ΔΥΟ ΓΚΑΛΑ ΟΠΕΡΑΣ… ΚΙ ΑΡΧΗ ΚΑΛΟΣ ΜΑΣ ΧΡΟΝΟΣ

Στο Μέγαρο Μουσικής με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών (30-12-18)

και

Στο Θέατρο Ολύμπια-Μαρία Κάλλας, με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων (5-1-19)

Ας τα πάρουμε με τη χρονολογική τους σειρά.

Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, σε συμπαραγωγή με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, αποχαιρέτησε τον παλιό τον χρόνο, πανηγυρικά, δύο μέρες πριν φύγει και υποδέχτηκε τον νέο, δυο μέρες πριν φτάσει, στις 30-12-18, με ένα εορταστικό Γκαλά Όπερας (ο πλεονασμός στην έκφραση συγγνωστός, για να δείξει τον ενθουσιασμό). Με άριες από όπερες που έχει αγαπήσει το κοινό, ορχηστρικά αποσπάσματα, βιενέζικα βαλς, οπερέτες του Γιόχαν Στράους και του Φραντς Λέχαρ, το κατάμεστο κοίλον και τα θεωρεία της λαμπερής αίθουσας Χρήστος Λαμπράκης, αντήχησε από την Ορχήστρα, η οποία υπό την διεύθυνση του μάγου μαέστρου Γιώργου Πέτρου αναπτερώθηκε και ξεσήκωσε το κοινό που καταγοητευμένο απολάμβανε τη βραδιά.

Συγκεκριμένα, η εισαγωγή από τον Γουλιέλμο Τέλλο του Τζοακίνο Ροσίνι (1792-1868) έστρωσε το κόκκινο χαλί για τη διάθεση. Στη συνέχεια ο κοσμαγάπητος Φίγκαρο μας χάρισε την περίφημη άρια του Κουρέα της Σεβίλλης, “Largo al factotum” , του Ροσίνι επίσης.

Με την άρια και την καμπαλέτα «Regnava nel silenzio… Quando rapito in estasi» από τη Λουτσία ντι Λαμερμούρ του Γκαετάνο Ντονιτσέτι (1797-1848), το πρελούδιο και τον σπαρακτικό διάλογο της Βιολέτας και του «πατέρα-Τζόρτζιο Ζερμόν» «Madamigella Valery από την Τραβιάτα του Βέρντι (1813-1901) είδαμε και την θλιβερή πλευρά της ζωής, με την αναμενόμενη, χαρακτηριστική του είδους, τραγική εκδοχή. Το δεύτερο μέρος άνοιξε με την συγκλονιστική Εισαγωγή από τους Σικελικούς Εσπερινούς του Βέρντι. Από την Τραβιάτα πάλι ακούσαμε την άρια «Di Provenza il mar», ακολούθησαν, σαν αντίστιξη στη θλίψη, οι βιενέζικες οπερέτες, όπου ξεχώρισαν το μπρίο της Τζουντίτα του Λέχαρ (1870-1948) με το «Meine Lippen, sie küssen so heiss», το ντουέτο « Lippen Schwegen» από την αγαπημένη του κοινού Εύθυμη Χήρα και, τέλος, το ντουέτο του ρολογιού από την Νυχτερίδα του υιού Στράους (1825-1899).

Βαρύτονος ο Τάτσης Χριστογιαννόπουλος και Σοπράνο η Βάσια Αλάτη, όχι μόνο τραγούδησαν αλλά μας επεφύλαξαν και ένα μικρό ενσταντανέ με το βαλς που μας χόρεψαν, ενώ ο μαέστρος Γιώργος Πέτρου, μας έκανε κι εκείνος τη δική του έκπληξη με ένα απόσπασμα από την οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, Ο Βαφτιστικός, όπου το ωραίο και ρυθμικό «τικ –τακ» έδωσε στο κοινό την ευκαιρία, να νοιώσει σαν ήταν στην Βιέννη, χτυπώντας τα χέρια στο ρυθμό, αλά Radetzky mars. Και ακόμα μια έκπληξη, πάλι ελληνική, τα Κάλαντα, για να ολοκληρωθεί απόλυτα και απολαυστικά η εορταστική βραδιά και Αρχιμηνιά κι αρχή Χρονιά κι αρχή καλός μας Χρόνος.

*

και τώρα στο ΘΕΑΤΡΟ ΟΛΥΜΠΙΑ –ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ, στις 5-1-19

Το Γκαλά, στην παλιά Λυρική Σκηνή, στο Θέατρο Ολύμπια-Μαρία Κάλλας, είχε επίσης ένα πολύ πλούσιο πρόγραμμα, χαρούμενο, εορταστικό, γεμάτο, σαν ένα bonus plus, σε ένα κοινό που επί τόσον καιρό είχε μείνει χωρίς το λυρικό θέατρο του στο κέντρο της Αθήνας.

Η Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων υποδέχτηκε τον νέο χρόνο με ένα πλούσιο εορταστικό Γκαλά (ο πλεονασμός, είπαμε συγγνωστός), ένα πλούσιο πρόγραμμα με εισαγωγές και άριες από όπερες και οπερέτες αγαπημένων στο κοινό μουσουργών όπως Bellini, Donizetti, Bizet, Rossini, Lehar, Puccini, Verdi, Mozart, Gounod, Offenbach, Soutullo και Vert.

Τη μουσική διεύθυνση είχε Ελευθέριος Καλκάνης και συνέπραξαν οι λυρικοί σολίστ: δύο σοπράνο, η Μαρία Κόκκα και η Μίνα Πολυχρόνου, η μέτζο σοπράνο Άρτεμη Μπόγρη, ο τενόρος Αντώνης Κορωναίος, ο βαρύτονος Χάρης Ανδριανός και ο Βαθύφωνος Τάσος Αποστόλου.

Οι τρεις εισαγωγές, από τον William Tell του Rossini (1792-1868) η μία,  από την Manon Lescaut του Puccini (1858-1924) η άλλη και από την Carmen του Bizet (1838 –1875) η τρίτη, αποτέλεσαν τα ενδιαφέροντα ορχηστρικά ανάμεσα στις άριες από τον Κουρέα της Σεβίλης, τους Πουριτανούς, την Boheme, τους Γάμους του Φίγκαρο, τον Don Pasquale άριες που μας έκαναν να ευθυμήσουμε, με τους τενόρους, με τη χαρούμενη «una voce poco fa», τα καυτά χείλη «Meine Lippen, sie küssen so heiss», τον δυναμικό τενόρο, τον παιχνιδιάρη βαρύτονο, τον βροντερό βαθύφωνο, τη ρομαντική «βαρκαρόλα» του Όφενμπαχ, τον τραγικό διάλογο πατέρα –κόρης από τον Ριγκολέτο, ενώ παράλληλα ακουγόταν και το άλλο ντουέτο και το τέλος με όλους τους λυρικούς τραγουδιστές επί σκηνής.

Η παλιά Λυρική Σκηνή, σήμερα Μαρία Κάλας, μας ξαναθύμισε παλιές ωραίες μέρες που οι τραγουδιστές της όπερας οι σημερινοί αλλά και εκείνοι που πέρασαν από εκεί, χτίζουν, γράφουν, ζωγραφίζουν και ανανεώνουν το παλίμψηστο της σπουδαίας τέχνης τους.

ΑΝΘΟΥΛΑ ΔΑΝΙΗΛ