Οι οίκοι ανοχής στη Λεμονιά συνυπήρχαν με σπίτια που ανήκαν άλλα σε χωριάτες και άλλα σε χωραΐτες. Είχαν ανεβάσει τις εισπράξεις στα γειτονικά μαγέρικα και ταβερνάκια. Μικρά μοδιστράδικα είχαν αναδειχθεί σε οίκοι ραπτικής. Τα σατέν και οι δαντέλες ράβονταν από τόπια υφασμάτων που έρχονταν με τα πλοία της γραμμής από την Ιταλία. Οι κοπέλες των «σπιτιών» δημιουργούσαν αισθήματα ζηλοτυπίας στις κυρίες των κεντρικών οδών με τα ανοιχτά ντεκολτέ τους, τα φανταχτερά κραγιόν στα χείλη και τα έντονα χρώματα στις μπλούζες τους. Οι περισσότεροι τις είχαν συνηθίσει και δεν τις αποκαλούσαν «παστρικές». Κάποιοι όμως φώναζαν και ζητούσαν τακτικά από το δήμαρχο και το δεσπότη να τα κλείσει τα μπορντέλα που απείχαν τόσο λίγο από τον Άγιο Σπυρίδωνα και τη Μητρόπολη. Κάποιοι για να προστατέψουν την οικογένεια τους από τη θέα των μεθυσμένων πελατών, αυτών με τα καπέλα μέχρι τη μύτη, κάρφωσαν τα εξώφυλλα και η θέα ήταν αδύνατη. Μόνο τα γέλια τα λεγόμενα «χαρχάτουρα» έφθαναν ψηλά μέχρι τις σοφίτες.
