© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2019

π. Κων. Καλλιανός: ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟΙ ΑΝΑΒΑΘΜΟΙ ΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ

Σχέδιο γιορτινὸ γιὰ τὸ Θερινὸ τὸ Πάσχα


Ἀνοίγει δρόμους στὴν ὀμορφιὰ τὴν αὐγουστιάτικη ὁ Θεός, δρόμους μοναδικούς καὶ ἀπέραντα φωτεινούς, γιὰ νὰ δώσει στὸν καθένα τὴ δυνατότητα νὰ βιώσει, ὅσο γίνεται καλύτερα, τό, «Αὔγουστε, καλέ μου μήνα, νἄσουν δυὸ φορὲς τὸ χρόνο». Εὐχὴ καὶ κληρονομιὰ τῶν πατέρων μας, ἀκόμα καὶ σήμερα, ὅπου «αἱ ἡμέραι πονηροὶ εἰσι» (Ἐφ. 5, 16). Βλέπεις, μέσα στὸ θεῖο φῶς ποὺ ἀνοίγεται στὸ κάθε αὐγουστιάτικο πρωϊνό, λίγο πρὶν νὰ σαλέψει τὸ νερὸ τῆς θάλασσας τὸ μελτέμι  καὶ τὸ ρυτιδιάσει,  ἤ τὸ στολίσει μὲ πάμπολλους γαλανόλευκους κυματισμούς, λὲς κι εἶναι σκόρπια ἄνθη γιασεμιοῦ, ἀνασταίνεται ἡ ψυχή... 

Αὐτὸ τὸ θεῖο φῶς, λοιπόν, τὸ φῶς τῆς Δημιουργίας εἶναι ποὺ αἰσιοδοξεῖ τὴν κάθε φιλότιμη ψυχή, τὴν καθρεφτίζει μέσα στὸ ἀπέραντο γαλάζιο ποὺ στέκει ἀκίνητο κι ἑτοιμάζεται νὰ δεχτεῖ τὶς πρῶτες ἀκτῖνες, τὶς ἡλιακές, γιὰ νὰ τονιστοῦν περισσότερο οἱ εὐθεῖες καὶ τεθλασμένες γραμμὲς που ὁρίζουν τὰ σύνορα τῆς στεριᾶς μὲ τὴ θάλασσα. 

Καὶ σιμὰ σὲ ὅλ᾿ αὐτὰ νὰ προσμετροῦν κι οἱ ἄνθρωποι, αὐτὰ τὰ ἄλλα τοπία ποὺ ἐπισκεπτόμαστε στὶς διακοπές μας, καὶ τὰ χαρτογραφοῦμε μὲ περίσσια ὑπομονή, μὲ διάθεση μαθητείας, μὲ προοπτικὴ σχέσης: Σχέσης πρωτίστως γνωριμίας κι ὕστερα φιλίας, ὥστε νὰ τὰ γνωρίσουμε καλύτερα. Νὰ  τὰ γνωρίσουσουμε ὡς χαρακτῆρες, συμπεριφορές, ἱστορικὲς διαδρομὲς μέσα στὸ χρόνο, μέσα στὴ ζωή. 

Γιατὶ ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἕνα τετράδιο, ποὺ ἀνοίγει μὲ τὴ γέννησή του καὶ σφαλίζει μὲ τὴν κοίμησή του, τὴν ἀναχώρησή του δηλαδή, ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτόν. Κι ἔχει στ᾿ ἀλήθεια τόση συγκίνηση αὐτὴ ἡ ἐπίσκεψη σὲ τοπία καὶ ἀνθρώπους!!! Γιατὶ ἀνασαίνει κανεὶς τὴν εὐωδιὰ τῆς ἐπι-κοινωνίας, ποὺ τοῦ χαρίζεται ἀπὸ τὸ Θεὸ σὲ μέρες σημαδιακές, μέρες τοῦ Αὐγούστου, ἱερὲς μέρες, ποὺ τὶς πασπαλίζει μὲ εὐλογία ἡ Χάρη Της. Ἐπειδὴ μέσα στὴν ὅλη περιπέτειά μας Ἐκείνη εἶναι ποὺ χαρίζει τὴ βακτηρία Της, ὥστε νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι, νὰ μᾶς χαριστεῖ ὁ (θεῖος) φωτισμός, νὰ μᾶς δωρηθεῖ ἡ εὐαισθησία, ὥστε νὰ (ξανα)δοῦμε τὸν Κόσμο, τὴν Δημιουργία ὁλάκερη δοσμένη ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ «καλή λίαν» (Γεν. 1, 31). 

