’ Αστέρι

έμεινε πίσω η Πανσέληνος

την ίδια μέρα όπου Γης 

για να δείχνει πως ο ένας και μόνο Θεός

πλέον παντού προσκυνάται.

25.12.2020

Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου.

π. Κων. Ν. Καλλιανός: Ἐμεῖς τότε λέγαμε, «θά πᾶμε νά τά ποῦμε;» ἤ «θά πᾶμε ζ’gαλησπέρα;»

Στὸ Θανάση Ν. Παπαθανασίου, γιὰ τὴν ἀφορμή*

Στὸ Διαδίκτυο, μέρες ποὺ εἶναι, συνάντησα ἕνα ἐνδιαφέρον δοκίμιο, τὸ ὁποῖο κάνει λόγο γιὰ τὰ «Κάλαντα». Ὁ ἀκριβὴς του δὲ τίτλος εἶναι  ὁ ἑξῆς: «Τὸ νόημα καὶ ἡ σημασία τῶν Καλάντων. Μιὰ ἀλήθεια ποὺ εἶναι «τοῦ δρόμου», κι ἔχει γραφεῖ ἀπὸ τὸν Θανάση Ν. Παπαθανασίου, Διευθυντὴ τοῦ περ. ΣΥΝΑΞΗ. Ὅπως πληροφορήθηκα δὲ τὸ δοκίμιο αὐτὸ ὑπάρχει στὸ βιβλίο του «Ὁ Θεός μου εἶναι ἀλλοδαπός» (ἐκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ).

Στα σιωπηλά σήμερα σοκάκια, στα κλειστά τα σπίτια με τις κάμαρες γεμάτες κάλαντα

Χριστουγεννιάτικη περιήγηση στὸ Παλιὸ τὸ Κλῆμα

ΓΡΑΦΕΙ Ο π. ΚΩΝ. Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ

Στὸν Παναγιώτη τὸ Γιατρό, στὸν Στάθη τὸν μουσικό, στὸν Γιάννη τὸν Δάσκαλο, στὴ Μάγδα τὴν ἐξαδέλφη, νοερὰ  ἑόρτιος ἐκδρομὴ Μνήμης ἕνεκεν…

Ὁλόφωτες οἱ μέρες τῶν Γιορτῶν ποὺ ἔρχονται. Μὲ τὰ στολισμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα να στολίζουν τὰ παράθυρα τῶν σπιτιῶν, τὰ πολύχρωμα λαμπιόνια νὰ χαρίζουν μιὰ ζεστασιὰ στὴν κρύα νύχτα, μὲ τὶς εὐωδιὲς ἀπὸ φαγητὰ καὶ γλυκὰ νὰ σκορπίζονται γύρω μας, μὲ τὴν ἀτμόσφαιρὰ τὴ γιορταστικὴ ν’ ἀκτινοβολεῖ πάντοῦ…

π. Κων. Ν. Καλλιανός: Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Αὐτό πού συνήθως δέν ἔχει προσεχτεῖ στίς μεγάλες τίς γιορτές καί τό ὁποῖο ἀσκεῖ ἀναμφίβολα μιά περίεργη γοητεία, εἶναι ἡ Παραμονή. Ἡ προεόρτιος ἡμέρα δηλαδή πού θεμελιώνει τή γιορτή καί φεγγοβολᾶ τήν καλωσύνη της, καθώς προετοιμάζει τήν τράπεζα τῆς πνευματικῆς εὐφροσύνης, διακρατώντας μέ εὐλάβεια καί προσευχή, ὡς κανόνα σίγουρο καί τέλειο -γιὰ ἰσορροπία πάντοτε- τή χαρμολύπη: αὐτή δηλαδή τήν ἀρετή, πού μόνον ἡ Ὀρθόδοξη γιορτή προσφέρει, δίχως τό παραμικρό κόστος.

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΕΝΑ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΠΑΖΛ

Στὸν Ἀντώνη καὶ τὴ Θεολογία, ἐγκάρδιος ἑόρτιος χαιρετισμός

Χθὲς τὸ βράδυ, ἀργά, ἔλαβα τὸ ἑβδομαδιαῖο σημείωμα τοῦ «Ἔμφρονος» Ἀντωνίου Παπαβασιλείου, λίγο πρὶν ἀναπαυθεῖ τυπωμένο στὰ Χρονικά Δυτικῆς Μακεδονίας, ποὺ ἐκδίδει. Μὲ χαρὰ τὸ διάβασα, ὅπως ὅλα σχεδὸν ποὺ προαποστέλνονται πρὶν ταχυδρομηθεῖ ἡ ἠλεκτρονικὴ μορφὴ τοῦ ὡς ἄνω ἐντύπου. 

π. Κων. Ν. Καλλιανός: Διαβάζοντας τό νέο πόνημα τῆς Ἀνθούλας Δανιήλ, "Δεκαετίες τερματίζουν ὅλες μαζί στό νῆμα" (Ἀθήνα 2020, σ. σ. 375)

Ἡ εὐγενέστατη κ. Ἀνθούλα Δανιήλ, γνωστὴ κριτικὸς καὶ συγγραφέας, εἶχε τὴν καλωσύνη νὰ μοῦ στείλει τὸ πρὸ ὀλιγων μηνῶν ἐκδοθὲν βιβλίο της, ποὺ φέρει τὸν παραπάνω τίτλο. Καὶ τὴν εὐχαριστῶ, ὅπως εὐχαριστῶ καὶ τὴν κ. Μαρία Δελήτσικου-Παπαχρήστου. 

Ἐξηγοῦμαι ἀπὸ τὴν ἀρχή. Ἐπειδὴ καταλαβαίνω τὶς δυνάμεις μου, ποτὲ  δὲ θὰ τολμοῦσα νὰ βιβλιοκρίνω μιὰ φτασμένη -γιὰ νὰ μὴν πῶ ἐκ τῶν κορυφαίων μας- κριτικὸ βιβλίων καὶ ὄχι μόνον. Γιατὶ καὶ «νεώτερος ἐγὼ εἰμί», ἀλλὰ κι ἐπειδὴ τὸ χάρισμα τῆς κριτικῆς εἶναι ἕνα τάλαντο ποὺ χαρίζεται ἀπὸ τὸν Θεὸ σὲ λίγους. Καὶ μιλῶ γιὰ τὸ χάρισμα τῆς γνήσιας καὶ ὑπεύθυνης κριτικῆς κι ὄχι ἐκείνης, ποὺ κάποτε μοῦ ἔλεγε μακαριστὸς καθηγητὴς Πανεπιστημίου, ὅτι δηλ. κάποιοι λαμβάνουν τὰ βιβλια ποὺ τοὺς στέλνονται καὶ κοιτάζουν ἴσα-ἴσα τὸν πρόλογο καὶ γράφουν τὴν «κριτική» τους. Μάλιστα, οὔτε τὶς σελίδες δὲν κόβουν. Κι αὐτό, γιὰ πῶ τὴν ἀλήθεια, τὸ διαπίστωσα, ὅταν σπούδαζα καὶ σύχναζα στὴν ὁδὸ Σίνα, στὰ ἐκεῖ παλαιοβλιοπωλεῖα, ὅπου κι ἀγόραζα βιβλία, ἄκοπα πολλὲς φορές… Ἀλλὰ μὲ τὴν ἀφιέρωση νὰ δεσπόζει!!!