© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Η αγωνία του ιππότη πριν τη νίκη

Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ


Η Γκιόστρα Ζακύνθου 2014, όπως κάθε τι, πέρασε κι αυτή στην ιστορία κι αποτελεί για όλους εμάς, διοργανωτές και θεατές, πρόσφατο μεν, αλλά παρελθόν δε.
   Πολλά θα μπορούσαμε να γράψουμε γι’ αυτήν κι ακόμα περισσότερα θα μπορούσαμε να διαπιστώσουμε. Τ’ αφήνουμε, όμως, για κάποιους άλλους ή ίσως για κάποιες μελλοντικές στιγμές και στο σημερινό, μεθεόρτιο, κείμενό μας θα σταθούμε σε τρία από τα βασικότερα στοιχεία της. Είναι εκείνα, που, κατά τη γνώμη μας, της δίνουν ταυτότητα και την σηματοδοτούν, μια και μ’ αυτά δείχνει να έχει σκοπό και όραμα. Συγκεκριμένα πρόκειται για την απονομή της οφειλόμενης τιμής σε τρεις μορφές, οι οποίες έχουν άμεση σχέση με τον τόπο κι έχουν στιγματίσει τον πολιτισμό και την ιστορία του. Οι δύο πρώτες, επειδή είναι καθαρόαιμοι Ζακύνθιοι κι ο τρίτος επειδή στα χώματά του βρήκε την αιώνια ανάπαυση κι ο θάνατός του έχει ταυτιστεί με το νησί και την προνομιούχα, προπάντων τότε, γεωγραφική του θέση.
   Ξεκινάμε με τον μεγάλο ποιητή μας και συγχρόνως και εθνάρχη, τον Διονύσιο Σολωμό, τον επώνυμο αυτό Ιόνιο. Γύρω από τον ανδριάντα του, στην ομώνυμη πλατεία, το βράδυ της πρώτης μέρας των εκδηλώσεων, πιάστηκαν, χέρι με χέρι τα Επτάνησα και χόρεψαν κυκλωτικά τους δικούς τους χορούς. Συγκινητική, μεγάλη και συμβολική αυτή η εκδήλωση και με μηνύματα και προεκτάσεις.
   Ο κοινός πολιτισμός τους, από την παρούσα με ιδιαίτερη στις εκδηλώσεις αρχοντιά, Κέρκυρα, μέχρι τους φετινούς νικητές του Palio των αγώνων, τα καθαρόαιμα επτανησιακά Κύθηρα, τα ενώνει και τα στηρίζει κι αν θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν και να υφίστανται, αντιστεκόμενα σε κάθε επικίνδυνη ισοπέδωση, η οποία τα απειλεί με εξαφανισμό, πρέπει να στέκονται αγαπημένα και να κρατήσουν τους κοινούς δεσμούς τους, στέλνοντας σπίτι τους όλους αυτούς τους ανιστόρητους και ανίδεους, που θέλουν να τα προσαρτήσουν, με την αγράμματη πολιτική τους, στις απέναντι στεριές. Αυτός ήταν και ο σκοπός και ο συμβολισμός του κοινού, γύρω από τον Ποιητή τους, χορού, ο οποίος στους μεγαλόπνοους στίχους του εκφράζει όλο το μεγαλείο και την ιδιαιτερότητα του πολιτισμού τους.
   Συνεχίζουμε με τον άλλο μεγάλο, αλλά και παγκόσμιο Ζακυνθινό, τον δημιουργό των Τάφων, Ούγο Φώσκολο, ο οποίος ενώνει συγγενικούς λαούς και πολιτισμούς και στο πρόσωπό του συνυπάρχουν οι ξένες χώρες, οι οποίες συμμετέχουν κάθε χρόνο στην εκδηλώσεις της Γκιόστρας της Ζακύνθου.