Αὐτὴν τὴν τρυφερότητα, λοιπόν, μᾶς κομίζει ὁ ἱ. Δεκαπενταύγουστος ποὺ εἰσοδεύει στὴ ζωή μας κι ἐφέτος μὲ τὶς πρεσβεῖες Της.  

Κι ἐμεῖς, ὅπου κι ἄν βρισκόμαστε, στὶς διακοπὲς ἤ στὴν πόλη, ὅταν στὰ πολύχρωμα καὶ τὸσο ἐράσμια θερινὰ δειλινὰ ἀκοῦμε τὴν καμπάνα νὰ μᾶς καλεῖ γιὰ ἑόρτιο σύναξη στὸ ναό. Ἑόρτιο, γιατὶ θὰ τιμήσουμε τὴν Χάρη Της μὲ τοὺς καθημερινοὺς ἱκέσιους ὕμνους τῶν ποιητικῶν Παρακλήσεων. Αὐτῶν τῶν ψυχοθεραπευτικῶν λόγων, ποὺ ἀναπαύουν τὴν ψυχή, τὴ δροσίζουν,  τὴ χαριτώνουν, ἀλλὰ καὶ συγκινοῦν. Γιατὶ εἶναι λόγοι, ποὺ ἔχουν καμινευτεῖ στὸ πνευματικὸ ἐργαστήριο θεοτίμητων καὶ θεοφώτιστων δημιουργῶν, οἱ ὁποῖοι κι «ἀναξίᾳ χειρὶ» ὑφαίνουν ὕμνους.  Ὅπως,

«Ἱκετεύω , Παρθένε, τὸν ψυχικὸν τάραχον
καὶ τῆς ἀθυμίας τὴν ζάλην διασκεδάσαι μου...»

****

«Ο ἐλπίδα καὶ στήριγμα, 
καὶ τῆς σωτηρίας τεῖχος ἀκράδαντον, 
κεκτημένοι σε, Πανύμνητε, 
δυσχερείας πάσης ἐκλυτρούμεθα...»

****

«Λύσον τὴν ἀχλὺν 
τῶν πταισμάτων μου, Θεόνυμφε...»

****

«Ἴασαι, ἁγνή, τῶν παθῶν μου
Τὴν ἀσθένειαν...» 

Καὶ ἄλλα πολλὰ ἀκόμα, ποὺ τὸ ἀνεξάντλητο μεταλεῖο τῶν δύο Παρακλητικῶν Κανόνων, ποὺ ἐναλλὰξ ψάλλουμε γιὰ δεκαπέντε περίπου ἡμέρες, δαψιλῶς μᾶς χαρίζει:  Πρόσφορα, λές ὅτι εἶναι, ἁγιασμένα πρόσφορα, ποὺ μοιράζονται στὸυς πιστοὺς ὡς εὐλογία... Κι ἀπὸ αὐτὴ τὴ Μάνα ἡ εὐλογία καὶ προσφορά, πρέπει νὰ ξέρουμε πὼς εἶναι καὶ μοναδική, ἀλλὰ καὶ ἡ πλέον ἰδανική.

Καλὸ Δεκαπενταύγουστο, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες.

π. κ. ν. κ. 

Τετάρτη 3 Ιουλίου 2019

Γιώργου Λέκκα: ΣΤΟ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΜΑΛόΝ (νέο ποίημα)


Περπατώντας ανάμεσα στα μνήματα
κάποια στιγμή εξοικειώνεσαι αβίαστα
με τη γλώσσα που συνεννοούνται οι πεθαμένοι.
Άραγε όσοι απέτυχαν να μονιάσουν ως ζωντανοί
θα ’χουν μια δεύτερη ευκαιρία ως πεθαμένοι;
N’ αγκάλιαζα όλους μαζί τους νεκρούς
να τους ψιθύριζα στ’ αυτί λόγια γλυκά
και να τους έκλαιγα με λυγμούς όσο να φιλιώσουν·
γιατί αντίθετα με μας τους ζωντανούς
σ’ όλες τις γλώσσες καταλαβαίνουν οι πεθαμένοι.

Namur - Commune de Malonne, 16.6.2019

[Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι άμισθος κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος. Ζει και εργάζεται στις Βρυξέλλες. Διακονεί ιερατικά στην Ιερά Μητρόπολη Βελγίου.] 

Photo, Olivier BERTEN, 27.5.2013. Πηγή:κλικ ΕΔΩ
Related Posts with Thumbnails