Διονύση Σέρρα, ΕΙΚΟΝΟ-ΓΡΑΦΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΟΛΕΔΟ

Στους μόνιμους συν-ταξιδιώτες

1

Μ’ αιθέρα χροιές
και θωρήματα ήλιου
άρχει ο Γκρέκο.

2

Μύθους της πέτρας
και ωδές του ανθού θρυ-
λεί το ποτάμι.

3

Ήλοι μαρτύρων
και πονήματα Δόξας
σε τείχη σιωπής.

4

Πύλες αιώνων
για ηδύσματα εσοχής
πάμφωτες χαίνουν.

5

Ονείρων σκιές
και νόστου φωτόσημα
στα στενορύμια.

6

Κεντίδια σιγής –
με χλωρά ή ολόγλυφα
τα κυπαρίσσια.

7

Γλυπτές ηδονές
και θύρες σκιόφωτες
έλκουν το θαύμα.

8

Χρωστήρας χρυσού
σπιθίζει τ’ ασώματα
σε Κάλλους ειδή.

9

Σήματα οίστρου
και Πάθους αγιάσματα
σε ουρανίζουν.

10

Άβατη σκήτη
ξανοίγει φωτόδωρη
με Ήσκιου κλειδί.

11

Τόξο της μνήμης
σε Αφής κενοτάφιο –
πώς ιριδίζει!

12

Με Φίλων πνοές
κι αγγέλων φτερώματα
αίρεις τον τάφο.

Ισπανία-Ζάκυνθος / Ιούλιος-Αύγουστος 1999

[Από την ποιητική συλλογή του Διονύση Σέρρα, Οι κήποι της απόδρασης, εκδ. Γαβριηλίδης 2007, σ. 23-25]

Μαρί Γκούσκου-Καρύδη, [8 ΠΟΙΗΜΑΤΑ. ΜΙΚΡΗ ΑΝΘΟΛΟΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ]

Κραυγή της άρνησης

Σε σκιαγραφώ σπάταλα…
μα περιθάλπω την ουτοπία

Όχι ότι μισώ τη σκιά σου
στο πείσμα των παλμών μου

Στους καθρέφτες του κάθε ειρμού μου
άπειρα τα είδωλα της φαντασίας

Μόλις που προφθαίνω να αγγίξω
τον κρυψώνα σου στα απάτητα του νου

Και ξεφεύγεις με κραυγές της άρνησης

[Από το βιβλίο, Φθόγγοι Προεκτάσεων, εκδ. Περίπλους, Αθήνα 1990]


Στην παρασκιά

V

Τα μάτια σκάπτουν
το απροσπέλαστο

Μα σκόνταψα στη σκέψη σου
και γονάτισα.

[Από το βιβλίο, Οι ραψωδίες του απροσπέλαστου, εκδ. Ο Τύπος της Ζακύνθου, 1991]


Στο διάβα

Πόσοι σπόροι
πήγαν χαμένοι!...

Στο σκιαγράφημα
σ’ αναπόλησα πυκνά
χωρίς αποτέλεσμα

Το έργο του ιστού μου
ουτοπία.

Στ’ αχνάρια των ημερών
οι δράστες

Της σάρκας η κατακραυγή.

[Από το βιβλίο, Εσωτερική διάβαση, εκδ. Υλήεσσα, Ζάκυνθος 1992]


Κάθετο μονοπάτι

12

Στης παλίρροιας τις ώρες
μ’ αναστεναγμούς ανοξείδωτους
φεύγεις αόρατη συντροφιά.

Ο παραστάτης αντάμα
σού πλέκει στεφάνια

και συ το ουράνιο
και συ το χάος μένεις.

Απομεινάρια οι απόρροιες της σιωπής.

[Από το βιβλίο, Μουσική υδάτων, εκδ. Υλήεσσα, Ζάκυνθος 1993]


Σφυγμός

Πνοές μούδωσες γιγαντωμένες μα πόδισα αθέλητα
και η κρήνη κουράστηκε νοήματα να κάνει ξεψυχώντας

Ο χάρτινος νους της συντροφιάς μου
το ήμισυ λιποτάκτησε!...

Ξεκάθαρο τ’ αγνάντεμα γυρεύω
δεν ξημέρωσε ακόμα η νύχτα μου
κι ο αυγερινός δεν ήλθε
τον όρθρο μου να δύσει με πυρκαγιά

Είναι νωρίς;
Είναι αργά;
Τ’ ασημωμένο σάλεμα;

[Από το βιβλίο, Αχνάρια ίσκιων, Αθήνα 1994]


Σκηνή θανάτου

Έτσι με κράτησες
ορφανή στη σκιά
της συνέχειας,

τ’ άδεια μου χέρια
μ’ αγγελικές φτερούγες
από πάνω ως κάτω,

να ψάχνουν,
το αόρατο, το μεγάλο
μέσα στη σκηνή
του θανάτου.

[Από το βιβλίο, Υπερβατικά ρήματα, Αθήνα 1996]


Έδρεψα καρπούς

Έδρεψα καρπούς
από τη ζωή σου

δάκρυ, πόνο,
χρυσή δόξα.

Τόσα χρόνια
η λάμα του μαχαιριού σου
ράγιζε την παρηγοριά.

Θάνατος ήμουν
εκεί,

Δόξα ήμουν
εκεί,

Στ’ άχραντά σου
ήμουν εκεί.

[Από το βιβλίο, Πέτρινος κόσμος, Αθήνα 1998]


Μία νότα

Ήμουν μια νότα
απαράδεχτη
που φιμωνόταν
όπου άκουγε
κραυγή.
Ένα γιούλι
ανήμπορο να
θηλάσει μηνύματα
σε μια μπόρα,
σ’ έναν ήλιο αγέλαστο
εσύ ένας έρωτας
βραχνός,
πού να σέρνεσαι
τώρα;

Σταυρωτό
αγκάλιασμα
αγγέλων

που παλεύουν
με την μοναξιά
χωρίς να
ξαναβρίσκονται.

[Από το βιβλίο, Έναστρον, Αθήνα χωρίς χρονολόγηση]

Παύλου Φουρνογεράκη, α) ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΚΥΗΣΗ, β) ΣΥΜΜΕΤΡΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΚΥΗΣΗ

Φωτισμένες καμπάνες
Στις άκρες της Σελήνης
Σαν λευκές πολυθρόνες
Συντροφιά της ροτόντας στο λευκό βότσαλο

Κυματιστό κάτοπτρο
Θερμής όστριας
Του ρίγους τ' άγγιγμα
Στον τρυγητό της ομίχλης

Ανοιχτές θηλές
Σαν όστρακα των βράχων
Που λούζει η αλμύρα
Γυαλίζουν πανσέληνο

Κι ο Σταυρός στη μέση
Ανθοστόλιστος δρόμος
Παρολυμπιακών αθλημάτων
Σ' αναστάσιμο βάθρο.

***

ΣΥΜΜΕΤΡΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Σύννεφα θωπεύουν
Ποδηλάτες της ομίχλης
Στη μαΐστρα του παράδεισου.

Ήβη καρπών
Στους κλώνους των δένδρων,
Υψωμένες κεραίες
Σε σαλιγκαριών στρατιές.

Βουτιές αμφιβίων
Στη διαγραφή των αχρήστων
Μούδιασμα των άκρων
Στου δειλινού τη γαλήνη.

Κι ο γκρίζος γλάρος
Σε ηχοσπάστη λουτρά
Πινελάρει της υγρασίας τ΄άπειρο.

(2-10-2008)