   Το Σάββατο, Τρίτη μέρα των εκδηλώσεων, πριν την επίσημη υποδοχή των προσκεκλημένων στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ζακυνθίων (Ζακύνθου το λένε οι άσχετοι κυβερνώντες), έγινε κατάθεση στεφάνων στην προτομή του και οι δύο λαοί, που σ’ αυτούς ανήκε και ανήκει, στάθηκαν κοντά του μονιασμένοι κι αγαπημένοι, αναζητώντας τα κοινά και ξεπερνώντας τις ελάχιστες, αν υπάρχουν, διαφορές τους.
   Ιδιαίτερα συγκινητική η στιγμή, που κάποιος από τους εκπροσώπους τους  Σαν Μαρίνο στάθηκε μπρος στην ορειχάλκινη προτομή του και απήγγειλε το σονέτο του, το αφιερωμένο στη Ζάκυνθο, ατενίζοντας τις ίδιες ιερές με εκείνον ακτές του νησιού του και έχοντας σαν φόντο μακρινό το αγαπημένο του Αργάσι, που κάπου εκεί ήθελε να τελειώσει την επίγεια, πολυτάραχη ζωή του.
   Τα δάφνινα στεφάνια ήταν ό,τι λιγότερο για την μεγάλη προσφορά του στους δύο λαούς, αλλά η συνύπαρξή τους και προ πάντων η λόγω Γκιόστρας νέα φιλία τους, ήταν αυτή που τον ικανοποιούσε και γλύκαινε τον πόνο της αιώνιας ξενητείας.
   Η Τρίτη και τελευταία μορφή που τιμήθηκε στις τετραήμερες αυτές εκδηλώσεις ήταν ο μεγάλος, πρώτος ανατόμος Ανδρέας Βεζάλ, ο οποίος επιστρέφοντας από ένα μεγάλο και μακρινό του ταξίδι στα Ιεροσόλυμα, κατέληξε στο νησί μας κι εδώ βρήκε την αιώνια ανάπαυση, κατ’ άλλους στην καθολική εκκλησία της Παναγίας των Χαρίτων, όπου είναι η επικρατέστερη άποψη -κατά την γνώμη μας- και κατ’ άλλους στον απόμακρο τότε και ήσυχο Λαγανά.
   Αφορμή γι’ αυτήν την τελευταία αφιέρωση η διπλή επέτειος φέτος της συμπλήρωσης 500 χρόνων από την γέννησή του και 450 από τον θάνατό του. Αξίζει να σημειωθεί πως για την επέτειο αυτή και με αφορμή την τιμητική μορφή των εκδηλώσεων της Γκιόστρας ήρθε στο νησί μας ο πρέσβης του Βελγίου Marv Van Den Reeck, ο οποίος έδωσε τιμητικά το σπαθί του νικητή των ιππικών αγώνων της, καθώς και ο Πρόξενος Theo Dirix.
   Δεν θέλω να τελειώσω το κείμενό μου αυτό σαν σχολιαρόπαιδο άλλης εποχής, που γράφει έκθεση ιδεών και πρέπει να καταλήξει με συμπεράσματα και επιλόγους. Κλείνοντας, θέλω να σας μεταφέρω μια εμπειρία μου, η οποία επαληθεύει την αξία όλων των παραπάνω.
  Λίγο πριν φύγουν μίλησα με τους εκπροσώπους της Τσεχίας, οι οποίοι παρευρέθηκαν για πρώτη φορά στην φετινή Γκιόστρα και μας προσκάλεσαν, ανταποδίδοντας, στις δικές τους εκδηλώσεις. «Εμείς, δεν έχουμε», μου είπαν, «μεγάλους και παγκόσμιους ποιητές, ούτε ανατόμους, στην πατρίδα μας. Έναν μόνο αυτοκράτορα διαθέτουμε και σ’ αυτόν κάνουμε συνέχεια τις αναφορές μας. Σας περιμένουμε, όμως, με αγάπη».
   Τι άλλο να τονίσω; Σκέφτομαι τις ευθύνες μας και το τι φορτίο έχουμε, σαν Ζακυνθινοί και σαν Επτανήσιοι. Ας το αναλογισθούμε πριν είναι αργά.

Related Posts with Thumbnails